ŚWIECKI RUCH MISYJNY "EPIFANIA"
Jego historia, natura, cele i doktryny
ŚWIECKI RUCH MISYJNY w swej obecnej formie powstał w 1920 roku, kiedy to prof. Paul. S. L. Johnson (wybitny uczony w zakresie Biblii hebrajskiej i greckiej) i prof. Raymond G. Jolly (główny pomocnik prof. Johnsona, wykładowca i także uczony w dziedzinie Biblii greckiej, obaj ukończyli studia uniwersyteckie z wyższymi odznaczeniami) oraz inni, potrzebowali nazwy dla celów publikacyjnych i innych w rozwijanych formach służby ewangelicznej bez przynależności denominacyjnej. Profesor Johnson, aż do swojej śmierci w 1950 roku, sprawował urząd opiekuna wykonawczego i dyrektora SRM, będąc także redaktorem czasopisma Ruchu Zwiastun Epifanii, zwanego obecnie Sztandarem Biblijnym. Po nim wymienione funkcje pełnił pastor Jolly. SRM jest światowym, niezależnym, niesekciarskim, nie obliczonym na zysk, ruchem religijnym, w którym liczni chrześcijanie, szczególnie osoby świeckie, z wszelkich zawodów i orientacji, z różnych denominacji i bezwyznaniowi, łączą się w ochotniczej współpracy. Tworzą oni w ten sposób społeczności religijne w wielu krajach. Ruch nie jest stowarzyszony z jakąkolwiek inną grupą, taką jak, "Anglo-Izraelici" lub "Świadkowie Jehowy", lub z jakąś denominacją. Samofinansowanie realizuje z dobrowolnych składek wnoszonych w sposób niekrępujący.
Celem ŚRM jest nauczanie Ewangelii ("zwiastuję wam radość wielką" - Łuk. 2:10,14), zachęcanie do wzrostu na podobieństwo charakteru Chrystusa, rozpowszechnianie wiedzy biblijnej i zachęcanie innych do jej rozpowszechniania (szczególnie wiedzy odnoszącej się do naszych czasów) oraz pobudzanie do większego zainteresowania w indywidualnym i grupowym studiowaniu Biblii według niesekciarskich zasad, bądź w zborach, bądź w miejscach zebrań lub domach, itp.
Aby zrealizować swe cele ŚRM w wielu kra jach wydaje i rozpowszechnia w różnych językach - przez kolporterów, ewangelistów i innych chrześcijańskich pracowników, pocztą, itp. - wielkie liczby książek napisanych na podstawie Biblii oraz broszur, czasopism i bezpłatnych traktatów. Ruch także wykorzystuje swoich wykwalifikowanych mówców, nauczycieli i ewangelistów, zapewniając im posługi kaznodziejskie, studia biblijne, zebrania pytań i odpowiedzi, projekcje obrazów biblijnych, ilustrowane wykłady biblijne oraz posługi weselne, pogrzebowe, itd. Nigdy nie prosi się o fundusze na prowadzenie pracy, lecz przyjmuje dobrowolne ofiary. Nasi pastorzy są szczególnie przygotowani do służby przez wykształcenie w naukach biblijnych, bądź w naszych szkołach przygotowawczych, bądź w oparciu o kursy korespondencyjne.
PISMO ŚWIĘTE JASNO NAS NAUCZA,
Że Jehowa jest Najwyższym Bogiem - nieskończonym, wiecznym i niezmiennym, doskonałym w mądrości, sprawiedliwości, miłości i mocy; że Jezus, Jego jednorodzony Syn, istniał jako potężne Słowo lub Logos, "początek stworzenia Bożego", "pierworodny wszystkich rzeczy stworzonych", Przedstawiciel Ojca we wszystkich dziełach stworzenia zanim stał się człowiekiem (Jan 1:1-3; 6:51; 17:5; Obj. 3:14; Kol. 1:15-17).
Że to Słowo "stało się ciałem", urodzonym z "dziewicy" i było człowiekiem Jezusem, trochę mniejszym "od aniołów - by - za wszystkich śmierci skosztował", jednakże "odłączony od grzeszników" (Jan 1:14; Iz. 7:14; Żyd. 2:9; 7:26).
Że Chrystus jest Boską istotą; że "umartwiony był ciałem, ale ożywiony duchem", stał się "duchem ożywiającym" wielce wywyższonym, któremu "Bóg ... darował imię, które jest nad wszelkie imię". "Który sam ma nieśmiertelność [z wyjątkiem Boga]" (1 Piotra 3:18; 1 Kor. 15:45,50; Fil. 2:9-11; 1 Tym. 6:16; Żyd. 1:3,13).
Że Duch Święty pochodzący od Ojca i Syna przejawia się we wszystkich prawdziwych chrześcijanach (Łuk. 11:11-13; Jan 14:26; 15:26; 16:7-15; 1 Kor. 2:9-16; 3:16; Ef. 3:16; 4:4,30; 2 Tym. 1:7).
Że człowiek został stworzony doskonałym, na obraz charakteru Boga i że na skutek grzechu dosięgła go kara - nie wiecznego życia w mękach, lecz - śmierci, unicestwienia, na którą był narażany przez obcowanie z różnymi rodzajami zła, dozwolonego przez Boga w celu poznania przez doświadczenie natury zła i skutków grzechu i rozwinięcia pragnień nienawidzenia go i przebaczania (1 Mojż. 1:26-31; 2:17; 3; Kazn. 7:29; Rzym. 5:12-19; 6:21-23; 8:20-22; 11:32; Ps. 76:8-11; 90).
