PYTANIA BIBLI JNE

WYJAŚNIENIE PSALMU 45:17

    Pytanie: Co oznacza Psalm 45:17? - "Miasto ojców twych będziesz mieć synów twych, których postanowisz książętami po wszystkiej ziemi."

    Odpowiedź: Z Listu do Żydów 1:8,9 wiemy, że Ps.45 proroczo odnosi się do naszego Pana Jezusa Chrystusa. To o Jego "ojcach", przodkach, wspomina werset 17 - o Abrahamie, Izaaku, Jakubie, Dawidzie i innych. Zamiast pozostawania Jego Ojcami, staną się Jego dziećmi, ale jak i kiedy nastąpi ta zmiana?

    Spójrzmy najpierw na historię naszego Starego Testamentu. Patriarchowie i prorocy, szczególnie ci z linii genealogicznej naszego Pana, przez Jego matkę Marię, dużo wcześniej byli zaszczyceni tytułem "ojców" - przodków Chrystusa. Mesjasz, sprawiedliwa latorośl, miał pochodzić z korzenia Dawidowego (Jer. 23:5, 6) - Mesjasz byłby synem Dawida (Mat. 22:42-45). Jednak żaden z nich nie miał życia w rzeczywistym znaczeniu tego słowa, ponieważ oni wszyscy byli członkami rodzaju potępionego na śmierć.

    Jezus przyjął na siebie ludzką naturę tożsamą z nasieniem Abrahama i Dawida i dał swoje życie jako ofiarę Okupu za ojca Adama i całe jego potomstwo - cały świat ludzkości. Ludzka zasługa Jezusa będzie we właściwym czasie zastosowana nie tylko za świat w ogólności, ale i za tych jego przodków według ciała. On kupił wszystkich i nikt nie może otrzymać życia (doskonałego i wiecznego), jedynie przez Niego - "Kto wierzy w Syna, ma żywot wieczny; ale kto nie wierzy Synowi, nie ogląda żywota" (Jana 3:36). Stąd Abraham, Izaak, Jakub, Dawid i wszyscy prorocy muszą otrzymać życie wieczne od Chrystusa albo wcale.

Chrystus jako Ojciec i Dawca życia

    Jezus jako "Drugi Adam" (1 Kor. 15:45-49) odrodzi do życia i sprawiedliwości tych z rodzaju ludzkiego, którzy okażą się posłuszni (Dz. Ap. 3:19-21). Kiedy Drugi Adam da życie swoim przodkom, tym samym stanie się ich Ojcem. Lecz nasz tekst mówi dalej, że On uczyni ich książętami po całej ziemi. Kiedy to się stanie?

    Ponieważ Dawid nie wstąpił jeszcze do nieba (Dz.Ap. 2:34 zarówno on, jak i pozostali znajdują się w milczącym grobie aż do zmartwychwstania. Książętami, pomocnikami Króla w Jego tysiącletnim panowaniu staną się nie wcześniej, nim Jezus stanie się ich Ojcem, co nastąpi po ich zmartwychwstaniu. Nasz Pan Jezus i Jego Oblubienica będą wodzami w niebiańskiej fazie Królestwa, a ci książęta będą wodzami w ziemskiej fazie Królestwa.

PRZYMIERZE LUDU

    Pytanie: Kto jest tym, którego Bóg daje "za przymierze ludowi" (Izaj. 49:8; 42:6)?

    Odpowiedź: Jest nim Chrystus, po pierwsze Głowa, po drugie Ciało - sługa Boży, opisany w Izaj. 42 i 49. Proroctwo Izajasza 42:6, 7 i 49:8, 9 odnosi się do Chrystusa działającego podczas Wieków Ewangelii i Tysiąclecia (2 Kor. 6:1, 2). Chrystus, Głowa i Ciało, będzie dany za (w interesie, żeby przypieczętować, ratyfikować, uczynić obowiązującym) przymierze ludu. Ten Posłaniec Przymierza (Mal. 3:1) przypieczętuje to przymierze (Przymierze Nowe), które będzie uczynione z naturalnym Izraelem - "z domem Izraelskim" i "z domem Judzkim" (Jer. 31:31-34; 32:40; 33:14; Ezech. 16:60-63; Żyd.8:7-13). To nastapi w czasie Drugiego Przyjścia Chrystusa, kiedy będzie ustanowiona ziemska faza Królestwa. O Kościele, członkach Jego Ciała jest powiedziane jako o uzdolnionych sługach Przymierza Nowego (2 Kor. 3:6), i chociaż ono nie jest jeszcze zapieczętowane, to oni, między innymi, położyli swe życie za jego zapieczętowanie (Żyd. 9:16, 17).

