ISLAM W DWUDZIESTYM WIEKU

    Pierwsza wojna światowa (1914-1918) pozostawiła odpowiednio Wielkiej Brytanii i Francji strefową odpowiedzialność w rejonach Zatoki Perskiej i śródziemnomorskiego Wschodu (porozumienie Sykes-Pikot), zarządzania częścią Imperium Otomańskiego. Ponadto Deklaracja Balfoura (1917) zmieniła równowagę polityczną-historyczna zapowiedź czegoś złego - przez udzielenie poparcia osiedlaniu się Żydów w Palestynie jako ich ojczyźnie. Wielkiej Brytanii przyznano mandat nad Palestyną i poszukiwano ciągle innych politycznych rozwiązań, które by pogodziły francuskie i brytyjskie interesy na Środkowym Wschodzie w obliczu wzrastającego nacjonalizmu itp. pośród muzułmańskich narodów.

    Druga wojna światowa (1939-45) zastała kraje muzułmańskie, leżące na południowym wybrzeżu Morza Śródziemnego, pod panowaniem wojsk europejskich. Na skutek tego dynastyczni władcy arabscy byli atakowani ze wszystkich stron przez ruchy rewolucyjne o lewicowej orientacji politycznej, Żydzi zaś coraz liczniej z wielu krajów emigrowali do Palestyny. Najpierw Francja, potem Wielka Brytania, zrzekła się politycznie sfabrykowanych coraz bardziej kłopotliwych zobowiązań i odtąd zaczął się, kształtować obecny porządek muzułmańskiego świata.

    W następstwie rezolucji Organizacji Narodów Zjednoczonych z listopada 1947 roku, uprawniającej do ustanowienia państwa żydowskiego w Palestynie, w maju 1948 roku utworzono Państwo Izrael. To wydarzenie miało i nadal ma nieobliczalne skutki na przyszłość islamu i muzułmanów.

    Z siły ekonomicznej ukrytej w ropie (tak zwanym "czarnym złocie") - w świecie, w którym dyplomacja lufy armatniej otworzyła drogę, do władzy w międzynarodowym zgromadzeniu - zdali sobie sprawę ci, którzy tę ropę posiadają. Islam został podzielony między bogate kraje naftowe, które odrzuciły nadzór Zachodu i między kraje nie posiadające ropy a od niej zależne. Gdy ta siła ekonomiczna jest wykorzystywana w celach politycznych, zależność większych narodów od bliskowschodniej ropy staje się coraz boleśniej odczuwana.

    Islam wciąż prowadzi wojnę, między swymi frakcjami i poza nowym bastionem naftowej władzy słyszy się ostre głosy o nietolerancji religijnej. Muzułmanie nadal kłaniają się w kierunku Kaby, lecz siły przemian politycznych traktowane są jako wpływy radzieckie rywalizujące z wpływami zachodnimi i uzbrojenie napływa z obu stron do tego najbardziej czułego politycznie regionu świata.

    Gromadzenie sił wojskowych na Bliskim Wschodzie osiągnęło ogromne rozmiary a świat żyje w napięciu, w strachu przed większym konfliktem o strasznej sile niszczącej, który mógłby wybuchnąć w krajach niegdyś zarządzanych przez kalifów. Istnieje obawa, że ów konflikt wciągnie supermocarstwa i pogrąży świat w ruinie a wówczas myśl o przetrwaniu byłaby stosowniejsza niż o zwycięstwie lub klęsce.

    A jednak ostatnio w tych niebezpiecznych czasach, gdy energia i żywotność wielkich narodów wyczerpuje się w dokonywaniu nadmiernych zakupów i wzroście zbrojenia, ponownie słyszy się żądania islamu. Niektórzy domagają się sprawiedliwości, inni świętej wojny (dżihad) z Izraelem. Jedni oburzają się na materializm Zachodu i ateizm Związku Radzieckiego, inni żądają przyjścia Mahdiego (odpowiednika żydowskiego i chrześcijańskiego Mesjasza), wreszcie są i tacy, którzy domagają się ojczyzny na zachodnim brzegu Jordanu. Sunnici i szyici nawzajem się oskarżają, podczas gdy nacjonalistyczna wrzawa podnoszona jest przeciw wszelkim wysiłkom zjednoczenia muzułmanów pod panowaniem jednego imama, sułtana lub kalifa.

    Uprzemysłowione kraje świata, zdające sobie sprawę jedynie z własnego zapotrzebowania na ropę, z obawą przyglądają się zawiłej sytuacji Zachodu i Dalekiego Wschodu - tej manifestacji "logiki" koranicznej i tylko mogą mieć nadzieję na najlepsze, podczas gdy wszelkimi sposobami gorączkowo poszukują, możliwości uniknięcia najgorszego.