Że Kościół, stanowiący 144.000 jednostek, zebranych spośród Żydów i pogan, jest Świątynią Boga, "czynem Jego"; że "kościół pierworodnych" obejmuje "lud wielki" - "żywe kamienie" w Dziedzińcu Jego wielkiej Świątyni - wraz z Starożytnymi i Młodocianymi Godnymi w Tysiącleciu; że konstrukcja tej wielkiej Świątyni była wznoszona przez cały Wiek Ewangelii, począwszy od chwili, gdy Jezus stał się Odkupicielem rodzaju ludzkiego i Głównym Kamieniem Narożnym tej Świątyni, przez którą, gdy będzie ukończona, Boskie błogosławieństwa spłyną na "wszystkich ludzi", którzy będą mieli przystęp do Niego (Obj. 7; 14:1; Rzym.. 11:11,12; 1 Kor. 3:16,17; 2 Kor. 6:16; Ef. 2:10,20-22; Joel 2:28,29; 2 Tym. 2:20; Żyd. 11:38-40; 1 Mojż. 28:14).
Że tymczasem postępuje przedtysiącletnie przygotowywanie - cyzelowanie, kształtowanie i polerowanie - poświęconych wierzących do pojednania w Chrystusie za grzech. Kiedy już ostatni z nich będzie gotowy, wielki Mistrz wszystkich razem wywiedzie w zmartwychwstaniu. A Swiątnica, napełniona chwałą Pańską, stanie się miejscem spotykania się Boga z ludźmi przez cały Wiek Tysiąclecia (Obj. 15:5-8; 21:3).
Że podstawa nadziei życia wiecznego dla wybranych i nie wybranych zawiera się w fakcie, iż Bóg "jest Zbawicielem wszystkich ludzi, a szczególnie wiernych"; że Jezus "z łaski Bożej za wszystkich śmierci skosztował" jako "okup [odpowiednia cena] za wszystkich" że Bóg "chce, aby wszyscy ludzie byli zbawieni i do znajomości prawdy przyszli"; i że Jezus jest tą "prawdziwą Światłością, która oświeca każdego człowieka na ten świat przychodzącego" (1 Tym. 4:10; 2:3-6; Żyd. 2:9; Jan 1:9; 4 Mojż. 14:21; Iz. 11:9; 40:5; Jer. 31:34; Abak. 2:14).
Że nadzieja prawdziwego ludu Bożego obecnie rozwijanego dotyczy hojnego wejścia do wiecznego Królestwa Boga i że obecną jego misją jest rozwinięcie i udoskonalenie samego siebie i innych na podobieństwo Chrystusa, by móc świadczyć o Bogu i Chrystusie światu i przygotować się do dzieła błogosławienia wszystkich narodów świata w nadchodzącym Królestwie na ziemi (Rzym. 12:2; Fil. 2:12; Gal. 5:22,23; 2 Piotra 1:5-11; 3:18; Jan 18:37; Dz. Ap. 1:8; 1 Kor. 9:16; 2 Tym. 4:2).
Że Jezus jest ubłaganiem za grzechy Kościoła i świata; że Wiek Ewangelii jest dniem sądu Kościoła; że Bóg wyznaczył tysiąc lat trwający Dzień, podczas którego będzie "sądził świat w sprawiedliwości, a szatan będzie wówczas związany; że nikt z rasy Adama nie będzie miał drugiej sposobności, lecz każdy otrzyma jedną pełną, wolną i dostateczną okazję, by móc osiągnąć wieczne życie przez Chrystusa, bądź w tym życiu, bądź po przebudzeniu z martwych (1 Jana 2:2; 1 Piotra 14:17; Dz. Ap. 17:31; 2 Piotra 3:7,8; Obj. 20:2-7,12,13; Jan 5:28,29; Dz. Ap. 24:15; 1 Tes. 4:13,14).
Że Ewangelia była głoszona Abrahamowi, mówiąc "będą błogosławione w tobie wszystkie narody ziemi"; że Chrystus, Głowa i Ciało, jest tym wielkim Nasieniem Abrahamowym (reszta ludu Bożego stanowi podrzędne nasienie), przez które "wszystkie narody ziemi będą błogosławione"; że to błogosławieństwo zbawienia świata nastąpi podczas Wtórego Adwentu Jezusa, w "czasach naprawienia wszystkich rzeczy", gdy Królestwo Boże będzie zaprowadzone na ziemi (1 Mojż. 12:3; Gal. 3:7-9,16,29; Ef. 1:22,23; Dz. Ap. 3:19-23; Mat. 6:10; Obj. 22:17).
Że aktualnie znajdujemy się w "czasie końca", z jego nie mającym precedensu "czasem ucisku", w okresie Epifanii lub Apokalipsy, w którym Jezus objawia się w Swym Wtórym Adwencie; że Jezus obecnie obala królestwo szatana; że Jego panowanie pokoju i sprawiedliwości wkrótce będzie zaprowadzone; i że powrót Izraela do jego ojczyzny poprzedza panowanie Jezusa (Dan. 12:1,4,9,10; Mat. 24:21; 2 Tym. 4:1; Sof. 3:8,9; Dan. 2:35,44; Am. 9:11-15; Obj. 11:15; 21:1-8).
TP ’83,54-56.