CZAS UCISKU JAKUBA
"Biada! Gdyż wielki jest ten dzień, tak że żaden do niego nie jest podobny. Choć jest to czas utrapienia dla Jakuba, jednak będzie z niego wybawiony" (Jer. 30:7, KJV).
OKREŚLENIE "ucisk Jakuba" tylko jeden raz występuje w Biblii, choć ten szczególny ucisk, który przyjdzie na cielesny Izrael pod koniec Wieku Ewangelii, jest wzmiankowany i opisywany w innych połączeniach. W 30 rozdziale Jeremiasza, Prorok zachęca Izrael przez posłannictwo od Jehowy odnoszące się do ich wyzwolenia i wspaniałego stanu w przyszłości. Podczas wielkiego dnia Boskiego gniewu i sądu przeciwko narodom, On wyzwoli Izrael spod nałożonego na nich jarzma (w. 4-11). Początek tego dnia jest zbieżny z początkiem Wieku Tysiąclecia, w 1874 roku, krótko po tym, gdy w 1872 roku upłynęło 6 000 lat od stworzenia Adama. Ucisk tego dnia, destrukcyjny dla narodów, rozpoczął się w 1914 roku (Dan. 12:1; Mat. 24:21) z początkiem I Wojny Światowej. Upadły stan Izraela nie nadawał się do uleczenia pod Przymierzem Prawa i Bóg karał ich z powodu ich nieprawości; lecz On przywróci Izrael do Swej łaski i uleczy ich głębokie rany, które zadał im z powodu ich grzechów i będzie karał ich wrogów, którzy ich prześladowali (w. 12-17). Bóg odrestauruje Izrael jako Swój lud (w. 18-22; por. Amosa 9:11; Dz. Ap. 15:15,16). W czasie wielkiego ucisku srogi Boski gniew nie ustanie zupełnie, dopóki Jego ważne cele nie zostaną zrealizowane. Pod koniec Wieku Ewangelii, który zazębia się z początkiem Wieku Tysiąclecia, Jego lud będzie o tym rozmyślał (w. 23,24).
W tym samym czasie, a szczególnie podczas Wieku Tysiąclecia, Jehowa stanie się Bogiem dla wszystkich pokoleń Izraela; oni będą Jego ludem w wyniku ich związków przymierza (Jer. 31:1-6). Na początku Tysiąclecia Bóg zgromadzi resztki Izraela z ziem północnych, a nawet z najmniejszych części ludzkiego społeczeństwa i ponownie poprowadzi wielkie ich liczby do ich dziedzictwa oraz sprawi, że przez Jego błogosławieństwo będą zadowoleni i dobrze prosperujący (w. 7-14). Po ustanowieniu ziemskiej części Boskiego Królestwa, Bóg wzbudzi ich bliskich, których stracili w śmierci (w. 15-17). Bóg okaże Swoje miłosierdzie wobec dziesięciu pokutujących pokoleń Izraela (Efraim, w. 18-22) i wobec dwóch pokutujących pokoleń (Juda, w. 23-26), a ich smutek obróci w radość. On przywróci dwanaście pokoleń Izraela do ich ziemskiego dziedzictwa, czyniąc ich wszystkich odpowiedzialnymi za ich własne przestępstwa (w. 27-30). Bóg uczyni z nimi Nowe Przymierze, ponieważ wpisze Swoje prawo w ich serca, tak że oni wszyscy Go poznają, a On przebaczy im grzechy (w. 31-34). Izrael na zawsze pozostanie ludem Boga, a Jeruzalem odbudowane jako święte miasto, nigdy więcej nie będzie opustoszałe ani zburzone (w. 35-40).
