BOSKI PLAN UKRYTY W ABRAHAMIE I JEGO RODZINIE
"I wprowadził ją Izaak do namiotu Sary, matki swojej; i wziął Rebekę, i była mu żoną, i miłował ją" - (1 Mojż. 24:67).
KIEDY mówimy o Abrahamie, Izaaku i innych jako o typach, to nie powinno wynikać z naszych słów, że byli oni jedynie typami, a odnoszące się do nich opowiadania zostały wymyślone. Osoba lub rzecz jest wtedy typem, gdy Pismo Święte wskazuje, że obok rzeczywistych przeżyć taka osoba lub rzecz przedstawia lub ilustruje w małej skali inną osobę lub rzecz, która pojawi się dopiero w przyszłości. Na przykład, Adam w pewnych wypadkach jako głowa rasy był typem Mesjasza, drugiego Adama. Pierwszy Adam był głową naszej rasy, ale nie zdołał przekazać upragnionego wiecznego życia. W Boskiej opatrzności Mesjasz ma być drugim Adamem w tym sensie, że odrodzi Swe dzieci, wszystkich posłusznych potomków pierwszego Adama. Proroctwo stwierdza, że Mesjasz jest w ten sposób Wiecznym Ojcem rodzaju ludzkiego - Ojcem lub lepszym od Adama Dawcą życia, który obdarzy rasę ludzką wiecznym życiem w miejsce dziedzicznych słabości, niedoskonałości i śmierci. Podobnie Mojżesz, który był nie tylko rzeczywistą postacią, przywódcą narodu Izraela, lecz ponadto typem większego Pośrednika - Mesjasza. Tak jak Mojżesz pośredniczył w przekazaniu Przymierza Zakonu Izraelowi, tak Mesjasz, Prorok podobny Mojżeszowi, jego antytyp (Dz. Ap. 3:23), ma stać się pośrednikiem Nowego Przymierza dla Izraela. Na mocy tego Przymierza Izrael otrzyma błogosławieństwa Abrahamowe, które przekaże wszystkim rodzajom ziemi (Jer. 31:31). Podobnie Aaron był typem wyższego kapłaństwa i jego lepszych ofiar związanych z Nowym Przymierzem. Zgodnie z tym kapłani i lewici, dodatkowo do własnych doświadczeń w Boskiej opatrzności posłużyli jako typy wyższych instytucji, dzięki którym już wkrótce na całej ziemi nastąpi inauguracja Nowego Przymierza.
Z tego powodu zachęcamy do zwrócenia uwagi na Abrahama, który znany jest w Piśmie Świętym jako przyjaciel Boga, jako ojciec wierzących. Zwrócimy też uwagę na jego syna Izaaka, Syna Obietnicy, zrodzonego cudownie aczkolwiek w naturalny sposób, gdy jego ojciec i matka byli już starzy oraz na żonę Izaaka - Rebekę - wybraną przez Abrahama na towarzyszkę i współdziedziczkę dziedzictwa należnego jego synowi Izaakowi. Osoby te przeżyły życie całkowicie nieświadome faktu, iż Bóg ich użył i pokierował ich sprawami tak, aby mogły stanowić proroczy obraz Jego własnego wielkiego Planu Wieków. Owe typowe obrazy mają zawsze być odczytywane w całkowitej harmonii z natchnionymi pismami Biblii i nigdy nie mają być rozumiane jako sprzeczne z nimi. Jednakże nie wszystko, co czynił Abraham może być uznawane za typowe. W ogólnym sensie ten wielki człowiek przeszłości pojawia się w naszej pamięci jako pomnik wiary, prawości i sprawiedliwości. Błogosławieństwa mające zgodnie z obietnicą przejść przez niego na jego nasienie, co stanowiło go ojcem wielu narodów i jak wskazuje Apostoł Paweł uczyniło z niego typ Wszechmogącego, od którego pochodzi wszelki dobry i doskonały dar, od którego pochodzi błogosławieństwo, spływające ostatecznie przez Mesjasza, Jego Syna i poprzez Izraela, Jego lud, na wszystkie rodziny ziemi (Gal. 3:8, 16, 29; 4:22-31; Rzym. 4:17 - patrz margines; 9:7-9). Przypuszczalnie wszyscy chrześcijanie zdają sobie sprawę, że Święty Paweł traktuje Abrahama i jego rodzinę jako typy. Tak jak Abraham w typie przedstawiał Boga, tak jego żona była typem przymierza, dzięki któremu żywotność obietnicy ostatecznie rozwija Nasienie Obietnicy - Izaaka w typie a Mesjasza w antytypie. Święty Paweł wyjaśnia również, że służebnica Sary, Agara, na życzenie Sary, przez jakiś czas reprezentowała ją wobec Abrahama i urodziła Ismaela. Agara, jak wyjaśnia Święty Paweł, przedstawiała w typie Przymierze Zakonu, ożywione dzięki łaskawym zrządzeniom tego samego Boga i Ojca. Syn Agary, formalnie pierworodny syn Abrahama, przedstawiał w typie naród żydowski, pierwszą fazę jego rozwoju pod przymierzem - Gal. 4:22-31.
