PISMO ŚWIĘTE UCZY NAS WYRAŹNIE
ŻE Jehowa jest najwyższym Bogiem, nieskończonym, wiecznym i niezmiennym, doskonały w mądrości, sprawiedliwości, miłości i mocy (1 Moj. 14:19; Jana 10:29; 14:28; Mat. 19:26; Ps. 90:1, 2; 93:2; Iz. 57:15; Jak. 1:5, 17; Rzym. 11:33, 34; Efez. 1:8; 1 Tym. 1:17; 5 Moj. 32:4; Ijoba 37:22; Ps. 89:15; Jer. 9:24; 1 Jana 4:8-10. 19; Jer. 32:17; Iz. 28:4).
ŻE Jezus, "jednorodzony Syn Boży" w swej przedludzkiej egzystencji istniał jako potężne Słowo (Logos - rzecznik) Boga, "początek stworzenia Bożego", "pierworodny wszystkich rzeczy stworzonych", czynny Przedstawiciel Niebiańskiego Ojca w każdym dziele stwarzania - "Wszystkie rzeczy przez nie się stały, a bez niego nic się nie stało, co się stało" (Jana 3:13, 16; 6:33, 38, 50, 51, 57, 58, 62; 8:14, 23, 42-58; 16:28; 17:5; 1:1-3; Obj. 3:14: Kol. 1: 15-17; Ps. 89:28; Przyp. 8:22-31).
ŻE to Słowo (Logos) "stało się ciałem", zrodzonym z "dziewicy", i w ten sposób człowiek Jezus "mniejszym stał się od aniołów ... przez ucierpienie śmierci", jednak pozostał "święty, niewinny, niepokalany, odłączony od grzeszników" (Jana 1:14; Filip. 2:6-8; 2 Kor. 8:9; Gal. 4:4; Iz. 7:14; Mat. 1:18-25; Łuk. 1:26- 38; Żyd. 2:9, 14, 16, 17; 7:26).
ŻE Chrystus jest istotą Boską, że "umartwiony będąc ciałem, ale ożywiony duchem" stał się "duchem ożywiającym [dającym życie]". "Aleć Pan jest tym duchem". "Dlatego też Bóg nader go wywyższył i darował mu imię, które jest nad wszystkie imię"; "Który sam [sam Bóg jest tu oczywiście wyjątkiem] ma nieśmiertelność i mieszka w światłości nieprzystępnej, którego nie widział żaden z ludzi, ani widzieć może" (1 Piotra 3:18; 1 Kor. 15:45, 50; 2 Kor. 3:17; 5:16; Filip. 2:9-11; 1 Tym. 6:16; Żyd. 1:3-13).
ŻE Duch Święty pochodzi od Ojca i Syna i przejawia się w tych wszystkich, którzy są prawdziwymi uczniami Chrystusa (Łuk. 11:11- 13; Jana 14:26; 15:26; 16:7-15; Rzym. 8:1-16, 23-27; 1 Kor. 2:9-16; 3:16; Gal. 4:6; 5:17, 18, 22; Efez. 2:22; 3:16; 4:4, 30; 5:9, 18; 1 Tes. 5:19).
ŻE człowiek został stworzony doskonałym - "bardzo dobrym" - na wyobrażenie i podobieństwo Boga i że z powodu grzechu nałożono na niego karę - nie wiecznego życia w mękach, ale - śmierci, zniszczenia, której doświadcza będąc narażonym na różnego rodzaju fizyczne, umysłowe, moralne i religijne zło, na jakie Bóg dozwala, aby poprzez doświadczenie będące nauczycielem pokazać człowiekowi złą naturę oraz skutki grzechu i wywołać w nim pragnienie znienawidzenia i porzucenia go (1 Moj. 1:26-31; Ps. 8:4-8; Żyd. 2:8-8; Kaz. 7:29; 1 Moj. 2:17; 3; Rzym. 5:12-19; 6:21, 23; Jak. 1:15; Rzym. 8:20-22; 11:32; Ps. 76:8-11; 90:11, 12, 15).
