MESJASZ - SŁUGA BOŻY
"Oto sługa mój, polegać będę na Nim, wybrany mój, którego sobie upodobała dusza moja. Dam Mu Ducha swego, On sąd narodom wyda" (Izajasza 42:1).
OSTATNIA część Księgi Izajasza (rozdziały 40-66) stanowi jeden z najpiękniejszych i najbardziej wzniosłych zestawów proroctw Pisma Świętego. Ten zestaw rozpoczyna się szczególnym posłannictwem pocieszenia dla Izraela i głosem "wołającego na puszczy: Gotujcie drogę PAŃSKĄ, prostą czyńcie na pustyni ścieżkę Boga naszego" (Izaj. 40:3). On kończy się opisem "nowych niebios i nowej ziemi" (65:17; 66:15,16,22-24), w których mieszka sprawiedliwość oraz zniszczeniem niegodziwych we wtórej śmierci (symbolizowanej przez robaka i ogień zniszczenia), zniszczeniem, którym będzie kompletna, nieunikniona i wieczna zagłada - "albowiem robak ich nie zdechnie, a ogień ich nie zgaśnie".
Ten zestaw 27 rozdziałów może być logicznie podzielony na trzy równe części, każda po 9 rozdziałów. Pierwsza część (rozdz. 40-48) traktuje głównie o uwolnieniu Izraela z Babilonu, a o Cyrusie mówi się tutaj jako o Boskim "pasterzu", Jego "namaszczonym" - Jego Mesjaszu (w hebr. mashiach znaczy "namaszczony"), przez którego Izrael zostanie odrestaurowany.
Inni władcy, np. Saul (1 Sam. 12:3; 24:6,10; 26:9,11,16), Dawid (Ps. 89:21; 18:51) i Salomon (1 Król. 1:33-39), pomimo ich grzechów i niedoskonałości, są także określani jako Boski Mesjasz, Jego namaszczony, i każdy z nich pod pewnym względem jest typem na Wielkiego Króla Mesjasza, przez którego Bóg ostatecznie wyzwoli Swój lud. Podobnie Cyrus, Boski Mesjasz, któremu On dał "wszystkie królestwa ziemi i nakazał mu zbudować dla Boga dom w Jeruzalem i uwolnić z niewoli lud (ktokolwiek chce "ze wszystkiego ludu" - Ezdr. 1:1-4), wyobraża wielkiego Boskiego Króla Mesjasza (Izaj. 61:1-3, KJV), którego On "namaścił ... aby ogłosił pojmanym wyzwolenie, a otwarcie więzienia [nieświadomość stanu śmierci w Sheolu - Dan. 12:1,2; Ps. 68:19] tym, którzy są uwięzieni [więźniowie śmierci] ... aby sprawił radość płaczącym w Syonie i dał im ozdobę zamiast popiołu, olejek wesela zamiast smutku, szaty chwały zamiast ducha przygnębienia, i będą nazwani drzewami sprawiedliwości, siewem PANA, aby On mógł być uwielbiony".
Pierwsza część (rozdz. 40-48) opisuje powrót Izraela po 70 latach spustoszenia ziemi w niezwykłych określeniach, które daleko przewyższają wyzwolenie dokonane wówczas przez Cyrusa. Dlatego ona wyraźnie wskazuje na wielkie antytypiczne odnowienie pod przewodnictwem Boskiego Króla, Mesjasza, kiedy "się objawi chwała PAŃSKA, a ujrzy wszelkie ciało społem" (40:5); a kończy się opisem (48:20-22) błogosławienia "odkupionych" sług PANA (podczas i po ich cierpieniach), który jest przedstawiony w kontraście do stanu niepobożnych, bo "nie ma pokoju niepobożnym [żadnej pomyślności - ani nadziei na wieczne życie], mówi PAN".
