MESJASZ - SŁUGA BOŻY
"Znajomością Swoją wielu usprawiedliwi sprawiedliwy sługa Mój" Izajasz 53:11.
Kontynuacja ze Sztandaru Biblijnego listopad-grudzień 2009.
WYRAŻENIE „znajomością Swoją” pod względem gramatycznym może być zastosowane subiektywnie, w odniesieniu do znajomości posiadanej przez Boskiego Sługę (por. Izaj. 11:1-5), lub obiektywnie, oznaczając „znajomość o Nim” - jako doświadczoną przez innych. Chociaż oba zastosowania są właściwe, rozważymy drugie z nich.
Znajomość przetłumaczona tutaj z hebrajskiego słowa da’ath, obejmuje doświadczalną znajomość, praktyczną wiedzę. Bóg mówił o Izraelu na pustyni (Ps. 95:10): „Lud ten błądzi sercem, a nie poznali dróg Moich” - oni wiedzieli o Boskich drogach teoretycznie, lecz nie dostosowali swojego życia do nich w praktycznym doświadczeniu, w ocenie sercem i zastosowaniu. W tym jest życie wieczne, aby Ciebie poznali, jedynego prawdziwego Boga i Mesjasza, Twojego Syna i Sługę, którego Ty posłałeś, jako zastępczą ofiarę za grzech. Sama intelektualna wiedza o Boskich drogach nie wystarczy; musi także być wiedza uzyskana przez doświadczenie, wiedza serca.
Gdyby wyrażenie „Sprawiedliwy sługa Mój” w hebrajskim tekście miało oznaczać Jego znajomość, to wyraz sługa pojawiłby się jako pierwszy, ponieważ ogólną zasadą w języku hebrajskim jest, by określający przymiotnik następował po rzeczowniku, do którego należy. Lecz tutaj słowo sprawiedliwy jest umieszczone przed słowem sługa, a ta pozycja ma szczególne znaczenie podkreślające, że to z powodu sprawiedliwości Tego Sprawiedliwego, że przez wiedzę o Nim, On sprowadzi sprawiedliwość dla wielu - i to nie tylko jako rezultat Jego sprawiedliwości, jako cechy charakteru (choć ona także była niezbędna), lecz szczególnie sprawiedliwości jako Sługa Boży („Sługa Mój”), mocą której On zrezygnował z chwały, jaką miał u Ojca, zanim powstał świat i stał się ciałem - doskonałą ludzką istotą, bez grzechu. On uczynił to, aby z łaski Bożej skosztować śmierci za każdego człowieka, jako okup, czyli odpowiednia cena za Adama i całą ludzkość, która znajdowała się w jego możliwościach prokreacyjnych, gdy zgrzeszył i utracił życie dla siebie i swego potomstwa (1 Moj. 2:17; Hioba 14:4; Ps. 51:7).
OKUP
Dlatego na fundamencie sprawiedliwości, szczególnie jako Sługa Boży, przez złożenie Swego doskonałego ludzkiego życia, jako okupowej ofiary za Adama i jego rodzaj, Mesjasz, który dał Samego Siebie na okup za wszystkich, doprowadzi do sprawiedliwości „wielu” - każdego, kto zapragnie, nie tylko z Izraela, lecz z całej ludzkości (ponieważ przez potomstwo Abrahama, antytypicznego Izaaka, „wszystkie narody ziemi będą błogosławione”), a to nastąpi przez osobistą, doświadczalną wiedzę o Nim i Jego „drogach” (Izaj. 2:2,3) sprawiedliwości „w ich sercach”. Oni będą musieli osiągnąć bliską znajomość i zgodność serca z Mesjaszem, zanim będą mogli być usprawiedliwieni (uczynieni sprawiedliwymi) przed Bogiem i otrzymać dar wiecznego życia (Dan. 12:2). On „pokropi wiele narodów” (Izaj. 52:15).
„Bo nieprawości ich On Sam poniesie”. To nie znaczy, że Sługa Boży ma być ponownie ukrzyżowany, lecz że po dokonaniu okupowej ofiary w czasie Jego pierwszego adwentu, On musiał pojawić się przed Tronem Sprawiedliwości z krwią (pojednującą zasługą) tej ofiary, na korzyść tych, za których miało być dokonane pojednanie - a to niesienie ich nieprawości, to zadośćuczynienie sprawiedliwości na ich korzyść, jest wymagane, zanim On, jako antytypiczny Najwyższy Kapłan, sprowadzi im sprawiedliwość przez ich wiedzę o Nim i udzieli im wiecznego życia.