ŻE Kościół stanowiący 144 000 członków zebranych spośród żydów i pogan jest "kościołem Boga żywego" - a szczególnie, iż "czynem Jego jesteśmy stworzeni"; że "kościół pierworodnych" obejmuje również Wielką Kompanię, "żywe kamienie" znajdujące się na Dziedzińcu Świątyni wraz ze Starożytnymi i Młodocianymi Godnymi w zastosowaniu na Tysiąclecie; że budowa tej Wielkiej Świątyni trwa przez cały okres Ewangelii, począwszy od chwili gdy Chrystus stał się Odkupicielem świata i głównym kamieniem węgielnym tej Świątyni, przez którą Boże błogosławieństwa spłyną na "wszystkich ludzi" - i ostatecznie znajdą oni do Niego dostęp (Obj. 7:4-8; 14:1; Rzym. 11:11-33; 1 Kor. 3:16, 17; 2 Kor. 6:16; Efez. 2:10, 20-22; Obj. 7:9-17; Joela 2:28, 29; 2 Tym. 2:20; Żyd. 11:38-40; 1 Moj. 28:14; Gal. 3:8, 16, 29).
ŻE w międzyczasie odbywa się cyzelowanie, kształtowanie i polerowanie pozostałych poświęconych wybrańców wierzących w pojednanie Chrystusa za grzech; a gdy ostatni z nich, z Wielkiej Kompanii i Młodocianych Godnych, zostaną przygotowani, jej Budowniczy wielki Mistrz przywiedzie wszystkich razem w zmartwychwstaniu, a napełniona Jego chwałą Świątynia stanie się miejscem spotykania Boga i ludzi przez cały wiek Tysiąclecia (Obj. 15:5-8; 21:3).
ŻE podstawą, na której opiera się nadzieja na życie wieczne, jaką posiadają wybrani i nie wybrani, jest fakt, iż Bóg "jest zbawicielem wszystkich ludzi, a najwięcej wiernych"; że Jezus "z łaski Bożej za wszystkich śmierci [kary za grzech] skosztował", i stał się "okupem za wszystkich"; że Bóg "chce, aby wszyscy ludzie byli zbawieni i ku znajomości prawdy przyszli"; i że Jezus jest "prawdziwą światłością, która oświeca każdego człowieka, przychodzącego na świat", "we właściwym czasie" (1 Tym 4:10; Żyd. 2:9; 1 Tym. 2:3-6; Jana 1:9; 4 Moj. 14:21; Iz. 11:9; 40:5; Jer. 31: 34; Abak. 2:14).
ŻE nadzieją wybrańców Boga, klasy rozwijanej obecnie jest, iż będą wzbudzeni posiadając podobieństwo Boże - otrzymają dział w Jego Królestwie i ostatecznie oglądać będą Jezusa takim jakim jest, w chwale (Ps. 17:15; Mat. 5:8; Ijoba 19:26, ASV; Obj. 7:15-17).
ŻE obecna misja poświęconych wierzących polega na udoskonaleniu siebie, co będzie im potrzebne do przyszłego dzieła służby i rozwinięciu każdej łaski charakteru, aby mogli stać się świadkami Boga wobec świata i przygotowaniu się do pracy polegającej na błogosławieniu wszystkich narodów ziemi po zaprowadzeniu Królestwa Bożego na ziemi (Rzym. 12:2; Filip. 2:12; Gal. 5:22, 23; 2 Piotra 1:5-11; 3:18; Jana 18:37; Dz. Ap. 1:8; 1 Kor. 9:16; 2 Tym. 4:2).