Z powyższego dostrzegamy, że czas ucisku Jakuba proroczo dotyczy końca Wieku Ewangelii. Nagłówek całego proroctwa jest zawarty w Jer. 30:1, a szczegóły znajdują się w rozdziałach 30 i 31. Wersety 2 i 3 stanowią wstęp i podają temat proroctwa, który jest potem rozwijany. To proroctwo zostało zapisane w Biblii i podczas Wieku Ewangelii było studiowane oraz rozważane jako zachęta do ponownego przywrócenia - do drugiego powrotu - Izraela, po ich drugim wypędzeniu, ze "wszystkich narodów, gdzie was rozproszę" (w. 11), do Świętej Ziemi, którą Bóg dał ich przodkom i którą obecnie, w części, otrzymali.
Boski sąd nad narodami, w wyniku którego dokonuje się wyzwolenie dwunastu pokoleń Izraela, jest jasno opisany w Jeremiasza 30:4-11. Bóg prorokuje tutaj, że gdy Izrael przybliży się do czasu ucisku Jakuba, doświadczy raczej strachu, niż pokoju i bezpieczeństwa; oni będą tak pogrążeni w strachu z powodu gwałtownych cierpień wśród ciężkich prześladowań, że można byłoby ich przyrównać do kobiety w bólach porodowych. Przyczyna ich wielkiego strachu jest podana w w. 7. Jest to wielki dzień sądu (2 Piotra 3:7,8), który został zapoczątkowany w Żniwie Wieku Ewangelii, "czas ucisku, jakiego nie było odkąd istnieją narody" (Dan. 12:1, KJV; Mat. 24:21). "Wielki jest ten dzień". Te słowa wskazują na czas należący wówczas do przyszłości; one są podobne do tych z Joela 2:11 (napisanych na długo przed czasem Jeremiasza); one nawiązują do czasu wielkiego ucisku: "Wielki bowiem dzień Pański będzie i straszliwy bardzo". Także wyrażenie Jeremiasza: "żaden do niego nie jest podobny", jest zbliżone do tego z Joela 2:2: "Któremu równego nie było od wieku i nie będzie po nim nigdy". Ten dzień dla Jakuba, a także dla całego Izraela będzie czasem wielkiego utrapienia (Izaj. 22:4,5; Zach. 1:14-18), "Choć jest to czas utrapienia dla Jakuba, jednak będzie z niego wybawiony".
PIERWSZA CZĘŚĆ UCISKU JAKUBA
Pierwsza faza ucisku Jakuba rozpoczęła się w 1881 roku, gdy naród żydowski z bardzo nielicznymi wyjątkami, był wciąż na wygnaniu w różnych pogańskich krajach. Oni doświadczyli 1845 lat łaski od śmierci Jakuba aż do odrzucenia przez nich Mesjasza, na wiosnę 33 roku Pańskiego. Potem nastał ich dwójnasób, czyli okres niełaski, także o długości 1845 lat (Zach. 9:9,12; Mat. 21:4,5; 23:38,39), który zakończył się wiosną 1878 roku. Od tamtego czasu łaska Boża zaczęła powracać do Izraela (Izaj. 40:1,2). To właśnie w 1878 roku Delitzsch rozpoczął rozpowszechnianie swego hebrajskiego Nowego Testamentu, a Żyd Disraeli, ówczesny Premier Anglii, wpłynął na Berliński Kongres Narodów, by ten przyznał Anglii ogólny protektorat nad azjatyckimi prowincjami Turcji, łącznie z Palestyną; a turecki rząd zmienił na lepsze swoje prawa odnoszące się do cudzoziemców, które poprawiały warunki Żydów mieszkających w Palestynie, jak również częściowo otworzyły drzwi dla innych Żydów do osiedlania się w Palestynie, z przywilejem posiadania nieruchomości. W 1878 roku, gdy dobiegł końca "czas postanowiony" (Izaj. 40:1,2) i gdy odcierpieli już "w dwójnasób za wszystkie grzechy swoje", Bóg sprawił, że Jego lud zaczął być pocieszany, zarówno w aspektach religijnych, jak i świeckich.
