POŚWIĘCONA OFIARA
MESJASZ - SŁUGA BOŻY
Kontynuacja z ostatniego numeru.
"... oni będą patrzeć na Mnie... którego przebili i będą Go opłakiwać tak, jak opłakuje się jedynego syna i będą gorzko płakać nad Nim tak, jak gorzko ubolewa się nad jednorodzonym". Proroctwo Zachariasza 12:10, tłumaczenie Lessera.
POKUTUJĄCY Izrael będzie świadczył o antytypicznym Baranku Paschalnym dostarczonym przez Boga dla ich zbawienia pod lepszym przymierzem i w wyższym zbawieniu od tego, związanego z ich uwolnieniem z Egiptu (Jer. 31:31-34; Iz. 44:22,23); oni będą oznajmiać, że On był niestawiającym oporu cierpiętnikiem (Iz. 53:7): "Uciśniony był [albo wymagano od Niego (to samo hebrajskie słowo nagas jest użyte w 5 Moj. 15:2,3, gdzie zostało przetłumaczone przez czasownik ściągnąć); kara śmierci musiała być wyegzekwowana, jeśli Boska sprawiedliwość miała być zaspokojona na korzyść doskonałego życia Adama, utraconego przez nieposłuszeństwo] i utrapiony, a nie otworzył ust swoich; jako baranek na zabicie wiedziony był, i jako owca przed tymi, którzy ją strzygą, oniemiał i nie otworzył ust swoich [On zupełnie poddał się karze śmierci i związanym z nią cierpieniom, które dobrowolnie zniósł dla nas]". Pomimo okrutnego i niesprawiedliwego traktowania odebranego z rąk Swych prześladowców, za których umierał - sprawiedliwy za niesprawiedliwych - On zachował się najspokojniej ze spokojnych, rozkoszując się w czynieniu woli Swego Ojca (Ps. 40:9) i radując się, że może dać Swe życie jako okup za wszystkich, aby oni mogli mieć sposobność powrotu do harmonii z Bogiem i odziedziczenia wiecznego życia. Cóż za wspaniały przykład mamy w sprawiedliwym Słudze Boga, który gdy Mu złorzeczono, nie złorzeczył, gdy cierpiał, nie groził, lecz powierzył Siebie Temu, który sprawiedliwie sądzi! On nawet modlił się za tymi, którzy Go ukrzyżowali!
MESJASZ GWAŁTOWNIE WYRWANY
"On był [gwałtownie] wyrwany [hebrajskie laqach; to słowo jest również użyte w 2 Król. 2:10; Jer. 48:46] przez [lub z] cierpienie [opresję, gwałtowne ograniczenie] i sąd [hebrajskie mishpat - odnoszące się do Jego pozorowanego procesu w nocy, w którym został fałszywie oskarżony i osądzony, jako godny śmierci; to przez śmierć Pan został wyrwany z udręczenia (a nie z więzienia, ponieważ Pan nie był więziony; zob. ARV i AV margines) przez wrogów i sądowego prześladowania, chociaż to w ich wyniku został skazany na śmierć]; a Jego ród któż oznajmi? Ponieważ wyrwany jest z ziemi żyjących" (Iz. 53:8, KJV).
W wieku zaledwie 33 1/2 roku izraelski Mesjasz był zabity, jako antytypiczny Baranek Paschalny, 14 dnia miesiąca Abib, czyli Nisan (2 Moj. 12:5, 6,18; 3 Moj. 23:5), w roku powszechnie oznaczonym jako 33 rok Pański. Ponieważ (Dan. 9:24-27) "od wyjścia rozkazu o przywróceniu i odbudowaniu Jeruzalem [co nastąpiło jesienią 455 r. p.n.e.] aż do Mesjasza Księcia" upłynęło 69 symbolicznych tygodni lub (69x7) 483 lata ("dzień za rok" - Ezech. 4:6). Dlatego 70. tydzień Izraela rozpoczął się jesienią 29 roku Pańskiego (co stanowiło 28 3/4 roku Pańskiego, a to plus 454 1/4 roku p.n.e. do jesieni 455 p.n.e. wynosi 483 lata). 70. tydzień zakończył się jesienią 36 roku Pańskiego. Wówczas, w tym 70. tygodniu, "zabity będzie Mesjasz, lecz nie z powodu Siebie"; "a w połowie tygodnia [14 Nisan, 33 roku Pańskiego, gdy Pan był wiedziony niczym baranek - antytypiczny Baranek Paschalny - na zabicie] zniesie [typiczne] ofiary krwawe", ponieważ wówczas antytypiczna ofiara zastąpiła ofiary typiczne.
