ROCZNE GODŁO NA 1975 KOK

"Halleluja! iż ujął królestwo Pan Bóg wszechmogący" (Obj. 19:6)

LEPSZY przekład tego tekstu zgodnie z greckim jest podany w (Biblii Amerykańskiej) American Standard Version Bibie (ASV; znanej także jako ARV): "Halleluja: iż Pan nasz Bóg, Wszechmogący, panuje" (por. Diaglott, RSV itd.). Tekst ten odnosi się do samego Jehowy, ponieważ jedynie On jest Wszechmogącym. Proroctwa i chronologia biblijna wskazują, że jesienią 1874 roku zakończyło się 6000 lat, licząc od upadku Adama aż do Wtórej Obecności naszego Pana i Tysiącletniego panowania. Tak więc, minęło już pierwsze stulecie, jedna dziesiąta Jego Tysiącletniego panowania, a w nim wypełniło się wiele z działalności Wtórego Przyjścia naszego Pana.

    Minione 100 lat stanowiły okres zachodzenia Wieku Ewangelii na Wiek Tysiąclecia a to zachodzenie będzie jeszcze trwało przez jakąś nieokreśloną ilość lat. Podczas minionych 100 lat, które są częścią "dnia potykania Jego" (a w ang. Biblii ,,dzień przygotowania"), rozpoczynającego się w 1799 roku a kończącego się zamknięciem Czasu Ucisku (C 16, 56; C App. 382-386; T. P. '34,72; P '74,38-43), Bóg szczególnie wykonywał dwa wielkie zamierzenia: (1) On przez Chrystusa, który przybył na ziemię w Swoim Drugim Przyjściu, jesienią 1874 roku (zob. B 191-278; C 125-140; C App. 387-410), wykonywał wielką pracę Żniwa Wieku Ewangelii) "a żniwo jest dokonanie świata [greckie aion, wiek]" - Mat. 13:39) i (2) On przez Chrystusa wykonywał wielkie dzieło Wieku Tysiąclecia, polegające na wiązaniu Szatana, które rozpoczęło się w 1874 roku (Obj. 20:1,2) i plądrowaniu jego domu (Mat. 12:29; Mar. 3:27) - innymi słowy, obalał imperium Szatana, jako przygotowanie do ustanowienia chwalebnego panowania na ziemi Pośrednictwa prawdy i sprawiedliwości, w celu błogosławienia ludzkości. Tak więc, podczas minionych 100 lat Bóg dokonał (1) specjalnego dzieła Wieku Ewangelii w stosunku do wybranych i (2) specjalnego, dzieła Tysiąclecia w stosunku do nie wybranych.

    Jak Jezus przy końcu Swego Pierwszego Przyjścia został zabrany w górę przez "obłok" (Dz. Ap. 1:9), cichy i nierozpoznany przez świat i nominalny lud Boży a rozpoznany jedynie przez Swych wybranych uczniów, tak na początku Swego Wtórego Przyjścia w 1874 roku przybył ("tak przyjdzie"), siedząc na "białym obłoku" (Obj. 14:14), jako istota duchowa, niewidoczna dla fizycznego wzroku ludzkiego, nierozpoznany przez świat i nominalny lud Boży. Jedynie Jego uczniowie, wierni czuwający, zwracający uwagę na "mocniejszą mowę prorocką" (2 Piotra 1:19) i odpowiadający na Jego "kołatanie" (Obj. 3:20), rozpoznają Jego niewidzialną obecność a oświeceni czystą mądrością z góry "bystrymi oczami wiary przenikną biały obłok, oglądając Króla Chwały" (Z 773).

