WIARA - ZAMANIFESTOWANA
Ja tobie ukażę wiarę moją z uczynków moich - Jakuba 2:18 -
LICZNE osoby sądzą, że występuje sprzeczność pomiędzy naukami Apostoła Pawła i Apostoła Jakuba odnośnie wiary i uczynków (Rzym. 4; Jakuba 2). Jednakże, kiedy właściwie zrozumiane, ich nauki ukazują się w pełnej zgodności. Żydowskie Przymierze Zakonu zdecydowanie było przymierzem uczynków, natomiast podstawą przyjęcia przez łaskę (Rzym. 6:14) jest wiara. Zakon mówił, Czyń, a będziesz żyć; Ewangelia mówi, Wierz, a będziesz żyć.
Ludzkość niezdolna do zachowania Boskiego prawa
Apostoł Paweł, pisząc do tych, którzy znali Zakon i byli przez niego ćwiczeni, spodziewając się życia wiecznego jako nagrody za wierne wypełnienie wymagań Zakonu, był zmuszony wykazać, że absolutne posłuszeństwo Zakonowi w przypadku upadłego rodu Adama jest niemożliwe; i że w związku z tym "z uczynków zakonu nie będzie usprawiedliwione żadne ciało przed obliczem jego [Boga]" (Rzym. 3:20). Zatem, jeśli nikt nie może uzyskać usprawiedliwienia i życia wiecznego przez uczynki Zakonu, to jak można je otrzymać? Apostoł przystępuje do wykazania, że nasz Pan Jezus bezbłędnie zachował cały Zakon i że tym samym zapewnił sobie wszystkie nagrody obiecane każdemu, "kto to czyni", mianowicie, nagrodę życia wiecznego i wszystkie Boskie błogosławieństwa z nią związane.
Dalej Apostoł wykazuje, że nikt z upadłej ludzkości nie może mieć nadziei na życie wieczne przez zachowanie Zakonu, lecz że może mieć nadzieję i osiągnąć to życie w inny sposób - nie przez uczynki, które byłyby potwierdzone jako doskonałe pod Przymierzem Zakonu, lecz przez wiarę, przez którą wierzący będą uznani dzięki łasce Bożej (Rzym. 5:2; Efez. 2:8) i która zapewni im taką miarę okrywającej sprawiedliwości Chrystusa, która będzie niezbędna do zrównoważenia wszystkich braków i niedoskonałości ich upadłej natury, które przeszkadzają im w doskonałym wypełnieniu wymagań Zakonu. Zatem on mówi nam, że sprawiedliwość Zakonu jest wypełniona w nas, którzy chodzimy nie według ciała, lecz według ducha (Rzym. 8:4).
Wiara to więcej niż intelekt
Apostoł Paweł ani przez chwilę nie myślał, że wystarczy jedynie umysłowa aprobata. Jego nauki są w pełnej zgodności z wyrażeniem Jakuba w naszym temacie, że wiara nie powodująca żadnych wysiłków czy uczynków zmierzających do sprawiedliwości i świętości byłaby martwą i bezwartościową wiarą - lub, co gorsze, potępiającą wiarą.
Nie należy też rozumieć, że Jakub ignoruje wiarę i uczy, że uczynki Zakonu mogą lub są wystarczające do usprawiedliwienia grzeszników czy uczynienia ich dziedzicami wiecznego życia. Możliwe, że niektórzy w pierwotnym Kościele, uświadamiając sobie, że Chrystus jest końcem Zakonu ku sprawiedliwości każdemu wierzącemu (Rzym. 10:4) i że jesteśmy "usprawiedliwieni przez wiarę w Jego krew", doszli do drugiej skrajności - jak niektórzy dzisiaj - twierdząc, że postępowanie w życiu jest nieistotne, jeśli tylko zachowuje się wiarę. Prawdopodobnie Jakub miał na myśli tę grupę osób, kiedy pisał ten list. Dlatego on uświadamia czytelnikowi tę kwestię - aby nie myśleć, że sama wiara, która nie wywiera żadnego wpływu na serce i życie i której nie towarzyszą żadne wysiłki w kierunku życia podobającego się Bogu, ma jakąkolwiek wartość czy żywotność lub że może uczynić coś naprawdę dobrego. Jest to jedynie taki rodzaj wiary, którą mają demony (Jak. 2:19).
Wiara Abrahama okazana przez uczynki
Abraham jest nazwany ojcem wierzących. Apostoł Paweł mówi (Rzym. 4:2,3, KJV) "Bo jeśli Abraham z uczynków jest usprawiedliwiony, ma się czym chlubić, ale nie u Boga. Albowiem cóż Pismo mówi? Uwierzył Abraham Bogu i poczytano mu to ku sprawiedliwości." Lecz Apostoł Jakub mówi (2:21) "Abraham, ojciec nasz, izali nie z uczynków usprawiedliwiony jest, gdy ofiarował Izaaka, syna swego, na ołtarzu?"
Na pozór te wersety są ze sobą w sprzeczności, lecz w rzeczywistości tak nie jest.
Najpierw udamy się do 1 Moj. 15:1-6, do której odnosi się Paweł, gdzie Bóg powiedział Abrahamowi (w.4), że będzie miał syna i dziedzica, i (w.5) że jego nasienie, jego potomstwo, będzie niczym gwiazdy na niebie. Potem jest werset (w.6) cytowany przez Apostoła "Uwierzył tedy [Abraham] PANU, i poczytano mu to ku sprawiedliwości."
