ŚWIECKI RUCH MISYJNY "EPIFANIA"
Jego historia, natura, cele i doktryny
ŚWIECKI RUCH MISYJNY w swej obecnej formie powstał w 1920 roku, kiedy to prof. Paul S. L. Johnson (wybitny uczony w zakresie Biblii hebrajskiej i greckiej) i prof. Raymond G. Jolly (główny pomocnik prof. Johnsona, wykładowca a także uczony w dziedzinie Biblii greckiej, obaj ukończyli studia uniwersyteckie z wyższymi odznaczeniami) oraz inni, potrzebowali nazwy dla celów publikacyjnych i innych w rozwijanych formach służby ewangelicznej bez przynależności denominacyjnej. Profesor Johnson, aż do swojej śmierci w 1950 roku, sprawował urząd opiekuna wykonawczego i dyrektora ŚRM, będąc także redaktorem czasopisma Ruchu Zwiastun Epifanii, zwanego obecnie Sztandarem Biblijnym. Po nim wymienione funkcje pełnił pastor Jolly.
ŚRM jest światowym, niezależnym, niesekciarskim, nie obliczanym na zysk, ruchem religijnym. Łączą się w nim w celu dobrowolnej współpracy liczni chrześcijanie, szczególnie osoby świeckie wszelkich zawodów i orientacji z różnych wyznań i bezwyznaniowi. Tworzą oni w ten sposób społeczności religijne w wielu krajach. Ruch nie jest stowarzyszony z żadną inną grupą, jak, "anglo-izraelici" lub "świadkowie Jehowy" ani z żadną denominacją. Samofinansowanie realizuje z dobrowolnych składek wnoszonych w sposób niekrępujący.
Celem ŚRM jest nauczanie Ewangelii ("zwiastuję wam radość wielką" - Łuk. 2:10, 14), zachęcanie do wzrostu w podobieństwie do charakteru Chrystusa, rozpowszechnianie wiedzy bibijnej i zachęcanie innych do jej rozpowszechniania (szczególnie wiedzy odnoszącej się do naszych czasów) oraz pobudzanie do większego zainteresowania indywidualnym i grupowym studiowaniem Biblii według niesekciarskich zasad w zborach, w miejscach zebrań lub domach itp.
Aby zrealizować swe cele ŚRM w wielu krajach wydaje i rozpowszechnia w różnych językach - przez kolporterów, ewangelistów i innych chrześcijańskich pracowników, pocztą itp. - wiele książek napisanych na podstawie Biblii oraz broszur, czasopism i bezpłatnych traktatów. Ruch wykorzystuje także swoich wykwalifikowanych mówców, nauczycieli i ewangelistów, umożliwiając im spełnianie posług kaznodziejskich, prowadzenie studiów biblijnych, zebrań pytań i odpowiedzi, projekcje obrazów biblijnych, ilustrowane obrazy biblijne oraz spełnianie posług weselnych, pogrzebowych itd. Ruch nigdy nie prosi o fundusze na prowadzenie pracy, przyjmuje jedynie dobrowolne ofiary. Nasi kaznodzieje są szczególnie przygotowani do służby przez wykształcenie w naukach biblijnych bądź w naszych szkołach przygotowawczych, bądź w oparciu o kursy korespondencyjne.
PISMO ŚWIĘTE JASNO NAUCZA:
Że Jehowa jest Najwyższym Bogiem - nieskończonym, wiecznym i niezmiennym, doskonałym w mądrości, sprawiedliwości, miłości i mocy; że Jezus, Jego jednorodzony Syn, istniał jako potężne Słowo lub Logos, "początek stworzenia Bożego", "pierworodny wszystkich rzeczy stworzonych", Przedstawiciel Ojca we wszystkich dziełach stworzenia zanim stał się człowiekiem (Jan 1:1-3; 6:51; 17:7; Obj. 3:14; Kol. 1:15-17).
Że to Słowo "stało się ciałem", urodzonym z "dziewicy" i było człowiekiem Jezusem, trochę mniejszym "od aniołów - by - za wszystkich śmierci skosztował", jednakże odłączony od grzeszników" (Jan 1:14; Izaj. 7:14; Żyd. 2:9; 7:26).
Że Chrystus obecnie jest istotą duchową; że "umartwiony był ciałem, ale ożywiony duchem", stał się "duchem ożywiającym" wielce wywyższonym, któremu "Bóg... darował imię, które jest nad wszelkie imię". "Który sam ma nieśmiertelność [z wyjątkiem Boga]" (1 Piotra 3:18; 1 Kor. 15:45, 50; Filip. 2:9-11; 1 Tym. 6:16; Żyd. 1:3, 13).
Że Duch Święty pochodzący od Ojca i Syna przejawia się we wszystkich prawdziwych chrześcijanach (Łuk. 11:11-13; Jan 14:26; 15:26; 16:7-15; l Kor. 2:9-16; 3:16; Efez. 3:16; 4:4, 30; 2 Tym. 1:7).
Że człowiek został stworzony doskonałym, na obraz charakteru Boga i że na skutek grzechu dosięgła go kara - nie wiecznego życia w mękach, lecz - śmierci, unicestwienia, na którą był narażany przez obcowanie z różnymi rodzajami zła, dozwolonego przez Boga w celu poznania przez człowieka przy pomocy doświadczenia natury zła i skutków grzechu oraz rozwinięcia pragnień nienawidzenia go i przebaczania (1 Mojż. 1:25-31; 2:17; 3; Kazn. 7:29; Rzym. 5:12-19; 6:21-23; 8:20-22; 11:32; Ps. 76:8-11; 90).