    W harmonii ze znakami czasu Boskiego Wielkiego Planu Wieków, Jezus przyszedł w 1874 roku, we Wtórym przyjściu, jako ukoronowany Żniwiarz. Miał "na głowie swojej koronę złotą [Boski autorytet do panowania jako Król - zob. B 87, 165, 265- 267; Z 1362, par. 3; T.P. '23,41, par. 5 i str. 43, par. 6; '27,80, par. 38; '68,56, par. 5; P'57,76] a w ręce swojej sierp ostry [ostrą Prawdę Żniwa - Żyd. 4:12]". W ten sposób, jako Boski Przedstawiciel otrzymał upoważnienie i moc do wykonywania przy końcu Wieku dwóch wielkich dzieł: (1) dzieła Żniwa Wieku Ewangelii i (2) dzieła Wieku Tysiąclecia, dotyczącego obalenia imperium Szatana i panowania w prawdzie i sprawiedliwości, w celu błogosławienia i podnoszenia rodzaju ludzkiego do ludzkiej doskonałości (Iz. 28:16, 17; T. P. '60, 99, 107, 114; tom 17, 347, 348).

DZIEŁO ŻNIWA WIEKU EWANGELII

    Powodem dla którego "podobny Synowi człowieczemu" miał powiedziane "zapuść sierp twój a żnij", było "gdyż tobie przyszła godzina [gr. hora godzina - pierwsza 1/24 (41 2/3 roku) 1000-letniego Dnia], abyś żął" (Obj. 14:15, por. Diaglott). W Boskich Żniwach czas żęcia oznacza wykonywanie pracy żęcia. Ta "godzina" rozpoczęła się 12 września 1874 roku, pierwszego dnia, siódmego - księżycowego miesiąca tegoż roku (T. P. '23,39, par. 15). Tak więc, żęcie rozpoczęło się w tym czasie, ponieważ Bóg jest punktualny. Kiedy czas na wykonanie pewnej rzeczy nadchodzi, On ją wykonuje, a nie zwleka (Abak. 2:3). Oczywiście "godzina żęcia", stanowiąca 41 2/3 roku zawiera nie tylko 40 lat właściwego żęcia ale także dzieło pokłosia. Wołanie anioła "zapuść sierp twój a żnij" przedstawia modlitwy ludu Pańskiego do Niego, aby wydał i rozwijał to, co okazało się Prawdami Paruzji i rozpoczęło się przed pierwszymi przedstawieniami tych prawd.

    Jednakże żęcie (i pokłosie) Maluczkiego Stadka nie zakończyło Żniwa Wieku Ewangelii w jego szerszym znaczeniu, ponieważ po jego ukończeniu w stosunku do klasy "pszenicy", Maluczkiego Stadka, pozostało jeszcze wiele pracy Żniwa do wykonania, jak: wiązanie, suszenie, młócenie, odwiewanie, przesiewanie i składanie do spichlerza, co nie zakończyło się wcześniej jak w październiku 1950 roku. Dzieło żniwa "jęczmiennego", tj. zbiór, ostateczny rozwój i przygotowanie Wielkiej Kompanii, pierwszej klasy wybranych Epifanii, do zajęcia stanowisk w Królestwie, nie jest jeszcze ukończone w jego siedmiu zarysach. Młodociani Godni już od 1881 roku byli aktywni w dziele Żniwa Wieku Ewangelii i są nadal w nim aktywni (Ruta 1-4; zob. T.P. '34,4-11, 29-31; '70, 28-42), a jako klasa zostali zgromadzeni, rozwinięci i przygotowani do zajęcia ich miejsc w Królestwie, jako druga z dwóch wybranych klas Epifanii.