ŚWIĘTE DLA MUZUŁMANÓW PISMA I TRADYCJA

    By lepiej zrozumieć pisma i tradycje święte dla muzułmanów oraz powstanie islamskich rozłamów i sekt, przedstawimy krótki opis tych spraw. Niekiedy trudno jest dokładnie przekazać przez tłumaczenie znaczenie wschodnich słów zachodniemu czytelnikowi. Nam wystarczy racjonalne przybliżenie.

KORAN I HADITH (HADIS)

    (1) Koran, święta księga muzułmanów, zawiera nauki Mahometa, który twierdził, że zostały mu one objawione w języku arabskim (Sura 26:192-195) przez Boga za pośrednictwem anioła Gabriela. Ustępy Hadith (tradycja) dobitniej o tym mówią od Koranu. Koran zawierający 114 rozdziałów (zwanych surami) ułożonych kolejno według długości, jest nieco mniejszy od chrześcijańskiego Nowego Testamentu. Sury nie są ułożone chronologicznie, ponieważ wiele z nich to składane, ujęte w całość oświadczenia lub rozprawy pochodzące z różnych okresów nie dających się ściśle ustalić.

    Oddziaływanie Koranu nie da się przenieść przez tłumaczenie. Recytowany Arabom w języku arabskim przez wyszkoloną osobę, Koran wywiera silny wpływ na słuchaczy, nawet po blisko 1400 latach. Tekst Koranu, który obecnie jest w powszechnym użyciu, był opracowany w pierwszym stuleciu po śmierci Mahometa i od tego czasu pozostał autorytatywną wersją.

    (2) Słowo hadith (tradycja) literalnie znaczy wypowiedź. Używa się go by wskazać na streszczenie wypowiedzi, które były możliwe do odtworzenia na podstawie oryginalnych przekazów "towarzyszy" Mahometa, na temat tego co Mahomet mówił, czynił lub aprobował. Nie ma w nim obcych wpływów i w zakresie swych sześciu autorytatywnych zbiorów ("al-sihah al-sitt-ah", sześć autentycznych zbiorów) w znacznym stopniu pozbawiony jest narośli pochodzących ze źródeł nie związanych z "towarzyszami". Za autora jednego z tych sześciu najbardziej skrupulatnie opracowanego zbioru powszechnie uważa się Al-Bukhari'ego (zmarł w 870 r.)

SUNNA, IDŻMA I SZARIA

    (3) Surma (sposób postępowania lub zwyczaj) jest słowem przedislamskim. Mahomet zganił Mekkańczyków za kurczowe trzymanie się "sunny" swych ojców, po objawieniu jemu niezmiennej "sunny" Bożej. Ściśle mówiąc "sunna" służy do przedstawienia tych tradycjonalnych zwyczajów, które nie zostały umieszczone w Koranie. W islamskim zrozumieniu są to pierwotne zwyczaje wspólnoty przekazywane ustnie, lecz istnieją spory czy są to wyłącznie zwyczaje z czasów Mahometa, czy też powinno się uznać i te z czasów Kalifów, będących "towarzyszami" Mahometa. Hadith jest przewodnikiem dla "sunny".

    (4) Idżma (zgoda) jest słowem, które trudno dokładnie zdefiniować. Oznacza ono powszechną zgodę i odnosi się do powszechnie i tradycyjnie przyjętych poglądów świata muzułmańskiego na to co Koran i "sunna" wyrażają w zakresie formułowanych islamskich doktryn i praktyk. W pierwszym znaczeniu idżma odnosi się do dawnych zwyczajów i tradycji, i nadaje historyczny autorytet wierzeniom i praktykom "towarzyszy" z Medyny. W drugim znaczeniu stanowi podstawę tolerowania różnych "szkół" w islamie, powstałych skutkiem nawracania się ludów o innej kulturze, które wniosły swe zwyczaje modyfikujące "sunnę" dla własnych ściśle określonych celów. "Idżma" doktorów i myślicieli w zakresie końcowej analizy zawsze była podległa społecznej "idżmie".

    (5) Szaria (literalnie ścieżka do zdroju), obejmuje wszystko co dotyczy sposobu życia, co zostało wyraźnie lub pośrednio nakazane przez Boga i zawiera wszystkie doktryny (wierzenia) i prawa (praktykę) islamu. Jest oparta na Koranie, surmie, idżmie i "kijas" (rozumowa nie analogiczne, za pomocą którego objaśnia się treść trzech pozostałych ksiąg).

PIĘĆ ARTYKUŁÓW WIARY

    (6) Oto podstawowe dogmaty w które muzułmanie są zobowiązani wierzyć:

    (a) Istnieje tylko jeden prawdziwy Bóg - Allah, który jest wszechwidzący, wszechwiedzący i wszechmocny.

    (b) Istnieją dobrzy aniołowie pod wodzą Gabriela, który ukazał się Mahometowi, i dżinny (faktycznie upadli aniołowie) pod wodzą szatana.

