WYSŁAWIANIE

PUBLIKOWALIŚMY na łamach tego pisma artykuły omawiające dziękczynienie i wdzięczność oraz pisaliśmy dużo o ocenie, lecz nigdy, jak nam się wydaje, nie mieliśmy artykułu o wysławianiu - o tym, jakie ma ono znaczenie i o różnicach między wysławianiem a oceną, dziękczynieniem, wdzięcznością itd. Wierzymy więc, że rozważenie wysławiania jako naszego obecnego tematu, który obejmować będzie pewne uogólnienia i napomnienia dotyczące wysławiania jakie znajdują się w Piśmie Świętym, a szczególnie w Psalmach, okaże się dla nas korzystne. Spośród wszystkich ksiąg Biblii Psalmy zawierają największą ilość napomnień zachęcających do wysławiania. Wysławianie, szczególnie wysławianie Jehowy i Jezusa, powinno zajmować ważne miejsce w sercu i umyśle każdego chrześcijanina i w każdej odpowiedniej sytuacji znajdować uzewnętrznienie.

    Istnieje wiele słów, które mają podobne znaczenie do czasownika sławić, takie jak: chwalić, aprobować demonstracyjnie, wysławiać, wynosić, wielbić, wychwalać itd. Wszystkie te słowa przyjmują różne zabarwienie znaczeniowe, lecz podstawą ich znaczenia jest akt wysławiania.

    Według Webstera słowo wysławiać oznacza wyrażać gorąco słowa pochwały. Chwalić oznacza zachwalić coś lub kogoś, kto jest wart zaufania lub uwagi. Słowo aprobować demonstracyjnie oznacza akceptację, której towarzyszy zazwyczaj aplauz publiczny. Wysławiać oznacza starać się uczynić coś lub kogoś wielkim lub większym. Wynosić oznacza czynić coś lub kogoś wspanialszym, bardziej wzniosłym. Wielbić oznacza wynosić coś lub kogoś bardzo wysoko. Angielskie słowo eulogize (wychwalać) pochodzi od słowa eu, które znaczy dobry, i od wyrazu logos oznaczającego słowo i w całości znaczy prawie to samo, co wynosić lub wielbić, lecz jest o wiele bardziej odpowiednie, gdy bywa użyte w wypadku składania oświadczenia lub w mowie pogrzebowej.

    Hebrajskie słowo halal jest tym słowem, które najczęściej tłumaczy się jako wysławiać. Słowo halal, według Stronga, znaczy być jasnym, lśnić. W ten sposób nasuwa się skojarzenie, że coś lub ktoś pod wpływem czynników zewnętrznych lśni, dobrze się prezentuje. Od słowa halal pochodzi pierwsza część słowa hallelujah, które oznacza "wysławiać Jah, czyli Jehowę". Powinniśmy zawsze starać się, aby On oraz Jego Syn Jezus lśnili w opinii innych.

    Greckie słowo epainos najczęściej tłumaczone jest jako wysławiać - pochodzi od słowa epaino, które oznacza dać poklask i bywa tłumaczone jako chwalić, wielbić i wysławiać.

    Angielskie słowo praise (wysławiać) pochodzi od łacińskiego pretiare, które oznacza cenić lub nagradzać - z tego rdzenia pochodzi słowo appraise (oceniać). Dla przykładu ktoś przeprowadza oszacowanie swego budynku, to znaczy, podaje jego szacunkową wartość.

WYSŁAWIANIE WYMAGA WYRAŻENIA

    Tak więc, słowo praise (wysławiać), zgodnie ze swym pochodzeniem, może przybierać różne odcienie znaczeniowe. To, co jak się wydaje stanowi podstawę znaczeniową tego słowa, to wyrażanie przychylnej opinii o czymś lub o kimś. Wysławianie, wychwalanie, wynoszenie itp. zawsze wymaga uzewnętrznienia. Można, oczywiście, wysławiać kogoś używając gestów lub pisząc utwór prozą lub wierszem, lecz najczęściej wysławianie wyrażane jest za pomocą mowy lub śpiewu.