    Obecnie, od jesieni 1954 roku, kiedy to okres Epifanii zakończył się w jego wąskim, ograniczonym, 40-letnim znaczeniu (C App. 382-387) a okres Bazylei (Królestwa) rozpoczął się wstępnym, początkowym zachodzeniem (T.P. '34,59, par. 3 i 4; P '62,31; '66,45), Bóg wyprowadza, zbiera i rozwija wśród niby-wybranych te poświęcone jednostki, które jako restytucjoniści, będą miały wieczne dziedzictwo na ziemi, przedstawione w tej połowie pokolenia Manasesa, która otrzymała dziedzictwo po zachodniej stronie rzeki Jordan (2 Moj. 32; E. tom 4,350, 451; P '63, 45, 46). Tę klasę nazywamy "Poświęconymi Obozowcami Epifanii", ponieważ jej poświęcenie dokonuje się po 1954 roku, podczas zachodzenia okresu Epifanii na okres Bazylei i dlatego, że ich stanowisko łaski jest zobrazowane w Obozie Epifanicznym (zob. też P '58,7). Oni także byli aktywnymi w dziele Żniwa Wieku Ewangelii. Obecnie symboliczna rosa Hermon spoczywa na symbolicznym pagórku Ofel (niby-wybrani Poświęceni Obozowcy Epifanii) i innych symbolicznych pagórkach Jerozolimy - reszcie poświęconego ludu Bożego w jego różnych klasach (Ps. 133:3; E. tom 15, 484, 485).

DZIEŁO KRÓLESTWA WIEKU TYSIĄCLECIA

    Kiedy Jezus przyszedł w 1874 roku, to nie tylko (1) z sierpem w Swojej ręce, w celu dokonania pracy żęcia i innych zarysów dzieła Żniwa Wieku Ewangelii, lecz także (2) w złotej koronie na Swojej głowie, ażeby z Boskim autorytetem wykonać dzieło Wieku Tysiąclecia, polegające na wiązaniu Szatana i obaleniu jego imperium, panowaniu jako Król nad ziemią, przyprowadzeniu ludzkości do doskonałości, zaofiarowaniu wszystkim nie wybranym wiecznego życia na doprowadzonej do doskonałości ziemi - Raju.

    Do jesieni 1874 roku, rodzaj ludzki w ogólności mozolił się pod przekleństwem Adamowym przez sześć 1000-letnich dni. Jezus, który "Panem jest i sabatu" (Mat. 12:8; Mar. 2:28; Łuk. 6:5), przyszedł wówczas - przy końcu sześciu 1000-letnich dni będących pod przekleństwem a na początku siódmego 1000-letniego dnia - aby dla ludu Bożego zaprowadzić pozafiguralny Sabat, "Tysiącletni odpoczynek od przekleństwa" (F 479-485, wyd. z 1961 r.; P '43,45, par. 2).

    Na początku więc Wielkiego Tysiącletniego Sabatu, jesienią 1874 r., "Pan nasz Bóg, Wszechmogący", rozpoczął przez Jezusa, Swego Pomazanego Przedstawiciela, panowanie w Swoim Królestwie na ziemi, w którym to czasie rozpoczął także "Wielki Jubileusz, Czasy Restytucji wszystkich rzeczy" (B 205-208, 215).

    Poświęcony lud Boży Wieku Ewangelii (włączając teraz Młodocianych Godnych i Poświęconych Obozowców Epifanii, w obecnym okresie zachodzenia Epifanii na Bazyleję lub Królestwo) miał przywilej, aktualnie lub tymczasowo, wchodzić przez wiarę "do uznanego odpoczynku od przekleństwa, który to odpoczynek usprawiedliwienie z wiary przypisuje osobom usprawiedliwionym z wiary" (E. tom. 11, 480), "Albowiem wnijdziemy do odpocznienia, którzyśmy uwierzyli" (Żyd. 4:3).

    Jednakże odpoczynek, do którego będzie się wchodzić podczas Tysiącletniego Dnia Sabatu, nie będzie poczytanym - odpoczynkiem z wiary usprawiedliwiającej - lecz aktualnym odpoczynkiem, wynikającym z uczynków usprawiedliwiających (Obj. 20:12). Ten odpoczynek rozpocznie się od inauguracji Nowego Przymierza i będzie sprawiał przyjemność rodzajowi ludzkiemu w miarę, jak będzie czynił postęp na Gościńcu Świątobliwości (Iz. 35:8-10).