UMARŁ ZA PRZESTĘPSTWA IZRAELA
Zgodnie z tym, gdy pokutujący Izrael zrozumie tę sprawę, będzie świadczył (Iz. 53:8): "Za przestępstwa ludu mojego [Izraela] zraniony był." Tutaj ponownie podkreślony jest zastępczy i pojednawczy charakter cierpień i śmierci Mesjasza. Częste powtarzanie wskazuje, że jest to ważna część - być może najważniejsza część - przyszłe świadczące dzieło pokutującego Izraela.
Dobry Pasterz, indywidualny Sługa Boży, mówi tutaj, że miał położyć Swe życie za Izrael - "Mój lud" - naród, który z tego powodu najwyraźniej nie jest wspomnianym tu Boskim Sługą, lecz raczej "ludem", za którego "przestępstwa" indywidualny Mesjasz został zabity. Zatem jako rezultat ofiary Baranka Bożego, który był prowadzony na zabicie "za przestępstwa ludu mojego", cały Izrael będzie zbawiony, jak napisano (Iz. 59:20; Ezech. 36:26-33): "Bo przyjdzie do Syjonu Odkupiciel i [nawet] do tych, którzy się odwracają od występków w Jakubie"; "Wyzwolę was od wszystkich nieczystości waszych... Tego dnia oczyszczę was od wszystkich nieprawości waszych... I dam wam serce nowe, a ducha nowego wleję w was: I usunę serce kamienne z waszego ciała, a dam wam serce mięsiste. Ducha mojego wleję w was i sprawię, że będziecie chodzić według ustaw moich i sądów moich przestrzegać i czynić je będziecie".
Lecz lud Boży - "Mój lud" - w szerszym znaczeniu obejmuje więcej niż tylko tych, którzy "odwrócą się od występków w Jakubie"; ponieważ Sługa Boży "sąd narodom wyda", dostrzegamy także, że On był dany "za światłość poganom"; "i przyjdą poganie do światłości twojej"; "I rzeknę do tych, którzy nie byli Moim ludem: Tyś jest lud Mój! A oni powiedzą: 'Tyś jest Bóg Mój'" (Iz. 42:1,6; 49:6; 60:3,5,11; Ps. 86:9; Oz. 2:23).
POGRZEB SŁUGI BOŻEGO
"Który to lud podał [wyznaczono Mu] bezbożnym grób Jego, a bogatemu [bogatemu człowiekowi] śmierć Jego, choć jednak [chociaż] nieprawości nie uczynił ani zdrada znaleziona jest w ustach Jego" (Iz. 53:9). W Izraelu ci, którzy byli traceni jako przestępcy, nie mieli honorowego pochówku. Prawo z czasów Józefusa mówi (Pisma Starożytne IV, viii, 6): "Kto bluźni Bogu, niech będzie ukamienowany i niech będzie powieszony na drzewie cały dzień, a potem niech pochowają go w bezecny sposób i w ukryciu".
I co jest bardziej prawdopodobne niż to, że Pan, który był skazany jako bluźnierca i który umarł jako przestępca, miał wyznaczony grób razem z przestępcami? To z pewnością podobałoby się żydowskim przywódcom, którzy w zazdrości i nienawiści uknuli i przygotowali dla Niego tak okrutną i upokarzającą śmierć i po tym, gdy przybili Jego ręce i stopy do krzyża, złośliwie wpatrywali się w Niego, pogardliwie się śmiejąc i wydymając swe wargi, potrząsając głowami i mówiąc: "Ufał w Panu, niechże Go wyrwie, niech Go wybawi, jeśli w Nim ma rozkosz" (Ps. 22:8-21, KJV). Lecz Boską wolą było, aby Jego Syn, Jego Sługa, miał honorowy pogrzeb.
