Mlodociani Godni

MŁODOCIANI GODNI

(P '72, 34-48; ciąg dalszy z T. P.'73, 76)

M.G. WŁĄCZENI DO POZAFIGURALNEGO KARMELU

(36) Iz. 35:2 mówi o "ozdobie Karmelu i Saronu". Góra Karmel (owocny) na Wiek Ewangelii przedstawia zarodkowe Królestwo w jego owocności (1 Król. 18:42-45, por. Mat. 11:14; Jak. 5:17, 18); a na Wiek Tysiąclecia ona przedstawia Starożytnych i Młodocianych Godnych, książąt, którzy owocnie będą panowali w sądzie (Iz. 32:1). Pustynia u Iz. 35:1, 2, oprócz jej literalnego zastosowania, może być uważana, że na Tysiąclecie przedstawia nie wybrany świat rodzaju ludzkiego, który w obecnym życiu był nieproduktywny w sprawiedliwości. Symbolicznie pustynia "ślicznie zakwitnie, i radując się weselić się będzie z wykrzykaniem; chwała Libanu [biały, w aluzji do sprawiedliwości Królestwa] będzie jej dana, i ozdoba Karmelu [owocny, Starożytni i Młodociani Godni, ziemska, widzialna faza Królestwa] i Saronu [równina, niby wybrańcy w Wieku Tysiąclecia, "synowie z Iz. 60:4 i Joela 2:28, którzy "prorokować" będą pod kierownictwem Starożytnych i M. G. dla błogosławienia rodzaju ludzkiego w ogólności. To, że będą oni pozostawać w cieniu Godnych jest przedstawione przez górę Karmel stojącą na czele równiny Saronu jako panującej nad nią]. One [odkupieni ludzie ziemi] ujrzą chwałę Pańską i ozdobę Boga naszego [Jego chwalebny charakter, w którym doskonale jednoczy się mądrość, sprawiedliwość, miłość i moc]". Rzecz oczywista, że u Iz. 35:2 zarówno Starożytni Godni jak i M. G. są przedstawieni w górze Karmel, ponieważ oni razem stanowią ziemską wybraną fazę Królestwa.

DRZEWO MIRTOWE Z IZ. 55:13

(37) U Iz. 55:13, tak jak u Neh. 8:15, drzewo mirtowe jest użyte do przedstawienia Młodocianych Godnych (w skrócie M.G.). U Iz. 55:12 radość i pokój klasy restytucyjnej są przedstawione wraz z niebiańską i ziemską fazą Królestwa w jego panujących klasach, przedstawionych przez góry i pagórki w Jerozolimie. Starożytni Godni i M. G. są odpowiednio przedstawieni przez górę Moria i pagórek Bezeta. W w. 13 są oni wyobrażeni, jako posiadający życie wieczne (jedlina i mirt są zawsze zielonymi drzewami). Jedlina przedstawia Starożytnych Godnych (tak jak u Iz. 41:19; 60:13 - wyjaśnione już poprzednio). W sposób ogólny w. 13 naucza, że restytucja usunie przekleństwo z rodzaju ludzkiego. Cierń ogólnie przedstawia błądzicieli lub polemistów. Kontrast pomiędzy cierniem a jedliną sugeruje, że cierń tutaj symbolizuje fałszywych i spornych proroków przed Wiekiem Ewangelii, którzy sprzeciwiali się Starożytnym Godnym i prześladowali ich, np. tych, którzy sprzeciwiali się i prześladowali Micheasza i Jeremiasza (1 Król. 22:6-28; Jer. 28:1-17). Z tego punktu widzenia myśl związana z cierniem i jedliną zdaje się być ta: Podczas gdy przed Wiekiem Ewangelii fałszywi i sporni prorocy kwitnęli, sprzeciwiali się i prześladowali Starożytnych Godnych, to w Tysiącleciu ich wpływ będzie zniweczony, a Starożytni Godni będą w doskonałości wykonywali swój urząd nauczania, dopomagając Prawdą do błogosławieństwa świata restytucją. I z tego punktu widzenia pokrzywa (w ang. Biblii, wrzosiec lub dzika róża) przedstawia przesiewaczy i spornych błądzicieli Żniwa Żydowskiego, Żniwa Wieku Ewangelii i okresu przejściowego, którzy targali i tłukli przechodniów na ścieżkach prawdy i sprawiedliwości i nadal to czynią. W Tysiącleciu nie będzie im więcej dozwolone wykonywać ich szkodliwej działalności na ziemi. Na ich miejsce będą M.G., którzy jako współpracownicy Starożytnych Godnych na tysiącletniej ziemi z popularnym uznaniem będą wykonywali urząd nauczania, dopomagając Prawdą do błogosławienia świata restytucją.