    Podobnie jak w przypadku dziękczynienia - akt dziękczynienia kojarzy się z wypowiadaniem, podczas gdy wdzięczność odczuwana w sercu i umyśle nie musi być wyrażona. Jest też pewna różnica pomiędzy wysławianiem a dziękczynieniem. Dziękczynienie jest wyrażeniem słownie lub na piśmie podziękowania za coś, co uczyniła jedna lub więcej osób. Natomiast wysławianie może być podejmowane również ze względu na dostrzeżone w kimś pewne dobre zalety lub zaletę, lub też, gdy dowiadujemy się o dobrych uczynkach poczynionych na rzecz jeszcze innej osoby. Nie składa się nikomu podziękowań dlatego, że posiada dobre zalety lub postępuje właściwie, lecz można - a nawet trzeba przy nadarzającej się okazji - wyrazić słowa oceny. Tak więc, wdzięczność, podziękowanie nie zawsze zostaje wyrażone słowami. Czasami przepełnia jedynie serce i umysł, lecz nie zostaje wypowiedziane.

    Wysławianie - podobnie jak wdzięczność i ocena - nie jest wystarczająco często wyrażane. Wielu nauczycieli i innych ludzi podkreśla z emfazą, że ludzie powinni doceniać a następnie wyrażać słowami ocenę dobrych rzeczy, które widzą w innych, oraz czynionych przez nich dobrych uczynków. Oczywiście w przypadku pewnych osób, które, jak widzimy, ulegają niebezpieczeństwu, jakim jest rozpierająca pycha, musimy zachować powściągliwość i ostrożność w wyrażaniu naszego uznania, o ile nie chcemy wyrządzić im krzywdy.

WYSŁAWIANIE JAKO ELEMENT MODLITWY

    Wysławianie odgrywa ważną rolę w sposobie odnoszenia się przez nas do Boga. Jest ono bardzo ważnym elementem modlitwy, a modlitwa nazywana bywa ożywczym oddechem chrześcijanina. Analiza modlitwy może opierać się na siedmiu posiadanych przez nią elementach. Należą do nich: inwokacja (wołanie do Boga), wysławianie, dziękczynienie, wyznawanie (lub uznawanie uzależnienia od Boga, jak to miało miejsce w przypadku Jezusa, który nie miał do wyznania żadnych grzechów), prośba (lub suplikacja, czyli szczególnie gorąca prośba), łączność duchowa (omawianie spraw z Bogiem) i pewność (zazwyczaj wyrażone przez słowo amen).

    Wysławianie może być wyrażone w naszych regularnych modlitwach do Boga wypowiadanych na kolanach lub w inny sposób, jak również w tych modlitwach, które kierowane są bezpośrednio do Niego za różne rzeczy, jakie nas spotykają w codziennej drodze. On ocenia akt wysławiania przez nas przymiotów Jego wielkiego charakteru, a szczególnie Jego wielkiej mądrości, sprawiedliwości, miłości i mocy, które objawiają się w Jego wielkim planie wieków oraz innych poczynaniach; a także wysławianie przez nas przymiotów Jego istoty, takich jak: niewidzialność, wszechmoc, wszechobecność, wszechwiedza itd. Istnieje wiele zalet i czynów, za które powinniśmy wysławiać Boga, za które przy właściwych okazjach w naszych sercach i ustach powinno znaleźć się owo "Alleluja".

SERDECZNE, NIEUSTANNE WYSŁAWIANIE BOGA

    Rozważymy teraz niektóre Psalmy. Wypowiedziano w nich wiele wspaniałych słów wysławiających Boga.

    Psalm 9:2 mówi: "Będę wysławiał Pana ze wszystkiego serca mego". Słowa te pokazują nam, że wysławianie nie powinno się dokonywać wyłącznie za pomocą mowy - czasami forma ustna może być wykorzystana, a czasami nie bywa wykorzystana, bo wysławianie nie powinno polegać jedynie na wypowiadaniu słów. Powinno być odczuwane w sercu. "Opowiadać będę wszystkie cuda twoje [przydając Mu w ten sposób dobrej sławy]. Rozweselę się, i rozraduję się w tobie; będę śpiewał imieniowi twemu [wspaniałe przymioty Boże], o Najwyższy!". Zostały tu połączone śpiew i wysławianie. Zgodnie z umiejętnościami i możliwościami lud Boży powinien być ludem śpiewającym, który wysławia Boga śpiewem.