NOWE PRZYMIERZE
W typie najwyższy kapłan, w corocznym Dniu Pojednania, po dokonaniu ofiary brał krew do Świątnicy Najświętszej i kropił nią nad Ubłagalnią (3 Moj. 16:14-17,33,34), zanim mogły nastąpić wynikające z ofiary błogosławieństwa (por. 3 Moj. 9:22,23). Również Mesjasz, jak zostało pokazane w typie w łączności z ustanowieniem Starego Przymierza Zakonu (2 Moj. 24:6-8), jako Pośrednik Nowego Przymierza, które Bóg zawrze z dwunastoma pokoleniami Izraela (Jer. 31:31-34; Ezech. 36:24-28), najpierw pokropi antytypiczny Ołtarz, a następnie lud.
Ten, który jako ludzka istota umarł za nas i który jako duchowa istota powstał z umarłych dla naszego usprawiedliwienia, przez cały czas żyje niosąc nasze nieprawości - czyniąc wstawiennictwo, najpierw „za Siebie i za dom Swój” (3 Moj. 16:11), za Swoich „sług i służebnice” (Joela 2:29), na których, jako rezultat, Boski Święty Duch jest wylewany „w tych dniach” - dniach Wieku Ewangelii, włączając obecny czas wielkiego ucisku, opisany w Joela 2:1-27. A wkrótce („A potem wyleję Ducha Mego” - Joela 2:28) Bóg wyleje Swego świętego Ducha na „wszelkie ciało” - ogół rodu Adama - ponieważ Mesjasz pojawi się drugi raz przed Tronem Sprawiedliwości (3 Moj. 16:15) „za lud”, by ponieść ich nieprawości - On kupi Adama i jego rodzaj przez Swą zasługę okupu. Dlatego, przez Swoją znajomość, Ten Sprawiedliwy, Boży Sługa, wielu uczyni sprawiedliwymi; bo On poniesie ich nieprawości, jako ich Najwyższy Kapłan, dokonując pojednania za ich grzechy przed Tronem Sprawiedliwości w niebie.
CHWALEBNY DZIAŁ MESJASZA
„Przetoż Mu dam [przyznam] dział dla wielu [lub - w wielu]" - to samo hebrajskie słowo rab, które znaczy wielu (w ilości, liczbie, rozmiarze, wieku, stopniu, wartości) w Izaj. 53:12 jest użyte w w.11. „Przetoż” (ponieważ, jako Sługa Boży, Ten Sprawiedliwy poniesie ich nieprawości) Bóg da Mu dział „w wielu” - włączając w to nie tylko Jego własny naród, Izrael, którego On zbawi i będzie błogosławił (Jer. 31:31-34; 32:37-44; Ezech. 11:17-20), lecz także wszystkie narody pogańskie (1 Moj. 22:18; Ezech. 16:53-63; Ps. 86:9; Izaj. 66:18). Na podstawie Jego zasługi okupu zastosowanej za nich, Mesjasz będzie prosił Boga i Bóg da Mu narody jako Jego dziedzictwo, a najdalsze krańce ziemi da w Jego posiadanie (Ps. 2:8). W tym Swoim dziale „Będzie panował od morza aż do morza i od rzeki aż do kończyn ziemi... wszystkie narody służyć Mu będą” (Ps. 72:8-11).