"ZAMIAST KAMIENIA ŻELAZO"

(38) Iz. 60: 17 wraz z kontekstem pokazuje, że w Tysiącleciu będzie ogólna pomyślność i wielkie błogosławieństwa w wyniku pewnych znamiennych substytucji dokonanych przez Boga. Wydaje się, że w w. 17 (tak jak w w. 13) są pokazane cztery wybrane klasy: (a) Małe Stadko, które w ciągu ziemskiego życia miało usprawiedliwioną naturę ludzką (miedź lub mosiądz; zob. T, str. 19), otrzymuje w zamian od Boga naturę Boską (złoto; por. Mal. 3:3; 2 Tym. 2: 20; 2 Piotra 1:4). (b) Wielkie grono, które również w ciągu ziemskiego życia ma usprawiedliwioną naturę ludzką (żelazo, nasuwa myśl, że jego siła przez Chrystusa znajduje się w usprawiedliwieniu, ale że są oni w służbie podrzędną klasą w stosunku do Małego Stadka, ponieważ żelazo nie jest tak cenne jak miedź), otrzymuje w zamian od Boga naturę duchową mniejszą od natury Boskiej (srebro, znowu sugeruje drugorzędną klasę, ponieważ srebro nie jest tak cenne jak złoto; Wielkie Grono nie będzie siedziało na Tronie, ale będzie służyło przed nim, Obj. 3:21; 7:15; ono będzie tak jak pagórek - Akra - w porównaniu do góry Syjon), (c) Starożytni Godni, którzy posiadali niedoskonałą naturę ludzką (drzewo) pod przekleństwem śmierci Adamowej otrzymują w zamian od Boga w "powstaniu żywota" (Jana 5:29), w "lepszym zmartwychwstaniu" (Żyd. 11:35,40), doskonałą naturę ludzką (miedź, mosiądz), (d) M. G. (kamienie, nasuwają na myśl drugorzędną klasę w służbie w stosunku do Starożytnych Godnych, ponieważ kamienie nie są tak cenne jak drzewo, tak jak w 2 Tym. 2:20 naczynia gliniane nie są tak cenne jak naczynia drewniane), którzy również posiadają niedoskonałą naturę ludzką, otrzymują w zamian od Boga w "powstaniu żywota", w "lepszym zmartwychwstaniu", doskonałą naturę ludzką w jej sile (żelazo, znowu sugeruje drugorzędną klasę, ponieważ nie jest tak cenne jak miedź, mosiądz; M. G. otrzymują raczej "widzenia" niż "sny", Joela 2:28; będą oni jako pagórek - Bezeta - w porównaniu do góry Moria). Co za wspaniałe rzeczy Bóg czyni dla Swojego wiernego poświęconego ludu, usuwając to, co jest mniej cenne, a udzielając to, co jest obficie cenniejsze! Pod jurysdykcją czterech wybranych klas w ich doskonałym stanie i po tych znamiennych substytucjach dokonanych przez Boga, klasa restytucji będzie niewątpliwie wielce prosperowała w swoich przedsięwzięciach i będzie korzystać w sposób nie zakłócony (nad tobą dozorców spokojnych) i nie oszukany (i urzędników sprawiedliwych) z owoców swojej pracy (por. Iz. 65:21-25; Mich. 4:4). Będzie wielka różnica dla rodzaju ludzkiego pod panowaniem doskonałych władców - wybrańców - od tego, co było za panowania bardzo niedoskonałych władców w "teraźniejszym wieku złym", w którym rodzaj ludzki doznał wiele złego traktowania i nadużyć.

