OFIARA OKUPOWA ZA NAS

"On sam grzech wielu odniósł" (Izajasz 53:12)

NASZ WIELKI STWÓRCA w Biblii Świętej, poczynając od Księgi Rodzaju, objawia nam wspaniałe przymioty swojej istoty i charakteru oraz swoje miłujące zaopatrzenie, cel i plan zbawienia całej ludzkości z przekleństwa grzechu i śmierci, które zostały sprowadzone na wszystkich przez grzech nieposłuszeństwa ojca Adama.

    Opis w Księdze Rodzaju ukazuje, że Adam "pierwszy człowiek" (1 Kor. 15:45), został stworzony na Boski obraz i podobieństwo, że był próbowany w stanie pierwotnej doskonałości, że doznał niepowodzenia w tej próbie, że wyrok śmierci został wydany na niego, ale że Bóg go nie opuścił, i ostatecznie przywróci Adama oraz jego ród do pierwotnego stanu przez Wybawcę, zrodzonego z niewiasty (1 Moj. 3:15; Gal. 4:4). To jest temat, na który kładzie nacisk i podaje w szczegółach cała Biblia, Słowo Boże.

    Potrzeba śmierci odkupiciela jako ofiary za grzech, a także Jego sprawiedliwość, jako przykrycie w odzieniu ze skór, jakie Bóg dostarczył Adamowi i Ewie (1 Moj. 3:21), w Boskim przyjęciu Ablowej ofiary ze zwierząt (1 Moj. 4:4) i w Izaaku położonym na ołtarzu (1 Moj. 22:1-18). Było to również zapowiedziane w śmierci rozmaitych ofiar, ustanowionych pod Zakonem i składanych przez cały Wiek Żydowski, dzięki którym patriarchowie mieli przystęp do Boga.

    Prorocy, chociaż nie rozumieli doniosłości niektórych swoich wypowiedzi, nadmieniali pod Bożym natchnieniem o włożeniu grzechów na człowieka a nie na niższe stworzenie i w proroczych widzeniach ujrzeli Tego, który miał odkupić i wyzwolić ludzkość, który "jako baranek na zabicie wiedziony był" i "zraniony był dla występków naszych", "kaźń pokoju naszego była na nim", a "sinością jego jesteśmy uzdrowieni". Ukazywali, że On "Najwzgardzeńszy był i najpodlejszy z ludzi, mąż boleści, a świadomy niemocy" i oświadczali, że "Pan włożył nań nieprawość wszystkich nas" (Iz. 53:3-7).

    Prorocy przepowiadali, gdzie Jezus się narodzi (Mich. 5:2) i kiedy umrze, zapewniając nas, że "nie za własne grzechy" (Dan. 9:26). Oni nawet prorokowali, że chociaż umrze i będzie pochowany, to trzeciego dnia zmartwychwstanie z piekła (z grobu, ze stanu nieświadomości w śmierci) i Jego ciało nie ulegnie rozkładowi (3 Moj. 23:10,11; Mat. 12:40; 16:21; 17:22,23; Ps. 16:10; Dz.Ap. 2:31; 26:13; 1 Kor. 15:20).

    Zgodnie z proroctwem Daniela 9:23-27 cielesnemu Izraelowi miało być dane 70 tygodni specjalnej łaski, z których 69 (7 + 60 + 2 = 69 symbolicznych tygodni lub 183 symbolicznych dni, albo 183 symboliczne lata - "dzień za rok", Ezech. 4:6), od wyjścia słowa o przywróceniu i zbudowaniu Jeruzalemu [w 455 roku p.n.e] - doprowadziło - aż do Mesjasza [Pomazańca] wodza".

    Jesienią 29 roku, kiedy Jezus z Nazaretu, jak to było przepowiedziane w Psalmie 40:7-9 (por. z Listem do Żyd. 10:1-10), zajął miejsce typicznych ofiar pojednania składanych ze zwierząt (gdyż krew wołów i kozłów nie mogła w sposób rzeczywisty, a jedynie typiczny, gładzić grzechy - Żyd. 10:4), symbolizował swoje zupełne poświęcenie Bogu przez chrzest w wodzie. Wówczas został pomazany Duchem Bożym i w ten sposób stał się Pomazańcem, Chrystusem, Mesjaszem (Dz.Ap. 10: 38), usłyszał też "głos z niebios mówiący: Ten jest on Syn mój miły, w którym mi się upodobało" (Mat. 3:16,17).

    To wydarzyło się "po" 62 tygodniach, które nastąpiły po pierwszych 7 tygodniach, po jesieni 29 roku, w ciągu siedmiu lat owego 70. symbolicznego tygodnia, kiedy to Mesjasz miał być "zabity". "Przetoż rodzaj jego któż wypowie? Albowiem wycięty jest z ziemi żyjących, a zraniony dla przestępstwa ludu mojego" (Iz. 53:8). Był "zabity", zgodnie z przepowiednią, "w połowie [lub inaczej w środku] owego tygodnia" - jedynego tygodnia, który pozostał, owego 70., ostatniego symbolicznego tygodnia (mianowicie 7 lat) łaski obiecanej Izraelowi; bowiem było to 3 1/2 roku po Jego pomazaniu w czasie wiosennego święta Paschy gdy ustanowił Pamiątkową Wieczerzę, upamiętniającą Jego ofiarniczą śmierć jako antytypicznego "Baranka Bożego, który gładzi grzech mianowicie świata" (Jan 1:29,36; Mat. 26:26-29).

    Podczas drugiej połowy 70. symbolicznego tygodnia (31/2 roku od wiosny 33 roku aż do jesieni 36 roku) obiecane przymierze łaski pozostawało wyłącznie z Izraelem, z "ostatkiem", "świętego świętych". Wszyscy, którzy stanowili "ostatek" byli wielce błogosławieni (Iz. 10:20-23; Rzym. 9:28,29). Posłannictwo Ewangelii do pogan, poczynając od Korneliusza i jego domowników, nie było skierowane wcześniej, aż obiecane 70 tygodni przymierza łaski dla Izraela wypełniło się w 36 roku.

SB ’96,18-19; BS '79,18.