PYTANIA I ODPOWIEDZI
UŻYCIE SŁÓW "AGAPE" i "PHILIA"
PYTANIE: Jeżeli, tak jak br. Russell i br. Johnson nauczali, grecki rzeczownik philia oznacza miłość obowiązkową, a grecki rzeczownik agape oznacza miłość bezinteresowną (Z 2807), to dlaczego Jezus streszczając dziesięcioro przykazań Zakonu w Ew. Mat. 22:37-39 i Mar. 12:30, 31 użył czasownika agapao, a nie czasownika phileo?
Odpowiedź: Od czasu do czasu znajdujemy w Biblii, że grecki rzeczownik agape jest użyty, kiedy związek pokazuje, że chodzi o miłość obowiązkową. Zauważcie, np. Rzym. 13:10. To samo jest prawdą w odniesieniu do czasownika agapao. Omówiliśmy 1 Jana 4:19 w naszym tekście godła na r. 1973, w T.P. '73, 2-7. Zauważmy szczególnie str. 6, szp. 1, par. 2: "Ponieważ nasz tekst używa greckiego słowa agapao, niektórzy mogą dziwić się, dlaczego omawialiśmy miłość z punktu widzenia sprawiedliwości lub miłości obowiązkowej. Po pierwsze, z tego powodu, o którym mówi nasz tekst, ponieważ on obejmuje obowiązek, to, co w sprawiedliwości powinniśmy czynić: "My go miłujemy, iż on nas pierwej umiłował". Po drugie, miłość bezinteresowna, która ma upodobanie w dobrych zasadach, nasuwa na myśl praktykowanie już sprawiedliwości wobec Boga i innych, ponieważ ona nigdy nie działa wbrew sprawiedliwości, ale zawsze w zgodzie z nią.
Podobnie, dziesięcioro przykazań Prawa Bożego (2 Moj. 20:3-17; 5 Moj. 5:7-21), które Jezus streścił w Ew. Mat. 22:37-39 i Mar. 12:30, 31, pokazują prawo sprawiedliwości lub miłość obowiązkową względem Boga i człowieka. Pierwsze cztery przykazania omawiają miłość obowiązkową względem Boga, a pozostałe sześć miłość obowiązkową względem człowieka. Przykazania te są przedstawione z punktu widzenia negatywnego, ponieważ mówią one co nie należy czynić ("Nie będziesz" itd). Jednak Jezusowe streszczenie przedstawia je z punktu widzenia pozytywnego ("Będziesz" itd.). Wydaje się, że Jezus pragnął wywrzeć wrażenie na swoich słuchaczach, że oni czynią pozytywne dobro w jego najwyższej formie i z najlepszych pobudek i dlatego użył On słowa agapao, chociaż mówił o sprawie obowiązku. Jeżeli słuchacze posiadali właściwą miłość agape, to dobro oprócz obowiązku wypływające z upodobania w dobrych zasadach będzie wznosić się do drugich w ocenieniu, w jedności serca, w sympatii lub litości i w ofiarniczej służbie, oni niewątpliwie będą posiadali miłość obowiązkową. Chociaż pobudką miłości bezinteresownej nie jest obowiązek, ale upodobanie w dobrych zasadach, to jednak ona nie powinna działać wbrew miłości obowiązkowej, ponieważ miłość obowiązkowa (sprawiedliwość) jest jedną z dobrych zasad, w której miłość bezinteresowna ma upodobanie. Miłość więc agape wszystko w sobie obejmuje. (P '74, 30)
APOSTOŁOWIE Z OBJ. 18:20
Pytanie: Kim są "Apostołowie", o których jest mowa w Obj. 18:20?
Odpowiedź: Czas obrazu podanego w tym wierszu to wielki "czas ucisku" (Dan. 12:1; Mat. 24:21), czas, w którym obecnie żyjemy, czas przejściowy pomiędzy Wiekiem Ewangelii a Wiekiem Tysiąclecia, okresem Królestwa (Obj. 11:15-18), podczas którego wielkie symboliczne miasto, Babilon (wielka polityczno-religijna kombinacja w Chrześcijaństwie) ma upaść jako kamień rzucony do morza, który już nie powstanie. Kiedy to będzie się działo, to wielu znalezionych będzie płaczących i smucących się o "to miasto wielkie" (w. 19), które panowało w Chrześcijaństwie. Niektórzy jednak, zmartwychwstali święci, dziedzice Boga i współdziedzice z Chrystusem w Jego chwale, czci i nieśmiertelności są napomnieni w w. 20, aby wówczas radowali się z jego zniszczenia. Cytujemy z poprawionego przekł. ARV, który oddaje poprawnie tekst grecki: "Rozraduj się nad nim ty niebo, i wy święci, i wy apostołowie, i wy prorocy; bo Bóg wydał wasz sąd nad nim".