Ze śmiercią Mesjasza Jego pojednawcza ofiara została dokończona. Bóg pokrzyżował ich ustalenia, by Jego grób był razem z bezbożnymi i zarządził, by Jego Sługa po śmierci miał grób u bogatego człowieka (Józefa z Arymatei). Hebrajskie słowo oznaczające śmierć występuje tutaj w liczbie mnogiej, tak jak w Ezech. 28:8,10, gdzie ono także odnosi się do śmierci jednostki - nie w tym znaczeniu, że jednostka umiera kilka razy, lecz raczej, jak wyjaśnia Delitzsch, liczba mnoga jest użyta, by wskazać gwałtowną śmierć, wielki ból, który wydaje się podobny do kilkakrotnego umierania.
Lecz dlaczego ten honorowy pogrzeb był o wiele lepszy niż to, co zaplanowali i przeznaczyli dla Niego wrogowie? Dlatego, że "nieprawości nie uczynił ani zdrada znaleziona jest w ustach Jego". On uniżył Samego Siebie aż do śmierci, nawet do śmierci na krzyżu, a wtedy czas Jego upokorzenia i Jego zastępczej ofiary zakończył się. Żadne dalsze poniżanie nie było potrzebne ani nie zostałoby dozwolone. On umarł, sprawiedliwy za niesprawiedliwych; tutaj ponownie jest podkreślona Jego niewinność i sprawiedliwość. Jego śmierć była pojednaniem za innych.
BOSKIE DOBRE UPODOBANIE
"Upodobało się Panu zetrzeć [dosłownie, zmiażdżyć; porównaj w. 5] Go; On poddał Go cierpieniu lub dotknął Go słabością" - skutek grzechu (Iz. 53:10). To zdanie widocznie odnosi się do w.4,5 i wskazuje, że Sługa Boży cierpiał nie tylko w wyniku okoliczności, w jakich się znalazł, lecz że Niebiańskiemu Ojcu, który w Swej wielkiej miłości zapewnił nasze odkupienie, upodobało się, aby Jego Jednorodzony Syn cierpiał i umarł za nas (Ps. 103:3). Niewinny nie tylko cierpiał za winnych, lecz tak zarządziła Boska miłość!
To nie znaczy, że Bóg rozkoszował się patrząc, jak cierpi i umiera Jego Syn, ponieważ Bóg zaświadcza (Ezech. 18:32): "Ja nie kocham się w śmierci umierającego" - lecz Bóg uważał za stosowne zetrzeć Go, poddać Go cierpieniu i włożyć na Niego nieprawość wszystkich nas - nie znaczy to, że cierpienie i śmierć Mesjasza była pożądanym celem; raczej były one niezbędnymi środkami w tym celu, aby po złożeniu okupu, równoważnej ceny, która została już złożona, w przyszłości nastąpiła pełna zapłata wobec Sprawiedliwości na korzyść Adama i całej ludzkości, która znajdowała się w jego zdolnościach prokreacyjnych, gdy zgrzeszył, na korzyść "wszystkich rodzin ziemi", całego ludzkiego rodu, aby każdy mógł być błogosławiony osobistą sposobnością otrzymania wiecznego życia przez Niego, jako chwalebne Nasienie Abrahama, Namaszczonego przez Boga, Jego wielce wywyższonego Sługę, który ma imię ponad wszelkie imię i aby przez Niego ostatecznie każde kolano ugięło się i każdy język wyznał hołd i ślubował posłuszeństwo Bogu (1 Moj. 22:18; 1 Sam. 2:10; Ps. 2:6-12; 45; Iz. 45:22-25).
PODSTAWA PRZYSZŁYCH BŁOGOSŁAWIEŃSTW
"Kiedy Ty [Boże, Ojcze] uczyniłeś Jego duszę ofiarą za grzech"; z równą poprawnością to może być także przetłumaczone: "Kiedy Jego dusza będzie uczyniona ofiarą za grzech" (Iz. 53:10, KJV, Lesser). W każdym przypadku Boski Sługa jest tutaj wskazany jako dostarczający "ofiarę za grzech". On dał Samego Siebie jako okup za wszystkich. Jego doskonała ludzka istota była okupem, czyli równoważną ceną za doskonałą ludzką istotę - Adama (1 Moj. 1:27; 2:7), który przez grzech stracił życie dla siebie i swego nienarodzonego potomstwa.