    Świat Tysiącletni, na podstawie zastosowanej łaski okupu, będzie tymczasowo usprawiedliwiony aż do osiągnięcia zupełnej doskonałości. Br. Russell pisał (Z 5959, par. 6): "O ludzkości będzie można wtedy powiedzieć, jako tymczasowo usprawiedliwionej przez Pośrednika i Jego Królestwo, jednakże jej usprawiedliwienie w zupełnej doskonałości będzie osiągnięte dopiero przy końcu Tysiąclecia, kiedy zostanie przedstawiona Ojcu i przez Niego przyjęta" (zob. także' Książkę Pytań, str. 656; T.P. '60,9, par. 35; P '63, 44, 45).

RÓŻNE OKRESY INAUGURACJI KRÓLESTWA

    Chwalebne Tysiącletnie panowanie rozpoczęło się w 1874 roku. Pierwszym królewskim aktem Jezusa było pochwycenie Szatana i rozpoczęcie wiązania go na tysiąc lat wielkim łańcuchem Prawdy (Obj. 20:1-3). Było to "pierwszym dziełem nowej dyspensacji" (A 85, wyd. IV, 1950). W następnym okresie nasz Pan zaczął "dom jego plądrować" (Mat. 12:29; Mar. 3:27; Łuk. 11:21, 22). Nasz Pan wiosną 1878 roku całkowicie wyzwolił śpiących świętych (1 Kor. 15:51, 52) z ręki tego, "który miał władzę śmierci, to jest diabła" (Żyd. 2:14). W ten sposób Jezus zapoczątkował chwalebne, niewidzialne wniebowzięcie Swojej Oblubienicy, 144 000. Było to, zgodnie z równoległościami dyspensacyjnymi, dokładnie 1845 lat po Jego zmartwychwstaniu na wiosnę R.P. 33, a przez wzbudzenie ich, Bóg za pośrednictwem Swego Przedstawiciela, Jezusa Chrystusa, wziął wielką moc i rozpoczął królowanie (Obj. 11:17; D 767-770; T.P. '25,78).

    Ogłaszanie proklamacji, nakazów i poselstw "siódmego anioła" (Obj. 11:15) coraz bardziej pobudza ruchy świata do obalenia imperium Szatana przez Wielki Ucisk, o którym mówią: Ps. 2:1-12; 46:7; Iz.2:19, 20; Dan. 12:1; Sof. 1:17, 18; 3:8; Mal. 4:1; Mat. 24:21, 22; Żyd. 12: 26, 27 i Obj. 19:11-21. Gniew Boga został wylany na "rozgniewane" narody (Obj. 11:18), szczególnie w wielkim światowym Czasie Ucisku, który wybuchł w 1914 roku.

    W przedmowie do C, III, br. Russell stwierdza, że "Królestwo Mesjasza ma liczne okresy inauguracji" i że "Jego członkowie muszą być skompletowani, zanim On oficjalnie zajmie stanowisko Króla świata". My rozumiemy, że od 16 września 1914 roku członkowie Ciała Chrystusowego, 144 000, byli skompletowani próbnie w swoich ostatnich członkach, z których wielu pozostawało w ciele (E, tom 4, 160-164; T.P. '33, 52, par. 7, 8). Następnie, rozpoczęciem wojny światowej w okopach, 21 września 1914 roku, pierwszego dnia, siódmego miesiąca księżycowego, nastąpiła Epifania naszego Pana (1 Tym. 6:15; 2 Tym. 4:1) okres Wielkiego Ucisku (T.P. '23, 93, 94; '28, 61 '23, 51; '28, 19; '30, 51; '33, 83, par. 7).

    Zwróćmy uwagę na stwierdzenie br. Russella w Z 5632, par. 9 i 10 (pisane w 1915 r.): "Wierzymy, że czasem ustanowienia królestwa [w jednym z późniejszych etapów] był 21 wrzesień 1914 roku. W tym czasie, kiedy było właściwym dla naszego Pana objąć Swą wielką moc i panowanie, narody już były rozgniewane. One już ponad miesiąc przed tym czasem były w stanie wojny, ponieważ tak były rozgniewane. Właściwym czasem "gniewu" był 21 wrzesień. Spodziewamy się większej manifestacji tego gniewu."