"Nowe niebo", które będzie kontrolowało i rządziło nad "nową ziemią", to "święte miasto, nowe Jeruzalem" (Obj. 21:1, 2; 2 Piotra 3:13). To "nowe niebo" będzie wielce radowało się z ostatecznego obalenia królestwa Szatana z jego złymi niebiosami (duchowymi władzami, fałszywymi systemami religijnymi, Szatana i jego demonów) i z jego złą ziemią (z obecnym złym porządkiem spraw - pod względem społecznym, politycznym, finansowym itd. - 2 Piotra 3:7). Wszyscy ze 144 000 świętych (Obj. 14:1-5) w Nowym Jeruzalem z jego "dwanaście gruntami, a na nich dwanaście imion dwunastu Apostołów Barankowych" (Obj. 21:14) i z jego prorokami (ci, którzy służyli w drugorzędnym urzędzie w Kościele - 1 Kor. 12:28; Efez. 4:11) - całe Ciało Chrystusowe z Jezusem jako Głową, będą się wówczas radowali, że stary, szatański porządek, czyli "te niebiosa, które teraz są i ziemia", "ten obecny zły świat", zupełnie przeminął (Iz. 65:17; 2 Piotra 3:7; Gal. 1:4; Obj. 6:14; 20:11). W taki sposób klasa Chrystusowa (Nowe Niebo) w trzech grupach: Apostołowie, Prorocy i Święci w ogólności, jest wymieniona. Stąd Obj. 18:20 mówi oczywiście o dwunastu Apostołach, o tych członkach, którzy kiedyś piastowali urząd apostolski w Kościele. (P '73, 46)
POZAFIGURA ENOCHA
Pytanie: Kogo wyobraża Enoch?
Odpowiedź: On wyobraża tę część Kościoła, która nie będzie musiała zasypiać w śmierci i czekać na zmartwychwstanie, tzn. świętych z okresu Laodycei, tych członków Małego Stadka, którzy "pozostaną żywi" (1 Tes. 4:17) po 16 Nisan 1878, kiedy śpiący święci zostali wzbudzeni. Naszym głównym powodem wierzenia, że Enoch jest typem jest to, iż jest on przedstawiony jako typ w liście do Żyd. 11:5. Jego prorokowanie (przez świadectwo Wielkiej Piramidy, szczególnie jej przepaść - T.P. '25, str. 31; '29, 42, szp. 2, par. 3), że "Pan idzie z świętymi tysiącami swoimi, aby uczynił sąd wszystkim" (Judy 14, 15), przedstawia członków Małego Stadka z okresu Laodycei głoszących o Dniu Pomsty (Iz. 61:2; por. z 63:4).
Imię Enoch znaczy nauczanie i zdaje się czynić aluzję do przedstawienia biblijnego, którym święci okresu Laodycei byli szczególnie zajęci. W języku hebrajskim w 1 Moj. 5:22, 24 jest mowa o Enochu jako nakłaniającym się do chodzenia z Bogiem (wyrażone z naciskiem), przedstawia to fakt, że ci święci byli pilni w badaniu, praktykowaniu i rozpowszechnianiu prawdy Słowa Bożego na czasie po Powrocie naszego Pana i że wiernie znosili przypadkowe doświadczenia w społeczności z Bogiem. To zaś, iż Enoch otrzymał przed jego przeniesieniem świadectwo, że się podobał Bogu przedstawia fakt, iż ci święci dawali tę Prawdę na czasie wraz z przywilejem praktykowania i służenia jej jako Boskie poświadczenie, iż podobali się Bogu. Gdyby Enoch umarł, to zasnąłby on, a zatem nie mógłby być użyty do wyobrażenia tych świętych, którzy nie zasnęli w śmierci. Jego jednak przeniesienie bez doznania śmierci nie zasypiając, mogło więc wyobrażać nie zasypianie tych świętych. Jego zaś przeniesienie przedstawia ich "zmianę" na Boską naturę. To, że nie był on już potem widziany przez ludzi, chociaż był żywy, przedstawia fakt, iż w pozafigurze przeniesieni święci, chociaż są żywi, to jednak jako istoty duchowe będą na zawsze niewidzialnymi dla rodzaju ludzkiego. (P '73, 92)
KSIĘGA ENOCHA NIE NATCHNIONA PRZEZ BOGA
Pytanie: Czy Księga Enocha jest natchniona przez Boga?