Druga część (rozdz. 49-57) mówi więcej o wyzwoleniu z Babilonu, wskazuje na odrzucenie Mesjasza, Jego cierpienia, itd., opisuje rozwój zarówno złych, jak i dobrych (57:18-21) i kończy się zapowiedzią "pocieszenia" i "pokoju" [wielkiej pomyślności] dla tych, którzy są "skruszonego i uniżonego ducha" (w. 15), którzy pragną być uleczeni z dolegliwości ich upadłego stanu, oraz przepowiednią niepokoju i kłopotów dla niegodziwych, którzy są niczym "morze wzburzone, gdy się uspokoić nie może, a którego wody wymiatają kał i błoto". Ta druga część kończy się tym samym refrenem, co pierwsza: "Nie ma pokoju niepobożnym, mówi Bóg mój".
Trzecia część (rozdz. 58-66) zawiera kulminacyjny punkt opisu zarówno o sprawiedliwych, jak i o niegodziwych oraz ich ostateczną nagrodę odpowiednią do ich uczynków, mówi też o Panu ukazującym się ku radości Jego ludu (66:5), o narodzeniu nowego porządku (w.7-9), o odbudowie i błogosławieniu Jeruzalem (w.10-14,20), o błogosławieniu wszystkich pogan przez usługę Jego ludu (w.12,19; por. rozdz. 60), o czczeniu Boga przez wszystkich (w.23), o zniszczeniu wszystkich niegodziwych (w.24) oraz o wiecznym ustanowieniu nowych niebios i nowej ziemi (w.22). Jakie chwalebne zakończenie.
BOSKA SPRAWIEDLIWOŚĆ NIEWZRUSZONA
Co jest wielkim centrum, z którego wszystkie te błogosławieństwa będą pochodzić? One będą pochodzić od Boga, który nie może złamać ani przekroczyć Swego własnego prawa sprawiedliwości (2 Moj. 34:7). Jak On mógł by być "Bogiem sprawiedliwym i Zbawicielem" (Izaj. 45:21), gdyby dostarczając zbawienia za Adama i jego rodzaj, zignorował sprawiedliwe wymogi Swego własnego prawa, które z powodu nieposłuszeństwa Adama ogłosiło wyrok śmierci na niego, oczywiście włączając w niego jego nienarodzone potomstwo (1 Moj. 2:17; 3:3,17-19)?
Był tylko jeden sposób, przez który Bóg mógł zaplanować zbawienie Adama i ludzkości z wiecznej śmierci, nie gwałcąc Swej własnej sprawiedliwości. Tym sposobem miało być dostarczenie zastępstwa, okupu, za doskonałego człowieka Adama, który przez nieposłuszeństwo stracił swe prawo do życia. Dlatego cały rodzaj Adama dostał się pod potępienie i odziedziczył je, a ponieważ "brata swego nikt żadnym sposobem nie odkupi ani może dać Bogu okupu [ceny do pokrycia, równoważnej ceny] jego za niego" (Ps. 49:8), gdyż oni wszyscy sami zostali potępieni na śmierć, zatem żaden z nich nie ma doskonałego życia do zaoferowania na spłacenie wyroku śmierci na korzyść Adama i ludzkości, która znajdowała się w jego zdolnościach prokreacyjnych, będąc jego częścią gdy zgrzeszył.
Boska sprawiedliwość słusznie wymaga "życia za życie, oka za oko, zęba za ząb, ręki za rękę, nogi za nogę" (2 Moj. 21:23,24) - dokładnego ekwiwalentu. Zatem, jeśli Adam (i ludzkość będąca w jego biodrach, gdy zgrzeszył) miał być odkupiony, było niezbędne, aby doskonałe ludzkie życie, ekwiwalent za życie Adama zanim zgrzeszył, było dostarczone i ofiarowane, jako substytut za niego - okup, równoważna cena; ponieważ bez przelania krwi nie ma odpuszczenia grzechów.
