MESJASZ - SŁUGA BOŻY
SERCE PROROCTWA IZAJASZA
Kontynuacja z poprzedniego numeru
W PROROCTWIE Izajasza 52:13-53:12 Sługa Boży jest w wyraźnych określeniach przedstawiony jako jednostka. Natchniony Prorok opisuje cierpienia indywidualnego Mesjasza, Boskiego Sługi, za cały naród. Zatem nie może On być uważany jako naród. Staje się to oczywiste, gdy zauważymy na przykład, że: (1) Proroctwo przedstawia cierpiącego niewinnie, który (w.9) "nieprawości nie uczynił ani zdrada znaleziona jest w ustach jego". (2) Nikt nie mógł określić Jego pochodzenia (w.8). (3) Został "odcięty z ziemi żyjących" (w.8). (4) Był wielką ofiarą za grzech, na którego "Pan włożył nieprawość wszystkich nas" (w.6). (5) On nie stawiał oporu, lecz był zupełnie uległy, ponieważ (w.7) "jako baranek na zabicie wiedziony był, i jako owca przed tymi, którzy ją strzygą, oniemiał i nie otworzył ust swoich". (6) Dobrowolnie ofiarował Samego Siebie - "wylał na śmierć duszę swoją" (w.12). (7) Jego cierpienia zakończyły się śmiercią i choć był sprawiedliwy, wyznaczono Mu grób wśród bezbożnych (w.9).
Z pewnością żadna z tych rzeczy nie może być prawdziwie powiedziana o Izraelu jako narodzie. Raczej jest powiedziane, że On był "zraniony za przestępstwa ludu mojego" (w.8). Hebrajskie słowo ammi, "mój lud" (porównaj Ozeasza 1:9; 2:1), może być zastosowane tylko do wielkiej liczby osób - do ludu. Oczywiście, jeśli Sługa Boży został zabity za lud Izraela, to On nie może być Izraelem jako narodem.
Rzeczywiście, lud Izraela cierpiał jak żaden inny naród, szczególnie podczas ich rozproszenia wśród narodów pogańskich (włączając w to cierpienia podczas II Wojny Światowej), lecz nie jako niewinny, nieopierający się Baranek Boży, "mąż boleści" (w.3), który "wylał na śmierć duszę swoją", jako "ofiarę za grzech" - w. 10, "za przestępstwa ludu mojego" (w.8).
Ludzie jako naród są określani zupełnie inaczej - jako "naród grzeszny, lud obciążony nieprawością, nasienie złośliwych, synowie skażeni", którzy "opuścili PANA"; "nieprawości wasze rozdział uczyniły między wami i między Bogiem waszym... ręce wasze krwią są zmazane, a palce wasze nieprawością; wargi wasze mówią kłamstwo, a język wasz nieprawość świergoce" (Izaj. 1:1-9; 59:1-15). Cierpienia Izraela jako narodu z pewnością nie powinny być mieszane z cierpieniami niewinnego, jednostkowego Sługi Boga, opisanego w Izaj. 52:13-53:12. Cierpienia Izraela jako narodu powinny być raczej rozumiane jako karanie - jako wypełnienie ich "dwójnasobu" (40:2) i "siedmiu czasów" przepowiedzianych przez Boga za pośrednictwem Mojżesza (3 Moj. 26:18-46, zob. także 5 Moj. 28:15-68) [Po wyjaśnienie długości izraelskiego "dwójnasobu" i "siedmiu czasów" odsyłamy do naszej broszury, Żydowskie Nadzieje i Perspektywy].
W Izaj. 42:22-25 (NP) cierpienia Izraela wśród narodów są pokazane jako karanie od BOGA za ich grzechy: "Lecz lud jest złupiony i obrabowany, wszyscy oni są spętani w dołach i zamknięci w więzieniach, stali się łupem, a nie ma kto by ratował; wydani na splądrowanie, a nikt nie mówi: Oddaj! Kto między wami tego słucha? Kto zwraca uwagę i słucha tego, myśląc o przyszłości? Kto wydał Jakuba na splądrowanie, a Izraela łupieżcom? Czy nie PAN, przeciwko któremu zgrzeszyliśmy? Nie chcieli chodzić Jego drogami ani też nie słuchali Jego zakonu. Dlatego wylał na niego żar Swojego gniewu".