    W czasie od 20 września 1914 roku do li-stopada 1916 roku (zob. T.P. '26, 86, par. 20; '33, 38, par. 20) nastąpiła "chwała" przedstawiona w Ps. 149:5-9 - sława specjalnych przywilejów służby, "aby wykonywali ogłaszali, por. BS '73, 46, par. 3 pomstę nad narodami", "karząc królów i książąt oraz ich zwolenników przez stwierdzenie faktów i danie dowodów, wobec całego świata ich złego postępowania, dowodów przyrównanych do okowów i łańcuchów" (E. tom 4, 155, par. 1). Ten ustęp przez wyrażenie "tać jest sława wszystkich świętych jego" wskazuje, że w tej sławie będzie miał udział nawet ostatni członek Maluczkiego Stadka (T.P. '21, 4; '27, 20, par. 12; '35, 84, par. 12; '61, 78, par. 12; '23, 36, par. 3, 4; '27, 76, par. 12, 13; '68, 44, par. 3, 4).

    To chwalebne świadectwo Maluczkiego Stadka z różnych punktów widzenia jest także pokazane w innych tekstach Pisma Św.: Aaron wyznający "wszystkie nieprawości synów Izraelskich i wszystkie przestępstwa ich ze wszystkimi grzechami ich" (T.P. '25, 55, szp. 2; '31, .23, par. 21), aniołowie przedstawiający Lotowi zło Sodomy i grożące zniszczenie, szpiedzy mówiący o grzechach Jerycha i zbliżającym się zniszczeniu, pierwsza walka Gedeona, Samuel przedstawiający Heliemu zło i karę jego synów, oraz uderzenie Jordanu przez Eliasza.

    We wszystkich tych kolejnych etapach inauguracji Królestwa Mesjasza, począwszy od 1874 roku, panowanie Jehowy, Wszechmogącego, ciągle wzrastało w sprawach ziemskich, w burzeniu imperium Szatana, dalszych dodatkowych odkryciach restytucyjnych i wynalazkach dla błogosławienia ludzkości itd. On jednak rozpoczął panowanie w znaczeniu panowania w Chrystusie kompletnym, Głowie i Ciele, posiadającym chwałę Boskiej natury (1 Kor. 15:43; Kol. 3:4; 1 Jana 3:2) od 22 października 1950 roku, kiedy to pozaobrazowy Zachariasz (2 Kron. :24:20-22; Łuk. 11:51), ostatni członek "ofiarowanego życia Kościoła" (Z 5256, szp. 2, par. 3) przeszedł pod drugą zasłoną do Świątnicy Najświętszej. Wówczas pierwsze zmartwychwstanie zostało skompletowane. (Panowanie Pośrednictwa - Mat. 25:31 - należy jeszcze do przyszłości).

SPECJALNY NAKAZ

    Głos, który wyszedł z tronu (za pośrednictwem Boskiego Posłannika Epifanicznego, 49-go a zarazem ostatniego członka gwiezdnego) podał specjalny nakaz Wielkiej Kompanii i Młodocianym Godnym, dwom klasom poświęconych Bogu współsług, czczących Go i pozostawionych na ziemi i nadal pozostających po zabraniu ostatniego członka Maluczkiego Stadka. Im było powiedziane, aby chwalili Boga naszego (Obj. 19:5, zob. Diaglott) i pośród ludu wielkiego (wody) i wśród mocnych kontrowersji (gromów) oznajmili poselstwo Obj. 19:6-9.

    Było to po śmierci Posłannika Epifanicznego, ostatniego członka Maluczkiego Stadka (zob. T.P. '51, 20), gdy Wielka Kompania i Młodociani Godni rozpoczęli ogłaszanie w specjalnym znaczeniu dobrej nowiny: "Halleluja! iż ujął królestwo Pan Bóg wszechmogący".