Jako ofiara za grzech, Baranek Boży jest ubłaganiem za grzech Adama i jego rodu; jako ofiara za winy lub ofiara za występki (bardziej poprawne tłumaczenie użytego tutaj hebrajskiego słowa asham znajdujemy u Lessera i w A.R.V.) On pojednuje i dokonuje pełnego zadośćuczynienia sprawiedliwości na korzyść ludzkości, która upadła w grzech z powodu wielkiego przestępstwa przeciw Boskiemu prawu popełnionego przez ojca Adama w ogrodzie Eden. On jest zadośćuczynieniem sprawiedliwości za przestępstwo Adama przeciw Boskiemu prawu. Ofiara za grzech (hebr. chattath) odnosi się szczególnie do grzesznego stanu, w którym grzesznik potrzebuje pojednania; ofiara za występki odnosi się bardziej do aktualnego przestępstwa, do jego winy, do zaciągniętego długu i dokonania zapłaty w celu zaspokojenia słusznego żądania.
NASIENIE MESJASZA
Poniższe wersety są niektórymi z chwalebnych rezultatów spłaty przez Niego naszego długu i Jego pojednawczej ofiary na naszą korzyść: "Ten [który był 'zraniony (przebity) z powodu występków naszych' i 'starty (zmiażdżony) dla nieprawości naszych'] ujrzy nasienie Swoje". Chociaż był doskonałą ludzką istotą, został "wycięty z ziemi żyjących" i nie miał żadnego potomstwa, jakie ma ziemski ojciec; niemniej jednak, ponieważ złożył cenę okupu i ostatecznie kupi Adama i jego rodzaj, to w Jego wywyższonym stanie po Boskiej prawicy (Ps. 110:1) Bóg da Jemu całą ludzkość, jako Jego dziedzictwo, i najdalsze krańce ziemi, jako Jego posiadłość (Ps. 2:8); a w zmartwychwstaniu, kiedy wielu śpiących w prochu ziemi będzie wzbudzonych (Dan. 12:2), On odrodzi ich (5 Moj. 18:15-19) do wiecznego życia, ponieważ stanie się ich "Ojcem wieczności", Dawcą wiecznego życia dla nich (Iz. 9:6).
Zatem On "ujrzy nasienie Swoje" - Jego potomstwo, ponieważ przez Niego i tylko przez Niego, Adam i jego upadły ród, skazany na śmierć, uzyska życie. Jak wielka chwała jest Jego udziałem w wyniku złożenia Jego ludzkiego życia jako okupu za Adama i jego ród! Rzeczywiście, "Nasienie ich służyć Mu będzie i będzie zaliczone Panu za pokolenie" (Ps. 22:31, KJV).
Wielu (nasienie Abrahama "jako gwiazdy na niebie") już zwróciło się do Mesjasza i przyjęło Go w celu swego zbawienia; lecz restytucja błogosławieństw dla świata, powrót do doskonałego życia, jakie miał Adam, zanim zgrzeszył, nie nastąpi, dopóki Izrael (nasienie Abrahama "jako piasek, który jest na brzegu morskim") najpierw nie przyjmie swego Mesjasza (Zach. 12:9,10; Ezech. 39:27-29), a Bóg, On Przedwieczny, w pełni obdarzy Syna człowieczego "władzą i czcią, i królestwem, aby Mu wszyscy ludzie, narody, i języki służyli; władza Jego władza wieczna, która nie będzie odjęta, a królestwo Jego, które nie będzie skażone" (Dan. 7:13,14). "Na wieki będzie trwało nasienie Jego" (Ps. 89:5,30,37,38).
WIECZNE ŻYCIE MESJASZA
"Przedłuży dni swoich". To również wydaje się paradoksem: bo jak Ten, który został wycięty z ziemi żyjących, który wylał na śmierć duszę Swoją i został pogrzebany, może mieć wieczne życie i kontynuację Swoich dni? Oczywiście, odpowiedź jest jedna, że On miał zmartwychwstać z umarłych.
Prorokują o Nim liczne wersety. Pod imieniem Szylo Bóg obiecał, że "Jemu będzie oddane posłuszeństwo narodów" (1 Moj. 49:10; por. Ezech. 21:27); pod imieniem Dawid (Umiłowany) Bóg obiecał, że On będzie "Księciem ich na wieki" (Ezech. 37:25); On także jest "Kapłanem na wieki według porządku Melchisedekowego" (Ps. 110:4; Zach. 6:12,13); On jest "Gwiazdą z Jakuba", "Sceptrem z Izraela", On "będzie panował" (4 Moj. 24:17,19, KJV), wielki Prorok, którego Bóg wzbudził (5 Moj. 18:15-19), którego panowanie sprawiedliwości ma trwać wiecznie (Iz. 9:6,7; Jer. 23:5; Dan. 2:44; Ps. 72).