Jak
Abraham kochał Ismaela i pragnął dla niego błogosławieństwa, tak Bóg miłował
Izraela, potomka Przymierza Zakonu i pragnął dla niego błogosławieństwa. Jednakże,
tak jak o Ismaelu jako o synu niewolnicy powiedziano, że nie będzie głównym
dziedzicem obietnicy Abrahamowej, lecz drugorzędnym, tak też dzieci Izraela,
potomkowie Przymierza Zakonu, nie były przeznaczone na duchowego Mesjasza,
przez którego jak stwierdzała obietnica, miały przyjść pierwsze błogosławieństwa.
Widzimy, że Sara, w typie żona Abrahama, reprezentująca oryginalne Przymierze
związane przysięgą, urodziła syna Izaaka, w wiele lat po tym jak niewolnica,
jej zastępczyni urodziła Ismaela. Kiedy urodził się Izaak, Sara odrzuciła
Ismaela i nie uznawała go już dłużej jako swego syna, a żądała natomiast,
aby wszystko należało do Izaaka. Antytyp tego
obrazu pokazuje, że od czasu, gdy Bóg rozpoczął rozwijać duchowego Izraela
i wskazał na przymierze Sary na mocy którego miał się rozwijać ów duchowy
Izrael, od tego czasu stało się jasne, że główna część obietnicy Bożej mówiącej
o błogosławieniu świata miała się wypełnić nie przez nasienie Ismaela, cielesnego
Izraela, lecz przez nasienie Izaaka, duchowego Izraela (Rzym. 9:6-9; Gal.
3:16, 29). Od samego początku zarysowała się rywalizacja o błogosławieństwo
Abrahama. I jak Ismael drwił z Izaaka kiedy był dzieckiem, tak Żydzi w swym
znacznym rozwoju i sile drwili z antytypowego Izaaka - Jezusa i Jego stosunkowo
prostych i niewykształconych naśladowców - i prześladował go. Aby nadal zachować
typ, w którym Abraham mógłby przedstawiać Boga, nakazano mu, aby wypędził
Agarę i jej syna na puszczę. Owo wypędzenie obrazowało w typie Boskie niezadowolenie,
które spadło na Żydów osiemnaście stuleci temu i sprawiło, że zostali odsunięci
od Bożej łaski, tak jak Agara i Ismael zostali odcięci od obecności Abrahama,
jego rodziny i opieki. Chleb i woda, które Agara zabrała ze sobą i które przez
pewien czas stanowiły jej i Ismaela pożywienie na puszczy obrazują w typie
obietnice Boże dane przez Zakon i Proroków, należące nadal do Żydów, którymi
przez osiemnaście stuleci żywili się, bez których zginęłaby nadzieja tego
narodu.
