Wieczerza Pańska

Chrystus, Nasz Baranek Wielkanocny Jest Ofiarowany za Nas; Zatem Obchodźmy Święto - 1 Koryntian 5:7

    PASCHA była żydowskim świętem obchodzonym co roku i nadal jest obchodzona jako upamiętnienie nadzwyczajnego wyzwolenia od dziesiątej plagi egipskiej - przejścia, czyli zachowania od śmierci pierworodnych izraelskich. Okoliczności tego wydarzenia, podane w 2 Moj. 12:1-51 - odłączenie i zabicie baranka, pokropienie krwią odrzwi i nadproży, pieczenie baranka na ogniu i spożywanie pieczonego mięsa razem z gorzkimi ziołami i niekwaszonym chlebem przez stojących Izraelitów, przepasanych i obutych, z laską w ręku, gotowych do opuszczenia Egiptu i wyjścia do Ziemi Obietnicy - Kanaanu - niewątpliwie są znane większości naszych czytelników.

    Wielu zna także antytypiczne znaczenie tych rzeczy, które były jedynie typami: Jezus jest "Barankiem Bożym, który gładzi grzech świata" (Jana 1:29); "Chrystus, nasz Baranek", został odłączony na śmierć i ofiarowany nie tylko za Kościół, lecz również za świat ludzkości (1 Jana 2:2). Odrzwia i nadproża przedstawiały Boską sprawiedliwość dla tych chrześcijan, którzy są pokropieni krwią naszego Baranka - zasługą Jezusa i sposób, w jaki oni przez wiarę przyswajają sobie Jego złamane ciało. To Jego ofiarowane życie i przelana krew dokonała lepszych rzeczy dla Kościoła - który w wysokim powołaniu, jako pielgrzymi i obcy, nie uważali Egiptu (obecnego złego świata) za swą ojczyznę, lecz z obutymi stopami i laską w ręku, zdecydowanie podążali do obiecanej ziemi, po wschodniej stronie Jordanu, w duchowej części Królestwa. "Gorzkie zioła" przedstawiały gorzkie doświadczenia i życiowe próby, które były potrzebne i przyczyniały się do za­ostrzania ich apetytu na niekwaszony chleb {prawdę i szczerość w ich czystości - kwas jest typem na grzech, błąd, samolubstwo i światowość (Mat. 13:33; 16:6-12; Mar. 8:15; 1 Kor. 5:7, 8)} oraz spożywanie Baranka, który powiedział: "Jeśli nie będziecie jedli [przez wiarę] ciała Syna człowieczego [przyswajali zasługi Jego doskonałego człowieczeństwa]... i pili krwi Jego, nie macie żywota w sobie" (Jana 6:53). Tym sposobem członkowie Oblubienicy Chrystusa, przez blisko 2 000 lat Wieku Ewangelii uczestniczyli ze swym Panem w składaniu ofiary, w celu zadośćuczynienia za grzech. Dlatego oni spożywali Jezusa jako swego Baranka - czyniąc przez wiarę użytek z okupowej zasługi Jezusa dla ich wyzwolenia do niebiańskiej sfery, która jak wierzymy, już została przez nich osiągnięta.

ŚMIERĆ JEZUSA NASTĄPIŁA WE WŁAŚCIWYM CZASIE

    Jezus umarł 14 Nisana, dokładnie w dniu zabijania paschalnego baranka, w dniu wypełnienia typu - śmierci baranka (2 Moj. 12:5, 6) i jak stosowne jest, by wszyscy chrześcijanie, nie tylko ci, którzy byli uczestnikami przywilejów wysokiego powołania w przeszłości, lecz ci z nas, którzy żyją obecnie, upamiętniali dzień, w którym "Baranek Boży" umarł! Oczywiście, nasze zainteresowanie tym dniem jest o wiele większe niż współczesnych Żydów, "Izraela według ciała", który uznaje jedynie typ. Tak więc, jeśli ucztujemy codziennie - spożywając przez wiarę zasługę Chrystusa i Jego Słowo Prawdy, czyż nie jest wielką przyjemnością i pięknym zwyczajem, by upamiętniać śmierć naszego Pana w jej rocznicę?