"OWCZARNIA" Z ABAK. 3:17

(39) Abak. 3:17, 18 był użyty przez br. Russella jako podstawa do art. "Wielkie Proroctwo Bliskie Wypełnienia", podanego w Strażnicy z 15 stycznia 1914 (Z 5383). Obecnie prawie po upływie 60 lat od tego czasu, powstaje oczywiście pytanie w umysłach myślącego ludu Prawdy, czy proroctwo to wypełniło się czy też nie? Na początku art. podanego w Z 5383 br. Russell pokazał, że proroctwo to występuje w rozdziale, który jest "wysoce symboliczny" i dlatego wywnioskował, iż "okazałoby się całkiem rzeczą rozsądną, że słowa [takie jak winnice, oliwa itd.] powinny być tłumaczone w zachowaniu ich kontekstu i że powinniśmy go uważać, jako prorocze wyrażenie pewnych głębokich prawd podanych przez Proroka". Chociaż br. Russell podał pewne myśli o rzeczach wymienionych w w. 17, to jednak nie dał on zupełnego wyjaśnienia. Nie powinniśmy być tym zdziwieni ani za to go obwiniać, ponieważ wypełnienie się tego proroctwa należało do przyszłości. Nauczał on tego w innym związku (Księga Pytań, str. 471 u góry): "każdy zarys (tak jest podane w ang. Ks. Pyt. - dopisek tłum.) figury i proroctwa należy do przyszłości i jest mniej lub więcej niepewny aż się wypełni. Inaczej mówiąc, Bóg nie dał proroctw i figur, aby na nich naprzód spekulować, lecz na to, abyśmy w słusznym czasie mogli je rozpoznać". Szczególnie tak się sprawa przedstawia w tym właśnie przypadku, kiedy próby charakteru są związane z tym proroctwem, które to próby lud Boży musi przejść (por. T. P. '35, 83; '31, 20, od par. 7).

(40) W Z 5383 i gdzie indziej br. Russell identyfikuje niektóre z sześciu klas, o których mówi Abak. 3:17; w dodatku dał on nam klucz, który pozwala nam zidentyfikować drugie klasy i zrozumieć, że proroctwo to zaczęło się wypełniać z wybuchem wielkiego Czasu Ucisku, i że od tej pory ono nadal się wypełnia. Wykazał on z Mat. 21:19,20; 24:32,33; Mar. 11:13,14, 20; Łuk. 13:6-9; 21:29,30 itd., że "figowe drzewo" przedstawia naród żydowski, cielesnego Izraela. Symboliczne kwitnięcie drzewa figowego nie wcześniej się skończy - w narodowym nawróceniu Izraela - aż przy końcu Czasu Ucisku. "A jeśliby [wydawało się] na chwilę odwłaczać, oczekuj nań; boć zapewne przyjdzie, a [rzeczywiście] nie omieszka" (Abak. 2:3).

(41) Rozumiemy, że "winnice" z Abak. 3:17 odnoszą się do Wielkiego Grona w jego różnych grupach, tak jak Lewici mieli swoje różne rodziny - Kaatytów, Merarytów i Gersonitów oraz ich pododdziały - wraz z ich różnymi formami służby (3 Moj. 3; 4). Z powodu odrzucenia przez nich wielu prawd i ogłoszenia wielu błędów, Towarzystwo Strażnicy, grupa Standfast, Pastoralna Biblijna Instytucja, Brzask i inne grupy Wielkiego Grona - "winnice" - pod złym kierownictwem nie przyniosły owocu uznanego przez Boga. Może największą przeszkodą dla niektórych z nich w przyniesieniu owocu dla Boskich owocnych celów jest ich twierdzenie, że drzwi wejścia do Wysokiego Powołania są jeszcze otwarte wiele lat po jesieni 1914, kiedy Czas Ucisku się zaczął. Pomimo (a) jasnego nauczania Pisma Św. wręcz przeciwnie (tak jak jest to przedstawione, np. w naszym specjalnym Sztandarze Biblijnym nr 51; T. P. '61, 88-93 i w 80 dowodach podanych w T. P. nr 264; 265 - egzemplarze tychże dostarczymy bezpłatnie na żądanie), (b) pomimo faktu, że było tylko 144 000 koron dostępnych przez cały Wiek Ewangelii (c) pomimo faktu, że Ogólne Powołanie do Małego Stadka ustało w r. 1881 (zob. np. B str. 262; C, 225-248) i (d) pomimo faktu, że koronami dostępnymi pomiędzy r. 1881 i końcem żęcia w r. 1914 były tylko te, które utraciły inne jednostki, dla których one poprzednio były wyznaczone - pomimo tego wszystkiego, znajdujemy wielu wodzów grup Prawdy nadal twierdzących w tym późnym czasie (ponad 90 lat po r. 1881! i prawie 60 lat po r. 1914!), że drzwi wejścia do Wysokiego Powołania są jeszcze otwarte!