To z powodu wiary Abrahama, jego uwierzenia w wielką Boską obietnicę, że w nim i w jego nasieniu wszystkie rodziny ziemi będą błogosławione (1 Moj. 12:2, 3; 15:5), on został usprawiedliwiony z wiary, uznany za sprawiedliwego w oczach Boga.
Następnie rozważymy słowa Apostoła Jakuba (2:21) cytowane powyżej. Zauważmy, że upłynął dość długi czas po wydarzeniach z 1 Moj. 15 i "poczytaniu ku sprawiedliwości" wiary Abrahama, kiedy "Bóg kusił [doświadczał] Abrahama" mówiąc mu, by ofiarował Izaaka na ołtarzu na Górze Moria (1 Moj. 22:1, 2). Przez okazanie uległości, aby tak uczynić, w ciężkiej próbie zamanifestował, że jego wiara jest żywą wiarą, wiarą przynoszącą owoce w postaci dobrych uczynków i posłuszeństwa, i dlatego nadającą się do przyjęcia przez Boga. Jakub mówi, "Widzisz, że wiara wspólnie działała z uczynkami jego, a z uczynków wiara doskonałą się stała?" (Jak. 2:22, KJV).
Wiara i uczynki muszą być zharmonizowane
Wiara i uczynki w każdym przypadku muszą ze sobą współdziałać, bo inaczej wiara nie może być przyjęta. Tak było również w przypadku Rachab. Jakub mówi: "Także też i Rachab wszetecznica, izali nie z uczynków jest usprawiedliwiona, gdy przyjęła posłów i inną drogą wypuściła?" (w.25; Joz. 2).
W tym temacie powinniśmy zachować w umyśle pewne szczegóły:
(1) żadne uczynki dokonane przez upadłych ludzi nie mogą być doskonałe; w wyniku tego one nie mogą nadawać się do przyjęcia przez Boga;
(2) chrześcijanie są przyjęci przez Boga, przez przejawianie wiary w zasługę krwi Chrystusa na warunkach ustalonych przez Boską łaskę; to ta wiara w zasługę krwi Chrystusa liczy się w naszym przyjęciu, ponieważ będąc niedoskonali, nie jesteśmy w stanie wykonywać uczynków, które nadawałyby się do przyjęcia;
(3) nasza godna przyjęcia wiara w zasługę krwi Chrystusa musi być dowiedziona przez wysiłki czynienia woli Bożej, na ile to możliwe z naszej strony;
(4) ponieważ same uczynki, będąc niedoskonałe, nie mogą usprawiedliwiać, i ponieważ wiara usprawiedliwiająca musi poprzedzać dobre uczynki, zanim one zostaną przyjęte oraz że dobre uczynki: gdy są przyjęte, nie są przyjęte z powodu ich własnej doskonałości, lecz z powodu usprawiedliwiającej wiary, która czyni je godnymi przyjęcia - dlatego to wiara usprawiedliwia nas, czego nie mogą dokonać uczynki, i że uczynki nie zastępują wiary, lecz jedynie potwierdzają jej prawdziwość.
Wiara poprzedza uczynki
Słowa Apostoła Pawła w Efez. 2:8-10 także wykazują, że wiara usprawiedliwiająca musi poprzedzać dobre uczynki: "Łaską jesteście zbawieni przez wiarę, i to nie jest z was, dar to Boży jest; nie z uczynków, aby się kto nie chlubił. Albowiem czynem Jego jesteśmy, stworzeni w Chrystusie Jezusie ku [lecz nie przez] uczynkom dobrym, które przedtem Bóg zgotował, abyśmy w nich chodzili." Dobre uczynki są reakcją prawdziwej wiary.
Jest tutaj wspaniała lekcja dla wszystkich, którzy pragną podobać się Bogu. To nasza wiara podoba się Jemu - na początku nie mamy nic więcej; lecz jeśli pozostaje sama wiara, bez żadnych wysiłków przyniesienia owoców sprawiedliwości i świętości, ona staje się martwą, odrażającą rzeczą, obraźliwą zarówno dla Boga jak i człowieka. Osoba, która żyje w samozadowoleniu i grzechu, hańbi i przynosi szkodę wierze, którą wyznaje.
Bóg uznaje uczynki
Ponadto, z doświadczenia wiemy, że ktokolwiek nie stara się żyć w harmonii z wiarą, nie zdoła zachować jej przez długi czas. Wielu wyznających, że mają silną wiarę, nie ma "miłości prawdy" i zupełnego oddania się Bogu, które objawiają prawdziwą wiarę przez dobre uczynki - wymagane i uznawane przez Boga. Takim, którzy wykazują pewną wiarę bez towarzyszących jej wysiłków w kierunku dobrych uczynków, Pan posyła "silne złudzenie, aby wierzyli kłamstwu" (2 Tes. 2:10, 11, KJV).
Pamiętajmy, że członkowie ludu Bożego są "żywymi listami znanymi i czytanymi przez wszystkich ludzi," że to uczynki są bardziej czytane niż wiara i stąd ważność naszego wersetu, który powinien być coraz większym pragnieniem każdego naśladowcy Chrystusa - "Ja tobie ukażę wiarę moją z uczynków moich."
SB ’04,136-137; BS ’04,136-137.