Teraz przechodzimy do strasznego momentu opisanego w 1 Moj. 21:15-19. Woda otrzymana od Abrahama została wypita. Nic nie pozostało. Ismael umierał. Agara, jego matka, oddaliła się od niego. W odpowiednim momencie pojawia się wysłany przez Pana anioł i wskazuje jej źródło wody, z którego ona sama i Ismael zaczerpnęli nowego życia. Zobaczmy teraz jaki jest tego antytyp. Naród żydowski coraz bardziej odchodził od Zakonu i Proroków, stając się słabym i, jak można się spodziewać, tracił nadzieję. Już miał umrzeć! Ale nie, Pan łaskawie w tym momencie wskazuje na źródło wody żywota. Tak jak Ismael został uratowany od śmierci przez ową wodę, tak naród izraelski, przedstawiony w typie przez Ismaela, dzięki Boskiej opatrzności, jest tuż przed zrozumieniem, iż przynależna mu część Przymierza Abrahamowego ma ziemski charakter, a nie niebiański, nie duchowy. Naród izraelski znajduje się tuż przed orzeźwieniem i rozpocznie nowy etap swej kariery. Tak, ta kariera jednak nie wyciśnie na nim piętna Ismaelitów ani jego związek z Nowym Przymierzem nie będzie symbolizowany przez Agarę, stare Przymierze Zakonu. Odtąd naród żydowski przedstawiony jest w nowym typie.
IZAAK DZIEDZICEM WSZYSTKIEGO
Chociaż początkowo nasi żydowscy przyjaciele skłonni byli czuć niezadowolenie, iż są reprezentowani przez Ismaela, a nie przez Izaaka, w Przymierzu Agary, Przymierzu czyniącym ich niewolnikami Zakonu, zamiast wolnymi od tego Zakonu, to jednak jest dla nich pociecha. Jest nią fakt, że Izaak przedstawiał w typie Mesjasza i że Izrael pokazany jest jako naród, na korzyść którego Mesjasz będzie Pośrednikiem Nowego Przymierza Zakonu. Musi to być duchowy Mesjasz, aby mógł udzielić owych wielkich błogosławieństw, na które wskazuje przymierze zawarte z Abrahamem. Naród izraelski nigdy nie spodziewał się duchowej natury i nie ma w Biblii takiej obietnicy. Żydzi otrzymają to, czego zawsze Oczekiwali - wielkość jako naród ziemski, a cześć jako naród wybrany, przez który będą spływać błogosławieństwa Nowego Przymierza na rodzaj ludzki całego świata - na pogan. Jak to już pokazano, Izaak syn Abrahama przedstawia Mesjasza w chwale, Syna Bożego i dziedzica wszystkich obietnic - tego jedynego, przez którego jedynie można otrzymać życie wieczne i przywrócenie do takiej doskonałości, która umożliwi Izraelowi i rodzajowi ludzkiemu zachować w doskonałości Boskie Prawo i przyswoić zasługę daru Bożego, życie wieczne, zgodnie z obejmującym ich Nowym Przymierzem Zakonu dzięki wielkiemu Pośrednikowi - wielkiemu Mesjaszowi, Głowie i Ciału.