(42) "Oliwa" zastosowana do końca Wieku Ewangelii stosownie symbolizuje Małe Stadko. Na początku Żniwa br. Russell i inni wierni stróżowie spodziewali się, że Kościół będzie uwielbiony około paźdz. 1910 (C, str. 411-413; Appendix 413-416); później jednak zrozumiał, że tak się nie stanie. Począwszy od r. 1912 ostrzegał on braci przed stanowczym spodzie-waniem się uwielbienia Kościoła w jesieni 1914, a co nie stało się w jesieni 1914, chociaż w tym czasie wybuchła Wojna Światowa, potwierdzając koniec Czasów Pogan i koniec żęcia Małego Stadka wraz z okresem pokłosia do r. 1916 (Obj. 7:1-3; T. P. '27, 74-83.) Bóg wiedział (chociaż człowiek nie mógł wiedzieć), że w jesieni 1914 dosyć przyszłych członków Małego Stadka pozostanie wiernymi i że ostatecznie wypełnią oni całkowicie liczbę 144 000 spłodzonych z Ducha. Bóg rozumiał, że uczynią oni swój wybór i powołanie pewnym, a zatem że nie będzie potrzeba spładzać z Ducha więcej jednostek po jesieni 1914, by zajęli miejsca innych, którzy stracili swoje korony, tak jak to miało miejsce od r. 1881 do 1914. Rzecz oczywista, że pozostali członkowie Małego Stadka nie rozpoczęli w jesieni 1914 ani krótko potem gorąco oczekiwanego i radosnego Tysiącletniego Pośredniczącego dzieła błogosławienia wszystkich rodzin ziemi ani go nie rozpoczęli jeszcze obecnie. Dotychczas symboliczne drzewo oliwne omieszkało przynieść dobry owoc w błogosławieniu świata w Królestwie. Zamiast tego, Bóg miał dla Małego Stadka wpierw inną pracę do wykonania począwszy od r. 1914, mianowicie dopomagać w czynności oczyszczania i rozwijania Wielkiego Grona (4 Moj. 8:5-22; 2 Tym. 4:1; Obj. 7:14) i M. G. jako odrębnych klas Jego ludu. To było epifaniczną pracą Małego Stadka zamiast przyniesienia błogosławieństw restytucji dla rodzaju ludzkiego w Królestwie, a co było raczej rozczarowaniem dla wielu. (Hebrajskie słowo przetłumaczone na pochybił, w zdaniu "choćby i owoc oliwy pochybił", może również być oddane przez słowo zawieść lub rozczarować.) Małe Stadko miało wielkie powodzenie w wykonaniu zarządzonej przez Boga pracy, chociaż jego błogosławiona praca pośredniczenia w Królestwie zdawała się zwlekać. "Boć zapewne przyjdzie, a nie omieszka". Oczekujmy więc nadal na Pana i gorąco módlmy się: "Przyjdź Królestwo Twoje".

(43) "Role", które "nie przyniosły pożytku", wydają się przedstawiać różne narody lub ludy świata - nie wybranych, spośród których powstaną "córki" restytucji (Iz. 60:4; Joela 2:28). Kiedy ziemskie Królestwo będzie ustanowione, to one przyniosą, jako swój owoc tych, którzy będą poddani temu Królestwu (Iz. 2:2-4; Zach. 8:22; 14:16-19; Obj.21:24-26). Br. Russell i inni wierni stróżowie spodziewali się na początku Żniwa, że restytucja rozpocznie się przy końcu Czasów Pogan w r. 1914 lub krótko potem. Jednak w r. 1904 zrozumiał on, że Czas Ucisku zacznie się, a nie skończy w r. 1914 (Z 3389). Niemniej jednak tak późno jak w sierpniu 1911 oni oczywiście nadal spodziewali się, że restytucja nastąpi raczej krótko po r. 1914 (zob. np. Z 4867). Oczywiście, to radosne oczekiwanie nie spełniło się w jesieni 1914 lub krótko potem ani jeszcze teraz nie wypełniło się. Ten zarys wypełnienia pozafiguralnego widzenia, wielkiego Boskiego Planu Wieków, zdawał się również zwlekać. Niemniej jednak lud Boży nie powinien czuć się zawiedziony, zniechęcony i nie powinien odrzucać tego zarysu Prawdy, bo wypełnienie niewątpliwie nastąpi w Boskim właściwym czasie.