Że Kościół, stanowiący 144.000 jednostek, zebranych spośród żydów i pogan, jest Świątynią Boga, "czynem Jego"; że "kościół pierworodnych" obejmuje "lud wielki" - "żywe kamienie" w Dziedzińcu Jego wielkiej Świątyni - wraz z Starożytnymi i Młodocianymi Godnymi w Tysiącleciu; że konstrukcja tej wielkiej Świątyni była wznoszona przez cały Wiek Ewangelii, począwszy od chwili, gdy Jezus stał się Odkupicielem rodzaju ludzkiego i Głównym Kamieniem Narożnym tej Świątyni, przez którą, gdy będzie ukończona, spłyną na "wszystkich ludzi'", którzy będą mieli przystęp do Niego Boskie błogosławieństwa (Obj. 7; 14:1; Rzym. 31:11, 12; 1 Kor. 3:16, 17; 2 Kor. 6:16; Efez. 2:10, 20-22; Joel. 2:28, 29; 2 Tym. 2:20; Żyd. 11:38-40; 1 Mojż. 28:14).
Że w międzyczasie postępuje przedtysiącletnie przygotowywanie - cyzelowanie, kształtowanie i polerowanie - poświęconych wierzących Wieku Ewangelii do pokuty za grzech w Chrystusie. Kiedy już ostatni z nich będzie gotowy, wielki Mistrz wszystkich razem wywiedzie w zmartwychwstaniu. A Świątnica, napełniona chwałą Pańską, stanie się miejscem spotykania się Boga z ludźmi przez cały Wiek Tysiąclecia (Obj. 15:5-8; 21:3).
Że podstawa nadziei życia wiecznego dla wybranych i nie wybranych zawiera się w fakcie, iż Bóg "jest Zbawicielem wszystkich ludzi, a szczególnie wiernych"; że Jezus "z łaski Bożej za wszystkich śmierci skosztował" jako "okup [odpowiednia cena] za wszystkich"; że, Bóg "chce, aby wszyscy ludzie byli zbawieni i do znajomości prawdy przyszli"; i że Jezus jest tą "prawdziwą Światłością, która oświeca każdego człowieka przychodzącego na świat" (1 Tym. 4:10; 2:3-6; Żyd. 2:9; Jan 1:9; 4 Mojż. 14:21; Izaj. 11:9; 40:5; Jer. 31:34; Abak. 2:14).
Że nadzieja prawdziwego ludu Bożego obecnie rozwijanego dotyczy hojnego wejścia do wiecznego Królestwa Boga i że obecną jego misją jest rozwinięcie i udoskonalenie samego siebie i innych w podobieństwie do Chrystusa, by móc świadczyć o Bogu i Chrystusie światu i przygotować się do dzieła błogosławienia wszystkich narodów świata w nadchodzącym Królestwie na ziemi (Rzym. 12:2; Fil. 2:12; Gal. 5:22, 23; 2 Piotra 1:5-11; 3:18; Jan 18:37; Dz. Ap. 1:8; 1 Kor. 9:16; 2 Tym. 4:2).
Że Jezus jest ubłaganiem za grzechy Kościoła i świata; że Wiek Ewangelii jest dniem sądu Kościoła; że Bóg wyznaczył Dzień trwający tysiąc lat, podczas którego będzie "sądził świat w sprawiedliwości", a szatan będzie wówczas związany; że nikt z rasy Adama nie będzie miał drugiej sposobności, lecz każdy otrzyma jedną pełną, wolną i dostateczną okazję, by móc osiągnąć wieczne życie przez Chrystusa, bądź w tym życiu, bądź po przebudzeniu z martwych (1 Jana 2:2; 1 Piotra 4:17; Dz. Ap. 17:31; 2 Piotra 3:7, 8; Obj. 20:2-7, 12, 13; Jan 5:28, 29; Dz. Ap. 24:15; 1 Tes. 4:13, 14).
Że Ewangelia była głoszona Abrahamowi w słowach "będą błogosławione w tobie wszystkie narody ziemi"; że Chrystus, Głowa i Ciało, jest tym wielkim Nasieniem Abrahamowym (reszta ludu Bożego stanowi podrzędne nasienie), przez które "wszystkie narody ziemi będą błogosławione"; że to błogosławieństwo zbawienia świata nastąpi podczas Drugiego Adwentu Jezusa, w "czasach naprawienia wszystkich rzeczy", gdy Królestwo Boże będzie zaprowadzone na ziemi (1 Mojż. 12:3; Gal. 3:7-9, 16, 29; Efez. 1:22, 23; Dz. Ap. 3:19-23; Mat. 6:10; Obj. 22:17).
Że aktualnie znajdujemy się w "czasie końca", z jego nie mającym precedensu "czasem ucisku", w okresie Epifanii lub Apokalipsy, w którym Jezus objawia się w Swym Drugim Adwencie; że Jezus obecnie obala królestwo szatana; że Jego panowanie pokoju i sprawiedliwości wkrótce będzie zaprowadzone; i że powrót Izraela do jego ojczyzny poprzedza panowanie Jezusa (Dan. 12:1, 4, 9, 10; Mat. 24:21; 2 Tym. 4:1; Sof. 3:8, 9; Dan. 2:35, 44; Am. 9:11-15; Obj. 11:15; 21:1-8).
TP ’83,158-159.