Było to pokazane przez fakt, że Bóg nie uznał przykrycia z liści figowych u naszych pierwszych rodziców. To było ich działanie, które symbolizuje wysiłki usprawiedliwienia człowieka przed Bogiem, przez jego własne uczynki. Z drugiej strony Bóg zastąpił okrycie z liści figowych przez typiczne okrycie ze skór zwierzęcych, wskazując na potrzebę przelania krwi (1 Moj. 3:7,21). "Albowiem dusza wszelkiego ciała we krwi jego jest; a Ja dałem ją wam na ołtarz ku [typicznemu] oczyszczeniu [pojednaniu, KJV] dusz waszych; bo krew jest, która duszę oczyszcza" (3 Moj. 17:11). Było to również pokazane w ofiarach Dnia Pojednania dokonywanych za Izraela raz w roku (3 Moj. 16; 2 Moj. 30:10) oraz w innych ofiarach.
OKUP CZŁOWIEKA - KONIECZNA OFIARA
Oczywiście, ofiarowane zwierzę nie mogło rzeczywiście dostarczyć okupu, czyli równoważnej ceny za ludzką istotę; krew wołów i kozłów nie może usunąć grzechu. Typiczne ofiary jedynie wskazywały na wielką ofiarę, którą Bóg dostarczył w Swym Mesjaszu, o którym prorokował przez Mojżesza, mówiąc: "Proroka im wzbudzę z pośrodku braci ich, jakoś ty jest, i włożę słowa Moje w usta jego i opowiadać im będzie wszystko, cokolwiek mu rozkażę. I stanie się, że ktobykolwiek nie był posłuszny słowom Moim, które on mówić będzie w imię Moje, Ja tego szukać będę na nim" (5 Moj. 18:15-19).
Wielka ofiara Mesjasza z Jego doskonałego ludzkiego życia oraz podstawowa doktryna o zadowoleniu Boskiej sprawiedliwości przez okup, czyli równoważną cenę, tym sposobem dostarczoną na korzyść Adama i jego rodzaju, razem z chwalebnymi błogosławieństwami, które przyjdą na Izrael i cały pogański świat, jako rezultat tego, stanowią główny temat Pisma Świętego, do którego się odnosi wiele proroctw, typów i wydarzeń historycznych.
Właśnie o tym ogólnym temacie traktuje wielkie proroctwo Izajasza w rozdziałach 40-66. W jego drugiej lub środkowej części (rozdz. 49-57) oraz w samym środku tej części (52:13-53:12), znajdujemy podstawę do odpuszczenia nieprawości Izraela (40:2) w ich Odkupicielu, "Świętym izraelskim" (41:14). Tutaj jest opisana wielka ofiara za grzech w celu zaspokojenia Boskiej sprawiedliwości na korzyść człowieka, na podstawie której "odkupieni PAŃSCY powrócą i przyjdą na Syjon śpiewając; radość wieczna będzie na głowie ich, otrzymają radość i zadowolenie, a smutek i wzdychanie przeminie" (Izaj. 51:11, KJV).
W Izaj. 52:13-53:12 znajdujemy serce i centrum wspaniałego mesjańskiego proroctwa Izajasza, podstawę wszystkich błogosławieństw, które Bóg ześle na Izraela, jako nasienie Abrahamowe, oraz na wszystkich ludzi w tysiącletnim Królestwie (1 Moj. 22:18). Jehowa powiedział do Jezusa: "Tyś jest kapłanem na wieki według porządku Melchizedekowego" (Ps. 110:1,4). Abraham płacił dziesięcinę Melchizedekowi, który jest typem na naszego Pana - Mesjasza (1 Moj. 14:20).