Ten opis dalece różni się od tego o niewinnym, indywidualnym Słudze Jehowy, Namaszczonym, Mesjaszu, z Izaj. 42; 49; 50; 53 i 61, który nie stawiając oporu oddał Samego Siebie jako "ofiarę za grzech", zastępcze zadośćuczynienie "za występki nasze"; ponieważ Bóg "włożył na Niego nieprawość wszystkich nas"; "On zraniony jest dla występków naszych"; "przez Jego rany jesteśmy uzdrowieni"; "znajomością Swoją wielu usprawiedliwi sprawiedliwy sługa mój", bo "On sam grzech wielu poniósł i za przestępców dokonał wstawiennictwa" (KJV) [przy wielkiej Boskiej antytypicznej Ubłagalni - 3 Moj. 16:14-17].
TRZY CZĘŚCI W PROROCTWIE IZAJASZA 52:13-53:12
Serce wielkiego Mesjańskiego proroctwa Izajasza jest podzielone na trzy części: (1) 52:13-15; (2) 53:1-10 i (3) 53:11,12. (1) W pierwszej części Bóg przedstawia Swego Sługę ("Oto sługa mój"; zob. także 42:1; Zach. 3:8; 6:12,13; Jer. 23:5,6; 33:15). Występuje tutaj również krótkie streszczenie całego proroctwa - krótkie oświadczenie o odrzuceniu i cierpieniu Mesjasza, o Jego późniejszym wywyższeniu oraz błogosławieniu przez Niego wielu narodów.
(2) Druga część przedstawia przede wszystkim wyznanie pokutujących resztek z Izraela, którzy jako pokorny i skruszony lud (Izaj. 57:15) będą opłakiwać i wyznawać grzechy swoje i całego narodu Izraela: "Wszyscyśmy jako owce zbłądzili, każdy na drogę swą obróciliśmy się, a PAN włożył na Niego [na indywidualnego Mesjasza] nieprawość wszystkich nas" (Izaj. 53:6). Oni zrozumieją również, że ich zbawienie oraz zbawienie całego świata będzie dokonane z rąk Mesjasza. To ogólne wyznanie i uznanie Boskiego upodobania, jako pomyślnie rozwijającego się w ręce Mesjasza, opisane w Izaj. 53:1-10, nie nastąpi wcześniej aż w czasie i po zakończeniu ucisku Jakuba (Jer. 30:7-24; Zach. 12:9,10), ostatniej części wielkiego ucisku, który obecnie jest na świecie (Dan. 12:1); ponieważ wówczas Bóg "wyleje na dom Dawidowy i na obywateli jeruzalemskich Ducha łaski i modlitw, a patrzeć będą na Mnie, którego przebodli; i płakać będą nad Nim płaczem, jako nad jednorodzonym; gorzko, mówię, płakać będą nad Nim, jako gorzko płaczą nad pierworodnym" (Zach. 12:10).
(3) Trzecia część (53:11,12) podaje wspaniały rezultat: Boską aprobatę i potwierdzenie pokutnego wyznania Izraela, Jego powtórne zapewnienie, że Jego wiernemu i sprawiedliwemu Słudze naprawdę się powiedzie oraz że Bóg bardzo Go wywyższy, a także, iż Jego Sługa przez znajomość o Nim dokona usprawiedliwienia wielu - a to wszystko będzie rezultatem Jego okupowej ofiary, Jego wylania na śmierć Swej duszy za przestępców oraz Jego wstawiennictwa na ich korzyść.