DZIELĄC KORZYŚCI
Będzie się „dzielił korzyścią z mocarzami”. Jego wielką radością będzie dzielenie się korzyścią, nagrodami zwycięstwa, ze zwycięzcami - mocnymi w wierze i wielkimi wczynach: (1) Jego Oblubienicą, Małżonką Baranka, Maluczkim Stadkiem, więcej niż zwycięzcami, Jego szczególnymi wybranymi, Jego Królową przyodzianą w Boską naturę - „złoto z Ofir” (Ps. 45:9-11,13,14). (2) Następnie Wielkie Mnóstwo, „panny..., towarzyszki jej” (Ps. 45:14,15; 1 Moj. 24:61; Pieśni 6:8). Potem ziemskie potomstwo zwycięzców, także mocnych w wierze i wielkich w czynach: (3) przede wszystkim Starożytnych Godnych, zekenim, przetłumaczonych jako „starcy” w Joela 2:28 i w Izaj. 24:23, którzy zostaną wzbudzeni ze snu śmierci i otrzymają swój dział w korzyściach ze zwycięstwa, gdy „księżyc [zastępy demonów, których światło było jedynie odbiciem błędów i oszukaństw szatana] się zaćmi, a słońce się zawstydzi [szatan, bóg obecnego złego świata, zostanie ograniczony - związany w czasie tysiącletniego Dnia Sądu, aby nie mógł więcej zwodzić narodów, aż do końca tego Dnia, gdy nastąpi ostateczna próba ludzkości]”. Mesjasz podzieli się korzyściami również z (4) Młodocianymi Godnymi, ostatnią klasą Jego wybranych, którzy wyłonili się jako klasa w obecnym czasie ucisku (Dan. 12:1) i do których odnosi się Joela 2:28 jako do „młodzieńców”; oni będą stowarzyszeni ze Starożytnymi Godnymi jako „książęta po wszystkiej ziemi” (Ps. 45:17, Izaj. 32:1).
Te cztery wybrane klasy są zobrazowane odpowiednio w czterech grupach Lewitów, obozujących wokół Przybytku na pustyni: Kapłani na wschodzie, Merarici na północy, Kahatyci na południu i Gerszonici na zachodzie (4 Moj. 1:47-50; 3:17-38). Oni byli oddzieleni od dwunastu pokoleń Izraela, które obozowały w większej odległości od Przybytku i które reprezentują ogół świata ludzkości, który będzie błogosławiony przez klasy wybrane przez Boga, czyli antytypicznych Kapłanów i Lewitów (4 Moj. 1:52,53; 2:2,33,34). Te cztery wybrane klasy są również zobrazowane w czterech parach ludzi zachowanych w Arce Noego od klęski potopu oraz w czterech wzgórzach w Jeruzalem (Ps. 121:1; 72:3; 87:1; Izaj. 49:11,13; 55:12): Syon, Akra, Moria i Bezeta. Są oni pokazani w Piśmie Świętym na wiele innych sposobów.
Ostatecznie, Boski Sługa będzie dzielił korzyści z symbolicznymi „synami” i „córkami” w zbliżających się czasach restytucji Mesjańskiego Wieku (Joela 2:28; Izaj. 60:4), mianowicie z quasi-wybranymi (w ogólności składającymi się z poświęconych i niepoświęconych wierzących Żydów i pogan) i niewybranymi (niewierzącymi, resztą ludzkości). Oni są zobrazowani w dwunastu pokoleniach w Obozie, jako różnych od pokolenia Lewiego, które było oddzielone od innych i im służyło.
Pod Mesjańskim panowaniem sprawiedliwości, Słońca Sprawiedliwości, Bóg wezwie ziemię (świat ludzkości) od wschodu aż do zachodu; On będzie jaśniał z Syjonu (niebiańskiej części Królestwa), doskonałością chwały (Ps. 50:1,2; Mal. 4:2; Izaj. 2:3). Wówczas Bóg wezwie ziemię (tych w Obozie) do usprawiedliwienia i poświęcenia: „Patrzcie na mnie, abyście zbawione były wszystkie krańce ziemi! Bo Ja jestem Bogiem i nie ma innego prócz Mnie. Przysiągłem na Siebie, wyszło z ust Moich słowo w sprawiedliwości, które się nie wróci. Aby przede Mną zginało się każde kolano i przysięgał każdy język [deklarował posłuszeństwo]. Mówiąc, jedynie w PANU mam sprawiedliwość i siłę. Do Niego przyjdą i zawstydzeni będą wszyscy, którzy się na Niego gniewali. W PANU będą usprawiedliwieni wszyscy potomkowie Izraela i oddadzą Mu chwałę” (Izaj. 45:22-25, KJV).