    W Psalmie 111:1 czytamy podobne słowa: "Będę wysławiał Pana całym sercem". Ale dodano tu jeszcze: "w radzie szczerych, i w zgromadzeniu". Oznacza to, że powinniśmy szczerze wysławiać Jehowę, nie tylko osobiście i prywatnie, lecz również w zgromadzeniach ludu Bożego - używając słów, pieśni itp.

    Psalm 138:1 również rozpoczyna się słowami: "Wysławiać cię będę, Panie! ze wszystkiego serca mego", lecz psalmista dodaje: "przed bogami śpiewać ci będę". Występujące tu słowo "bogowie" pochodzi od hebrajskiego elohim, które nie zawsze odnosi się do Jehowy, ale może być w Biblii użyte w stosunku do każdego, kto jest potężny. Na przykład, niektórzy z cywilnych władców (sędziowie) nazwani są w Starym Testamencie mianem elohim (2 Moj. 21:6). A więc jesteśmy tu napominani, abyśmy szczerze wysławiali Boga śpiewem nawet w obecności jednostek reprezentujących potężną władzę, gdy nadarzy się ku temu odpowiednia okazja.

    W Psalmie 22:23 czytamy: "... opowiem imię twoje braciom mym; w pośród zgromadzenia chwalić cię będę". Opowiadając imię Boże wśród braci, opowiadając o wielkich przymiotach Jego charakteru, o Jego mądrości, sprawiedliwości, miłości i mocy nie wolno pominąć również przymiotów Jego istoty, Jego wspaniałej sławy itp.

    Oto, co czytamy w Psalmie 34:2-4: "Będę błogosławił Pana na każdy czas; zawżdy będzie chwała jego w ustach moich. W Panu się chlubić będzie dusza moja, co usłyszawszy pokorni rozweselą się. Wielbijcie Pana ze mną. a wywyższajmy imię jego społecznie". Nie możemy słyszalnie błogosławić, wysławiać i wielbić Boga w każdej chwili. W przypadku modlitwy nieustanne wysławianie oznacza, że powinniśmy wychwalać Boga w regularnych odstępach czasu i posiadać stale ducha wysławiania - bowiem nie w każdej minucie możemy świadomie Go wysławiać. Mamy Go wysławiać nie tylko wtedy, gdy dobrze nam się wiedzie, lecz również, gdy spotykają nas przeciwności losu. Wysławianie powinno mieć miejsce w naszych sercach, jak również w formie słownej przy każdej nadarzającej się sposobności. Powinniśmy wyrażać się indywidualnie oraz zbiorowo jak najlepiej o Bogu, wielbiąc i wywyższając Go i śpiewać nasze Alleluja.

    W Psalmie 44:9 czytamy: "Przetoż chlubimy się w tobie, Boże! na każdy dzień, a imię twoje na wieki wysławiamy". Niedobrze jest, gdy ktokolwiek chlubi się swoją osobą, lecz gdy chlubimy się w Panu, prawdziwie chlubić się możemy, bowiem z Bogiem związanych jest tyle cudownych rzeczy, które zasługują na prawdziwe ocenienie. Z pewnością możemy zdobyć owego ducha wysławiania i jeśli właściwie zostaniemy wyćwiczeni, zachowamy go na zawsze.

    W Psalmie 119:164 czytamy: "Chwalę cię siedem kroć przez dzień, dla sądów twoich sprawiedliwych". Może to oznaczać, że każdego dnia w siedmiu szczególnych porach składamy pochwalne i dziękczynne modlitwy albo też, że czynimy to, nie licząc, ile razy odmawiamy nasze modlitwy - aż wypowiemy wszystko.