(44) Rozumiemy, że "owce" (po ang. "trzoda" lub trzody - wg. przekł. Leesera) nie przedstawiają Małego Stadka, ponieważ jest ono wyobrażone w drzewie oliwnym, ale raczej Młodocianych godnych. Jak już powyżej zauważono, br. Russell nauczał, że będzie poświęcona klasa począwszy od r. 1881, która w zmartwychwsta-niu będzie zespolona ze Starożytnymi Godnymi w błogosławieniu wszystkich rodzin ziemi. Ale do dzisiejszego dnia M.G. są odcięci, trzymani w odłączeniu od ich tysiącletniej trzody, od tysiącletniego stanowiska i sfery służby, które będą posiadali w błogosławieniu wszystkich rodzin ziemi. Co więcej, historia Epifanii wykazuje, że ogólnie mówiąc M. G. nie są nawet uznani przez grupy Prawdy pod złym kierownictwem, iż istnieją jako tacy. Już kilka lat po śmierci br. Russella wodzowie Towarzystwa całkowicie zaprzeczyli, by istniała taka klasa, którą oni nazwali "nowoczesną klasą godnych" (T.P. '28, 82-88). Tak samo inni wodzowie lewiccy odcięli M. G. jako nie istniejącą klasę, bo przyznanie, że oni istnieją jako oddzielna klasa poświęconego ludu Bożego, zniszczyłoby małego bożka, którego oni czczą, mianowicie, że drzwi wejścia do Wysokiego Powołania są jeszcze otwarte. Tak więc oni odrzucają Pismo Św. i nauki br. Russella, które dowodzą, że drzwi już są zamknięte.

(45) W Z 5383 br. Russell zidentyfikował "stado" bydła, jako odnoszące się do Starożytnych Godnych. On oparł ten wniosek na fakcie, że Jezus w Swoim doskonałym człowieczeństwie był symbolicznie przedstawiony przez cielca a także na myśl Proroka Dawida, że rodzaj ludzki po dojściu do doskonałości będzie ofiarował cielce na ołtarzu Bożym (Ps. 51:21). Przed r. 1904 br. Russell i inni prawdziwi stróżowie spodziewali się Starożytnych Godnych - "stada" (w pol. Biblii "bydła" - że będzie w oborach - czyli w ich tysiącletnich stanowiskach w r. 1914 lub krótko potem. Te jednak oczekiwania nie wypełniły się, aczkolwiek Czasy Pogan skończyły się w jesieni 1914. Widzenie zdawało się zwlekać co się tyczy powrotu Starożytnych Godnych - nie ma jeszcze "bydła w oborach". Prawdziwi jednak stróżowie nie odrzucą tego zarysu pozafiguralnego widzenia ani nie stracą zaufania w jego wypełnienie się w Boskim właściwym czasie, bo on niewątpliwie nastąpi, tak jak Bóg to obiecał.

(46) Abak. 3:17 pokazuje w ten sposób sześć ogólnych klas, rozważanych w związku z oczekiwaniami na r. 1914 i krótko potem: cielesny Izrael - drzewo figowe; Wielkie Grono - winnice; Małe Stadko - oliwa; nie wybrany świat w ogólności - role; M. G. - trzoda owiec; Starożytni Godni - stado bydła. Podany tutaj punkt widzenia różni się cokolwiek od podanego u Joela 2:28, 29, chociaż w każdym wypadku jest przedstawione sześć klas, które w ogólności odpowiadają sobie. U Joela 2:28 cztery klasy na ziemi w Tysiącleciu są przedstawione po zainaugurowaniu Nowego Przymierza. Zgodnie z tym, "córki" u Joela 2:28 przedstawiają na Tysiąclecie tylko nie wybranych wierzących, podczas gdy "role" z Abak. 3:17 przedstawiają różnych niewierzących ludzi świata w ogólności, szczególnie w r. 1914 i od tego czasu. Tak samo u Abak. 3:17 "figowe drzewo" przedstawia naród żydowski, cielesnego Izraela, włączając (a) wielu niewierzących, jak również (b) wielu niby - wybrańców wiernych wierzących w Przymierze i praktykujących sprawiedliwość, którzy będą wśród "synów" restytucji; ale u Joela 2:28 "synowie" stanowią zarówno żydowskich niby - wybrańców jak i niby - wybrańców wiernych tymczasowo usprawiedliwionych wierzących z Wieku Ewangelii, nie włączając żadnego niewierzącego. Co do dalszych szczegółów o tym wspaniałym proroctwie z Abak. 3:17,18, zob. T.P. nr 252; 253.