ZŁAMANE CIAŁO I PRZELANA KREW

    "Rozumiemy, że życzeniem naszego Pana było, aby ten dzień rokrocznie był obchodzony na Jego pamiątkę, i że On ustanowił to, co jest określane jako "wieczerza Pańska" (1 Kor. 11:20), składająca się z niekwaszonego chleba i owocu winorośli - symboli Jego złamanego ciała i przelanej krwi, naszej antytypicznej wieczerzy Paschalnej - jako zastępstwo corocznego obchodzenia typu przez Żydów. Okazuje się, że wszystko, co się z tym wiąże, wskazuje że taki był zamiar Pana. On każdego roku obchodził żydowską Paschę, a ostatniego razu, w nocy, gdy został zdradzony, powiedział: "Żądając, żądałem tego baranka jeść z wami, pierwej niżbym cierpiał" (Łuk. 22:15). Uroczystość, którą obchodził Jezus, była zabijaniem paschalnego baranka, a nie "Świętem Paschy", które następowało po nim i trwało siedem dni. Żydzi w tamtym czasie obchodzili obydwa święta, lecz szczególnie to drugie. (Obecnie i od dość dawna, oni nie obchodzą pamiątki zabijania baranka, lecz tylko święto przaśników.)

    Gdy Jezus ostatni raz obchodził pamiątkę zabijania typicznego baranka, On następnie dał samego Siebie jako prawdziwą ofiarę. Kiedy ustanowił nową, antytypiczną pamiątkową wieczerzę, chleb i kielich, w miejsce starego, corocznego typicznego baranka, podając uczniom emblematy, powiedział: "To czyńcie na pamiątkę moją [nie przestrzegajcie dłużej typu, czyli cienia, lecz używajcie tych nowych symboli, aby upamiętnić Mnie - antytyp]" (Łuk. 22:19). "Ilekroć byście jedli ten chleb, i ten kielich byście pili, śmierć Pańską opowiadajcie [a nie śmierć typicznego baranka w Egipcie], ażby przyszedł [aż do czasu ustanowienia Królestwa i wypełnienia typu przez przejście czyli zachowanie wszystkich pierworodnych zwycięzców, Kościoła, oraz ostateczne wyzwolenie wszystkich domowników wiary]" (1 Kor. 11:26).

    Zabicie antytypicznego Baranka Paschalnego, śmierć Chrystusa, nie może być tak dobrze upamiętniona w innym czasie, jak w dokładną jej rocznicę, wieczorem 14 Nisana, pierwszego miesiąca, czasu księżycowego (2 Moj. 12:2-8; 3 Moj. 23:5; 4 Moj. 9:1-3; 28:16), niezależnie od tego, w jaki dzień tygodnia przypada. Według Boskiego uznania (1 Moj. 1:5, 8, itp.) "wieczór", okres nocy z 24-godzinnego dnia, rozpoczyna się o 6 wieczorem, poprzedzając "rano", czyli okres dnia. [W tym roku 14 Nisan rozpoczyna się 6 wieczorem, 22 marca - Red.] Siedmiodniowe święto spożywania niekwaszonego chleba, które następowało po 14 Nisana, reprezentuje ciągłe, doskonałe, trwałe ucztowanie chrześcijańskiego życia, którym cieszymy się po przyjęciu i z powodu przyjęcia Chrystusa naszego okupu, siedem jest typem doskonałości.

    Niektórzy chrześcijanie obchodzą Wieczerzę Pańską co niedzielę, przeważnie rano, i twierdzą, że ich zwyczaj jest oparty na często powtarzanej w Dziejach Apostolskich wzmiance o "łamaniu chleba", np. "pierwszy dzień po sabacie, gdy się uczniowie zgromadzili na łamanie chleba" (Dz.Ap. 20:7). Oni nie dostrzegają faktu, że w czasach Apostołów łamanie chleba było często zdarzającą się potrzebą i że w żadnym z tych przypadków nie ma wzmianki o kielichu, który stanowił przecież tak samo ważny element w Wieczerzy, jak chleb. Ponadto, żadne z tych spotkań pierwszego dnia tygodnia, nie zostało nigdy nazwane "wieczerzą Pańską" lub w inny sposób, który prowadziłby nas do wniosku, że one były obchodzeniem wieczerzy.