BOSKI SŁUGA - "LATOROŚLĄ"
W Izaj. 52:13 Bóg przedstawia Swego Sługę, Swego Namaszczonego, hebrajskim słowem hinneth ("oto"). Bóg często używa tego słowa, by skierować uwagę na sprawy o szczególnym znaczeniu. On przedstawia Swego Sługę w Zach. 3:8: "Oto Ja przywiodę sługę Mego, LATOROŚL [nie w znaczeniu odnogi, jako jednej wśród wielu; hebrajskie słowo tsemach znaczy pęd lub odrośl i wskazuje na jeden pęd, który wyrasta z korzenia; Mesjasz przez Swą dziewiczą matkę pochodzi z rodu Dawida]".
Następnie, używając symbolu kamienia, Bóg przepowiada, że Jego Sługa ("kamień, który odrzucili budujący" i którego Bóg wywyższył, aby był "głową węgielną" - Ps. 118:22) będzie miał pełnię Boskiej mądrości ("siedem oczów" - Zach. 3:9; 4:10), która będzie używana dla błogosławienia ludzkości w wielkim tysiącletnim Dniu Sądu świata (Ps. 90:4; 96:10-13) - "dnia jednego", w którym On "odejmie nieprawość tej ziemi" (Zach. 3:9,10). "W on dzień będzie otworzona studnia domowi Dawidowemu i obywatelom Jeruzalemskim na omycie grzechu i nieczystości. I stanie się dnia tego, mówi PAN zastępów, że wykorzenię imiona bałwanów z ziemi, tak że nie będą więcej wspomniane; do tego i tych proroków i ducha nieczystego zniosę z ziemi" (Zach. 13:1,2).
Ponownie Bóg przedstawia Swego Sługę słowem "oto" i znowu mówi o Nim jako o LATOROŚLI i opisuje Jego chwalebne panowanie jako Króla Mesjasza, antytypicznego Melchizedeka, w Zach. 6:12,13: "I rzecz do niego, mówiąc: Tak powiada PAN zastępów, mówiąc: Oto mąż, którego imię jest LATOROŚL, który z miejsca swego wyrośnie [jako pęd z korzenia Dawida, z jego pokolenia i rodziny], Ten wystawi kościół PANU. Bo Ten ma wystawić kościół PANU, Ten zaś przyniesie sławę i siedzieć i panować będzie na stolicy swojej [ona stanie się Jego według prawa - Ezech. 21:27; 1 Moj. 49:10] i będzie kapłanem [według porządku Melchizedeka - Ps. 110:4] na stolicy swojej, a rada pokoju będzie między nimi obiema [królestwo i kapłaństwo będzie połączone w tej samej osobie, nie będzie żadnej sprzeczności w kompetencjach pomiędzy tymi urzędami]".
W Zach. 9:9,10 Bóg ponownie przedstawia Swego Sługę słowem "oto" oraz mówi o Nim jako o Królu i o jego uniwersalnym panowaniu, jako panowaniu pokoju: "Wesel się bardzo, córko Syjońska! Wykrzykuj, córko Jeruzalemska! Oto król twój przyjdzie tobie sprawiedliwy i zbawiciel ubogi i siedzący na ośle, to jest na oślęciu, źrebiątku oślicy [to odnosi się do pierwszego adwentu Mesjasza, kiedy On przyszedł jako ofiara za grzech, jak o tym mówi Ps. 22; 102; Izaj. 53 itp.]... i ogłosi pokój narodom, a władza Jego (będzie) od morza aż do morza, i od rzeki aż do kończyn ziemi".
Zwróćmy uwagę również na proroctwo Jeremiasza 23:5,6: "Oto idą dni, mówi PAN, których wzbudzę Dawidowi latorośl sprawiedliwą [sprawiedliwy pęd], i będzie królował król, a poszczęści mu się; sąd [doktrynę] zaiste i sprawiedliwość będzie czynił na ziemi. Za dni jego Juda [dwa pokolenia] zbawiony będzie, a Izrael [dziesięć pokoleń] bezpiecznie mieszkać będzie, a to jest imię [urząd], którym go zwać będą: PAN SPRAWIEDLIWOŚĆ NASZA". Tylko przez Boskiego Sługę, Mesjasza, przyjdzie zbawienie i na ziemi zostanie ustanowiona sprawiedliwość.