"JAGNIĘTA" Z ZACH. 11:16

(47) Zach. 11:15,16 pokazuje, że w pozafigurze są cztery klasy ludu Pańskiego (owiec), które "on zły sługa" (J. F. Rutherford; zob. ang. T. P. nr. 509 - bezpłatny egzemplarz dostarczymy na żądanie) jako "głupi pasterz" zaniedbał: (a) Małe Stadko w niektórych Jego członkach ("tych, którzy będą odcięci" wg. ang. Biblii, w polskiej Biblii "nie będzie obłąkanych nawiedzał" nieprawnie ograbionych z ich urzędów, wyłączonych ze społeczności itd.). (b) M. G. ("jagnięta" - klasy tej nie szukał J. F. R. i jego naśladowcy; zaprzeczyli oni nawet, by taka klasa istniała), (c) Wielkie Grono ("złamanego" - klasa ta w jej okaleczonym stanie nie mogła chodzić prosto; zamiast jednak starać się o uleczenie jej, J. F. R. nawet zaprzeczył jej istnieniu, jako duchowej klasy i zastąpił ją swoim "wielkim tłumem" zwolenników o ziemskich nadziejach), (d) Tymczasowo Usprawiedliwieni (klasa "co ustanie" - nie postępując do poświęcenia; J.F.R. zaprzeczył tymczasowemu usprawiedliwieniu i temu, żeby taka klasa była; w ten sposób nie mógł karmić ich i wzmacniać). O wiele więcej szczegółów o Zach. 11:15-17 jest podanych w T.P. '33, 19-23, do której odsyłamy braci.

JAN W SCENIE PRZEMIENIENIA PAŃSKIEGO

(48) Wizja przemiany, która odnosi się do Królestwa, jest opisana u Mat. 16:27-17:9; Mar. 9: l-9; Łuk. 9:26-36. Jak można to zauważyć w pismach br. Russella i jak jest to stawione w Sztandarze Biblijnym, nr 390 - zob. T.P. nr 240; 241, są trzy zastosowania tej wizji: (a) W Z 2659, par. 6, br. Russell oświadcza: "ona przede wszystkim przedstawia, że chociaż nasz Pan Jezus musiał doznać śmierci, nawet śmierci krzyżowej... to jednak jest on nadal Synem Bożym, którego chwalebny majestat i królewska władza zupełnie okażą się później. Mojżesz i Eliasz, przedstawiając Zakon i Proroków, ilustrują, jak śmierć Chrystusa była zupełnie z góry poświadczona", (b) Zastosowanie do zarodkowego Królestwa Wieku Ewangelii, "co rozpoznał lud Pański, ale nie rozpoznał świat" (Z 2659, par. 7; 3794, par. 5 i 6; 5121, szp. 2, par. 2-4), z Jezusem wyobrażonym w Jego chwalebnym stanie zmartwychwstania i z Mojżeszem oraz Eliaszem przedstawiającym "wiernych minionych Wieków i Wieku Ewangelii (Mal. 4: 4-6; B 279-298). (c) Zastosowanie do Wtórego Przyjścia Jezusa i Tysiącletniego Królestwa, szczególnie odnoszące się do "władzy i przyjścia [parousja, tysiącletnia obecność w królewskiej władzy] naszego Pana" (2 Piotra 1:16; Obj. 20:4,6; porównaj Aaarona w jego szatach chwały i piękności, Ps. 133:2; T 39, 40, par. 1). Kiedy w widzeniu widziano najpierw Samego Jezusa przemienionego, to oznaczone są okresy parousia i epiphaneia lub apokalupsis Jego Wtórego Przyjścia; ale kiedy później ukazał się z Nim Mojżesz i Eliasz, to oznaczony jest okres basileia (Królestwo). Co do tego br. Russell oświadcza (Z 1761, par. 5: por. Z 2289, par. 1): "Mojżesz przedstawia ziemską fazę (Królestwa), a Eliasz duchową lub niebiańską fazę." Ale ostrzega on: "Pamiętajcie, że nie był to rzeczywisty Mojżesz i Eliasz, ponieważ było to "widzenie" a nie rzeczywistość". Jedynymi rzeczywistymi obecnymi osobami byli: Jezus, Piotr, Jakub i Jan. O apostołach br. Russell oświadcza (Z 2288, ostatni par.): "W tym obrazie, tych trzech uczni nie stanowiło części. Oni byli tylko świadkami" - naocznymi świadkami majestatu Jezusa" (2 Piotra 1:16). A kiedy Chrystus, Głowa i Ciało, ukaże się w chwalebnym Pośredniczącym Panowaniu Królestwa, to trzy klasy wybranych sług Bożych oczyma wyrozumienia zobaczą wielkość Chrystusa i oznajmią drugim o Jego "mocy i obecności" wraz z tym, co słyszą o Chrystusie ze świadectw Starego Testamentu (Mojżesza), jak również z Nowego Testamentu (Eliasza; ponieważ N. T. szczególnie podaje proroctwa i historię odnoszące się do przyjścia Eliasza, aby "naprawić wszystko", Mat. 17:11, przekł. Diaglotta; B 285). Wydaje się, że Starożytni Godni w ich tysiącletnim urzędzie (Ps. 45:16) są przedstawieni przez Piotra; Wielkie Grono, jako istoty w ich tysiącletnim urzędzie przez Jakuba: a M. G. w ich tysiącletnim urzędzie przez Jana. W ten sposób cztery wybrane klasy są wyobrażone w Tysiącletnim Królestwie: Królewskie Kapłaństwo i trzy grupy pozafiguralnych Lewitów - Starożytni Godni przedstawieni przez Piotra, Wielkie Grono przez Jakuba i M. G. przez Jana. Te trzy grupy będą wielce zainteresowane w oberwowaniu działalności i postępu chwalebnego Królestwa i jego wspaniałego dzieła.