Przymierze Nowe

    To przymierze ludu jest Przymierzem Nowym, Przymierzem Restytucji, przez które Nasienie Abrahamowe (Gal. 3:8, 16, 29) będzie błogosławić "wszystkie narody ziemi" (1 Moj. 12:3), "sądzić okrąg świata w sprawiedliwości, i narody w prawdzie" (Ps. 96:13; 98:9), by podnieść ich z długotrwałej deprawacji i dać im w dziedzictwo ziemię spustoszoną przez zabobony, ignorancję i błąd, żeby mówić "więźniom [niewolnikom śmierci przebywającym w więzieniu śmierci]: Wynijdźcie [Jana 5:28, 29; Izaj. 26:19; Dan. 12:2]; a tym, co są w ciemnościach: Okażcie się. Podle dróg paść się będą, a po wszystkich miejscach wysokich będą pastwiska ich ... podle źródeł wód [Słowo Boże] powiedzie ich" (Izaj. 49:9, 10). Alleluja! Co za Zbawca!

WIELU WEZWANYCH, MAŁO WYBRANYCH

    Pytanie: Co oznacza stwierdzenie Jezusa: "Albowiem wiele jest wezwanych, ale mało wybranych" (Mat. 22:14)?

    Odpowiedź: To nie oznacza, jak niektórzy przypuszczają, że tylko niewielka liczba wybrańców otrzyma jakąś łaskę od Boga w przyszłości, a wszyscy pozostali z ludzkości będą przez wieczność męczeni. Musimy przeczytać ten werset w harmonii z kontekstem.

    Naród żydowski był najpierw wezwany, czyli zaproszony, na Wesele i Ucztę Weselną, lecz z wyjątkiem niewielu "prawdziwych Izraelitów" nie skorzystał z tego. Wówczas przesłanie Ewangelii wyszło na "gościniec", idąc od jednego narodu pogańskiego do drugiego, aż wielu, w większym lub mniejszym stopniu, usłyszało wezwanie Wieku Ewangelii. Mimo to niewielu zwróciło uwagę na wezwanie i znalazło się w stanie wyborczym.

    A spośród wezwanych i wybranych nie wszyscy dowiedli swojej wierności. Oblubienica, czyli Ciało Chrystusa, jest wierna zupełnie - "którzy są z nim [Jezusem, naszym Panam], powołani i wybrani i wierni" (Obj. 17:14). "Wielka rzesza", druga klasa duchowa, ostatecznie dowiodła swojej wierności, jednak nie w takim samym wysokim stopniu jak Maluczkie Stadko. Na koniec, jest jeszcze jedna klasa, która odstąpiła od obranej drogi tak daleko, że została całkowicie odrzucona i poszła na wtórą śmierć - wieczne unicestwienie - symbolizowaną w jeziorze ognia (Żyd. 6:4-6); 10:26-31, 39; Obj. 20:15; 21:8).

PAMIĄTKA I PEŁNIA KSIĘŻYCA

    Pytanie: Czy Pamiątka śmierci naszego Pana przypada zawsze podczas pełni księżyca?

    W tomie 6 Wykładów Pisma Świętego, na str. 594 jest napisane to, co zacytuję: "Ukrzyżowanie Jezusa nastąpiło, gdy księżyc był w pełni, a fakt, że zaraz potem zaczął zanikać wskazywał, że naród Izraelski ściągnął na siebie przekleństwo i jako naród, począł zanikać, został do czasu odrzucony przez Boga, co było wyobrażone w zmniejszaniu się księżyca."

    W 2004 roku obchodziliśmy Pamiątkę po godz. 18.00 wieczorem, w dniu 2 kwietnia (co odpowiada początkowi 14 Nisan). Zgodnie z powyższą informacją, księżyc powinien znajdować się w pełni 3 kwietnia o godz. 15.00 (w czasie, który zgadza się z śmiercią naszego Pana), jednak wówczas księżyc nie znajdował się w pełni, lecz dopiero po prawie dwóch dniach - 5 kwietnia po południu. W jaki sposób tę, wydawałoby się, rozbieżność można pogodzić?

    Odpowiedź: To pytanie naprawdę zostało przyjęte z wdzięcznością i wielkim zainteresowaniem. Autor Wykładów Pisma Świętego, tom 6, został prawdopodobnie wprowadzony w błąd przy rozważaniu jako autorytatywnych wypowiedzi zawartych w Encyklopedii McClintocka i Stronga. Ta wypowiedź, która jest również zacytowana w tomie 6 Wykładów Pisma Świętego na str. 596 brzmi: " ... rok żydowski jest rokiem księżycowym i 14-ty Nisan zawsze przypada podczas pełni". Chociaż zazwyczaj Encyklopedia McClintocka i Stronga jest poważnym autorytetem, to w tej wypowiedzi jest popełniony błąd, ponieważ 14 Nisan właściwie nie może być pełni.

    Jeżeli nie występuje aberracja (nieznaczne odchylenie ruchu księżyca) w cyklu księżycowym w nastaniu nowiu i pełni w tym samym miesiącu, to między tymi dwoma wydarzeniami jest dokładnie 14 3/4 dnia (między nowiem i pełnią). W takich przypadkach pełnia księżyca nie może nastąpić wcześniej niż po południu 15 Nisan - około osiemnastu godzin od zakończenia się 14 Nisan. Oczywiście, aberracje mogłyby spowodować to, że pełnia księżyca wypadłaby 14 Nisan, i czasami tak się zdarza.

SB ’04,138-139; BS ’04,138-139.