    Od jesieni 1954 roku okres Epifanii lub Apokalipsy zaczął zachodzić na okres Bazylei (Królestwo) i od tego czasu żaden Młodociany Godny nie może być pozyskany (T.P. '49, 42, 43) a pozaobrazowy Epifaniczny (Lewicki) Dziedziniec jest oczywiście skompletowany w jego członkach. Inni, którzy wierzą w Chrystusa jako Zbawiciela i Króla są zobrazowani w Obozie Epifanicznym (E. tom 10,672) i poświęcają się od jesieni 1954 roku. Prawdą oświeceni, Poświęceni Obozowcy Epifanii, od jesieni 1954 roku łączą się z Prawdą oświeconymi pozaobrazowymi poświęconymi Lewitami w ogłaszaniu w specjalnym znaczeniu chwalebnego poselstwa "Halleluja: iż Pan nasz Bóg, Wszechmogący, panuje".

    W dodatku do wiernego kontynuowania studiowania, rozważania i praktykowania Prawdy, drodzy Bracia, ogłaszajmy wszyscy nadal wzmacniające serce poselstwo Królestwa, jak Bóg nas poucza ażeby to czynić. Czyńmy to przy pomocy każdej metody jaką możemy się posłużyć - kazania, nauczania, studiów biblijnych, rozmów, pracy kolporterskiej i strzeleckiej, pracy pasterskiej, dystrybucji ulotek doręczanych lub wysyłanych pocztą (włączając specjalnie pracę do pogrążonych w żałobie), zapraszania innych na zebrania itd. Na początku drugiego stulecia Wtórego Przyjścia naszego Pana i Jego Tysiącletniego Panowania, dążmy naprzód z większym zdecydowaniem aniżeli dotąd, wierni w naszym poświęceniu Bogu, włączając świadczenie Prawdy.

    Tak więc, w sposób najbardziej możliwy do przyjęcia, chwalmy naszego Boga, który obecnie panuje na ziemi w uwielbionym Chrystusie i przez uwielbionego Chrystusa, Głowę i Ciało. "Weselmy się i radujmy się, a dajmy mu chwałę: bo przyszło wesele Barankowe, a małżonka jego nagotowała się". Nie zapominajmy że wszystkie stwierdzenia tego chwalebnego poselstwa, udzielonego nam do ogłaszania są jako "słowa Boże prawdziwe".

    Mimo, że one są prawdziwe, to jednak nastąpią silne kontradykcje, opozycje w stosunku do Słowa Bożego, błędne przedstawienia, szyderstwa, fałszywe przedstawienia i zarzuty ze strony różnych przesiewaczy, błądzicieli i ich stronników, którzy utrzymują, że Wysokie Powołanie jest jeszcze otwarte i że żęcie Maluczkiego Stadka w dalszym ciągu trwa, a Małżonka Barankowa jeszcze się nie nagotowała, lub, że wezwanie do klasy Młodocianych Godnych jest w dalszym ciągu otwarte, albo, że nie może być tymczasowego usprawiedliwienia w Obozie Epifanicznym lub, że od 1954 roku nie ma na ziemi klasy Wielkiej Kompanii itd., itd.

    Wśród mocnych "gromów", spoczywajmy "w zupełności wiary" (Żyd. 10:22), ugruntowani na Słowie Bożym i jego cudownych wypełnieniach na każdym kroku, spiesząc się z ogłaszaniem prawdziwego poselstwa, które Bóg polecił nam ogłaszać. Do tego celu niech posłuży nam nasz tekst na 1975 rok. Jako hymn towarzyszący sugerujemy nr 24. Niech Bóg nas wszystkich błogosławi na ile wiernie i radośnie dmiemy w Jubileuszową trąbę, wydającą przyjemny uroczysty dźwięk!

TP ’75, 2-6.