Imię Melchizedek znaczy król sprawiedliwości. Później on został Królem Salem (pokoju; 1 Moj. 14:18). Jezus jako Mesjasz może pełnić urząd "Księcia Pokoju" (Izaj. 9:6,7) oraz jak król Dawid panować i prosperować, jako Sprawiedliwa Latorośl Dawida, wykonując sąd i sprawiedliwość na ziemi (Jer. 23:5,6), jednak było niezbędne, aby najpierw wypełnił sprawiedliwość Zakonu. On dokonał tego przez dostarczenie doskonałego ludzkiego życia, jako okupu - równoważnej ceny - za doskonałe ludzkie życie, które Adam przez nieposłuszeństwo stracił dla siebie i ludzkości. Było również wymagane, by On wypełnił Prawo Mojżeszowe w celu uwolnienia Żydów spod jego potępienia. Zatem On doskonale, bezgrzesznie wypełnił jego wymagania, wypełniając nawet przekleństwo przez zawiśnięcie na drzewie (5 Moj. 21:22,23), aby stać się końcem Zakonu, przez sprawiedliwość tych, którzy odtąd uwierzą w Jezusa Chrystusa i aby znieść przekleństwo tego Prawa z Izraela, który jako całość był przez niepotępiony, ponieważ żaden z nich nie był w stanie zachować tego prawa, będąc również potępiony w Adamie (5 Moj. 27:26; 28:15; Ps. 130:3; 143:2; Jer. 11:3; Izaj. 53:11,12). To właśnie ta wielka prawda jest szczególnie podkreślona w Izaj. 52:13-53:12, w słowach, które są sercem wspaniałego mesjańskiego proroctwa Izajasza.
SŁUGA JEHOWY ZIDENTYFIKOWANY
W Izajasza 41:8 czytamy: "Ale ty Izraelu, sługo mój! Ty Jakubie, któregom obrał, nasienie Abrahama, przyjaciela Mego". Podobnie czytamy w Izaj. 43:10: "Wyście świadkowie Moi, mówi Pan, i sługa mój, któregom obrał". W rozdz. 44:1 czytamy: "A teraz słuchaj Jakubie sługo mój, i ty Izraelu, któregom wybrał". Zgodnie z tym niektórzy przypuszczają, że gdy w rozdz. 52:13 Bóg mówi o Jego słudze, On z pewnością odnosi się nie do jednostki, lecz do Izraela jako narodu. Jednakże powinniśmy pamiętać, że to, co jest powiedziane o narodzie, często koncentruje się w jednostce, natomiast oprócz jednostki, naród czy lud w ogólności byłby określany zupełnie inaczej, być może prócz perspektywy lub jedynie nazwy. Zgodnie z tym w 2 Moj. 4:22,23 i Ozeasza 11:1, Izrael jest nazwany synem Bożym, Jego jednorodzonym; lecz ta wzniosła nazwa przez nieposłuszeństwo została tymczasowo utracona przez ogół narodu (Ezech. 14:16), choć zachowana w jednej lub więcej jednostkach z tego narodu (zob. Ps. 89:20-38); jednak ostatecznie, przez Mesjasza, ona zostanie im przywrócona (Ozeasza 1:10,11). Słowa "wyście synami Boga żyjącego", nie były ideałem zachowanym przez Izraela jako całość, lecz zrealizowały się w osobie Boskiego Namaszczonego, Jego Mesjasza, jako "Syna" (Ps. 2:2,7,12). Bóg powołał Swego Syna, jednostkę, jako Swego Sługę. Tutaj znowu Bóg powiedział, "wywyższyłem wybranego z ludu" (Ps. 89:20).
Izaj. 42:1-7 wystarczająco wyraźnie wskazuje, że sługa Boży koncentruje się w jednostce, ponieważ niemożliwe jest logiczne zastosowanie tego opisu do Izraela jako narodu lub nawet do pozostałości z tego narodu. Raczej jest tutaj opisany Jeden Indywidualny Sługa Boży, który jest z narodu. On daleko przewyższa naród i w Nim realizuje się to, co Izrael jako naród utracił. On jest Boskim Wybrańcem, Jego Wybranym, w którym On się rozkoszuje, On "sąd narodom wyda". Bóg powołał Go "w sprawiedliwości" (Melchizedek - król sprawiedliwości) i dał Jego "za przymierze ludowi" - zatem On nie jest ludem, lecz gwarancją pojednania, ceną okupu, na podstawie której zostanie ustanowione wieczne Nowe Przymierze pomiędzy Bogiem i Izraelem (Jer. 50:4,5; 31:31-34; 32:37-44; Ezech. 16:53-63; 36:21-38).
