POWODZENIE ZŁEGO RZĄDU
"Sprawiedliwość wywyższa naród; ale grzech jest ku pohańbieniu narodów" - 1 Królewska 16:23-33, Przyp. Sal. 14:34
IZRAELSKA DYNASTIA AMREGO odniosła sukces według światowych standardów, lecz fiasko z Boskiego punktu widzenia. Amry, wielki generał, wstąpił na tron izraelski po śmierci Jeroboama. On odnosił wielkie sukcesy i pokonał Moabitów na wschód od Jordanu, nakładając na nich coroczny haracz w postaci wełny z dwustu tysięcy owiec. On zbudował nową stolicę, miasto Samarię i bez trudu przewyższył Jeroboama, jako złego przywódcę ludu w sprawach religijnych. Według izraelskiego przymierza zWszechmogącym było tylko jedno kapłaństwo Lewitów i jedna świątynia w Jeruzalem, reprezentująca obecność Jehowy dla całego ludu izraelskiego. Jak prowadzony świecką mądrością Jeroboam zupełnie oddzielił dziesięć pokoleń od dwóch pozostałych przez ustanowienie nowych miejsc czci i uproszczenie czci oraz symbolizowanie Boga przez złotego cielca, tak ten sam duch świeckiej mądrości zasugerował Amremu jeszcze większe oddalenie się od Boga i większe przybliżenie do zwyczajów i bałwochwalstwa okolicznych narodów.
Amry umarł lub, zgodnie z opisami, "Amry zasnął z ojcami swymi." Nie mamy z tego opisu wnioskować, że jako zły człowiek on poszedł na wieczne męki i że istotą tych mąk jest sen. Nie mamy też myśleć o nim jako o świętym, który poszedł do nieba i że ci, którzy są w niebie, śpią. Nie powinniśmy też myśleć, że poszedł do czyśćca i że tam są senne doświadczenia. Musimy odrzucić wszystkie takie niebiblijne poglądy odnoszące się do umarłych, dobrych i złych. Powinniśmy powrócić do Pisma Świętego i z niego nauczyć się, że wszyscy, którzy umierają, tak jak święty Szczepan (Dz.Ap. 7:60), zasypiają oczekując na poranek zmartwychwstania, kiedy Odkupiciel wezwie wszystkich z grobu (Jana 5:28, 29). Wówczas, jak oświadcza Daniel: "wielu z tych, którzy śpią w prochu ziemi, ocucą się"; nieliczni do chwały i czci, a wielu na wstyd iwzgardę trwającą cały wiek - z której będą zmuszeni oczyścić się przez posłuszeństwo Boskim wymaganiom pod chwalebnym panowaniem sprawiedliwości Mesjasza (Dan. 12:2).
ACHAB I IZABELA
Imię Achab znaczy "podobny do jego ojca", i na pewno taki był! Jego imię było właściwe. Jego panowanie odniosło jeszcze większe sukcesy w kierunku niesprawiedliwości. Przez dwadzieścia dwa lata on oddawał się dalszemu podkopywaniu prawdziwej religii i wprowadzaniu najgorszych form rozpustnego, pogańskiego bałwochwalstwa. W tym postępowaniu bardzo wspierała go jego żona, Izabela, córka króla Sydonu. Jej imię znaczy "cnotliwa"; jednak ona użyła swego wielkiego wpływu wobec swego męża iwobec całego narodu w szerzeniu nieczystości w związku z orgiami znanymi jako religijne rytuały i ceremonie połączone z oddawaniem czci Baalowi i "Astarot", żeńskiemu bóstwu. W związku z oddawaniem tego rodzaju czci, ofiarowano ludzkie życie, zazwyczaj życie dzieci, tak jak zostało to wykryte na Alasce w 1867 roku, gdy przeszła ona w posiadanie Stanów Zjednoczonych. Ofiary z ludzi były częste, szczególnie w związku z kładzeniem fundamentów pod wielki budynek. Wszyscy cywilizowani ludzie są poważnie zainteresowani ziemskimi