    (c) Istnieją cztery przez Boga natchnione księgi: Tora (pięć ksiąg Mojżesza), Psalmy Dawida, Ewangelie Jezusa i Koran. Koran zajmuje naczelne miejsce, gdyż jest to ostatnie słowo Allaha do ludzkości.

    (d) Prorokami są: Adam, Noe, Abraham, Mojżesz, Dawid, Jonasz, Jezus i około dwudziestu innych osób. Lecz ostatnim i największym prorokiem, sumą i pieczęcią wszystkich, jest Mahomet.

    (e) W "dzień ostatni" zostaną wzbudzeni umarli i wówczas posłani przez Allaha aniołowie stróże będą świadczyć o ludzkich uczynkach i osądzą każdego, albo jako godnego wejścia do Raju (włączając w to zmysłowe przyjemności), albo w przeciwnym razie jako niegodnych skażą na potępienie w piekle, gdzie będą męczeni wiecznie. Allah ustalił co uważa za stosowne i nikt nie ma prawa zmieniać jego rozporządzeń.

PIĘĆ FILARÓW WIARY

    (7) Oto obowiązki z których muszą się wywiązać muzułmanie, by mogli dostąpić zbawienia:

    (a) Publicznie wypowiadać szahady (wyznanie wiary); "Nie ma żadnego innego Boga prócz Allaha, a Mahomet jest jego prorokiem".

    (b) Modlitwy i rytualne obmywania pięć razy dziennie.

    (c) Płacenie podatku zakat - jałmużny - dziesięciny od dochodów.

    (d) Post (od świtu do zachodu słońca) w ramadanie, dziewiątym miesiącu, i wystrzeganie się niegodziwych czynów, które mogłyby unieważnić post.

    (e) Odbycie przynajmniej raz w życiu hadżdż - pielgrzymki do Mekki - uczestnictwo w jej obrzędach. (Zatem dostrzegamy, że islam, naucza o zbawieniu przez uczynki, co jest przeciwne biblijnej nauce o usprawiedliwieniu przez wiarę. - Rzym. 3:20; Efez. 2:8,9; Gal.2:16: Tyt. 3:5).

ISLAMSKIE ROZŁAMY I SEKTY

    Przedstawione powyżej kryteria muzułmańskiej ortodoksji stały się przedmiotem sporów, które w najgorszym przypadku doprowadziły do rozłamów pośród muzułmanów, a w najlepszym do powstania odmiennych grup. Niektóre odłamy nie są sektami w prawdziwym tego słowa znaczeniu, lecz są tolerowanymi przez muzułmanów odmiennymi grupami, ponieważ podziały zaistniały bez fizycznego rozłączenia. Poniżej je prezentujemy:

SUNNICI I SZYICI

    (1) Sunnici to ortodoksyjni muzułmanie, którzy stanowią 85% z 500 do 700 milionów dzisiejszych muzułmanów. Przyjęli zarówno "sunnę" społeczną jak i tę ujętą w Koranie. Olbrzymi wpływ "Araberthum" (nauk arabskich) zachował pierwotną i trwałą ortodoksję, sunnitów. Medyna, miejsce powstania Koranu i Hadith, była szkołą teologii islamskiej o zasięgu światowym, a szkoły w innych krajach posiadały jedynie regionalne znaczenie. Tak więc znajomość i przestrzeganie prawa były powszechne wśród sunnitów.

    (2) Szyici (od shia, partia) to muzułmanie sprzeciwiający się po śmierci Alego w 661 r.n.e., przeniesieniu stolicy islamskiej z Kufy do Damaszku i usiłujący przywrócić jego dynastii kalifat. Po śmierci Mahometa szyici traktowali jako nielegalne kierownictwo wspólnoty i powstałą wówczas sunnę pomahometańskich "towarzyszy". Trzej pierwsi kalifowie - Abu Bakr, Omar i Osman - nie są uznawani przez nich jako prawowici następcy Mahometa. Uważają, że Ali był prawdziwym następcą. Na tym tle nadal trwa opozycja szyitów przeciw sunnitom i dochodzi niekiedy do rozlewu krwi. Szyici są głównym i znacznym odłamem i stanowią jak się uważa około 15% muzułmanów. Po pewnych na początku odchyleniach, na skutek wpływów tajemnych, pozostały pośród nich trzy główne grupy:

    (a) Imamici uznający dwunastu imamów, którzy jak się uważa, byli postanowionymi przez Boga duchowymi przywódcami prowadzonymi specjalną siłą duchową. Ostatni imam Mahammed al Muntazar (oczekiwany) zniknął około 873 r. i nadal się czeka na jego powrót. Ta grupa jest silna w Persji i ma swych zwolenników w Syrii, Iraku i Indii.