WYSŁAWIANIE BOGA ZA UDZIELENIE NAM WIELKICH BŁOGOSŁAWIEŃSTW

    Psalm 40 opowiada nam o przeżyciach Dawida, które przypominają przeżycia doznawane przez kogoś przychodzącego do Chrystusa. W Psalmie tym czytamy: "I wyciągnął mnie z dołu szumiącego i z błota lgnącego". Z racji dziedziczenia po Adamie znajdowaliśmy się w okropnym dole nieprawości i znaleźliśmy się w lgnącym błocie dodatkowej nieprawości, którą sami na siebie sprowadziliśmy w postaci złych nawyków. Dalej czytamy: "a postawił na skale nogi moje". Ową skałą jest Jezus Chrystus. Abyśmy mogli postawić nasze nogi na Nim, jako na owej Skale musimy przyjąć Go, jako naszego osobistego Zbawcę. Bóg "utwierdził kroki moje". Jeśli poświęcimy Mu nasze serce i życie, On ukształtuje linię naszego życia, a wtedy będziemy wiedzieć, że jesteśmy tak prowadzeni, abyśmy zajęli miejsce w Jego Królestwie.

    W wersecie 4 czytamy: ..A włożył w usta moje pieśń nową, chwałę należącą Bogu naszemu, co gdy wiele ich ogląda, ulękną się, a będą mieć nadzieję w Panu. Błogosławiony człowiek, który pokłada w Panu nadzieję swoją". Tą nową pieśnią włożoną w nasze usta jest pieśń Mojżesza i Baranka, która jest prawdziwą pieśnią chwały poświęconą Bogu. Pieśń Mojżesza stanowi ową dobrą nowinę Starego Testamentu, szczególnie zaś nowinę o restytucji (Dz. Ap. 3:19-21), o zbawieniu nie wybranych do życia wiecznego na ziemi. Pieśń Baranka jest głównym przesłaniem Nowego Testamentu, mówiącym o zbawieniu wybranych, o wyborze spośród rodzaju ludzkiego przedtysiącletniego nasienia Abrahama, dzięki któremu wszystkie narody ziemi otrzymają błogosławieństwo szansy na restytucję (przywrócenie do pierwotnego stanu) w nadchodzącym wieku Tysiąclecia (1 Moj. 12:3; 22:16-18; Gal. 3:8, 16, 29). Zaprawdę, powinniśmy dopomagać innym, aby usłyszeli o tej nowinie i czcili Boga, mając do Niego zaufanie!

    Zwróćmy też uwagę na Psalm 56:5: "Boga wysławiać będę dla słowa jego; w Bogu nadzieję będę miał, ani się będę bał, żeby mi co ciało uczynić mogło". A werset 11 mówi: "Boga wysławiać będę z słowa; Pana [Jehowę] chwalić będę z słowa jego". Słowo Boże można by traktować jako Jego obietnice, a "nie chybiło żadne słowo ze wszystkich słów jego dobrych" (1 Król. 8:56).

    Także całą Biblię możemy uważać za Słowo Boże i z pewnością wysławiamy ją jako tę, dzięki której lepiej poznajemy Boga i Jego plan i dzięki której uczymy się, jak otrzymać przez Chrystusa życie wieczne w Jego Królestwie. Im lepiej widzimy i rozumiemy ją, tym mocniej ufamy Bogu i przyswajamy sobie Jego pokój, i tym samym lepiej umiemy Go wysławiać. Wysławiajcie Boga za Biblię, za Jego święte Słowo i zawarte w nim wspaniałe nauki doktrynalne i etyczne!

    W Psalmie 63:4-8 czytamy: "Albowiem lepsze jest miłosierdzie [łaska] twoje, niż żywot ![ziemski], aby cię chwaliły wargi moje, Abym cię błogosławił za żywota mego, a w imieniu twoim abym podnosił ręce moje. Jako tłustością i sadłem byłaby tu nasycona dusza moja, a radosnem warg śpiewaniem wychwalałyby cię usta moje, Zaprawdę na cię wspominam, i na łożu mojem każdej straży nocnej rozmyślam o tobie. Boś mi bywał na pomocy; przetoż w cieniu skrzydeł twoich śpiewać będę". Któryż z wierzących, chodzących drogami Pańskimi od dłuższego czasu, nie doświadczył tak błogosławionych przeżyć pobudzających do wysławiania Boga!