O zmartwychwstaniu Mesjasza Prorok Dawid napisał (Ps. 16:10,11; 17:15): "Nie zostawisz duszy mojej w grobie ani dopuścisz Świętemu Twemu oglądać skażenia", [Te słowa nie mogą być zastosowane do Dawida osobiście, ponieważ on wszedł w sen śmierci, został pogrzebany i doznał skażenia. Większego Dawida, Bożego Sługę, Bóg wzbudził z umarłych jako duchową istotę trzeciego dnia po ukrzyżowaniu (Ps. 22:17,21-23). Pierwiastki z tych, którzy zasnęli, symbolizowane przez pierwszy dojrzały snop poświęcony Bogu 16 Nisan - trzeciego dnia po zabiciu paschalnego baranka 14 Nisan (3 Moj. 23:5,6,11,15,16) - nie ujrzały skażenia. Ich duchowa istota, nie mająca ciała ani kości, jest nieskazitelna] "Oznajmisz mi drogę żywota; obfitość wesela jest przed obliczem Twoim, rozkoszy po prawicy Twojej aż na wieki" (Ps. 16:10,11). "Ale ja w sprawiedliwości oglądam oblicze Twoje: kiedy się obudzę, będę usatysfakcjonowany Twoim podobieństwem" (Ps. 17:15, KJV).
W związku z tym interesujące jest, że Abraham w ofiarowaniu swego syna Izaaka, w którym była ześrodkowana obietnica dotycząca potomstwa (1 Moj. 21:12), reprezentował Boga, w Jego wielkiej miłości, ofiarującego Swego jednorodzonego Syna. Tak jak baran został dostarczony przez Boga i uśmiercony na ołtarzu ofiarnym, a Izaak powstał z ołtarza, aby przez niego wszystkie rodziny ziemi mogły być błogosławione (1 Moj. 22:1-18), tak Bóg dostarczył wielkiego antytypicznego Baranka Paschalnego, Swego własnego Syna, który stał się ciałem, zrodzony z dziewicy, jako doskonała ludzka istota (Iz. 7:14), okup, równoważna cena za Adama. On oddał Swe ludzkie życie, jako Baranek Boży za grzechy świata - ten Baranek został zabity za nas.
Kiedy Sługa Boży przyszedł jako ludzka istota, jak napisano o nim w księgach, aby czynić wolę Swego Ojca (Ps. 40:8,9), Bóg spłodził Go jako nowe stworzenie do Boskiej natury (Ps. 2:7; 89:27,28) i namaścił Go Swym Świętym Duchem jako Swego Mesjasza (Ps. 45:8; Iz. 61:1-3). Następnie On został uśmiercony w ciele - jako ludzka istota, jako nasza cena okupu, zobrazowany w baranie, którego Abraham ofiarował na ołtarzu ofiarnym, lecz został wzbudzony, jako dająca życie duchowa istota - Mesjasz - wielkie obiecane potomstwo Abrahama, przez które wszystkie rodziny ziemi będą błogosławione.
Z powyższych rozważań zauważamy, że mamy żyjącego Zbawcę, zmartwychwstałego Zbawiciela, tak jak Izaak powstał żywy z ołtarza, na którym ofiarowano barana. Człowieczeństwo Mesjasza było dane za życie świata, lecz Jego "to, co najdroższe" (Ps. 22:21, KJV) - Jego Nowe Stworzenie - to, co było w Nim spłodzone, namaszczone i udoskonalone przez cierpienia - narodziło się z umarłych, zmartwychwstało - pierwiastek z tych, którzy zasnęli w śmierci, aby zmartwychwstać do pełni życia (3 Moj. 23:10,11).
On rzeczywiście przedłuży Swe dni - aż na wieki! "Prosił CIĘ o żywot, a dałeś Mu przedłużenie dni na wieki wieków. Wielka jest chwała Jego w zbawieniu Twoim; chwałę i majestat włożyłeś na Niego. Ponieważ uczyniłeś Go najbardziej błogosławionym na wieki: sprawiłeś, że jest niezmiernie zadowolony z obecności z Tobą" (Ps. 21:5-7, KJV). To będzie na prawdę ważną częścią radosnego posłannictwa głoszonego przez pokutujący i wierzący Izrael.
SB ’09,56-59; BS '09,55-58.