PRZYGOTOWANIE SERCA DO SŁUŻBY

Przygotujcie wasze serca PANU i służcie tylko Jemu - 1 Sam. 7:3

ZAWSZE powinniśmy doceniać Boską życzliwą łaskę - iwodpowiedzi na nią, niech nasze serca zwracają się ku Niemu z chwałą i dziękczynieniem za Jego czułe miłosierdzie i liczne błogosławieństwa. Spoglądając wstecz na nasze życie uznajemy, że popełniliśmy liczne błędy, zarówno przez czyny jak i przez zaniedbanie. Uczyniliśmy
wiele rzeczy, których nie powinniśmy uczynić i zaniechaliśmy zrobienia tego, co powinniśmy. Jeśli nigdy nie przybliżyliśmy się do Boga w sposób przez Niego wyznaczony lub przyszliśmy do Niego, lecz mniej lub bardziej zboczyliśmy z drogi, teraz jest dobry czas na rozpoczęcie nowego życia - bo nigdy nie jest na to za późno. Nasz Niebiański Ojciec wypowiada te zachęcające słowa u Izajasza 66:2: "Wszakże Ja na tego patrzę, który jest utrapionego i skruszonego ducha, a który drży na słowo moje."

POKUTA ZA GRZECH

    Pierwszą rzeczą do zrobienia w przygotowaniu naszych serc Panu jest pokuta za jakiekolwiek popełnione przez nas grzechy. Grzech jest pogwałceniem, wykroczeniem przeciw Boskiemu prawu (1 Jana 3:4), niezależnie od tego czy w poważnej, czy w błahej sprawie; i nawet najmniejsze naruszenie Boskiego prawa czyni nas winnymi złamania go jako całości (Jak. 2:10). Prawdziwa pokuta znaczy dużo więcej niż zmianę z błędnej na właściwą wiedzę o grzechu i sprawiedliwości. Ona musi wynikać z serca (najskrytszych uczuć i emocji) jak również umysłu (intelektu).

    Dokładna analiza pokuty w stosunku do grzechu ujawnia, że ma ona siedem części, jak to jest wskazane w Piśmie Świętym:
    (1) umysłowe przekonanie o grzechu (Jana 8:9)
    (2) smutek serca z powodu grzechu (Łuk. 10:13)
    (3) nienawiść do grzechu (5 Moj. 7:26)
    (4) zaniechanie grzechu (Przyp. 28:13)
    (5) wyznanie grzechu (2 Sam. 24:10)
    (6) zadośćuczynienie za grzech (3 Moj. 5:15, 16)
    (7) opozycja do grzechu (Rzym. 7:15, 19, 23).

    W dodatku do tych siedmiu odrębnych części pokuty w stosunku do grzechu, ona ma także trzy części odnoszące się do sprawiedliwości. Dlatego prawdziwa pokuta obejmuje także:
    (1) miłość do sprawiedliwości (Ps. 51:1-17)
    (2) praktykowanie sprawiedliwości (Dz.Ap. 26:20)
    (3) bój o sprawiedliwość (2 Kor. 7:10, 11).

    Jeśli praktykujemy taką pokutę, zarówno w jej częściach odnoszących się do grzechu, jak i do sprawiedliwości, czynimy dobry postęp w przygotowaniu naszych serc Panu. Jednakże pokuta nie jest końcem tego przygotowania - to jest zaledwie początek. Tym, co w najlepszym wypadku pokuta może dokonać, jest oczyszczenie nas w pewnej mierze z mocy grzechu. Ona nie może oczyścić nas od winy czy potępienia grzechu. Nikt, niezależnie od tego jak będzie pokutował, nie może otrzymać Boskiej łaski wiecznego życia, jeśli oprócz tego nie podejmie dalszych kroków.

    "Zapłatą za grzech jest śmierć", i śmierć, wieczne zniszczenie, byłaby udziałem każdego z nas, nawet jeśliby pokutował, gdyby nie wielkie Boskie miłosierdzie udzielone nam przez Chrystusa - "ale dar z łaski Bożej jest żywot wieczny w Chrystusie Jezusie, Panu naszym" (Rzym. 6:23). Boską propozycją nie jest zbawienie ludzi w ich grzechach, lecz zbawienie ich od ich grzechów (Mat. 1:21) - i w tym celu, w Swej wielkiej miłości, Bóg posłał Swego jednorodzonego Syna, Jezusa, na świat, aby cierpiał i umarł "sprawiedliwy za niesprawiedliwych, aby nas przywiódł do Boga" (1 Piotra 3:18). "I nie ma w żadnym innym zbawienia; albowiem nie ma żadnego [żadnego innego - KJV] imienia pod niebem, danego ludziom, przez którebyśmy mogli być zbawieni" (Dz.Ap. 4:12). Jezus jest Tym, "którego Bóg wystawił ubłaganiem [zadośćuczynieniem] przez wiarę we krwi jego, ku okazaniu sprawiedliwości swojej przez odpuszczenie przedtem popełnionych grzechów" (Rzym. 3:25, 26). Apostoł Jan również stwierdza, że Chrystus "jest ubłaganiem za grzechy nasze [Kościoła], a nie tylko za nasze, ale też za grzechy całego świata" (1 Jana 2:2).