W proroctwie Jeremiasza 33:15,16 czytamy: "W one dni, w onym czasie, uczynię to, iż wyrośnie Dawidowi latorośl sprawiedliwa, która czynić będzie sąd i sprawiedliwość na ziemi. Onych [tysiącletnich] dni będzie zbawiony Juda, a Jeruzalem bezpiecznie mieszkać będzie. A to jest imię, którym ją nazwą: PAN, sprawiedliwość nasza".
W ten [tysiącletni] dzień latorośl [pęd, odrośl] PAŃSKA piękna i sławna będzie, a owoc ziemi będzie dumą i ozdobą tym, którzy zachowani będą z Izraela. I stanie się, że kto zostanie na Syjonie, i który zostawiony będzie w Jeruzalemie, świętym nazwany będzie - każdy, który jest zapisany wśród żyjących w Jeruzalem. Gdy Pan omyje nieczystość córek syjońskich..." (Izaj. 4:2-4).
Bóg przedstawia Swego Sługę również w proroctwie Izajasza 42:1-7: "Oto sługa mój, polegać będę na Nim, Wybrany mój, którego sobie upodobała dusza Moja [chociaż, gdy stał się ciałem, by doświadczyć zastępczej śmierci, On był ich Świętym, "którym człowiek gardzi", "którym się brzydzi naród" - Izrael - Izaj. 49:7, KJV]. Dam Mu Ducha Swego [On jest Mesjaszem, Namaszczonym], On sąd narodom wyda... Nie ustanie, dokąd nie wykona sądu na ziemi [podczas tysiącletniego Dnia Sądu]".
"OTO SIĘ SZCZĘŚLIWIE POWIEDZIE SŁUDZE MEMU"
Z powyższych rozważań zauważamy, że Bóg przedstawia Swego Mesjasza jako Swego Sługę, jako Latorośl PANA (Izaj. 4:2) i Latorośl Dawida (Jer. 23:5); z tego powodu czasem jest On nazywany "Dawidem" (Jer. 30:9; Ezech. 34:23,24; 37:24,25; Oz. 3:5; por. z Izaj. 9:7). Także w Izaj. 11:1 (KJV) Bóg przedstawia Go jako Pęd ("pęd mocy twojej" - Ps. 110:2, KJV) "z pnia Isajego" i jako Latorośl, która "z korzenia jego wyrośnie". Pozostała część tego znamiennego rozdziału prorokuje o tym, że na Nim spocznie Duch Boży (w.2), że będzie mądrze postępował (w.2-5), że Jego Królestwo na ziemi (Jego święta góra - w.9) będzie napełnione pokojem i "znajomością PAŃSKĄ" (w.6-9), że w "tym [tysiącletnim] dniu" On pociągnie wszystkich ludzi do Siebie ponownie (w.10), po pierwszym przyłożeniu Swej ręki, "po wtóre [pierwszy raz miał miejsce wtedy, kiedy Izraelici zostali wyzwoleni z niewoli w Babilonie - Ezdr. 1:1-4] rękę Swą przyłoży, aby posiadł ostatek ludu Swego... z czterech stron ziemi" (w.11,12), udzielając im zwycięstwa nad ich wrogami i przygotowując dla nich drogę zbawienia (w.13-16).
Zgodnie z tym, w Izaj. 52:13, po przedstawieniu Jego Mesjasza jako SŁUGI ("oto sługa mój"), Bóg zapewnia nas, że On "będzie postępował rozważnie" (KJV, hebrajskie słowo sakal znaczy działać mądrze, a zatem pomyślnie, jak użyte w 1 Sam. 18:14; 1 Król. 2:3; Jer. 23:5). On będzie "działał mądrze" - umiejętnie - "a to, co się podoba PANU, przez rękę Jego, aby się szczęśliwie wykonało" (53:10). "Wywyższony i podniesiony, i bardzo uwielbiony będzie".