Podczas panowania Mesjasza na ziemi, sąd (prawdziwa nauka) będzie podawany według miary, a sprawiedliwość według wagi; grad prawdy zniszczy ucieczkę kłamstw (Izaj. 28:17). Bóg obiecał (Izaj. 65:16-20, KJV: „Ten, kto będzie sobie błogosławił na ziemi, będzie sobie błogosławił w Bogu prawdy... ponieważ dawne udręki [obecnego panowania grzechu i śmierci] poszły w niepamięć i zostały zakryte przed Moimi oczami. Bo oto Ja tworzę nowe niebo i ziemię nową; a poprzednie rzeczy nie będą wspominane ani nie przyjdą na umysł... Będę się radować w Jeruzalem i cieszyć się Moim ludem; i nie będzie tam więcej słychać głosu płaczących ani głosu narzekania. Nie będzie tam niemowlęcia, które żyłoby tylko kilka dni [kilka lat] ani starca, który nie wypełniłby swoich dni [czynieniem dobra]: ponieważ dziecko umrze w stu latach; lecz grzesznik mając sto lat [lecz wciąż będąc grzesznikiem, wyraźnie niepoprawnym] zostanie przeklęty [zniszczony]”. „Nie będą szkodzić ani zabijać na wszystkiej górze świętej Mojej, mówi PAN” (Izaj. 65:21-25; 11:1-10; Dan. 2:35,44; 7:13,14,18,27).
Podczas Tysiącletniego Dnia Sądu świata zostanie otwarta droga świętości; nie będą po niej chodzić nieczyści, lecz będzie ona przeznaczona dla tych, którzy będą wierni w procesie restytucji (Izaj. 35:8-10). Ich sąd będzie właściwą oceną. Oni będą instruowani (Ps. 19:8-12: 25:8,9; 72:1-4; 119:108; Izaj. 56:1; 59:8-15), próbowani (Ps. 26:1-3; Jer. 11:20; 20:12), karani w celu naprawy (Izaj. 26:9) i ostatecznie będzie wydany wyrok (5 Moj. 1:16; Ps. 17:2; Izaj. 11:4).
Ci, którzy będą właściwie wyćwiczeni w prawdzie i sprawiedliwości, którzy będą łagodni, pozwolą się uczyć i będą posłuszni, którzy w miarę postępu na „drodze świętej” do ludzkiej doskonałości rozwiną charaktery podobne do owiec, a nie do kozłów oraz okażą wierność w ostatecznej próbie w Małym Okresie, kiedy szatan zostanie uwolniony po zakończeniu Tysiącletniego Dnia Sądu (Ps. 107:39-42), otrzymają życie wieczne na naszej ziemi, która będzie piękna i stanie się przywróconym Rajem - „niczym ogród Eden” (Izaj. 51:3; 60:21; Ezech. 36:35; Jer. 3:17). „Lecz przestępcy razem zginą, a bezbożnicy na ostatek wykorzenieni będą” (Ps. 37:9-11,20,22,28,29,34,38; 145:20; Izaj. 1:28).
„Nowe niebo i nowa ziemia, które Ja stworzę, pozostanie przede Mną, mówi PAN” (Izaj. 66:22, KJV). Sługa Boży będzie dzielił korzyści ze zwycięstwa z mocnymi - z tymi, którzy są mocni „w PANU” (Izaj. 26:4), którzy odwracają się od błędu i grzechu do prawdy i sprawiedliwości.
PRAWDZIWA PODSTAWA BOSKICH BŁOGOSŁAWIEŃSTW
Na koniec Swej aprobaty i świadectwa odnoszącego się do Jego Sługi, Bóg ponownie podkreśla prawdziwą podstawę tych wszystkich błogosławieństw, zarówno dla Swego Sługi jak i dla wszystkich, którzy przyjmują Go jako swego Mesjasza, Zbawiciela i Króla, którzy oddają i poświęcają swoje życie dla Niego i którzy pod Jego zwierzchnictwem jako swej Głowy, powrócą do społeczności z Bogiem w prawdzie i sprawiedliwości i otrzymają od Niego błogosławieństwa wiecznego życia. Tej prawdziwej i jedynej podstawy nigdy nie powinniśmy zapomnieć ani stracić z pola widzenia. Jest ona następująca:
„Ponieważ wylał na śmierć duszę Swoją: a z przestępcami był policzony [dał się policzyć]; on Sam grzech wielu poniósł i dokonał wstawiennictwa za przestępców”. Przekład hebrajskich słów tachath asher słowem „ ponieważ” nie oddaje pełnego ich znaczenia, gdyż ich myślą jest nagroda jako rekompensata. Delitzsch tłumaczy je „w zamian za coś" i komentuje: „Wspaniała część nagrody udzielonej Jemu przez Ojca jest ‘w zamian’ za wielkie dzieło Odkupienia, jakiego On dokonał przez Swą własną krew. Słowo he’erah (oddane jako ‘wylał’) oznacza ‘pozbyć się’, ‘ogołocić się’, ‘opróżnić’ lub ‘wylać zupełnie’, aż do samego końca.