POŚWIĘCENIE SIĘ BOGU

    Jeśli przyjęliśmy łaskę Bożą, zbawienie udzielone za pośrednictwem Jezusa, i w wierze w Niego i w Jego okupową ofiarę przychodzimy do Boga w modlitwie, z prośbą o odpuszczenie naszych grzechów na tej podstawie, to możemy mieć zapewnienie, że jesteśmy usprawiedliwieni przez wiarę, a będąc "usprawiedliwieni z wiary, pokój mamy z Bogiem przez Pana naszego Jezusa Chrystusa" (Rzym. 5:1). Jednakże, to nadal nie jest koniec przygotowania naszych serc dla Pana. Następnym krokiem jest poświęcenie, czyli oddanie naszego życia Bogu i służbie dla Niego, jak Apostoł Paweł zachęca: "Proszę was tedy, bracia! Przez litości Boże, abyście stawiali ciała wasze ofiarą żywą, świętą, przyjemną Bogu, to jest, rozumną służbę waszą" (Rzym. 12:1). To oznacza podążanie za przykładem Jezusa w rezygnacji z naszej własnej woli i przyjęciu woli Bożej jako siły kierującej naszym życiem (Żyd. 10:7). To znaczy, że odtąd nie będziemy postępować zgodnie z cielesnymi upodobaniami, lecz według ducha. Dla tak postępujących nie ma żadnego potępienia (Rzym. 8:1, 9).

    Jedynie przez podjęcie kroków pokuty, usprawiedliwienia przez wiarę i poświęcenia możemy stać się prawdziwymi chrześcijanami. A jeśli staliśmy się prawdziwymi Chrześcijanami i potem zboczyliśmy z drogi - jeśli staliśmy się mniej lub bardziej niedbali w naszym przymierzu pokrewieństwa z Bogiem, bardziej lub mniej niewierni w naszym poświęceniu, w rezygnowaniu z własnej woli, a czynieniu woli Bożej - to konieczna jest pokuta za nasze grzechy, staranie się o ich odpuszczenie na podstawie zasługi Chrystusa i odnowienie naszego poświęcenia. Ponieważ z powodu słabości naszego upadłego ciała, codziennie popełniamy wykroczenia, zarówno w tym co zaniechaliśmy zrobić, jak i w tym czego nie powinniśmy byli uczynić, dlatego codziennie powinniśmy się modlić "odpuść nam grzechy nasze" (Łuk. 11:4). Codziennie powinniśmy odnawiać przymierze pokrewieństwa z naszym Niebiańskim Ojcem i każdego dnia powinniśmy się starać, aby go wypełniać. Tym sposobem możemy pozostać prawdziwymi chrześcijanami.

DOSTOSOWANIE UMYSŁU

    Gdy staliśmy się prawdziwymi chrześcijanami i codziennie zajmujemy się wypełnianiem naszego poświęcenia oraz rozwijaniem podobieństwa Chrystusowego, powinniśmy coraz bardziej poznawać, jaka jest Boska wola wobec nas. Bo jak możemy czynić Boską wolę, jeśli jej nie poznamy? A jak możemy ją poznać, jeśli nie przez pilne studiowanie Biblii, Boskiego Słowa, w którym On objawia Swą wolę Jego ludowi? "To jest wola Boża, wasze uświęcenie" (1 Tes. 4:3, KJV). Jezus modlił się do Boga za Swoim Kościołem: "Uświęć ich przez prawdę Twoją. Słowo Twoje jest prawdą" (Jana 17:17, KJV). Powinniśmy być poświęceni (odłączeni dla Boga) i oczyszczeni "omyciem wody przez słowo" (Efez. 5:26). To uświęcenie ducha i wiara w Prawdę prowadzi do posłuszeństwa (2 Tes. 2:13).