On jest wywyższony ponad Abrahama, ponieważ jest Jego wielkim Potomkiem, przez którego wszystkie rodziny ziemi będą błogosławione (1 Moj. 22:18). On jest wyniesiony ponad Mojżesza, gdyż będzie pośrednikiem Nowego Przymierza - lepszego przymierza niż przymierze Mojżesza (Jer. 31:27-34; 5 Moj. 18:15-19). On jest ponad Dawidem, ponieważ będąc synem Dawida, stanie się jego Panem (Ps. 110:1), jego Królem i Wyzwolicielem (Ps. 72). On jest wywyższony nawet ponad aniołów, bo do którego z nich Bóg powiedział: "Tron Twój, o Boże! Na wieki wieków; berło Twego królestwa jest berłem prawości. Umiłowałeś sprawiedliwość, a nienawidziłeś nieprawości, dlatego Bóg, Twój Bóg, namaścił Cię olejkiem wesela ponad towarzyszy Twoich" (Ps. 45:7,8, KJV).
Zatem Sługa Boży został "wywyższony i podniesiony, i uczyniony bardzo wielkim" (tak jest w hebrajskim) - wysoko ponad wszystkie księstwa i zwierzchności, i moce, i państwa, i nad wszelkie imię, które jest wymieniane - po prawej ręce Boga, dopóki Jego wrogowie nie będą podnóżkiem Jego nóg (Ps. 110:1).
PRZYGOTOWAWCZE CIERPIENIA NIEZBĘDNE
Bóg nie wywyższył Swego Sługi polubownie. Było niezbędne, aby On najpierw dowiódł, że jest godny tego wielkiego wywyższenia i aby dostarczył cenę okupu za Adama i nienarodzoną ludzkość, która upadła w nim. Na podstawie okupu, nie gwałcąc Swej sprawiedliwości, Bóg mógł dać Swemu Słudze, Swemu jednorodzonemu Synowi, narody jako Jego dziedzictwo, a ziemię jako posiadłość (Ps. 2:7,8) oraz pozwolić Jemu, jako Księciu Pokoju (Izaj. 9:6,7) "ogłosić pokój narodom" (Zach. 9:10) i jako Boskiemu Słudze "podźwignąć pokolenia Jakuba" oraz sprowadzić "zbawienie aż do kończyn ziemi" (Izaj. 49:6).
Zgodnie z tym, po przedstawieniu Jego Sługi, jako działającego mądrze i bardzo wywyższonego, Bóg w krótkości (Izaj. 52:14,15, KJV) przedstawia Jego odrzucenie i upokorzenie, a następnie, drogą kontrastu, wynikającą z tego chwalebną misję błogosławienia ludzkości: "Wielu zdumieje się nad nim, jego twarz była bardziej zeszpecona niż innych ludzi, a postać jego niż innych synów ludzkich [por. Ps. 22:7-9; Izaj. 50:6]. Tak [zwróćmy tutaj uwagę na kontrast - wynik Jego zastępczego cierpienia] On zadziwi wiele narodów [sprawiając, że będą podskakiwać z radości, gdy On udzieli im błogosławieństw wynikających z ustanowienia Nowego Przymierza (por. 2 Moj. 24:6-8; Ezech. 36:25)]; królowie [cała ludzkość, której zostanie udzielone życie wieczne i zostanie przywrócona do stanu pierwotnego panowania nad ziemią] zamkną przed nim usta swe [zaniemówią w zdziwieniu i czci]: ponieważ ujrzą to, czego im nie powiedziano i o czym nie słyszeli, zrozumieją [wówczas otrzymają i zrozumieją Prawdę, której przedtem nie słyszeli; por. Izaj. 49:7; Ps. 72:8-11]".