Jednak więcej niż to było potrzebne, by z powrotem przyprowadzić ich do ich ojczyzny, jako przygotowanie do ustanowienia Królestwa Bożego na ziemi (Mat. 6:10; 4 Moj. 14:21; Izaj. 2:2-4; 11:9; Dan. 2:35,44; Obj. 5:10). Bóg dokonuje tego przez czynniki, które Biblia określa jako "rybacy" i "łowcy" (Jer. 16:14-16). "Rybacy" to ci, którzy używają przyjemnej przynęty Syjonizmu w celu przyciągnięcia Żydów do ich ojczyzny. Ta praca została zapoczątkowana w 1882 roku, przez Leo Pinskera, poprzednika doktora Teodora Herzla. Przy pomocy mężów stanu, żydowscy bojownicy, a także wielu chrześcijan uczyniło dużo i starają się czynić jeszcze więcej, by zachęcić Żydów do powrotu do ich ojczyzny. "Łowcy" to ci, którzy dążą do ich zniszczenia. Oni także sprawiają, że wielu Żydów powraca do swej ojczyzny. W 1878 roku wybuchły okropne prześladowania w Rumunii i Galicji, a szczególnie w Rosji, która w 1881 roku wydała Prawa Majowe, w rezultacie których kontynuowano okrutne prześladowania w różnych krajach Europy. W wielu regionach rozszalały się pogromy i dopuszczano się na Żydach nieopisanych okrucieństw, szczególnie w obu częściach Wojny Światowej. W niektórych krajach "łowienie" trwa nadal, choć nie na tak dużą skalę i z mniejszymi prześladowaniami zewnętrznymi. Bóg za pośrednictwem tego "czasu ucisku Jakuba" wypełnia Swoje zamierzenia wobec Izraela.
PONOWNIE ZGROMADZONY IZRAEL OBEJMUJE CAŁE DWANAŚCIE POKOLEŃ
Obiecując
ponowne zgromadzenie dzieci Izraela, Bóg nie odnosił się jedynie do dziesięciu
pokoleń (czasami zwanych Izraelem, Efraim), jako oddzielnych od dwóch (zazwyczaj
nazywanych Judą), lecz raczej do całych dwunastu pokoleń, ponieważ dwanaście
pokoleń było reprezentowanych w "owcach, które zginęły z domu izraelskiego"
(Mat. 10:6), który to dom został odrzucony w 33 roku Pańskim. Proroctwo Izajasza
11:11,12, w którym jest wymienionych zarówno 10 pokoleń jako Izrael, jak i
dwa pokolenia jako Juda, wyraźnie wskazuje, że to dotyczy dwunastu pokoleń:
"Stanie się też dnia Onego [jest to ten sam "dzień" - 'czas
ucisku Jakuba" - wspomniany w Jer. 30:7], iż Pan powtórnie rękę Swą przyłoży
[tak, jak uczynił to pierwszy raz, pod koniec niewoli babilońskiej], aby posiadł
ostatek ludu Swego... I podniesie chorągiew między poganami, a zgromadzi wygnanych
z Izraela, a rozproszonych z Judy zbierze z czterech stron ziemi". Ta
działalność postępuje od 1878 roku, lecz nie miała miejsca nigdy przedtem,
ponieważ przed ich rozproszeniem w Wieku Ewangelii, dwanaście pokoleń nigdy
nie było rozrzuconych na cztery strony ziemi. Także w Ezech. 36:22,24, pod
imieniem Izrael,
Bóg odnosi się do wszystkich dwunastu pokoleń, gdy mówi: "Przetoż mów
do domu izraelskiego... Bo was zbiorę z narodów i zgromadzę was ze wszystkich
ziem, i przywiodę was do ziemi waszej". To ponowne zebranie miało poprzedzić
zupełny koniec narodów pogańskich, pomiędzy które Bóg ich rozproszył (Jer.
30:10,11; 46:27,28) i miało być z każdego regionu, by uczynić ich "narodem
jednym w ziemi, na górach izraelskich... i będą mieszkać w onej ziemi... na
wieki" (Ezech. 37:21,22,25).