rządami i ich powodzeniem. My wszyscy pragniemy społecznego i finansowego powodzenia. Niemniej jednak prawdą jest, że powodzenie jest szkodliwą rzeczą w takim stopniu, w jakim oddala ludzi od Boskich zarządzeń i związanych z nimi błogosławieństw. Tylko sprawiedliwość może prawdziwie wywyższyć naród. Jednakże powodzenie może czasem przeciwdziałać postępowi jednostki czy kraju. W naszych dniach na ziemi panuje największy światowy dobrobyt, jaki kiedykolwiek był znany. Lecz niestety, nie są to dni pomyślności religijnej. Wprost przeciwnie, nigdy wcześniej nie było okresu, w którym niewiara w osobowego Boga i w Biblię jako Jego objawienie, byłaby tak powszechna wśród inteligentnych ludzi. Gmachy naszych kościołów stają się świątyniami mody, salami koncertowymi i wykładowymi, podczas gdy prawdziwa cześć, jaka jedynie jest przyjemna Wszechmogącemu, jest zepchnięta daleko w tył i nie myśli się o niej. Czczenie materialnych rzeczy, kłanianie się złotemu cielcowi, oddawanie się przyjemności zdobywania bogactw, stosuje się do naszych czasów naprawdę tak, jak do dni Achaba, lecz na bardziej wyrafinowaną skalę i dlatego jest zwodnicze i zdradzieckie. Ono dotyczy zarówno ubogich jak i bogatych. Często ubodzy są jedynie ambitni bez powodzenia, stąd często stają się zgorzkniali i niezadowoleni. Często dostrzegamy, że Bóg wykorzystuje gniew człowieka, aby Go chwalił. Skutek powodzenia Achaba i Izabeli był dwojaki; ono usidliło i zdegradowało jedną klasę, natomiast rozbudziło i spowodowało oddzielenie drugiej klasy, tych, którzy czcili Boga w duchu i w prawdzie. Ci wierni opuścili królestwo dziesięciu pokoleń oraz jego bałwochwalstwo i utożsamili się z dwupokoleniowym królestwem Judy oraz jego prawdziwą czcią. I tak jest obecnie. Sukces Mamony, odrzucanie Pisma Świętego przez wyższych krytyków i ich chełpienie się wyższą wiedzą i zdolnością zaoferowania nam czegoś lepszego niż Słowo Boże; zaabsorbowanie większości społeczeństwa zdobywaniem i zachowywaniem rzeczy materialnych powoduje obudzenie bardziej pobożnych ludzi naszych dni, aby oddzielić się i powiedzieć językiem Jozuego: "Obierzcie sobie dziś komubyście służyli,.... ale ja i dom mój będziemy służyli Panu."
ANTYTYPICZNY ACHAB I IZABELA
Większość chrześcijańskich badaczy wie, że Izabela, Achab i Eliasz zostali użyci przez Pana jako typy i ich doświadczenia stanowiły typ o wiele większych rzeczy w doświadczeniach Kościoła, duchowego Izraela, podczas Wieku Ewangelii.
Achab
reprezentował rząd cywilny, a Izabela system religijny. Nieprawe małżeństwo
Achaba i Izabeli, przeciwne żydowskiemu Prawu, przedstawiało małżeństwo, czyli
unię kościoła i państwa. Rozwój zła pod panowaniem tej unii jest przedstawiony
w Księdze Objawienia, gdzie Izabela jest specjalnie wymieniona po imieniu
(Obj. 2:20-23). Pan zarzucił, że tej antytypicznej Izabeli, systemowi kościelnemu,
pozwolono uczyć i zwodzić Jego lud z właściwej drogi chrześcijańskiego życia.
To samo Pismo przedstawia Eliasza, który był prześladowany przez Izabelę za
pośrednictwem jej męża, jako typ prawdziwych wierzących tego Wieku prześladowanych
przez fałszywy kościół za pośrednictwem siły władzy cywilnej.
SB ’06,6-7; BS ’06,6-7.