NIEDZIELA DNIEM ZMARTWYCHWSTANIA

    Istnieje kilka powodów, dla których "Dzień Pański", pierwszy dzień tygodnia, powszechnie zwany niedzielą, w swej "dziennej" części, od 6 rano do 6 wieczorem, nie byłby wcale odpowiedni na upamiętnianie Jego śmierci. Główny powód jest taki, że "pierwszy dzień", czyli "Dzień Pański", był ustanowiony i przyjęty jako upamiętnienie wydarzenia o wprost przeciwnym charakterze, mianowicie zmartwychwstania naszego Pana. Ustanowienie Pamiątki Jego śmierci miało miejsce po 6 wieczorem, a zatem w "nocy" i było nazwane "wieczerzą", a nie śniadaniem (1 Kor. 11:20, 23). Z drugiej strony, upamiętnienie Jego zmartwychwstania było obchodzone w porze dziennej. Pierwsze wydarzenie było nocą płaczu i smutku, podczas gdy drugie było porankiem radości i wesela, mówiącym, iż "wstał Pan prawdziwie". Noc była typem czasu cierpienia Wieku Ewangelii, natomiast dzień był typem promiennego Dnia Tysiąclecia, w którym członkowie Ciała zmartwychwstali, bardzo wcześnie, na początku tego dnia i zostali wzbudzeni do duchowej sfery.

RADOSNE DOŚWIADCZENIE ŁAMANIA CHLEBA

    Gdy Jezus został wzbudzony z umarłych, On często, jeśli nie zawsze, ukazywał się uczniom "pierwszego dnia" tygodnia i w kilku przypadkach dał im się poznać przez sposób łamania chleba, podczas ich zwykłego posiłku. Co byłoby bardziej rozsądne niż przypuszczenie, że w celu zorganizowania Kościoła, oni przeznaczyli pierwszy dzień, jako szczególny dzień na wspólne spotkania ze sobą i z Panem, i że oni postanowili spożywać tego dnia wspólny posiłek, ponieważ przybywali z pewnych odległości, jak również dlatego, że przy takiej okazji Pan ukazał się im po raz pierwszy? Lecz ten dzień zawsze był dniem radości, natomiast noc, w której umarł, była nocą współczującego smutku. Okazuje się, że podczas panowania papiestwa utracono z pola widzenia właściwe obchodzenie Wieczerzy Pańskiej oraz chrztu. Niewątpliwie uczyniono tak, aby umożliwić tym, którzy byli na łożu śmierci, podanie "tak zwanych sakramentów", które jak sądzono, miały uchronić umierającą osobę przed piekłem, pomóc w wydostaniu się z czyśćca, itd. Ogół protestantów nie przykłada wielkiej wagi do tego tematu, używając słów "ilekroć pić będziecie" (1 Kor. 11:25), jako pozwolenia do obchodzenia Wieczerzy Pańskiej w każdym dogodnym czasie. Słowa Jezusa w rzeczywistości znaczą: Tak często, jak wy, moi uczniowie (wszyscy z was, którzy jako Żydzi jesteście przyzwyczajeni do corocznego obchodzenia typicznej Paschy, raz w roku, w nocy 14 Nisana), obchodźcie tę Wieczerzę paschalną, czyńcie to na pamiątkę - nie typu, lecz antytypu - Moją. Nie twierdzimy, że przez obchodzenie niezgodne z czasem popełnia się grzech, lecz uważamy, że obchodzenie Wieczerzy, w takim czasie, jak została ustanowiona przez Jezusa, w miejsce corocznej Wieczerzy Paschalnej, jest najbardziej właściwe i upamiętniające.

    Powyżej podaliśmy zwięzły opis na temat Pamiątki. Jako dalszą pomoc w przygotowaniu się do uczestnictwa w niej, proponujemy naszym czytelnikom przestudiowanie XI rozdziału z VI tomu Wykładów Pisma Świętego, pt. "Wielkanoc nowego stworzenia". Niech Pan obficie pobłogosławi nasze przygotowanie i uczestnictwo w zbliżającej się Wieczerzy Pańskiej!