    (b) Ismailici są raczej zwolennikami Ismaila, którego uznają za siódmego imama, niż jego brata Musa. Od Ismailitów pochodzą karmaci (średniowieczny ruch rewolucyjny), egipski kalifat Fatymidów (969-1171 r.n.e.), i asasyni ze współczesnych Indii i wschodniej Afryki. Zamożny Aga Khan z Indii jest ich duchowym i świec-kim przywódcą.

    (c) Zajdyci przeważają w Jemenie. Wierząc w ciągłość linii imamów od czasów Alego, nie wierząc zaś w ich nadnaturalne przymioty, uznają prawo medyńskich "towarzyszy" do ustanowienia w istniejących wówczas okolicznościach swej sunny i kalifatu przed nastaniem kalifatu Alego. Z wszystkich grup szyickich najbliżsi są sunnitom.

CHARYDŹYCI, SUFI I WAHHABICI

    (3) W 675 r.n.e. wkrótce po rozpoczęciu się kalifatu Alego, spośród fanatycznych religijnych współplemieńców pochodzących z Mezopotamii i kresów Iraku została sformowana partia opozycyjna charydżytów (secesjoniści). W trakcie rywalizacji o kalifat z Muawiją, Ali został wybrany przez arbitraż. Gdy większość poparła ten werdykt, to Charydżyci tego nie uczynili, twierdząc że wyłącznie Bóg ma prawo dokonania wyboru (sura 6:57-62). Odłączyli się i wpierw zwalczali Alego a później kalifów z dynastii damasceńskich Omąjjadów.

    Charydżyci to twardy lud i dzielni wojownicy. Mimo że stosunkowo nieliczni, walczyli przeciwko ortodoksyjnemu państwu islamskiemu i byli znani z okrucieństwa. Pokonano ich z wielką trudnością i odtąd odgrywali drugorzędną rolę, głównie w północnej Afryce i wschodniej Arabii.

    (4) Sufi (słowo to oznacza odziany w strój z wełny - noszenie wełnianego okrycia utożsamiano z uduchowieniem, nawet w okresie przedislamskim) byli spekulatywną, filozoficzną i mistyczną grupą i ruchem, który powstał jako pietystyczna alternatywa wobec bardziej formalnego, prymitywnego islamu arabskiego.

    Po śmierci Mahometa, w trzecim pokoleniu nastąpiła wielka apostazja, w wyniku której zdecydowani mistycy odeszli od "praw i praktyk" zwolenników szkoły medyńskiej. Utworzyli oni zakony i bractwa, i gdy rozwinął się sufizm niektóre z nich połączyły się, inne zaś odpadły. Kładąc nacisk na niektóre wersety koranu, jak sura 2:115; 57:3; 50:16 i 8:24, sufizm naucza ascetyzmu, całkowitego zarzucenia egocentryzmu i zaleca uniżoność w modlitwie oraz pokorę względem Boga. Dużo medytuje się nad naturą Boską i rzeczami stworzonymi, a duch gorliwości wynosi to wszystko na najwyższy poziom sensu mistycznego.

    We wczesnych latach kształtowania się sufizmu, głoszący asceci posługiwali się różnymi materiałami. Legendy chrześcijan, buddystów, żydów i zoroastrianów oraz wierzenia gnostyków ścierały się z arabskim folklorem i relacjami pochodzącymi ze starożytnej Syrii i Babilonii, gdy na przykład sufi - "Qussas" (opowiadający historie) wygłaszał kazania i komentarze na temat Koranu. Chrześcijaństwo (w dużym stopniu apokryficzne) i gnostycyzm, były przystosowane do nauk islamskich, z zamazanymi konturami między wierzeniami tam gdzie miał przewagę sufizm. Nauki chrześcijańskie na temat wtórego adwentu są interpretowane według islamskiej terminologii jako przyjście Mahdiego, a przepowiedziane wydarzenia towarzyszące jego przybyciu są bardzo podobne do wydarzeń zapowiadających powrót Chrystusa.

    Sufizm przepojony ekstatycznym duchem nabożności ogarnął islam oddziaływując na władców, arystokratów, intelektualistów i zwykłych muzułmanów. Pobudzał misyjną żarliwość, dzięki czemu ideały sufich zostały przeniesione do starych dalekich terytoriów islamskich. Po islamskich podbojach, zaniósł on także nauki islamskie do Indii, środkowej Afryki, środkowej i południowej Azji, a później do imperium Mongołów.

    Przy braku zdecydowanej kontroli nad okrucieństwami do których fanatyzm doprowadził sufich, naginano interpretacją idźmy, gdy usiłowano zaprowadzić nowe zwyczaje. Powstały dziesiątki zakonów sufich; ponad siedemdziesiąt nadal prowadzi działalność. Niektóre zwyrodniałe formy sufizmu prowadziły do zażywania narkotyków, połykania ognia, magii, tańców derwiszy i zaklinania węży, lecz ogólnie mówiąc, sufizm ma licznych szczerych, gorliwych zwolenników. Z samej natury skrajnego mistycyzmu nieuchronnie wynika powstawanie przekonujących analogii, a zatem istnieją podobieństwa pomiędzy islamem i hinduizmem, a ostatnio wyłoniły się. zachodnie kulty mistyczne.