    W Psalmie 66:2, 4 czytamy: "Wykrzykuj Bogu wszystka ziemio! Śpiewajcież psalmy na chwałę imienia jego, ogłaszajcie sławę i chwałę jego. Wszystkać się ziemia kłaniać, i śpiewać ci będzie; psalm śpiewać będzie imieniowi twemu". Alleluja! Jakże godny wysławiania jest nasz Bóg! Następnie w w. 8, 9 czytamy: "Błogosławcież narody Boga naszego, i ogłaszajcie głos chwały jego. Zachował przy zdrowiu duszę naszą, a nie dał się powinąć nodze naszej". Błogosławienie Bogu dokonuje się, gdy opowiadamy o Jego sprawach, które przynoszą Mu chwałę. Nie możemy w jakiś specjalny sposób przydać Mu chwały. Bóg nie potrzebuje tak naprawdę naszego wysławiania, lecz życzy go sobie i docenia je. Przyczyniamy się do większego wzrostu Jego chwały, wyjaśniając innym Jego plan, który Mu ją przynosi. Alleluja!

    Psalm 107 zawiera wiele części odnoszących się do różnych grup, a każda kończy się słowami: "Niechajże wysławiają przed Panem miłosierdzie jego, a dziwne sprawy jego przed synami ludzkimi". Z pewnością również i wdzięczność zawiera się w tych słowach skoro wspomniane są wspaniałe dzieła Boże przeznaczone dla rodzaju ludzkiego. Wysławiamy więc Boga, nie tylko za dobre cechy, które w Nim zauważamy, lecz również za Jego wspaniałe dzieła na rzecz nas samych jak i całej ludzkości, zgodnie z tym jak On wypełnia swój wielki plan wieków.

DOŚWIADCZENIA EZECHIASZA PRZYCZYNĄ WYSŁAWIANIA

    Izajasz 38 opowiada nam o królu Ezechiaszu i o jego śmiertelnej chorobie. Prorok Boży Izajasz składa mu wizytę i mówi: "Rozpraw dom swój; albowiem umrzesz, a nie zostaniesz żyw". Przyjęcie takiej wiadomości było trudną rzeczą, lecz Ezechiasz wiedział, co należy uczynić. Udał się w modlitwie do Boga: "Proszę, o Panie! wspomnij teraz, żem chodził przed tobą w prawdzie i w sercu uprzejmym, czyniąc to, co dobrego jest w oczach twoich. I płakał Ezechiasz płaczem wielkim". Bóg udzielił mu odpowiedzi przez Izajasza: "Wysłuchałem modlitwę twoje, ... oto Ja przyczynię do dni twoich piętnaście lat; I z ręki króla Assyryjskiego wyrwę ciebie i to miasto".

    Wersety 9-20 stanowią poemat lub pieśń napisaną przez Ezechiasza po wyzdrowieniu. Ezechiasz mówi (w. 17): "Oto czasu pokoju przyszła na mię była gorzkość najgorzciejsza; ale się tobie podobało wyrwać duszę moją z przepaści skażenia, przeto, żeś zarzucił w tył swój wszystkie grzechy moje. [Ileż powodów miał ów król do wypowiedzenia swej wdzięczności i wychwalania Boga!] Albowiem nie grób wysławia cię, ani śmierć chwali cię". Ezechiasz znał prawdę wyjaśniającą stan śmierci. Nie wierzył, że on sam (jak i inni Starożytni Godni) pójdzie po śmierci do nieba (Jana 3:13; Dz. Ap. 2:29, 34), nie wierzył, że zaraz po śmierci dostąpi należnej mu nagrody. Wiedział, że kiedy znajdzie się w grobie w stanie nieświadomości, w stanie śmierci, nie będzie mógł wysławiać Boga. Podobną myśl wypowiedziano w Psalmie 6:6; 115:17: "Albowiem w śmierci nie masz pamiątki o tobie, a w grobie któż cię wyznawać będzie?", "Umarli nie będą chwalili Pana, ani kto z tych, co zstępują do miejsca milczenia". Zwróćmy też uwagę na Kaz. 9:5, 10: "Boć ci, co żyją, wiedzą, że umrzeć mają; ale umarli o niczym nie wiedzą, ... albowiem nie masz żadnej pracy, ani myśli, ani umiejętności, ani mądrości w grobie [w sheol, w stanie śmierci], do którego ty idziesz".

    W w. 19, 20 Ezechiasz twierdzi: "Żywy, żywy, ten cię wysławiać będzie, jako ja dzisiaj, a ojciec synom oznajmi prawdę twoje. Pan mię wybawił; przetoż pieśń moją śpiewać będziemy po wszystkie dni żywota naszego w domu Pańskim". Wysławianie Boga przez Ezechiasza stanowi dla nas dobry przykład.