"MALI" Z OBJ. 11:18; 19:5

(49) Obj. 11:18, inny stosowny i wybitny ustęp Nowego Testamentu, przedstawia M. G. wśród innych klas (zob. E. tom 17, 415, 416). Wiersze 15-19 opisują różne wydarzenia, które zachodzą podczas trąbienia Siódmego (Laodycejskiego) Anioła lub Posłannika, który ogłasza Prawdę przez całe tysiąc lat, począwszy od r. 1874. Jest to widoczne z faktu, że wychodzące na jaw opisane wydarzenia zachodzące w czasie trąbienia siódmej trąby obejmują całe tysiąc lat. Zauważmy następujące wybitne wydarzenia: (a) światowa proklamacja o przeniesieniu królestwa (zob. przekł. Diaglotta i ARV) tego świata spod przywłaszczonego panowania Szatana do panowania Bożego i Chrystusowego (w. 15; Zach. 14:9; Dan. 7:13, 14, 27); (b) objawienie wśród ludu Bożego, że Stary Testament we wszystkich księgach zgodnie oddaje cześć; chwałę i dziękczynienie Bogu za to przeniesienie panowania (w. 16,17); (c) gniew narodów, które oczywiście są jeszcze daleko od nawrócenia się (w. 18; A 113); (d) przyjście gniewu Bożego w Czasie Ucisku, poczynając od jesieni 1914 (Dan. 12:1; Mat. 24:21,22); (e) wzbudzenie i sądzenie umarłych w Adamie (Dan. 12:2; Mat. 25:31-46; 2 Tym. 4:1; Obj. 20:11-15); (f) wynagrodzenie Starożytnych Godnych, "sług twoich proroków" (Ps. 45:17; Żyd. 11:35,39); (g) wynagrodzenie Małego Stadka, "świętych", w Pierwszym Zmartwychwstaniu (1 Kor. 15:52; 1 Tes. 4:16,17); (h) wynagrodzenie M. G. i Wielkiego Grona, którzy zdają się tutaj być wymienieni odpowiednio przez "tych, którzy boją się [czczą] imienia twego (w. 18 wg ang. Biblii), [ci] mali [Dan. 12:3; greckie słowo mikroi, przetłumaczone na "mali", w przekł. Diaglotta, zdaje się odnosić do tej samej klasy M. G. tak jak "maluczka siostra" z PnP. 8:8] i [ci] wielcy [widocznie odnosi się do Wielkiego Grona, które z powodu spłodzenia z Ducha jest uważane przez Boga za wyższą klasę; użycie greckich określonych rodzajników przed słowami "mali" i "wielcy" zdaje się wskazywać na dwie odrębne klasy]"; (i) zniszczenie, unicestwienie klasy Wtórej Śmierci, "tych, co psują ziemię [oni składają się z trzech klas: członków Wtórej Śmierci z okresów Paruzji i Epifanii, z tych, którzy umrą w Tysiącleciu w 100 latach i z tych, którzy umrą przy końcu Małego Czasu - Judy 14-19; Iz. 65:20; Obj. 20:7-9; 21:8: to wydarzenie pokazuje jasno, że trąbienie siódmej trąby rozciąga się przez cały okres Tysiąclecia, włączając Mały Czas;" (j) wyjaśnienie Prawdy o Kościele jako Świątyni Bożej (np. w F, w E. tomie 15 i w artykułach o świątyni Salomona), a to przed Armagiedonem (Obj. 11:19; por. 16:16, 18-21).