ŚWIĘTOWANIE PASCHY PRZEZ WSPÓŁCZESNYCH ŻYDÓW

    Jak już zostało wykazane, Pamiątkowa Wieczerza ustanowiona przez Jezusa w celu corocznego upamiętniania Jego jako Baranka Bożego, który "gładzi grzech świata" (Jana 1:29, 36), naszego Baranka, była wprowadzona w miejsce typu corocznej żydowskiej Wieczerzy Paschalnej, która upamiętniała obchodzenie oryginalnej Paschy w Egipcie. Podczas wielu wieków od ustanowienia obchodzenia biblijnej Paschy w Prawie Mojżeszowym, a nawet od czasu gdy antytyp zastąpił typ, Żydzi nadal obchodzą coroczną Paschę. Jezus powiedział, że oni unieważniają Słowo Boże przez tradycję (Mar. 7:8, 9, 13). Niektóre z takich tradycji zostały połączone z corocznym obchodzeniem Paschy. Poniższy list (napisany do gazety), który zawiera opis współczesnego obchodzenia żydowskiej Paschy, może się okazać interesujący dla naszych czytelników:

Drogi Redaktorze:

    Pascha, wiosenne święto żydowskiego ludu, oznacza zarówno narodziny wolnego narodu żydowskiego, jak i nadejście wiosny. Ono zaczyna się 15 Nisana (wg. żydowskiego kalendarza) i trwa osiem dni. Hebrajskie słowo "Passach" dosłownie znaczy "akt przejścia" - ponieważ według Biblii "anioł śmierci" omijał domy Żydów, gdy zabijał pierworodnych w domach Egipcjan. To święto jest także nazywane "Z'man Cheruthenu" (okres naszej wolności), ponieważ ono upamiętnia wyzwolenie naszych przodków z egipskiej niewoli. Ono często jest określane jako Hag-Ha-Mazzoth, święto niekwaszonego chleba, przypominając Żydom, że pośpiesznie opuszczając Egipt, nie mieli czasu czekać aż ciasto zacznie fermentować, lecz musieli zrobić chleb z niezakwaszonego ciasta.

   Pascha jest świętem wybitnie rodzinnym i dlatego najważniejsze ceremonie z nią związane są obchodzone w domu. Paschalna uczta, zwana ucztą Sederową (mająca miejsce w pierwsze dwa wieczory tych świąt) jest zawsze starannie celebrowana. "Hagada" zawierająca cały opis niewoli i wyzwolenia, jest drobiazgowo powtarzana przez głowę rodziny i wyjaśniana wszystkim domownikom. Ona zaczyna się serią czterech pytań zadawanych głowie rodziny przez najmłodszego chłopca lub dziewczynkę, obserwujących dziwne przygotowania. Cała treść Hagady stanowi odpowiedź na te pytania.

    Na stole są zazwyczaj rozłożone wszystkie srebrne naczynia, jakie są w posiadaniu rodziny; jest to przypomnienie faktu, że Żydzi są obecnie wolnymi ludźmi. Maca jest wystawiona na widocznym miejscu. Na talerzu w centralnym punkcie stołu leży kawałek upieczonego mięsa z kością, jako przypomnienie ofiary składanej w świątnicy w pierwszym dniu święta; pełna filiżanka charosheth, czyli mieszanki winnych jabłek z orzechami, dla przypomnienia zaprawy, którą trudzili się ich praojcowie, kiedy budowali miasta magazyny dla Faraona; jest też trochę gorzkich ziół lub warzyw dla upamiętnienia faktu, że ich życie w niewoli było gorzkie.

    Pod koniec "Sederu" śpiewa się dobrze znaną pieśń "Chad Gadya", "Jedyne dziecię." Jest to alegoria opisująca różne wydarzenia z żydowskiej historii. Mówi się, że "jedyne dziecię" reprezentuje naród żydowski, który został wybrany przez Boga ze wszystkich innych narodów, aby nieść Jego posłannictwo. "Pies" wspomniany w pieśni, to Persja; "ogień" to Cesarstwo Rzymskie, które podbiło Grecję, i tak dalej.