    Iz. 61:1, 3 podaje następne dobre oświadczenie: "Duch Panującego Pana jest nade mną; przeto mię pomazał Pan, abym opowiadał Ewangelię cichym, ... Abym sprawił radość płaczącym w Syjonie, a dał im ozdobę miasto popiołu, olejek wesela miasto smutku, odzienie chwały miasto ducha ściśnionego; i będą nazwani drzewami sprawiedliwości, szczepieniem Pańskim, abym był uwielbiony".

    Mamy w związku z tym wielki przywilej. Wielu ludziom, którzy są pogrążeni w smutku mają na sobie symboliczne wory i popiół, możemy spróbować ofiarować w zamian odzienie chwały, przeznaczonej dla Boga. Jeśli uda nam się uświadomić im, że pomimo straty, żałoby, czy; innych trudnych doświadczeń, powinni stale liczyć pozostałe błogosławieństwa oraz wychwalać za nie Boga, to tym samym pomożemy im odsunąć od siebie ducha smutku, owego ducha ścieśnionego, i przyczynimy się do włożenia przez nich odzienia chwały.

APOSTOLSKA CHWAŁA A CHWAŁA NAPOMINANIA

    Nowy Testament również mówi w wielu miejscach o wysławianiu Boga, lecz często używa dla wyrażenia aktu wysławiania Boga słowa chwała lub innego podobnego wyrazu. Dz. Ap. 2:46 opisują jak to po zstąpieniu Ducha Świętego w dniu jego zesłania, uczniowie łamali po domach chleb i jedli z radością. Werset 47 podaje, że czynili to "Chwaląc Boga, i mając łaskę u wszystkiego ludu".

    Autor w Dz. Ap. 16:25 opisuje jak to z powodu głoszenia o Chrystusie Paweł i Sylas znaleźli się w więzieniu, gdzie zostali pobici rózgami. Lecz pomimo tego wszystkiego do północy modlili się i wysławiali Boga pieśniami a o północy Bóg spowodował ich cudowne wyswobodzenie. Wspaniałe rzeczy zdarzają się czasami, gdy wychwalamy Boga!

    U Efez. 1:3-7 Apostoł Paweł nazywa Boga błogosławionym, ponieważ dał mu wielkie duchowe błogosławieństwa i "przeznaczył ku przysposobieniu za synów przez Jezusa Chrystusa dla siebie samego, według upodobania woli swojej, ku chwale sławnej łaski swojej, którą nas udarował w onym umiłowanym". W powszechnym rozumieniu wszyscy wierzący w Jezusa Chrystusa należą do Chrystusa, owego Umiłowanego i są w Nim przyjęci.

    W Efez. 5:18-20 czytamy: "... bądźcie napełnieni duchem, Rozmawiając z sobą przez psalmy, i hymny, i pieśni duchowne, śpiewając i grając w sercu [sercem odczuwane wysławianie] swoim Panu, Dzięki czyniąc zawsze za wszystko, w imieniu Pana naszego Jezusa Chrystusa, Bogu ...".

    W Kol. 3:15,16 znajdujemy podobne napomnienie: "... bądźcie wdzięcznymi. Słowo Chrystusowe niechaj mieszka w was obficie ze wszelką mądrością, nauczając i napominając samych siebie przez psalmy i hymny, i pieśni duchowne, wdzięcznie śpiewając w sercach waszych Panu [Każdy z nas jako zaliczający się do ludu Pańskiego powinien nieustannie posiadać w sercu i umyśle (a od czasu do czasu również na ustach) wysławiającą pieśń Alleluja]. A wszystko, cokolwiek czynicie w słowie albo w uczynku, wszystko czyńcie w imieniu Pana Jezusa, dziękując Bogu i Ojcu przezeń".

    Żyd. 13:15, 16 mówi: "Przetoż przez niego ofiarujmy Bogu ofiarę chwały ustawicznie, to jest, owoce warg wyznawających, imieniowi jego [Jego wielkiemu charakterowi itp.]. A dobroczynności i udzielania nie przepominajcie; albowiem się Bóg w takowych ofiarach kocha". Wychwalanie ma się ustawicznie wznosić do Boga jak kadzidło, ponieważ mamy aktywnie wszystkim czynić dobrze, a szczególnie domownikom wiary (Gal. 6:10). Mamy nieustannie oddawać chwałę Bogu i Jego wielkim przymiotom.

