JAN, UMIŁOWANY UCZEŃ

JAN, często określany tymi ujmującymi słowami (Jana 13:23; 19:26), był synem Zebedeusza, urodzonym prawdopodobnie w Betsaidzie, w Galilei, gdzie razem ze swym bratem Jakubem i towarzyszami Piotrem i Andrzejem, zajmował się łowieniem ryb.

    Będąc od dzieciństwa zaznajomiony z Pismem Świętym, razem z innymi "prawdziwymi Izraelitami" oczekiwał na obiecanego Mesjasza i bez wahania porzucił sieci, aby pójść za Jezusem, kiedy Mistrz powołał go do pełnoetatowego uczniostwa (Mat. 4:21, 22). Wydaje się, że jego rodzina żyła w dość dobrych warunkach i kiedy Jezus powołał braci, aby byli Jego uczniami, oni mogli opuścić ojca, który dalej wykonywał swe zajęcie wraz z najemnymi sługami (Mar. 1:19, 20).

    Uważa się, że Jan, choć znacznie młodszy niż inni Apostołowie, cieszył się większym zaufaniem Mistrza niż którykolwiek z nich. On był świadkiem wzbudzenia córki Jairusa (Mar. 5:22-43) i był obecny podczas przemienienia (Mat. 17:1-9). On znalazł się wśród najbliższych towarzyszy Mistrza w czasie Jego samotności i prywatnych modlitw, a nawet podczas agonii w Getsemane (Mat. 26:36-46).

    Okazując swą miłującą lojalność, Jan odważnie podążał za Panem przez męczarnie Jego procesu i trwał przy Nim podczas ukrzyżowania, narażając się na pewne niebezpieczeństwo. Powierzenie Janowi opieki nad Marią, matką Jezusa, było ostatnim dowodem wielkiej miłości i zaufania cechującego ich pokrewieństwo (Jana 19:26, 27).

    Wydaje się, że Jan miał dom w Jeruzalem, do którego prawdopodobnie przyprowadził Marię po ukrzyżowaniu. To, że później mieszkał w Jeruzalem przez pewien dłuższy czas jest wskazane w Gal. 2:1-9, gdzie Apostoł Paweł pisze o swym spotkaniu z Janem i innymi "filarami" kościoła w Jeruzalem, około 52 roku. Jego służba zaprowadziła go do wielu nowo powstałych zborów w Azji Mniejszej, lecz historyczny dowód podtrzymuje przekonanie, że większość jego pracy została dokonana w Efezie.

    W późniejszych latach pewien czas spędził na wygnaniu na wyspie Patmos, na Morzu Egejskim, prawdopodobnie z rozkazu panującego cesarza Domicjana i tam zostało mu udzielone "Objawienie Jezusa Chrystusa ... posłane ... słudze swemu Janowi" (Obj. 1:1). Potem Jan powrócił do Efezu, gdzie, jak jest powiedziane, żył do 100 lat.

    Wrażenie charakteru Jana pozostawione w jego Ewangelii i Listach, jak również w kilku zapisach o jego życiu zostawionych nam przez jego współczesnych, wskazuje na mądrego, czułego i głęboko uduchowionego człowieka, tak pokornego, że nigdy nie mówi o sobie jako o Apostole. Jego światło, jako czcigodnego członka "dwunastu", doprowadziło wielu ludzi do wiary chrześcijańskiej i ma taki wpływ nawet w dzisiejszych czasach.

SB ’04,143; BS ’04,143 [UK].