Sługa Boży nie tylko oddał Swoje ludzkie ciało, lecz dobrowolnie (Ps. 40:8,9) i zupełnie wylał Swoją duszę, całą Swą istotę, Swoje ludzkie wszystko, na śmierć. Hebrajskie słowo yaphgia, przetłumaczone tutaj „dokonał wstawiennictwa”, jest przykładem czasu przeszłego niedokonanego lub nieokreślonej przeszłości, wskazując na rozpoczęte, lecz jeszcze niedokończone dzieło. On przez cały czas żyje, by dokonywać wstawiennictwa za przestępców, aż Jego kapłańskie dzieło na ich korzyść zostanie w pełni dokonane. Ono będzie w pełni dokonane w końcu Tysiącletniego Dnia Sądu; „Idzie zaiste, aby sądził ziemię. Będzie sądził okrąg świata w sprawiedliwości, a narody w prawdzie Swojej” (Ps. 96:10,13; 98:9). Przez potomstwo Abrahama będą błogosławione wszystkie rodziny ziemi.
Niech cała ziemia, a szczególnie Izrael, raduje się z nadchodzących błogosławieństw, obecnie już tak bliskich. Obietnica jest pewna. Sam Bóg obiecał i zapewnia nas (Izaj. 62:1,2): „Dla Syjonu [dla duchowego potomstwa Abrahama - „gwiazd na niebie” - niewidzialnej sfery nadchodzącego Królestwa, szczególnie dla Mesjasza i Jego Oblubienicy, Małżonki Baranka] milczeć nie będę, a dla Jeruzalemu [dla Starożytnych i Młodocianych Godnych - widzialnej sfery Królestwa] nie uspokoję się, dokąd sprawiedliwość jego nie wyjdzie jako jasność [sprawiedliwość, jaką oni będą przejawiać wśród ludzkości, będzie tak jasna i oczywista, że ludzie postępujący tą drogą, nawet nierozsądni (Izaj. 35:8), nie zbłądzą ani nie zboczą z niej - ona będzie wyraźnie zrozumiana], a zbawienie jego, jako pochodnia płonąć nie będzie” (Ps. 119:105).
„I oglądają [zobaczą] narody [włączając w to odstępczych Żydów, którzy opuścili Mojżesza i Proroków oraz odrzucili Mesjasza i Jego wiernych naśladowców] sprawiedliwość Twoją i wszyscy królowie [cała ludzkość, która okaże się godna życia wiecznego tutaj na ziemi i która otrzyma panowanie nad ziemią utracone przez ojca Adama - 1 Moj. 1:26,28; Ps. 8:4-9] chwałę Twoją; i nazwą Cię imieniem nowym, które usta PAŃSKIE [ustami, przez które PAN mówi do nas, jest natchnione Pismo Święte] nadadzą” (Izaj. 62:2, KJV).
Cóż za wspaniałe proroctwo mamy w Izaj. 52:13-53:12 o Mesjaszu, jako Boskim Słudze! Ono opisuje Jego mądrość, roztropność, karnację, upokorzenie, odrzucenie, cierpienia, prześladowania, dobrowolne posłuszeństwo, bezgrzeszność, śmierć, pojednanie, zmartwychwstanie, wywyższenie, dziedzictwo i wstawiennictwo za grzeszników łącznie z Jego ofertą zbawienia dla wszystkich (dla wielu), propagowanie przez Niego posłannictwa Ewangelii (wiedza o Nim) i rozszerzanie się Jego Królestwa na wieki. Alleluja! Co za Zbawca!
Jeśli chodzi o Izrael, o tych, których Bóg rozproszył pomiędzy wszystkie narody, lecz których nie zaniechał ani nie zniszczył (5 Moj. 4:27-31), oni również mogą się radować, ponieważ On obficie wypełnia Swoją obietnicę wobec nich w ponownym zgromadzeniu ich jako narodu do ich ojczyzny (Jer. 16:14-16); a obecnie są oni u progu nowej ery oraz największej pomyślności i błogosławieństw, jakie kiedykolwiek posiadali lub o jakich marzyli; a gdy będą pokutować i przyjmą swego Mesjasza, jako potomstwo Abrahama, zostaną użyci przez Boga do sprowadzenia obiecanych błogosławieństw dla wszystkich narodów ziemi (1 Moj. 12:3; 22:16-18) (zob. E 15).
SB ’10,11-14; BS '10,10-12.