POKUTNE WYZNANIE IZRAELA
Druga część (53:1-10) serca wielkiego Mesjańskiego proroctwa Izajasza, jak zauważyliśmy powyżej, jest przede wszystkim pełnym żalu i skruchy płaczem i wyznaniem pokutującego Izraela, kiedy w czasie oraz po zakończeniu ucisku Jakuba "duch łaski i przebłagania" będzie na nich wylany i oni będą zastanawiać się nad Tym, którego przebili i płakać będą nad Nim, "dnia tego będzie wielki płacz w Jeruzalem" (Zach. 12:9-11, KJV).
WAŻNE PYTANIE
Gdy Izraelici poznają prawdę dotyczącą ich Mesjasza i przyjmą Go jako takiego, wówczas zapytają (w.1): "Któż uwierzył [lub któż mógłby uwierzyć] kazaniu naszemu [dosłownie, temu, co słyszeliśmy]?" - kazaniu, które dotarło do nich, o wspaniałym Słudze Boga, wywyższonym po Jego prawej ręce, który przez Swą wielką ofiarę ze Swego doskonałego życia aż do śmierci złożył okupową cenę za Adama i jego rodzaj, a także odkupił Izraela spod przekleństwa Prawa Zakonu, Prawa, które oni wszyscy złamali, lecz które On zachował doskonale i wypełnił za nich (5 Moj. 27:26; Jer. 11:3), aż nawet z zawiśnięciem na drzewie (5 Moj. 21:22,23), niosąc im nadzieję zbawienia, przez stanie się końcem przekleństwa Zakonu dla tych, którzy uwierzą w Niego i przyjmą Go, jako swego zastępcę przed Trybunałem Sprawiedliwości.
"RAMIĘ PAŃSKIE"
"A ramię Pańskie komu objawione jest?" Ramię Boga jest symbolem Jego potężnej mocy. On powiedział Izraelitom w Egipcie (2 Moj. 6:6, KJV): "Wybawię was wyciągniętym ramieniem i sądami wielkimi". Po ich wielkim wyzwoleniu i zniszczeniu goniących ich Egipcjan, Mojżesz i inni Izraelici śpiewali (2 Moj. 15:12,16): "Wyciągnąłeś prawicę Twoją, pożarła je ziemia... Od wielkości ramienia Twego umilkną jako kamień, aż przejdzie lud Twój, PANIE". W Izaj. 51:9 wierni w Izraelu błagali: "Ocuć się, ocuć się, oblecz się w siłę, o ramię PAŃSKIE! Ocuć się, jako za dni dawnych [na przykład, w wielkim wyzwoleniu z Egiptu]".
Potężna moc Boga jest obecnie nadana Mesjaszowi, Jego Słudze, który jest mocą Bożą ku zbawieniu dla wszystkich wierzących. W Izaj. 52:10 (KJV) czytamy: "PAN wyciągnął Swe święte ramię przed oczyma wszystkich narodów, aby wszystkie krańce ziemi oglądały zbawienie Boga naszego". Podczas chwalebnego panowania Mesjasza na ziemi, które nastąpi po ucisku Jakuba, On, jako Potomek Abrahama, będzie błogosławił wszystkie narody ziemi (1 Moj. 22:18). Zatem Boski Sługa, "ramię Jego, panować będzie za Niego" (Izaj. 40:10, KJV). Wtedy pokutujący Izrael słusznie powie "rzecz miastom Judzkim: Oto Bóg wasz!" (40:9).
Lecz któż uwierzył temu przesłaniu? Jak wielu przyjęło objawienie Boskiego Ramienia i otworzyło swe oczy, by w tym wzgardzonym i odrzuconym Słudze Boga, który umarł za nich, ujrzeć moc Boga ku zbawieniu? Sugerowana odpowiedź brzmi: Bardzo nieliczni. I rzeczywiście tak było!
SB ’09,26-30; BS '09,25-28.