POŚWIĘCENIE ŚWIĄTYNI
1 KRÓLEWSKA 8:54-63
PIERWSZY werset naszej lekcji kieruje naszą uwagę na modlitwę Salomona w łączności z poświęceniem świątyni dla Boga oraz ku Jego czci. Nie tylko budowa świątyni daje dowód gorliwości Salomona dla Boga i jego pragnienia, by chodzić drogami mądrości, lecz teraz, kiedy jej budowa została zakończona, jego modlitwa oraz poświęcenie świątyni, także jest świadectwem jego poświęcenia. Jego wiara wobec Boga i pokora jego serca jest wszędzie objawiana, nie tylko w pierwszych słowach jego modlitwy, lecz także przez jego postawę na kolanach przed Panem, na oczach ludu, z rękoma wzniesionymi ku niebu. Jest w tym piękny obraz i on wskazuje nam nie tylko na ważność posiadania dobrych pragnień, lecz także pozwolenie, by te pragnienia w pełni zajmowały nasz czas, myśli i naszą uwagę; ponieważ przypuszczamy, że przez cały czas budowy tej wspaniałej świątyni dla Pana, Salomon był bardzo aktywnie zaangażowany w nią, jako główny nadzorca jej budowy. Możemy też przypuszczać, że w owym czasie był on najbardziej wzorowym władcą, postępującym ze czcią wobec Boga. Byłoby dla niego bardzo dobrze, gdyby cały jego czas był podobnie wypełniony dobrymi uczynkami na chwałę Boga lub dla dobra Jego ludu. Po zakończeniu tego wielkiego dzieła zaczął samolubnie zwracać swe myśli w kierunku samozadowolenia, które ostatecznie sprowadziło go na kręte ścieżki, dalekie od dróg mądrości, zgodnie z wyrażeniem z jego własnych przypowieści.
W1 Królewskiej 8:55-61 Salomon kieruje swe prośby za lud - jest to połączenie błogosławieństwa i napomnienia. W tych słowach, które są jego modli twą, Salomon objawia wielką skromność, jak również gorliwość dla Pana i jego sprawiedliwości, ponieważ on włączył siebie oraz cały lud w zawołaniu: "niech nas nie opuszcza ani nas odrzuca".
Potem nastąpiła poświęcająca modlitwa oraz składanie ofiar, aby Bóg przyjął świątynię i zamanifestował to przyjęcie przez chwałę szekinah, która zajaśniała nad Ubłagalnią w Świątnicy Najświętszej, wskazując na przeniesienie Boskiej obecności z Izraelem z Przybytku (tymczasowego, przenośnego miejsca czci) do świątyni, jako stałego miejsca manifestacji Boskiej obecności, skupiającego Jego lud. Te typiczne cechy są bez trudu dostrzegane przez wszystkich. Tak jak chwała szekinah w Przybytku reprezentowała Boską obecność z Izraelem, towarzysząc mu w podróży po pustyni i w ich trudnościach, tak obecnie antytypem tego jest Boska obecność z Kościołem w Wieku Ewangelii, w jego stanie tymczasowym, w stanie przybytku. Tak też obecność Boskiej chwały w ukończonej świątyni przedstawia obecną chwałę Kościoła z jego żywymi kamieniami, wszystkimi zgromadzonymi razem, teraz, kiedy nastało to, co doskonałe. Chwała Przybytku była jedynie przedsmakiem i ilustracją większej chwały świątyni; i tak w doświadczeniach Kościoła w Wieku Ewangelii przebywanie świętego Boskiego ducha w Kościele było jedynie "pierwiastkami ducha" w porównaniu z pełnością ducha, z której obecnie korzysta skompletowany i uwielbiony Kościół Boga.
Sprostowanie: W Sztandarze Biblijnym lipiec - sierpień 2011, nr 242, s. 61, szpalta lewa, 7 linijka od góry, popełniono błąd w tłumaczeniu, przy podaniu grubości złotej powłoki, którą była pokryta świątynia Salomona; grubość powłoki nie wynosiła 20cm, lecz 3mm. Za pomyłkę przepraszamy!
BS, '11,75-76; SB '11, 91-92.