Odpowiedź: Księga Enocha jest jednym z pseudoepigraficznych pism, tzn. z pism niejasnych gryzmołów (zazwyczaj romansopisarzy), którzy podstawili swoje prace literackie pod imiona sławnych mężów i pod ich imionami lub nazwiskami, jako autorów, pisma te zostały rozpowszechnione; np. uczynili to pisarze, tomu 7-go Wykładów Pisma Św. twierdząc, że był on pośmiertnym pismem Pastora Russella. Mamy całkiem sporą liczbą takich pseudoepigraficznych książek pochodzących z dawnych czasów, które zostały napisane przez pisarzy żydowskich i chrześcijańskich, np. Księga o Józefie i Asenacie, o Wniebowzięciu Mojżesza, o Testamencie Dwunastu Patriarchów, o Dyskusji Izajasza, o Widzeniu Izajasza, o tak zwanych Czterech Księgach Ezdrasza, o Księdze Jubileuszów i liczne apokryficzne księgi Nowego Testamentu.
Niektóre więc pisma zostały częściowo napisane około r. 100 przed Chr., a częściowo około r. 150 po Chr. i około tego czasu zostały one zgromadzone i wydane jako Księga Enocha. Mamy wiele powodów do wierzenia, że księga ta i wszystkie inne księgi pseudoepigraficzne nie są natchnione: (1) Tak lud żydowski jako kustosz Starego Testamentu, jak i Kościół Chrześcijański jako kustosz obu Testamentów nie przyjęli tych ksiąg jako pochodzących z Boskiego natchnienia, a co Bóg kazałby im uczynić jako kustoszom Jego natchnionego Słowa, gdyby one były Boskiego natchnienia; (2) żadna z tych ksiąg nie jest skonstruowana na podstawie biblijnego liczbowania, które jest podstawą wszelkich Pism Boskiego natchnienia; (3) 66 desek, słupów i zespolonych drągów przybytku wyklucza z natchnienia wszelkie księgi, oprócz 66 ksiąg, które stanowią naszą Biblię; (4) wszystkie te księgi poza księgami Biblii zawierają w sobie błędy; (5) większość z nich, włączając Księgę Enocha, zawiera proroctwa dane już po wypełnionych wydarzeniach, o których one świadczą jako o przepowiedniach; (6) wszystkie te księgi zawierają mniej lub więcej przezroczystego anachronizmu; i (7) wszystkie z nich były religijnymi powieściami za ich czasów i tak były one zrozumiane w tych czasach, tak jak np. Ben Hur, Tytus, Towarzysz Krzyża, Książę Domu Dawidowego itp., są religijnymi powieściami w naszych czasach. Nie powinniśmy uważać żadnej księgi, oprócz Biblii, że jest ona Boskiego natchnienia. (P '73, 92)
PRZESTRZENIE I ROWKI W PRZEDPOKOJU PIRAMIDY
Pytanie: Co symbolizuje pięć równych przestrzeni wytworzonych przez cztery rowki i dwie boczne ściany w Przedpokoju Wielkiej Piramidy ponad wejściem do przejścia z tego pokoju do Pokoju Królewskiego (tom 3, str. 399)?
Odpowiedź: Rozumiemy, że te przestrzenie przedstawiają pięć wielkich, znakomitych egzaminów do przejścia dla Kościoła w jego różnych okresach w Szkole Chrystusowej (w Przedpokoju), zanim on będzie mógł przejść do śmierci jako niezbędnego kroku, aby wejść do Królestwa. Te pięć egzaminów stanowią próbujące i doświadczenia pięciu wielkich przesiewań - Zaprzeczanie Okupu, Niedowiarstwo, Kombinacjonizm, Reformizm i Kontradykcjonizm.
Z 1 Kor. 10:1-14 dowiadujemy się, że każde Żniwo posiadało te pięć przesiewań (zob. art. Wezwania, Przesiewania, Broń Ku Zabijaniu w T.P. '34, 18-30) i tak jak to pokazuje list do Żyd. 3:7-4:11, okres pomiędzy Żniwami również je posiadał. Ponieważ 40-letnia Epifania jest odtworzeniem Wieku Ewangelii w miniaturach, więc te pięć przesiewań mają miejsce również w Epifanii. Stąd w każdym wielkim okresie Kościoła te pięć egzaminów miały miejsce w przesiewawczych warunkach.
Rozumiemy więc, że symbolizm jest następujący: Gdy uczniowie jako grupy w Szkole Chrystusowej oczekiwali niebiańskiego stanu Boskiej natury (pozafiguralnego Pokoju Królewskiego), to stawiali czoło (przechodzili egzamin) w przesiewawczych doświadczeniach ich okresu, zanim mogli wejść do śmierci jako do przejścia w stan Boskiej natury w Królestwie. Cztery rowki są również niezbędne do utworzenia z dwoma bocznymi ścianami Przedpokoju pięciu wybitnych przestrzeni, które są w ten sposób uczynione, aby wybitnie uporał się z nimi podróżnik przechodzący przez Przedpokój do niskiego przejścia prowadzącego do Pokoju Królewskiego. (P '73, 93)
TP ’74, 94-96.