ŻE Jezus "jest ubłaganiem [zadośćuczynieniem] za grzechy nasze [Kościoła] a nie tylko za nasze, ale też za grzechy wszystkiego świata; że wiek Ewangelii jest dniem sądu dla Kościoła, bowiem "sąd począł się od domu Bożego"; że Bóg "postanowił dzień, w którym będzie sądził [za pośrednictwem Chrystusa] wszystek świat w sprawiedliwości" - "dzień sądu i zatracenia [zniszczenia] niepobożnych ludzi", tenże dzień liczący "tysiąc lat", podczas którego szatan zostanie związany, "aby nie zwodził więcej narodów, ażby się wypełniło tysiąc lat"; że nikt z rasy Adama nie otrzyma drugiej sposobności, ale cała ludzkość otrzyma jedną pełną, wolną, bezstronną szansę lub sposobność osiągnięcia życia wiecznego w tym życiu lub po wzbudzeniu ze snu śmierci (1 Jana 2:2; 1 Piotra 4:17; Dz. Ap. 17:31; 2 Piotra 3:7, 8; Obj. 20:2-7, 12, 13; Ps. 96; 98; Dan. 12:2; Jana 5:28, 29, R.V.; 11:11-14; Dz. Ap. 24:15; 1 Tes. 4:13, 14).
ŻE ewangelia, owa "radość wielka, która będzie wszystkiemu ludowi", była już uprzednio głoszona Abrahamowi - "błogosławione będą w nasieniu twoim wszystkie narody ziemi"; że Chrystus, Głowa i Kościół, który jest Jego ciałem są owym wielkim nasieniem obietnicy (pozostała część ludu Bożego stanowi nasienie podrzędne), przez które "błogosławione będą wszystkie narody ziemi"; że błogosławieństwo zbawienia ludzkości całego świata, jako różnej od wybranych, nastąpi w drugim adwencie Jezusa (Jego parousia - obecność), w czasie "naprawienia wszystkich rzeczy"; że "we właściwym czasie", gdy nasza modlitwa "Przyjdź, Królestwo twoje; bądź wola twoja jako w niebie, tak i na ziemi" zostanie spełniona i będą "oglądały wszystkie kończyny ziemi zbawienie Boga naszego" - wtedy "Duch i oblubienica mówią - powiedzą: Przyjdź ... a kto chce, niech bierze wodę żywota darmo" (Łuk. 2:10, 14; 1 Moj. 12:3; 22:18; Gal. 3:8, 16, 29; Efez. 1:22, 23; Dz. Ap. 3:19-23; 1 Tym. 2:6; Mat. 6:10; Ps. 2:8; 72:8; Iz. 52:10; Obj. 22:17).
ŻE żyjemy obecnie "w czasie końca", który przyniósł ogromny wzrost wiedzy i podróżowania oraz niespotykany dotąd "czas ucisku", w okresie epifanii, czyli apokalipsy, w którym nasz Pan sam pojawi się w swym drugim adwencie; że obala On obecnie władzę szatana; że Jego panowanie w pokoju i sprawiedliwości zostanie wkrótce ustanowione na ziemi; i że powrót Izraela do jego ziemi obiecanej je aktem przygotowującym go na przyjęcie jego Mesjasza i na obdarowanie żydów oraz pogan wielkimi błogosławieństwami w czasie przeznaczonym na błogosławienie i podniesienie wszystkich narodów ziemi - aż ostatecznie "nie będzie więcej żadnego przekleństwa" (Dan. 12:1, 4, 9, 10; Mat. 24:21; 2 Tes. 1:7, 8; 2 Tym. 4:1; Łuk. 17:28-30; Sof. 1:15-18; 3:8, 9; Jak. 5:1-8; Dan. 2:35, 44; Ps. 46; 2 Piotra 3:7-13; Mich. 4:1-4; Zach. 8; 12:9, 10; 14:16-21; Jer. 23:5-8; 24:6, 7; 30:7-11, 18-24; 31:8-12, 27-34; Am. 9:11-15; Ezech. 37:21-28; Dz. Ap. 15:14-17; Rzym. 11:25- 29; Obj. 11:15; 21:1-8; 22:3).
TP ’87,94-96.