JEGO RÓZGA I LASKA

To była cudowna lekcja przyjęta od ducha Twego —
Poznać tę wielką prawdę, choć jest owocem Twego bólu;
To nauczyło Cię wznosić się tam, gdzie wcześniej uniżałeś się,
A serce, co było złamane, niebiańskie dźwięki poznało.
O, jakże błogosławiony jest smutek, który wiedzie nas do Jezusa,
By w Jego miłości trwały pokój odnaleźć —
Radość, która trwa, choć ziemskie nadzieje nikną,
I uwolnienie pełne z rozpaczy nocy niesie.

O, Niebiański Pasterzu, jakże mądre Twe działania —
Myśli Twe daleko wyższe niż ludzkiej mądrości poznanie;
Twoja rózga i laska Twa pewnie poprowadzą i pokrzepią nas,
Choć niegodnie zwlekaliśmy, Ty zachowałeś nas w Swej miłości.
Zatem mieszkając w ciemnościach cierpliwie czekamy,
Nasze oczy spoglądają przez mrok nocy —
Aż ciemności ustąpią i świt zarania
Królestwa pełnej chwały rozbłyśnie przed naszym wzrokiem.