OCZY BOGA SĄ ZWRÓCONE NA IZRAEL

"Ziemia, którą PAN, twój Bóg, ma w Swej pieczy; na którą oczy PANA Boga twego ciągle patrzą od początku roku aż do jego końca" - 5 Moj. 11:12

CUD NA NEGEWIE

    Świadectwo cudu na Negewie. Mówi się, że Izrael ma większy potencjał w zakresie dobrej gleby, niż jakikolwiek inny naród i że urośnie tam prawie każdy plon. Północna część kraju ma dostateczną ilość wody, lecz na południu, na Negewie, brak dostatecznego nawodnienia jest dużym utrudnieniem. Poziom opadów jest zazwyczaj niedostateczny; kiedy one przychodzą, zwykle podczas 10 do 20 dni w ciągu roku, w większości przypadków są bardzo gwałtowne i szybko znikają. Lecz ta ogromna przeszkoda, brak dostatecznego nawodnienia, jest pokonywana z tak wielką determinacją, że chociaż w 1948 roku Negew był pustynią, to obecnie on coraz bardziej rozkwita; znajduje się tam dużo osiedli i spora część Negewu jest wykorzystana pod uprawy. Izrael jest obecnie samowystarczalny pod względem wymagań wodnych.

    Na Negewie podejmuje się takie kroki, jak budowa rowów odwadniających, terasy i zbiorniki, aby zapobiec zbyt szybkiemu zanikowi wody deszczowej. Drąży się również coraz więcej studni i na głębokości znajdowana jest świeża woda w ilościach wystarczających do nawodnienia wielu hektarów ziemi, nawet na takich obszarach, jak tereny pomiędzy Sodomą i Ejlatem, które w znacznej części były zupełnie jałowe. Ponadto dużą rolę w dostarczaniu niezbędnej wody odgrywa nawadnianie. Wielki rurociąg Negew, z ogromnymi 168 centymetrowymi, betonowymi rurami, prowadzi wodę z rzeki Tel Awiw Yarkon, w rejonie Tel Awiwu, do rur, kranów i deszczowni nawadniających wcześniejsze nieużytki Negewu. Sieć rurociągów, prowadzących wodę nie tylko z rzeki Yarkon, lecz także z Jordanu, zapewnia dodatkową wodę potrzebną dla Negewu.

    Niedostatek wody w regionie spowodował intensywne wysiłki w kierunku maksymalnego wykorzystania dostępnych zasobów wody oraz poszukiwania nowych źródeł. W latach 60 izraelskie źródła świeżej wody zostały połączone w zintegrowaną sieć, której główna arteria, Narodowy Zbiornik Wodny, transportuje wodę ze swego centrum na północy do półsuchych obszarów na południu. Prowadzone są projekty nad wykorzystaniem nowych źródeł obejmujących rozstawianie chmur, powtórne wykorzystanie wody ściekowej i odsalanie wody morskiej.

    Obecnie na Negewie literalnie wypełnia się wiele proroctw, zawartych przed wiekami w Słowie Bożym. Zwróćmy uwagę na następujące proroctwa: "Weselić się będzie pustynia, a rozraduje się i zakwitnie jak róża... albowiem wody na pustkowiu wytrysną, a potoki na pustyniach. I stanie się miejsce suche jeziorem, a bezwodne źródłami wód"; "Obrócę pustynię w jeziora, a ziemię suchą w strumienie wód"; "Wyleję wody na pragnącego, a potoki na suchą ziemię"; "Gdyż pocieszy PAN Syjon, pocieszy wszystkie pustynie jego, a uczyni pustkowie, niczym ogród Eden, a pustynia będzie jak ogród PAŃSKI" (Izaj. 35:1, 6, 7; 41:18; 44:3; 51:3, KJV).

MORZE MARTWE

    Jednym z najgorętszych i najbardziej niedostępnych regionów na świecie jest południowy kraniec Morza Martwego, okolica starożytnej Sodomy i Gomory. Znajdują się tam góry solne, a niedaleko od nich jest grota Dawida, w En Gedi (1 Sam. 24:1-3), gdzie on i jego ludzie zatrzymali się, uciekając przed królem Saulem.

    Obecnie nowoczesne, asfaltowe drogi łączą Sodomę z Beersebą i Ejlatem (niedaleko Sodomy znaleziono duże ilości bituminów, w "dołach ze smołą ziemną" - 1 Moj. 14:10, NP). Na zdjęciu poniżej pokazane są współczesne złoża związków potasu z widocznymi zbiornikami o podwyższonym parowaniu. Chociaż to morze zawsze było określane jako "martwe" i kiedyś sądzono, że jest ono zupełnie bezużyteczne i niedochodowe, to obecnie są z niego pozyskiwane niezbędne składniki do produkcji nawozów potasowych, które umożliwiają Izraelowi odzyskiwanie tysięcy hektarów bezużytecznej ziemi na Negewie. Paradoksalnie, Morze Martwe daje obecnie życie nieurodzajnym obszarom lądu. Planuje się również przywrócenie zakładu przetwarzającego związki potasu, na północnym krańcu Morza Martwego. Taki plan jest również realizowany w Jordanii.

    Produkcja potasu w regionie Morza Martwego jest stosunkowo łatwa i niedroga. Szacuje się, że poznane zapasy złóż potasu są wystarczające do zaspokojenia potrzeb świata na obecnym poziomie jego zużycia, na co najmniej tysiąc lat. Znajdują się tam również olbrzymie ławice solne, z których ponad 2 000 000 ton wysyła się rok rocznie do Japonii. Morze Martwe zajmuje powierzchnię 1050 km2 i leży 394 m poniżej poziomu morza. Jest to bardzo niezwykły zbiornik wodny. Przyjmuje wody Jordanu i sześciu innych rzek, lecz nie ma żadnego odpływu. Jest tam bardzo duży wskaźnik parowania. Jezioro otaczają strome klify odkrytych wapieni oraz masy siarki leżącej na brzegach, odkrywanej przez okresowo występujące trzęsienia ziemi. Potencjalne zasoby soli mineralnych Morza Martwego są olbrzymie.

    W procesie produkcji związków potasu solanka z Morza Martwego jest wypompowywana do serii małych zbiorników, z których pod wpływem słońca wyparowuje woda, i zagęszcza się minerały do osadów chlorku magnezu i chlorku potasu. Następnie te dwa związki soli są rozdzielane przez rozpuszczanie chlorku magnezu oraz pozostawienie chlorku potasu w postaci osadu.

BS '12, 70, 71; S.B. '12, 70-72.