    W 1 Piotra 2:9 Apostoł nazywa Kościół "... królewskim kapłaństwem, narodem świętym, ludem nabytym, abyście opowiadali cnoty tego, który was powołał z ciemności ku dziwnej swojej światłości". Bóg pragnie, aby wszyscy, którzy są Jego ludem, byli jako On i aby głosili Jego chwałę, bowiem, zaprawdę, Bóg powołał nas z ciemności do swej wspaniałej światłości!

    1 Piotra 4:11 mówi: "Jeśli kto mówi, niech mówi jako wyroki Boże; jeśli kto posługuje, niech to czyni jako z siły, której Bóg dodaje; aby we wszystkim chwalony był Bóg przez Jezusa Chrystusa, któremu należy chwała i panowanie na wieki wieków". Wychwalanie Boga oznacza wysławianie Go. Również i Jezus ma być wysławiany.

    Podobnie czytamy u Mat. 5:16: "Tak niechaj świeci światłość wasza przed ludźmi, aby uczynki wasze dobre widzieli, a chwalili ojca waszego, który jest w niebiesiech" - to znaczy, aby Go wysławiali. 1 Piotra 5:11 mówi: "Jemu niech będzie chwała i panowanie na wieki wieków". Judy 25 twierdzi: "Samemu mądremu Bogu, zbawicielowi naszemu, niech będzie chwała i wielmożność, moc i zwierzchność, i teraz i po wszystkie wieki". Niech wyrażenie tego będzie zawsze naszym pragnieniem!

WYSŁAWIANIE BOGA W KSIĘDZE OBJAWIENIA

    Zwróćmy uwagę na Obj. 5:12, 13 i ich kontekst. Te wersety objawienia mówią, że śpiewana jest nowa pieśń, a wielu aniołów mówi: "Godzien jest ten Baranek zabity, wziąć moc, i bogactwo, i mądrość, i siłę, i cześć, i chwałę, i błogosławieństwo. A wszelkie stworzenie, które jest na niebie i na ziemi i pod ziemią i w morzu, i wszystko, co w nich jest, słyszałem, mówiące: Siedzącemu na stolicy, i Barankowi błogosławieństwo, i cześć, i chwała [wysławianie], i siła na wieki wieków". Bogu i Chrystusowi należy się wysławianie na całą wieczność, jaka nastąpi po nieodwracalnym zniszczeniu grzechu, chorób, smutku i śmierci.

    Obj. 15:3, 4 mówi, o tych, którzy będą czymś więcej niż zwycięzcami. Czytamy: "I śpiewali pieśń Mojżesza ... i pieśń Barankową, mówiąc: Wielkie i dziwne są sprawy twoje, Panie Boże wszechmogący! sprawiedliwe i prawdziwe są drogi twoje, o królu świętych! Któżby się ciebie nie bał, Panie! i nie wielbił imienia twego? [zaprawdę, któż nie będzie tego czynił?] gdyżeś sam święty, gdyż wszystkie narody przyjdą, i kłaniać się będą przed obliczeni twojem, że się okazały sprawiedliwe sądy twoje".

    Można by tu wskazać na wiele innych fragmentów Pisma Świętego, które mówią i napominają, abyśmy wysławiali Boga i składali Mu dziękczynienie, lecz wierzymy, że te, które podaliśmy powyżej okażą się wystarczające dla potrzeb tego artykułu. Ufamy, że pobudzi on do większego i bardziej regularnego wysławiania, dziękczynienia i uwielbienia Boga tych wszystkich, którzy go przeczytają i przestudiują. Obyśmy rzeczywiście, mieli w sercach i umysłach nieustającą pieśń Alleluja, i obyśmy wyrażali ją przy każdej sposobnej okazji w formie pisemnej i mówionej, w naszych pieśniach, hymnach i artykułach poświęconych wysławianiu. Obyśmy wszyscy przyczynili się do Jego sławy i chwały!

TP ’86,120-124; BS ’83,82.