    (5) W 1744 r. w Środkowej Azji został zapoczątkowany przez Mohammeda Ibn al Wahhaba reformacyjny ruch wahhabitów, walczący przeciwko sufizmowi i zepsuciu, polegający na przestrzeganiu prymitywnych wierzeń i praktyk Koranu. Zdobył on poparcie i siłą, gdy słownie i zbrojnie wystąpił przeciwko kompromisom. Opanował on Środkową i Wschodnią Azję i rzucił wyzwanie Imperium Otomańskiemu, gdy zawładnął silnymi ośrodkami irackimi i zapanował w Mekkce. Mimo że polityczne i militarne aspekty powstania ruchu wahhabitów zostały wkrótce bezlitośnie zdeprecjonowane, to niemniej jednak jego wpływy, zwłaszcza w Arabii Saudyjskiej, pozostały żywe w wielu arabsko-zorientowanych tradycyjnych formach opozycji do sufizmu.

BABIZM I BAHAIZM

    (6) Ruch babicki powstał w Persji w 1844 r. Z szyickich wierzeń w powrót ostatniego imama (Mahdiego, który zniknął około 873 r.), celem ustanowienia pokoju i sprawiedliwości. Ruch ten został zapoczątkowany przez Mirzę Alego Muhammada z Sziraz. "Pozostający w ukryciu" imam później miał rzekomo styczność ze swymi zwolennikami przez ludzkich pośredników określanych mianem "bab". Odnosząc do siebie ten tytuł, Mirza Ali Muhammad nauczał, że imam komunikował się przez niego.

    Później Bab twierdził, że jest Mahdim i jego zwolennicy uznawali go za boską istotę w ciele. Nakazał by wszyscy władcy byli mu poddani poczynając od szaha perskiego. Krótko potem w 1850 r., wraz z dwudziestoma tysiącami zwolenników, został zabity podczas fali ostrych prześladowań ze strony szyickiej hierarchii i państwa, Doktryna Babiego utrzymuje, i tym się różni od islamskiej ortodoksji, że boska manifestacja i objawienie nie kończą się na Mahomecie i Koranie, chociaż jego nauki skłaniają się do żydowskich proroków i Jezusa.

    Bab mówił o spadkobiercy, którego Bóg objawi, związanym z mistyczną liczbą 19 z proroczej chronologii, co dało podstawą do wyniesienia Baha Allaha i powstania bahaizmu. Obecnie babizm ma niewielu zwolenników. Grób i świątynia Baba znajdują się na górze Karmel w Izraelu.

    (7) Mirza Husayn Ali (Baha Allah) zapoczątkował w latach pięćdziesiątych XIX w. w Persji bahaizm. Pochodzący ze szlachetnego rodu, zwolennik nauk Baba, został w 1853 r. uwięziony przez tych samych prześladowców, którzy doprowadzili do egzekucji Baba. Tam doszedł do przekonania, że jest tym, którego przepowiedział Bab.

    Gdy rosła sława Baha Allaha i liczba jego zwolenników, on nadal jako więzień został przeniesiony do Bagdadu, następnie w 1863 r. do Konstantynopola i wówczas w zgodzie z teorią Baba o dziewiętnastoletnim mistycznym cyklu (liczonym od roku 1844, kiedy został zapoczątkowany ruch babizmu), on ogłosił się jako "ten, którego miał objawić Bóg" i został nazwany przez swych zwolenników Baha Allah (wspaniałość Boża). W końcu on jak i jego (Baha) zwolennicy zostali uwięzieni w Akkce, gdzie umarł on w 1892 roku. Obecnie w Iranie szyici nadal prześladują zwolenników bahaizmu. Światowym centrum bahaizmu jest obecnie Hajfa, z grobowcem Baba w pobliżu. Wielkie centrum znajduje się także w pobliżu Chicago.

    Baha Allah pozostawił po sobie syna Abbasa Effendi, zwanego Abdul Baha (sługa Baha), jako przywódcę bahaitów i tłumacza swego posłannictwa. Podróżował on po Europie i Ameryce mając wykłady na temat światowego pokoju według zapatrywań bahaitów. Bahaici wierzą, że wszyscy założyciele ruchów religijnych są Bożymi posłańcami według wielkiego planu podniesienia ludzkości przez oświatą i krzewienie braterstwa między wszystkimi ludźmi. Oni dlatego byli zwolennikami zniesienia klas oraz religijnych i etnicznych uprzedzeń i podziałów. Nie uznają duchowieństwa ani obrzędów religijnych. Abdul, wnuk Baha, znany jako Shogi Effendi Rabbani (1896-1957) prowadził dalej tę pracą. Po jego śmierci ruchem kieruje dziewięcioosobowy zarząd wybierany przez dwudziestu siedmiu opiekunów, których wcześniej naznaczył Shogi Effendi.