We właściwym czasie Abraham posłał swego zaufanego sługę Eleazara (typ Ducha Świętego), aby wybrał narzeczoną dla jego syna Izaaka. Eleazar nie mógł iść na jej poszukiwanie w dowolnie wybrane miejsce. Skierowano go tylko do rodziny Abrahama, co pozwala nam wnioskować, że nikt nie będzie nazwany Oblubienicą Mesjasza z wyjątkiem tych, którzy już byli w społeczności z Bogiem przez wiarę, posłuszeństwo i usprawiedliwienie. Kiedy sługa Abrahama znalazł Rebekę nałożył na nią pewne klejnoty, wyjaśnił jej samej oraz jej rodzinie charakter swej misji i zapytał czy ma ochotę pójść z nim i zostać oblubienicą Izaaka. Powiedział wtedy: mój pan Abraham jest bardzo bogaty, a wszystko co posiada, oddał Izaakowi. W ten sposób wielkie bogactwa Boga ponownie pokazane są w Abrahamie i fakt, że Mesjasz jest jego Synem i dziedzicem wszystkich obietnic Bożych, tym Jedynym przez którego Izrael i cały rodzaj ludzki będzie błogosławiony. Rebeka odpowiedziała gotowością, tym samym została zaręczona niewidzianemu dotąd oblubieńcowi i pośpieszyła wraz z owym sługą do Izaaka. Kiedy krewni żegnali się z nią życzyli błogosławieństwa w takich słowach "rozmnóż się w tysiąc tysięcy" (1 Mojż. 24:60). Czytamy, że "Wstawszy Rebeka z dzieweczkami [służącymi] swemi, i wsiadłszy na wielbłądy jechały za onem mężem", Eleazarem. Znajdujemy tu, pozostający w harmonii z innymi tekstami Pisma Świętego, obraz Wieku Ewangelii i dzieła przyprowadzenia w tym okresie do Mesjasza specjalnej klasy Oblubienicy składającej się ze świętych. Początkowo wśród tych świętych były pewne jednostki wywodzące się z narodu żydowskiego, zgodnie z Boską regułą pokazaną w Piśmie Świętym: "najpierw do Żydów". Następnie w późniejszym okresie klasa Oblubienicy wybierana była spośród każdego narodu, ludu, rodzaju i języka, a przecież wszyscy wybrani i tak mieli stanowić jedynie maluczkie stadko - "Nie bój się, o maluczkie stadko! albowiem się upodobało Ojcu waszemu, dać wam królestwo" - nie ziemskie Królestwo, które zostało jednoznacznie obiecane Izraelowi, lecz, duchowe, niewidzialne Królestwo Mesjasza oraz współdziedzictwo z Nim na Jego tronie.
Inne teksty Pisma Świętego pokazują, że ci święci tworzą dwie klasy. Garstka szczególnie poświęconych tworzy klasę Oblubienicy. A większa liczba tych, którzy nie wykazali się taką odwagą w stosunku do prawdy i sprawiedliwości, tworzy towarzyszkę Oblubienicy, jej służebnice, jak to pokazuje podróż Rebeki w otoczeniu służebnic. Te dwie klasy są w szczególny sposób pokazane w Piśmie Świętym (Ps. 45:10-16), gdzie czytamy o Oblubienicy Mesjasza i Królowej. Przedstawiona tu jest ona w chwale zmartwychwstania jako Królowa odziana w szatę pięknie haftowaną złotem z Ofir - chwała reprezentuje Boską naturę, która będzie udzielona Oblubienicy, a haft na jej szacie reprezentuje chwalebną sprawiedliwość, ozdobioną owocami Ducha Świętego. Psalmista opowiada jak Oblubienica będzie przyprowadzona przed oblicze wielkiego Króla Jehowy, a szczególnie dodaje, że panny lub jej towarzyszki, które postępują za nią, także przyjdą przed oblicze Króla, co wskazuje na zachowanie na płaszczyźnie duchowej stałej różnicy w randze. Te dwie klasy są ponownie pokazane w Zakonie jako kapłani i lewici, przy czym klasa Oblubienicy przedstawiona jest w kapłanach, w związku z jej gotowością złożenia w ofierze ziemskiego działu na korzyść niebiańskiego. Nie mamy utożsamiać klasy Oblubienicy z istniejącymi obecnie kościołami nominalnego chrześcijaństwa, tak jak nie utożsamialibyśmy Apostołów z kościołem żydowskim istniejącymi za ich czasów. Apostołowie stanowili garstkę wybrańców, podobnie wszyscy członkowie Kościoła tworzonego przez cały Wiek stanowią garstkę wybranych spośród wielu kościołów nominalnego chrześcijaństwa. "Zna Pan tych, którzy są Jego". Prawdziwy Kościół został wybrany nie tylko spośród wszystkich dwunastu pokoleń Izraela, ale spośród wszystkich pozostałych narodów, ludzi i języków i składa się z tylu, ilu powołał Pan Bóg.
