PYTANIA BIBLIJNE

    Pytanie: Czy jest różnica między darami ducha i owocami ducha?

    Odpowiedź: W dwóch wylaniach ducha - w Pięćdziesiątnicę na Apostołów (Dz.Ap. 2:1-4) oraz na Korneliusza i jego rodzinę, którzy byli poganami (Dz.Ap.lO:44-47) -były dane różne cudowne dary ducha. Poza tymi dwoma wydarzeniami nigdy więcej nie były dane dary ducha z jednym wyjątkiem, kiedy Apostołowie udzielali go przez nakładanie rąk (Dz.Ap. 8:14-19; 19:1-6).

Dary ducha

    Apostoł Paweł objaśnia te dary w 1 Kor. 12:1,4-11. Niektórzy zostali obdarzeni zdolnością mówienia jednymi językami, a drudzy innymi, których poprzednio nie znali; niektórzy mieli dar tłumaczenia obcych języków, którymi mówili inni; niektórzy otrzymali dar uzdrawiania; a niektórzy mieli moc czynienia innych cudów.

Te dary służą trzem założonym celom:

1. One dowodzą Bożej łaski przez Chrystusa, który wstąpił do nieba i którego dzieło odkupienia zadowoliło Ojca;

2. One dla ogółu stanowiły dowody, że Bóg był z tymi ludźmi, naprowadzając niektórych do słuchania ich posłannictwa; i

3. One dawały upewnienie uczniom, że Bóg ich prowadzi i im błogosławi.

Te dary były konieczne przy zakładaniu wczesnego Kościoła, ponieważ lud Pański w tych czasach nie miał Nowego Testamentu w formie spisanej.

    Ponieważ Apostołowie byli jedynymi, którzy mogli udzielać tych darów, to oznacza, że kiedy umarł ostatni uczeń, który został obdarzony tymi darami przez Apostoła, dary przestały istnieć.

    Ta zasada jest dobitnie zilustrowana w Dz.Ap. 8:5-24. To tłumaczenie wyjaśnia, że nawet ewangelista Filip, chociaż był zdolny czynić "cuda i moce wielkie" (ww. 6,13), sam nie mógł udzielać darów ducha świętego, ale był zmuszony poczekać na Apostołów, aby to uczynili dla jego nawróconych (ww. 14-17).

    Szymon czarnoksiężnik ujrzał, że "przez wkładanie rąk Apostolskich" były udzielane dary. Wówczas samolubnie usiłował kupić od Apostołów tę wspaniałą moc (ww. 18-24).

    W podobnym przykładzie, uczniowie w Efezie dali świadectwo darów ducha dopiero wtedy, kiedy Apostoł Paweł nałożył na nich ręce (Dz.Ap. 19:1-6).

    Po śmierci Apostołów kościół miał Nowy Testament w formie spisanej i dary nie były już dłużej potrzebne (1 Kor. 13:8-12).

Owoce ducha

    Z drugiej strony, owoce ducha są rozwinięciem serca i charakteru. Zamiast otrzymywania natychmiast, jak było w przypadku darów ducha, owoce ducha są bardziej lub mniej powolnym rozwojem, uzależnionym od gorliwości, postawy, a także chrześcijańskiego otoczenia.

    Niektóre z tych owoców to: wiara, nadzieja, miłość, cierpliwość, braterska uprzejmość, radość, pokój, długie znoszenie, łagodność, cichość (Gal. 5:22,23; 2 Piotra 1:5-9). Kiedy te owoce stają się dojrzałe, lub rozwinięte, okazują się zarówno w słowie i czynach, jak i w myślach danej osoby.

    Aczkolwiek przeciwstawiamy sobie dary i owoce ducha, to owoce są również darami w jednym ważnym znaczeniu: chociaż poświęcony chrześcijanin musi czynić wysiłki, aby te owoce, lub łaski charakteru, rozwinąć, to jednak Bóg poprzez posługę Chrystusa dostarcza wszystkich środków do ich rozwoju. Tymi środkami lub źródłami są: (1) Jego święty duch, (2) Jego Słowo i (3) Jego opatrzności.

    Co się tyczy porównania ich znaczenia, to Pismo Święte naucza, że owoce daleko bardziej przewyższają dary (1 Kor. 12:31). Dary służyły ich zamierzonym celom w wyznaczonym czasie, ale owoce ducha, te piękne łaski charakteru - szczególnie niesamolubna miłość, największa ze wszystkich łask - będzie ozdobą charakterów wszystkich, którzy staną się godni życia wiecznego (1 Kor. 13:13).

SB ’02,96; BS '02,94.