    Bahaizm jest to ruch o światowym zasiągu posiadający lokalne i narodowe zgromadzenia. Wielka praca misyjna jest prowadzona przez jednostki i za pomocą programów oświatowych oraz publikacji wydawanych w przeszło 350 językach. Obecnie ruch ten daleko odszedł od islamskich źródeł, mimo, że łączy go z nimi rzekome wypełnienie się szyickiego proroctwa o Mahdim.

WYŻSZOŚĆ BIBLII NAD KORANEM

    Gdy uwzględnimy ignorancję, przesądy, okrucieństwo Arabów w czasach zanim pojawił się Mahomet, to przyznamy, że był on reformatorem, który rozbudził narodową i społeczną świadomość oraz niezwykłą, nową i trwałą jedność swego narodu. On nadał wszystkim swym naukom to, co uważał za nietykalny autorytet, przez odwołanie się do Boskiej aprobaty.

    Z judaizmu, który dostarczył większość podstawowych prawd zrozumiałych dla Mahometa, pochodzi silnie zaznaczone poczucie sprawiedliwości i pojęcie rodowodu proroków posłanych przez Boga. Z chrześcijaństwa pochodzi sens uniwersalności, którego brakuje w judaizmie, i krótka wzmianka o zmartwychwstaniu świata (Jan 5:28,29). Z osobistych doświadczeń Mahometa w doznawaniu objawień (rzeczywistych, na skutek halucynacji czy też zwiedzenia) pochodzi jego uczucie osobistej misji i urzędu.

    Podstawowa słabość islamu wynika z niewłaściwego zrozumienia Starego Testamentu i także z prawie zupełnej nieznajomości przez Mahometa pism Nowego Testamentu - rzecz dziwna, wydaje się, że akceptował on tylko te wersety, które rozumiał. Ciekawe jak potoczyłyby się wypadki, gdyby miał kontakt z prawdziwymi naukami chrześcijańskimi i nie stykał się. tak często z błędami i sekciarstwem.

    Mahomet działał w bardzo niesprzyjającym okresie, gdy prawdziwy Kościół wkraczał w swój tysiąc dwieście sześćdziesięcioletni stan puszczy, który rozpoczął się w 539 r. (Obj.12:6; Ps. 107:1-7). Większość chrześcijan z którymi się on stykał stanowili nestorianie, a na środkowym wschodzie w Azji, pośród chrześcijan i żydów, szeroko był wówczas rozpowszechniony gnostycyzm.

ZBICIE TWIERDZEŃ MAHOMETA O KORANIE

    Mahomet twierdził, że Koran zastąpił Biblię. (Stary i Nowy Testament). Jednakże jedynie Biblia jest objawionym Słowem Bożym (5 Mojż.29:29). Skompletowano ją i uznano za niezmienną około roku 100, gdy Apostoł Jan przekazał od zmartwychwstałego Jezusa księgę Objawienia (Obj. 1:1-3). Biblia wyraźnie oświadcza: Jeśliby kto przydał do tego, przyda mu też Bóg plag opisanych w tej księdze. A jeśliby kto ujął z słów księgi proroctwa tego, odejmie też Bóg część jego z Księgi Żywota i z miasta świętego, i z tych rzeczy, które są napisane w tej księdze (Obj. 22:18,19).

    Mahomet i "jego towarzysze", przez zastąpienie Biblii Koranem z jego błędami, "ujęli" wiele z jej prawdziwych nauk i wiele "przydali" - łącznie z licznymi naukami, które Biblii się sprzeciwiają. Oświadczenie zapisane w Obj.22:18 jest skierowane do "każdego słuchającego (rozumiejącego) słów proroctwa księgi tej", [czego Mahomet nie uczynił]" (por.Dz.Ap.17:30). Jehowa w swoim niezmiernym miłosierdziu, niewątpliwie w mniejszym stopniu pociągnie Mahometa do odpowiedzialności za odrzucenie Jego Słowa (Jan 17:17; Iząj.55:11), niż tych, którzy zlekceważyli Jego ostrzeżenia po osiągnięciu znajomości prawdy (Żyd. 10:26,27; Mat. 6:23). Błędne twierdzenie Mahometa nie było potrzebne na początku jego działalności reformacyjnej i ten zły krok zasygnali-zował jego zejście na niewłaściwe tory.