Opuszczenie przez Rebekę ojcowskiego domu w typie przedstawiało początek podjęcia osobistego poświęcenia się każdego z tych, którzy prowadzeni przez Ducha, przyjmują Boskie zaproszenie do współdziedzictwa z Chrystusem. Pierwszy klejnot otrzymany przez Rebekę, kiedy po raz pierwszy spotkała owego sługę, służyła mu i zaprosiła do swego domu, przedstawia pierwsze błogosławieństwo, które otrzymali wierzący - błogosławieństwo usprawiedliwienia. Kosztowności jakie otrzymała, gdy zdecydowała się iść do Izaaka i zostać jego żoną reprezentują błogosławieństwa Ducha Świętego, jakie są zsyłane na całkowicie poświęconych, tych którzy podjęli decyzję postępowania śladami Jezusa wąską ścieżką prowadzącą do Królestwa pod przewodnictwem Ducha Świętego. Przybywszy do celu podróży, Rebeka znalazła się przed obliczem Izaaka i natychmiast zsiadła ze swego wielbłąda i okryła się ,,rańtuchem". W ten sposób obrazowo przedstawiony jest fakt wskazujący, że kiedy Kościół doświadczy przemian Pierwszego Zmartwychwstania i znajdzie się przed obliczem niebiańskiego Oblubieńca, nie będzie już więcej potrzebował przewodnictwa Ducha Świętego przejawiającego się przez Pismo Święte. Ta część obrazu oczywiście należy jeszcze do przyszłości [pisane w 1925 roku]. Izaak natychmiast przyjął Rebekę i zaprowadził ją do namiotu swojej matki. Sara umarła a Rebeka stała się jej następczynią. W ten sposób pięknie pokazany został fakt, że gdy Oblubienica Mesjasza zostanie skompletowana w sferze chwały, przymierze Sary skończy się a jej miejsce jako przewodu błogosławieństw zajmie uwielbiony Kościół jako narzędzie przekazywania owych błogosławieństw. Wtedy wypełni się prorocze błogosławieństwo krewnych Rebeki, "rozmnóż się w tysiąc tysięcy". Owe tysiąc tysięcy przedstawiają rodzaj ludzki na całym świecie, który zostanie odrodzony lub otrzyma życie wieczne dzięki wielkiemu Mesjaszowi podczas tysiącletnich rządów sprawowanych przez Niego jako Pośrednika Nowego Przymierza, które zostanie wprowadzone już wkrótce.
Mesjasz stanie się owym odnowicielem, a Jego Oblubienica pod działaniem Nowego Przymierza stanie się żywicielem, nauczycielem i pomocnikiem całego rodzaju ludzkiego, ponieważ właśnie ten antytypowy Izaak i jego Oblubienica będą pośredniczyć na rzecz Izraela a poprzez niego na rzecz całego świata w urzeczywistnieniu błogosławieństw restytucyjnych Nowego Przymierza (Dz. Ap. 3:19-21). "W tobie i w nasieniu twoim błogosławione będą wszystkie narody ziemi" - w pierwszym rzędzie odnosi się to, jak wykazuje Święty Paweł, do Mesjasza i Jego Kościoła w chwale, gdy ofiary należeć będą do przeszłości a duchowa natura zostanie osiągnięta jako nagroda za poświęcenie się (Gal. 3:16, 29). Każdy, kto jako pierwszy przyjmie Mesjasza i przyjdzie do harmonii ze sprawiedliwymi prawami Jego niewidzialnego Królestwa otrzyma też jako pierwszy błogosławieństwo. W tej sprawie nie będzie żadnej stronniczości, bowiem Bóg nie liczy się z osobami. Jednak, ze względu na minione doświadczenia i ziemskie nadzieje oraz ufność pokładaną w Zakonie i Prorokach, Żydzi będą pierwszymi między narodami, którzy przyjmą nowy porządek rzeczy i jemu się poddadzą. Dlatego też pierwsi otrzymają błogosławieństwa, a przez nich, jako narzędzia Królestwa, owe błogosławieństwa obejmą rodzaj ludzki na całym świecie.
TP ’83,152-155; BS '25,9.