    Na widocznym miejscu stołu jest postawiony kielich wina dla proroka Eliasza. W żydowskim folklorze Eliasz jest protektorem ludu żydowskiego i człowiekiem, który ogłosi im nadejście Mesjasza. To dlatego kielich z winem, symbol powitania, zawsze jest dla niego odłożony.

    I tak, rok po roku Seder jest powtarzany w żydowskich domach, a symbole na stole upamiętniają wydarzenia z przeszłości. Co pobudziło 600 000 zniewolonych mężczyzn (ok. 2 000 000 ludzi) zawsze posłusznych, do powstania niczym jeden mąż i zbuntowania się przeciw tyranii? Było to pragnienie wolności; pragnienie wyrażenia najskrytszych pragnień gromadzonych w duszy przez blisko 400 lat, które nagle zostały uwolnione. Pieczołowicie pielęgnowane dążenie do własnej ziemi, do niezależności, znalazło ujście w nadejściu przywódcy, Mojżesza, który pobudził ich do działania. Oni zrzucili kajdany niewoli. Stali się wolnym ludem, ludem Boga. Żydom i światu Pascha nie tylko przywołuje na pamięć wielkie wydarzenia przeszłości, lecz wskazuje także drogę do przyszłości. Izrael został uratowany. Izrael ponownie będzie uratowany; Izrael był panem w "Erec Izrael." Izrael jest na drodze, by znowu nim zostać.

    Gdy czytamy o współczesnym obchodzeniu Paschy przez Żydów, to przekonujemy się, jak daleko odeszli od danego przez Boga opisu w księdze Wyjścia. Obecnie mija 3 620 lat od tej oryginalnej Paschy i wyzwolenia z egipskiej niewoli pod przywództwem Mojżesza, który był typem obiecanego im wielkiego Mesjasza: "Proroka z pośrodku ciebie, z braci twej, jakom ja jest, wzbudzi tobie PAN, Bóg twój, Jego słuchać będziecie" (5 Moj. 18:15, 18; Dz.Ap. 3:22). Oni wciąż czekają na Niego, nie dostrzegając Jego obecności, kiedy przyszedł i znalazł się wśród nich w Swym pierwszym adwencie. Oni zaniechali dokładnego studiowania i nie zrozumieli proroczych wypowiedzi odnoszących się do ich przyszłego Wyzwoliciela, które zostały przedstawione w Zakonie, Pismach i Księgach Proroczych. Ich fałszywa duma przeszkodziła im w uznaniu Mesjasza w skromnej osobie Jezusa.

    W bardziej radosnym nastroju pragniemy wskazać na proroctwa Starego Testamentu, mówiące, że kiedy lud Izraela zmieni swą postawę wobec przyjęcia Jezusa jako swojego Mesjasza, Bóg odpuści im ich przewinienia i ponownie otrzymają błogosławieństwa od Jehowy (Zach. 12:9, 10; Jana 19:37). Od 1878 roku oni zaczęli zmieniać zdanie w osobach ich przywódców i ten proces sukcesywnie postępuje, tak że od 1948 roku są odrębnym narodem. Pozycja Izraela w świecie stopniowo będzie się poprawiać, aż obejmie stanowisko lidera wśród narodów w Tysiącletnim Królestwie, jak stwierdza Apostoł: "Nie wstydzę się ewangelii, ponieważ jest mocą Bożą ku zbawieniu dla każdego wierzącego; najpierw dla Żyda, potem dla poganina" (Rzym. 1:16, KJV).

Zabijanie antytypicznego Baranka Paschalnego, śmierć Chrystusa, nie może być tak dobrze upamiętniona w innym czasie, jak w dokładną jej rocznicę, wieczorem 14 Nisana, pierwszego miesiąca, czasu księżycowego ... niezależnie od tego, w jaki dzień tygodnia przypada.

SB ’05,18-22; BS ’05,18-21.