DRUGA CZĘŚĆ UCISKU JAKUBA
W pierwszej części ucisku Jakuba - "w tym dniu", Bóg stopniowo zrywa z izraelskiej szyi europejskie jarzmo (Jer. 30:8), a więzy i ograniczenia, które łączyły ich z Europą, są stopniowo rozluźniane i przerywane. Lecz ma być także druga część ucisku Jakuba. Jest o niej mowa w P 4, "Walka Armageddonu", s. 552 i 554, jako o "ostatnich porywach tej burzy" i o "kolejnej fali udręczeń... ostatni konflikt owej wojny wielkiego dnia".
Ta druga część ucisku Jakuba zakończy się światową anarchią. Ona jest opisana w Ezech. 38 i 39. Wzrastające bogactwo i pomyślność ponownie zgromadzonego Izraela, wzbudzi chciwość Europejczyków, Azjatów i Afrykańczyków, co będzie bardzo widoczne w anarchistycznych pozostałościach tych narodów. Oni sprowadzą na Izrael końcową, drugą fazę ucisku Jakuba, ostatki izraelskiego kielicha niedoli.
Gog reprezentuje przywódców narodów jako wrogów ludu Bożego, a Magog przedstawia tych, którzy są prowadzeni przez tych przywódców i którzy są wrogami ludu Bożego (Obj. 20:8). Określenia "narody" oraz "Gog i Magog" wskazują, że podobna sytuacja będzie mieć miejsce w Małym Okresie, pod koniec Tysiąclecia; i dlatego, przez podobne rozumowanie, jest to prawdą w odniesieniu do wrogów cielesnego Boskiego Izraela pod koniec Wieku Ewangelii. Ci anarchistyczni grabieżcy, opisani w Ezech. 38 i 39, Zach. 12:1-9 i 14:1-3, będą dotkliwie nękać Izrael w drugiej i ostatniej fazie ucisku Jakuba.
Ostateczne karanie Izraela z powodu ich niewiary okazanej w ich odpowiedzialności za ukrzyżowanie Pana oraz cudowne pokonanie ich wrogów pod koniec "ucisku Jakuba", ostatecznie otworzy im oczy i "patrzeć będą na Mnie, ponieważ Go przebili; i płakać będą nad Nim, jak ktoś płacze nad jedynym synem, i będą w goryczy z powodu Niego, tak jak ktoś odczuwa gorycz z powodu swego pierworodnego" (Zach. 12:10, tłumaczenie Żydowskiego Towarzystwa Wydawniczego w Ameryce). Wówczas Izrael, nawrócony jako naród, rozpozna swego Mesjasza jako przychodzącego do nich w trudnościach ("chmury" - Obj. 1:7) wielkiego ucisku, w celu ich wyzwolenia (Ezech. 39:22-29; Zach. 12; 14:1-3; Jer. 30:7,8). Wówczas oni "służyć będą PANU, Bogu swemu i Dawidowi, [Umiłowany, Mesjasz - Ezech. 34:23,24; 37:24,25; Oz. 3:5] królowi swemu, którego im wzbudzę" (Jer. 30:9). "A tak wszystek Izrael będzie zbawiony, jak napisano: Przyjdzie z Syjonu Wybawiciel i odwróci niepobożności od Jakuba. A to będzie przymierze Moje z nimi, gdy odejmę grzechy ich" (Rzym. 11:26,27). To nie oznacza ich uniwersalnego zbawienia do życia wiecznego, lecz jak wskazuje kontekst, wyzwolenie całego Izraela z ich "częściowego zaślepienia [zatwardziałości]" z Wieku Ewangelii oraz uwolnienie od karania za ich grzechy przeciw Prawu i Chrystusowi, jak również spod potępienia grzechów Adamowych i judaistycznych.