TYLKO BIBLIA JEST SŁOWEM BOŻYM

    Jedynie Biblia, składająca się z dwóch części, stanowi połączone w jedną całość, harmonijne i skompletowane Słowo Boże, skierowane do ludzkości w tym obecnym złym świecie. W Starym Testamencie zostały przepowiedziane niezwykłe wydarzenia, które zapisano w Nowym Testamencie: Jan Chrzciciel jako zwiastun Mesjasza (Izaj. 40:3, por. Mar. 1:2,3); Jezus jako Wyzwoliciel (Izaj. 51:9; 53:1; 61:1-3; por. Jan 12:38; Łuk. 4:17-19), jako Odkupiciel (Izaj. 59:20; 52:3, por. Rzym. 11:26; 1 Piotra 1:18-20), jako Mesjasz (Izaj. 9:6,7, por. Ef. 1:20-23), Jego ukrzyżowanie (4 Mojż. 21:8,9, por. Jan 3:14,15) oraz Jego śmierć i zmartwychwstanie (Ps. 16:10; Jonasz 2:3, por. Dz.Ap. 2:31; Mat. 12:40,41). Dwunastu Apostołów było przepowiedzianych przez dwanaście źródeł w Elim (2 Mojż.15:27 itp.).

    Nowy Testament z kolei odwołuje się do niezwykłych cech Starego Testamentu, jako podstawy zrozumienia oraz potwierdzenia jego nauk, i jako przewodnika w sprawach wielkiego Boskiego Planu Wieków, należących jeszcze do przyszłości. Obydwa Testamenty harmonijnie połączone tworzą jakby jedną księgę świadczącą, o Boskim Planie i doskonalej realizacji jego licznych zagadnień ("Usta Pańskie" - Izaj. 40:5; Dz.Ap. 3:18-21; Mat. 4:4).

    Jak to później wykażemy, Mahomet błędnie wierzył, że oba Testamenty proroczo przepowiadają zarówno jego działalność, jak i powstanie islamu. Nigdzie ani w Starym, ani w Nowym Testamencie nie ma najmniejszej wzmianki, że Mahomet, islam lub Koran mieli odegrać czynną rolę w części Boskiego Planu, dotyczącej przed-tysiącletniego okresu realizacji Jego zamysłów obejmujących również wyborcze powołanie (Filip. 3:14; Żyd. 3:1) jak i restytucję (Dz.Ap. 3:18-21). Przeciwnie, Mahomet i wszyscy muzułmanie wraz z resztą nieoświeconego "wzdychającego stworzenia" (Rzym. 8:22) muszą czekać na ustanowienie tysiącletniego Królestwa, by móc na warunkach Nowego Przymierza korzystać z dzieł Boga, Jezusa i uwielbionego Kościoła.

    Niemniej warto zauważyć, że szczere pragnienie jakie mają muzułmanie, by poddać się woli Allaha (islam - uległość, poddanie się) mimo błędnych doktryn jakie mogliby oni obecnie wyznawać, zapewni im dobrą pozycję, gdy z pozostałą ludzkością będą musieli w posłuszeństwie poddać się panowaniu Chrystusa, lub w przeciwnym wypadku utracić życie (Filip. 2:9-11).

MOC BIBLII

    Wyższość Biblii jest dowiedziona przez jej nadprzyrodzoną siłę pobudzającą do powszechnego dobra oraz przez fakt, że wywołuje silną opozycję ze strony inspirowanych przez szatana źródeł zła. Szczególnie podczas ciemnych wieków obawiano się światła prawdy pochodzącego z Biblii a jej posłańcy byli znienawidzeni - likwidacja ich była uważana za rzecz niezbędną przez odstępczy kościół chrześcijański (zob. Nadszedł Czas rozdz. IX).

    Szeroki dostęp do biblijnych prawd dzięki drukowaniu Biblii na całym świecie w rodzimych językach doprowadził do częściowego podniesienia i oświecenia całej ludzkości na skutek wzniesienia pochodni prawdziwej wolności, równości i braterstwa, uniemożliwiając tym samym panowanie papieskiego absolutyzmu we współczesnym świecie. Nastąpiły rozległe reformy w zakresie edukacji i wyzwolenia "szarego człowieka" przez danie mu prawa do głosowania i w nadaniu praw kobietom oraz ochrony dzieci.

    W przeciwieństwie do tego "światło" islamu, które wiodło do złotego wieku Kordowy, Bagdadu i Buchary pochodziło nie z Koranu, lecz było zapożyczone przez Mahometa od Żydów, Greków, Hindusów, Egipcjan i północnych plemion Ariów. Istotnie, "to światło", które przyczyniło się do powstania wielkich ośrodków kształcenia ludzi należących do klas uprzywilejowanych (gdy Europa nadal była pogrążona w średniowiecznych ciemnościach), niewiele lub wcale nie przyniosło ulgi potrzebującym, zniewolonym lub społecznie uciskanym ludziom (do dzisiaj zagorzali muzułmanie domagają się usankcjonowania społecznej niższości kobiet).

