Przeczytaj to raz jeszcze...

    Piękny język Biblii Króla Jakuba można dostrzec w klasycznym fragmencie z Księgi Ruty (1:16,17). Tutaj Ruta, która niedawno straciła męża, odpowiada swojej teściowej, Noemi, namawiającej Rutę by wróciła do swej ojczyzny:

Nie wiedź mię do tego, abym cię opuścić i od ciebie odejść miała; owszem gdziekolwiek pójdziesz, z tobą pójdę, a gdziekolwiek mieszkać będziesz, z tobą mieszkać będę; lud twój lud mój, a Bóg twój Bóg mój. Gdzie umrzesz, tam i ja umrę, i tam pogrzebiona będę. To mi niech uczyni PAN, i to niech przypuści na mię, że tylko śmierć rozłączy mnie z tobą.

    Uchwyćmy delikatną, rytmiczną poezję Psalmu 119:165:

Pokój wielki dajesz tym, którzy miłują zakon Twój, a nie doznawają żadnego obrażenia.