Boskie panowanie sprawiedliwości na ziemi (Izaj. 26:9; 28:17) będzie najpierw ustanowione w Izraelu, wśród ponownie zgromadzonych i nawróconych Żydów (Zach. 12:7,8; Jer. 23:5,6; 33:14-16; Ezech. 36:24-38; E 17, Tysiąclecie, s.333-345). Oni z radością będą witać ich zmartwychwstałych patriarchów oraz pozostałych Godnych i będą wielce błogosławieni przez ich wspaniałomyślne panowanie (Izaj. 1:25-27; 25:9; 32:1). Trochę później narody pogańskie, skruszone, wyczerpane i zagubione przez nieszczęścia czasu ucisku (Mat. 24:21,22), dowiedzą się o wielkich błogosławieństwach, którymi będzie się cieszył Izrael i zapragną podobnych łask dla siebie (Izaj. 2:3,4; Zach. 8:20-22). W odpowiedzi na ich uniżone prośby o pomoc, Królestwo z jego zarządzeniami będzie ustanawiane w kolejnych narodach, aż stanie się ogólnoświatowym imperium (Dan. 2:44; 7:27). Cielesny Izrael (drugorzędne ziemskie potomstwo Abrahama) pod przywództwem Starożytnych i Młodocianych Godnych (pierwszorzędne potomstwo Abrahama - Joela 2:28; 2 Tym. 2:20) będzie mieć przywilej współpracy z duchową sferą Królestwa - Maluczkim Stadkiem i Wielką Kompanią (Łuk. 12:32; Ps. 45:15,16; Obj. 7) - w nawracaniu i błogosławieniu pogańskiego świata (1 Moj. 22:17,18; 28:14; Izaj. 19:24; Ezech. 16:60,61; Ps. 107:22). To zostanie dokonane pod Nowym Przymierzem Izraela, opisanym w Jer. 31:31-34, w celu podniesienia "wszystkich rodzin ziemi".
Niech cała ziemia, a szczególnie Izrael, raduje się z nadchodzących wielkich błogosławieństw, obecnie już tak bliskich. Obietnica jest pewna. Sam Bóg obiecał i łaskawie potwierdził przysięgą Swą obietnicę, abyśmy "mieli mocne pocieszenie" (Żyd. 6:16-18). Walka wielkiego dnia Boga Wszechmogącego przygotowuje cały świat do tego nowego dnia i jego wspaniałego dzieła restytucji (Dz.Ap. 3:19-23); a czas ucisku Jakuba przygotowuje potomstwo Jakuba do ich działu.
Chociaż ta godzina oczekiwania jest pełna chmur i gęstej ciemności (Joela 2:1-3), dziękujemy Bogu za Jego wspaniałe zapewnienie, że dzieło niszczenia będzie "skrócone" (Mat. 24:22) i że zaraz po tym zacznie świecić wspaniałe Słońce Sprawiedliwości (Mal. 4:1,2). "Ziemia [obecna, stara struktura społeczna, oparta na samolubstwie] usunięta będzie niczym chata... upadnie, a więcej nie powstanie" (Izaj. 24:19,20, KJV). Wielki czas ucisku ma na celu przygotowanie miejsca na nową budowlę Boga, nowe Jeruzalem, nowe niebo i nową ziemię, w których mieszka sprawiedliwość (2 Piotra 3:13; Izaj. 65:17; Obj. 21). "Gdy ujrzycie, iż się to dzieje, wiedzcie, że blisko jest Królestwo Boże" (Łuk. 21:31).
SB ’10, 24-27; BS '10, 24-26.
Ciekawostka - Premier Netanyahu, przemawiając na kongresie Stronnictwa Żydowskiego w Jerozolimie, wzywał do odwrócenia "drenażu mózgów" z Izraela. On powiedział, "Naszym zadaniem jest nie tylko odwrócenie drenażu mózgów, lecz także dążenie do sprowadzenia najlepszych żydowskich umysłów do Izraela - aby one mogły przyczynić się do rozwiązania nie tylko naszych własnych problemów, lecz także problemów całego świata". "Mając 7 milionów ludzi, stworzyliśmy więcej patentów, niż 2,5 miliarda ludzi z Rosji, Chin i Indii razem wziętych". Premier kontynuował: "Pragnę, abyśmy pracowali nad tym, jak sprowadzić najlepsze żydowskie umysły do Izraela dla dobra całego świata".
IsraelNationalNews.com