    Co więcej, Koran nigdy nie był ostro zwalczany, zakazywany, fałszowany, przekręcany lub dyskredytowany (tak jak to ma miejsce od przeszło tysiąca ośmiuset lat w przypadku prawdziwych nauk biblijnych), a to dowodzi, że szatan nie widzi w naukach Koranu żadnego zagrożenia dla swoich planów, by za pomocą wprowadzenia w błąd utrzymywać duchowo ślepy, głuchy i niemy świat w niewoli (2 Kor. 4:3-6; Mat 13:15-17; Jan 5:19 - Diaglott).

BIBLIA NATCHNIONA PRZEZ BOGA

    Wyższość Biblii (jako Boskiego pisanego objawienia) nad innymi pismami jest częściowo dowiedziona przez fakt złożenia jej w jedną całość w ciągu około tysiąca siedmiuset lat z ksiąg poszczególnych osób, występujących w bardzo rozległym tle historycznym, społecznym i kulturalnym. Harmonia jej oświadczeń i jednolitości w prezentowaniu Boskiego Planu, od czasu utraty Raju (upadku Adama) do czasu odzyskania Raju (restytucji w tysiącletnim Królestwie), świadczy o jedynym Boskim Autorze. Faktycznie, Nowy Testament (2 Piotra 1:21) zapewnia, że "nie z woli ludzkiej przyniesione jest niekiedy proroctwo, ale od Ducha Świętego pędzeni będąc, mówili święci Boży ludzie". Biblia faktycznie jest "natchniona" od Boga (2 Tym. 3:16,17), tak więc dzięki Pismu Świętemu przez wiarę możemy mieć życie - życie wieczne (Jan 5:39; 6:63,68).

    Z pewnością Mahomet nie był "pędzony od Ducha Świętego", gdyż odkąd usiłował bezpośrednio przystąpić do Boga, nie jako usprawiedliwiony przez wiarę i objęty działaniem zasługowej krwi Jezusa, nie mógł mieć znaczenia u Boga, lecz pozostawał nadal w grzechach. Nie możemy powiedzieć skąd lub od kogo pochodziły objawienia Mahometa, lecz możemy wskazać, że nie mogły pochodzić od Boga, gdyż Jehowa swoją prawdę objawia tylko uświęconym w Chrystusie Jezusie i jedynie przez oddziaływanie swego Ducha Świętego. Jego Duch jest w Jego Słowie - a tego Słowa nie posiadał Mahomet (Jan 15:26; 16:13).

    My uważamy, że nikt kto dokładnie badał i został właściwie oświecony w głębokich prawdach ("twardym pokarmie" - Żyd. 5:14) zawartych w takich księgach biblijnych Starego Testamentu jak trzecia Księga Mojżeszowa, czwarta księga Mojżeszowa, piąta księga Mojżeszowa, księga Izajasza, Ezechiela, Daniela itd, w Ewangeliach, listach Apostoła Pawła i Księdze Objawienia, nie uwierzy, że Koran może zastąpić jakikolwiek fragment Biblii. Nawet ci, karmiący się "mlekiem" Słowa (Żyd 5:13) raz otrzymawszy i oceniwszy przebaczenie grzechów i usprawiedliwienie przez wiarę, które dostępuje się z łaski (nie z uczynków jak uczył Mahomet !) i przez wiarę w ukrzyżowanego Jezusa jako Zbawiciela i Króla, nie powinni tęsknić w duchu za martwymi uczynkami (Jak. 2:20) wymaganymi od naśladowców Mahometa.

    Głębia i rozmach nauk Koranu ma się tak do nauk biblijnych, jak płytka przydrożna kałuża do najgłębszego oceanu. Z pewnością jedynym usprawiedliwieniem dla twierdzeń Mahometa, że Koran zastępuje Biblię jest jego nieznajomość i niezrozumienie Biblii, z wyjątkiem najmniejszych jej fragmentów - a i te zostały zniekształcone przez jego nauczycieli.

    To bynajmniej nie oznacza pomniejszania opinii Mahometa. Prorok Izajasz (8:20) wyraźnie oświadcza: "Do Zakonu raczej i do świadectwa; ale jeśli nie chcą, niechże mówią według słowa tego, w którym niemasz żadnej zorzy". Przy badaniu nauk Mahometa zawartych w Koranie, staje się oczywiste, że w najlepszym przypadku posiadał on mało światła zapożyczonego z Biblii, a zwłaszcza w tym co słyszał o niej od drugich.

    Tym wszystkim, którzy przywiązują wagę do pogłębionego spojrzenia na strukturę, naturę, zawartość, cel, historię, kanoniczność i udowodnienia Biblii jako Boskiego objawienia, polecamy przestudiowanie książki pt. "The Bible" (Biblia). To dzieło dostatecznie wykaże, że Biblia zdecydowanie przewyższa Koran, o wiele bardziej niż może to wyrazić najwznioślejsza opinia o Koranie, jak również każda kiedykolwiek wydana księg., (cdn.)

SB ’91,27-32; BS '81,58.