(50) Obj. 19:5-9, inny stosowny i wybitny ustęp Nowego Testamentu, podaje radosne poselstwo, które nie było na czasie do ogłaszania w jego zupełności jako fakt dokonany aż po przejściu poza zasłonę ostatniego członka Ciała Chrystusowego; bo dopiero wówczas można było powiedzieć (w. 7), że "przyszło wesele Barankowe [użycie tu greckiego aorystu, czyli (historycznego) czasu przeszłego dokonanego, wskazuje na minione wydarzenia lub po prostu na czynność mającą miejsce w czasie przeszłym - Gramatyka grecka, 1250 Goodwina]" i że "małżonka Jego nagotowała się [tutaj znowu mamy aoryst (historyczny) czas wskazujący na miniony lub dokonany fakt]". Wesele Baranka i Jego Oblubienicy jest to ich połączenie się w Pierwszym Zmartwychwstaniu. To zaczęło się w r. 1878 a skończyło się w 1950, kiedy ostatni członek Oblubienicy połączył się z Oblubieńcem w powietrzu (1 Tes. 4:17). Bóg niewątpliwie nie pozostawił Swoich wiernych sług w ciemności tak, aby nie mogli ogłosić tej wielkiej radosnej proklamacji z Obj. 19:5-9 jako faktu dokonanego, kiedy właściwy czas nadszedł! Bóg zawsze daje Prawdę na czasie! "Tedy "wyszedł głos z stolicy, mówiący: Chwalcie Boga naszego, wszyscy słudzy jego [niewolnicy, poświęceni; 1 Kor. 7:22] i którzy się go boicie [czcicie], i [ci] mali i [ci] wielcy" (w 5. Diaglott). Oni więc odpowiedzieli przez ogłaszanie poselstwa z w. 6 i 7. Dwa określone rodzajniki przed "małymi" i "wielkimi" wskazują na dwie tylko klasy poświęconego ludu Bożego pozostające na ziemi w czasie zupełnego zabrania Małżonki Baranka, mianowicie M. G. i Wielkie Grono.

SŁUŻBA I NAGRODY MŁODOCIANYCH GODNYCH

(51) W Swej nieograniczonej łasce Bóg dał i jeszcze da M. G. liczne błogosławieństwa służby i nagrody. One nie tylko należą (a) do obecnego życia jako części ich "stokrotności" (Mar. 10:30; Łuk. 18:29,30), ale również (b) do Tysiącletniego panowania Pośrednika, kiedy będą wzbudzeni od umarłych w doskonałych ciałach ludzkich (Żyd. 11:40; 12:23) i (c) do okresu po Tysiącleciu po małym czasie. Najpierw rozważmy te błogosławieństwa i nagrody, które należą do tej klasy w tym życiu albo te, które należą do tego życia, jak również do przyszłego życia; a potem rozważymy niektóre błogosławieństwa, które stosują się tylko do życia przyszłego.

(52) W paragrafach (10), (11) i (12), M. G. byli przedstawieni, jako Lewici Wieku Ewangelii, Tysiąclecia i okresu po Tysiącleciu. Jako Lewici Wieku Ewangelii, oni składają się z Kaatytów, Merarytów i Gersonitów w okresie Przejściowym, tak jak Wielkie Grono jako Lewici okresu Przejściowego składa się z przej- ściowych Kaatytów, Merarytów i Gersonitów. Było to również nadmienione (przy rozpatrywaniu Elizeusza przedstawiającego obie te klasy, co najmniej w odniesieniu do stronniczych zwolenników Towarzystwa, 2 Król. 2:9), że Kaatyci z każdej z tych dwu klas, Meraryci z każdej z tych dwu klas i Gersonici z każdej z tych dwu klas wzajemnie się zespolą z sobą w różny sposób. Widzieliśmy przez wiele lat i jeszcze widzimy Wielkie Grono i M. G. zespolonych z sobą i razem pracujących ramię przy ramieniu w ich różnych grupach w pozafiguralnej służbie lewickiej. 40-letni okres żęcia Żniwa (od 1874 do 1914) wydał jedno ciało ludu Prawdy.

(Dalszy ciąg nastąpi)

TP ’74, 43-48.