MANNA

    PO HEBRAJSKU man-hu, „Co to jest?” – nazwa nadana przez Izraelitów żywności dostarczanej im w cudowny sposób podczas ich wędrówki po pustyni (2 Moj. 16:15-35). Powszechnie przyjmuje się, że ta nazwa pochodzi od słowa man, wyrażającego zdziwienie, „Co to jest?”, lecz jest bardziej prawdopodobne, że ona pochodzi od wyrazu manan, który znaczy „przydzielić” i stąd nazwa ta oznacza „przydział” lub „dar.” Ten dar od Boga jest opisany jako „mała okrągła rzecz”, podobna do „szronu na ziemi” i do „nasienia kolendry”, o „barwie bdeliowej” i smaku po dobnym do „wafli z miodem.” Nadawała się do pieczenia i gotowania, do mielenia w młynku lub tłuczenia w moździerzu (2 Moj. 16:23; 4 Moj. 11:7).

    Jeśli ktoś chciał ją przechować do następnego dnia, pojawiały się w niej robaki; lecz ponieważ podczas Sabatu manna nie padała, poprzedniego dnia była udzielana podwójna porcja, którą można było przechować do następnego dnia, aby zaspokoić potrzeby ludu w czasie Sabatu i ona nie ulegała zepsuciu. Izraelici otrzymali dokładne wskazówki dotyczące zbierania manny (2 Moj. 16:16-18,33; 5 Moj. 8:3,16). Ona po raz pierwszy spadła po ósmym obozowaniu na pustyni Zyn i odtąd była dostarczana codziennie za wyjątkiem Sabatu, przez wszystkie lata ich obozowania, aż do czasu gdy przeszli przez Jordan i rozbili obóz w Galgal, gdy nagle przestała padać, a oni „poczęli jeść zboża onej ziemi; i nie mieli więcej synowie izraelscy manny” (Joz. 5:12).

    Manna w zupełności była cudownym darem, całkowicie odmiennym od jakichkolwiek naturalnych produktów, z którymi jesteśmy zaznajomieni i które noszą jej nazwę. W Europejskim handlu manna pochodzi głównie z Kalabrii i Sycylii. Ona spada z gałązek jesionu w czerwcu i lipcu. W nocy ona jest płynna i przypomina rosę, lecz rano zaczyna twardnieć. Manna na półwyspie Synaj jest wydzieliną z drzewa tamaryszku (Tamarix mannifera), po arabsku el-tarfah. To drzewo obecnie występuje w niektórych dobrze nawodnionych dolinach półwyspu synajskiego.

    Manna, którą Izraelici byli żywieni przez czterdzieści lat, w wielu szczegółach różni się od tych wszystkich naturalnych produktów. Nasz Pan odnosi się do manny, kiedy nazywa siebie „chlebem prawdziwym z nieba” (Jana 6:31-35, 48-51).

- Słownik Biblijny Eastona