Ponadto ta jednostka, Król i Mesjasz, ten Sługa Boży, ma być "światłością narodom" (Izaj. 42:6; por. 49:6; 51:4), "aby otwierał oczy ślepych (Izaj. 35:5; 29:18), a wywodził więźniów [niewolników śmierci] z ciemnicy [z nieświadomości stanu śmierci, 49:9; 61:1], i z domu więzienia [stanu śmierci] siedzących w ciemnościach" (w.7). Zatem w Izaj. 42:1-7 mamy opis prawdziwego, indywidualnego Boskiego Sługi, w kontraście do narodu, którego upadek i niewierność jest nakreślona w w.18-25. Poganie przyjdą do światła Izraela jedynie wówczas, gdy przyjmą światło udzielone przez izraelskiego Mesjasza, Boskiego Sługę (Izaj. 60:1-3).
W Izaj. 49:1-7 Sługa Boży jest przedstawiony nie jako naród Izraela, lecz jako jednostka, podobnie jak było w przypadku Jakuba - nazwanego "Izraelem" (w.3) - co znaczy "książę Boga" (1 Moj. 32:28). Ten Książę Boga oświadcza, że PAN ukształtował Go w łonie matki, aby był Jego Sługą (w.1,5). Rzeczywiście, On jest nasieniem niewiasty, które ma zetrzeć głowę węża (szatana), Tym narodzonym z panny, którego imię brzmi Immanuel, "Bóg z nami", który miał ludzką matkę, lecz nie miał ludzkiego ojca, ponieważ jest jednorodzonym Synem Boga (Ps. 2:7; 1 Moj. 3:15; Ps. 22:10,11; Izaj. 7:14).
Ten Sługa Boży ma pełne prawo do imienia "Izrael", "książę Boga", ponieważ On jedyny wypełnił sprawiedliwość Zakonu, zachowując go doskonale, bez grzechu; ponieważ nie będąc spłodzony przez ludzkiego ojca, nie otrzymał życia pod przekleństwem grzechu, pod wyrokiem śmierci. On nie był jednym z rodzaju Adama, który nie mógłby zaoferować okupu za Swego brata (Ps. 49:8). Przez doskonałe zachowanie Prawa Zakonu, On dowiódł Swego prawa do wiecznego życia, jako doskonała ludzka istota (3 Moj. 18:5). Ponadto On położył Swe człowieczeństwo w ofierze, jako cenę okupu, równoważną cenę za Adama i jego rodzaj, będący w jego prokreacyjnych zdolnościach, gdy zgrzeszył. Zatem Adam stracił doskonałe ludzkie życie dla siebie i swoich potomków. Z drugiej strony, ten wierny, ofiarny Sługa, nasz Pan Jezus, wypełnił ten ideał - był dokładnym ekwiwalentem Adama i dlatego jest Tym, któremu został powierzony nadzór nad wypełnieniem misji, do której pierwotnie został powołany naród - misji błogosławienia wszystkich rodzin ziemi (1 Moj. 22:17,18). On jest Tym jedynym z całego Izraela, który był zupełnie posłuszny głosowi Boga i doskonale zachował Swe przymierze z Bogiem (2 Moj. 19:4-6); i dlatego On niewątpliwie jest "szczególnym skarbem ponad wszystkie narody", przez którego naród Izraela i wszystkie inne narody mogą uzyskać zbawienie do życia wiecznego.
Artykuł będzie kontynuowany w następnym numerze.
SB ’09,11-14; BS '09,10-12.