    Nasz Pan wyjaśnia, że "Bóg jest Duch, a ci, którzy Go chwalą, powinni Go chwalić w duchu i w prawdzie" (Jana 4:24). Pan dokonuje tutaj rozróżnienia pomiędzy czczeniem w duchu i czczeniem w prawdzie. Możemy mieć Prawdę Słowa Bożego i wiedzieć dużo o Bogu i Jego planie, lecz jeśli nasze postępowanie nie jest w harmonii ze sprawiedliwością - to nie przychodzimy do Niego w duchu - we właściwej postawie serca - nasze czczenie nie zostanie przyjęte, niezależnie od tego jak dużo możemy wiedzieć. Z drugiej strony, ktoś może być poganinem i mimo to może mieć dużo ducha czci oraz czynić wielkie ofiary w szczerym oddaniu, lecz jego służba nie zostanie przyjęta przez Boga ani nie uczci Jego świętego imienia, jeśli nie będzie czyniona w harmonii z Prawdą. Liczni ludzie "gorliwość ku Bogu mają, ale nie według wiedzy" (Rzym. 10:2, KJV). Zatem jak ważne jest studiowanie Słowa Bożego, abyśmy mogli mieć zarówno intelektualne zrozumienie Prawdy, jak i serce skłonne do Prawdy - abyśmy mogli czcić Boga i służyć Jemu, zarówno w duchu jak i w prawdzie!

    W przygotowaniu naszych serc dla Pana pamiętajmy również o napomnieniach Apostoła: "Staraj się, abyś się doświadczonym stawił Bogu robotnikiem, któryby się nie zawstydził, i któryby dobrze rozbierał słowo prawdy" (2 Tym. 2:15); i "Pilnuj samego siebie i nauczania, trwaj w tych rzeczach; bo to czyniąc, i samego siebie zbawisz, i tych, którzy cię słuchają" (1 Tym. 4:16, 15). Jeśli przyjmujemy i działamy zgodnie z Boskim zaproszeniem, "Synu mój! Daj mi serce twoje, a oczy twoje niechaj strzegą dróg moich" (Przyp. 23:26), to będziemy studiować Jego Słowo, aby nauczyć się Jego dróg. Jeśli przygotowujemy właściwie nasze serca dla Pana, On obiecuje: "Będę mieszkał w nich, i będę się przechadzał w nich, i będę Bogiem ich, a oni będą ludem moim" (2 Kor. 6:16). Jezus stwierdził to wyraźnie: "Jeśli mię kto miłuje, słowo moje zachowywać będzie; i Ojciec mój umiłuje go, i do niego przyjdziemy, a mieszkanie u niego uczynimy" (Jana 14:23). Aby "zachowywać Jego słowa", musimy je znać - stąd ważność osobistego i grupowego studiowania Biblii.

WIERNE ODDANIE DLA BOGA

    Drugim napomnieniem naszego tekstu jest, abyśmy służyli tylko Jemu. Najwspanialsza i największa ze wszystkich służb to ta, która jest pełniona dla Najwyższego Boga. Jakiego przywileju On nam udziela, pozwalając nam przybliżyć się do Siebie przez Jezusa Chrystusa, naszego Zbawiciela i zostać Jego sługami! I cóż za wspaniałe posłannictwo prawdy Bóg nam dał, abyśmy oznajmiali je innym, czcząc Jego święte Imię! Jakże staranni powinniśmy być, aby nie mieszać tego czystego posłannictwa Ewangelii prawdy z nieczystymi doktrynami błędu! Mając oczyszczone serca i umysły z grzechu i błędu, podążajmy jedynie ścieżkami prawdy i sprawiedliwości. Zawsze miejmy na względzie Boskie przykazanie: "Nie będziesz miał bogów innych przede Mną [zamiast Mnie]" (2 Moj. 20:3); "PANU Bogu twemu kłaniać się będziesz, i jemu samemu służyć będziesz" (Mat. 4:10); i "Będziesz miłował PANA, Boga twego, ze wszystkiego serca twego, i ze wszystkiej duszy twojej, i ze wszystkiej myśli twojej, i ze wszystkiej siły twojej; to jest pierwsze przykazanie" (Mar. 12:30).

    Odtąd postanawiam, że z pomocą Pana wznowię starania, aby poznawać, stosować i rozpowszechniać Jego Słowo. Będę się starać, aby nic nie absorbowało mojego czasu i uwagi więcej niż należy. Będę uważać, aby żadne bożki nie zakradły się do mojego serca, dzieląc moje uczucia pomiędzy nich i Pana. "Dziateczki! Strzeżcie się bałwanów" (1 Jana 5:21). Na ile to rozsądnie możliwe, będę się starać, aby ograniczać czas przeznaczony na ziemskie sprawy i poświęcać go na studiowanie Słowa, wykorzystując dostępne pomoce w rozpowszechnianiu prawdy Boskiego Słowa. "A wszystko, cokolwiek czynicie, z duszy czyńcie, jako Panu, a nie ludziom. Wiedząc, iż od Pana weźmiecie zapłatę dziedzictwa; albowiem Panu Chrystusowi służycie" (Kol. 3:23, 24). "Przetoż lub jecie, lub pijecie, lub cokolwiek czynicie, wszystko ku chwale Bożej czyńcie" (1 Kor. 10:31).

SB ’04,146-148; BS ’04,146-148.