JEZUS - POTĘŻNY WŁADCA
"... i nazwiesz imię jego Jezus; albowiem on zbawi lud swój od grzechów ich" (Mat, 1:21)
W DAWNYCH CZASACH rodzice mieli zwyczaj nadawania swym dzieciom takich imion, które przedstawiałyby ich życzenia, pragnienia lub nadzieje związane z przeznaczeniem, jakie czeka ich dzieci, i które też w pewnej mierze proroczo charakteryzowałyby ich przyszłość. Biblia wymienia kilka przypadków, w których sam Bóg wyznaczał imię, a tym samym w sposób proroczy naznaczał przyszłość dziecka. Jednym z tych przypadków jest imię, o którym mowa w zacytowanym wersecie. Za pośrednictwem anioła Bóg wydał polecenie, że dziecię, które w sposób cudowny narodziło się z Marii Panny, ma otrzymać imię Jezus, które znaczy wyzwoliciel, zbawiciel. W języku hebrajskim imię to brzmi Jozue. Zatem posłannictwem anioła było proroctwo, mówiące iż dziecię nazwane Jezus będzie Tym Jedynym wyznaczonym przez Boga do uwolnienia Jego ludu od ich grzechów.
Im głębiej zastanawiamy się nad oświadczeniem "albowiem on zbawi lud swój od grzechów ich", tym wspanialszym ono wydaje się nam. Naturalnie zadajemy sobie pytanie: którzy są jego ludem? Prawdą jest, że w czasie narodzin naszego Pana, Żydzi nadal byli ludem Bożym i że żaden inny naród nie ma nigdy otrzymać tego wyróżnienia. Przez ponad szesnaście stuleci Bóg zajmował się jedynie narodem izraelskim (Am. 3:2). Ale nie było Boskim zamiarem wszystkie inne narody na zawsze pomijać. Obietnice Pisma Świętego mówią o tym fakcie jako postawionych przez Boga warunkach we właściwym czasie, które będą obejmować cały rodzaj ludzki, tak aby wszyscy, którzy tego pragną, mogli się stać Jego ludem. Sposobność powrotu do harmonii z Bogiem została przedstawiona w obietnicy, jaką Bóg dał Abrahamowi mówiąc: "I błogosławione będą w nasieniu twoim wszystkie narody ziemi" (1 Moj. 12:3; 22:18-18).
We właściwym czasie Bóg zesłał swego czcigodnego Przedstawiciela, Logosa, na ten świat, aby uwolnił rodzaj ludzki od wyroku wydanego na ojca Adama i przeniesionego na podstawie prawa dziedziczności na całe jego potomstwo. Według ciała naród żydowski, do którego przyszedł nasz Pan był Jego ludem, bowiem Żydzi zawarli z Bogiem przymierze przy górze Synaj, gdzie Mojżesz był pośrednikiem. Jednakże z Pisma Świętego dowiadujemy się, że tylko niewielu z nich przyjęło naszego Pana, a pozostała część narodu została pozbawiona możliwości wejścia w szczególny związek z Nim. "Do swej własności przyszedł, ale go właśni jego nie przyjęli. Lecz którzy go kolwiek przyjęli, dał im tę moc [przywilej], aby się stali synami Bożymi, to jest, tym, którzy wierzą w IMIĘ jego" (Jana 1:11, 12). Te "ostatki" (Rzym. 11:5) z Izraela Jezus uwolnił od ich grzechów w tym sensie, że dzięki wierze, mogli oni zrozumieć, iż popełnione przez nich grzechy zostały im przebaczone, że nie znajdowali się już dłużej pod panowaniem grzesznej niesprawiedliwości, że zostali spłodzeni do natury duchowej i że według ciała uważani byli za umarłych, ale według ducha za żywych. Grzechy ciała nie miały być brane pod uwagę przeciwko nim, ale miały być przykryte przypisaną zasługą Jezusa, ich Zbawiciela, ich Wyzwoliciela. W związku z tym, od dnia Zesłania Ducha Świętego przez cały wiek Ewangelii nasz Pan zbawiał tych wszystkich, którzy w Niego uwierzyli. Ale zbawienie tej klasy nie miało być ukończone wcześniej aż wszyscy ci wybrani nie zostaliby wezwani do wyjścia spomiędzy rodzaju ludzkiego. Wtedy nastąpiłoby całkowite uwolnienie ich ze stanu niedoskonałości i śmierci, i dostąpienie doskonałości na poziomie duchowym. Uwolnienie to jest dziełem dokonanym dzięki mocy Bożej działającej w zmartwychwstaniu. "Bywa [nowe stworzenie] wsiane w niesławie, a będzie wzbudzone w sławie; bywa wsiane w słabości, a będzie wzbudzone w mocy; bywa wsiane ciało cielesne, a będzie wzbudzone ciało duchowe" (1 Kor. 15:42-44). Podczas tego chwalebnego zmartwychwstania nasz Zbawiciel obdarzy tych, którzy zostali wybrani pełnym błogosławieństwem zawartym w posłannictwie anioła "On zbawi lud swój od grzechów ich".
Pismo Święte informuje nas, że istnieje inna klasa, która zostanie zbawiona od swych grzechów na samym początku okresu panowania sprawiedliwości przez udzielenie jej zmartwychwstania w doskonałej ludzkiej naturze. Klasa ta składa się z owego wiernego "obłoku świadków" (Żyd. 12:1), którzy żyli przed czasami naszego Pana, a których czasami nazywamy Starożytnymi Godnymi. Apostoł wymienia ich - Abraham, Izaak, Jakub, prorocy itd. - i oświadcza, że Bóg przygotował dla nich "lepsze zmartwychwstanie" od tego, jakie otrzyma reszta świata (Żyd. 11:39, 40). Nie oznacza to jednak, że to zmartwychwstanie jest wspanialsze od tego, które otrzymuje Kościół Pierworodnych (Żyd. 12:23), Kościół bowiem pierwszy otrzymuje Boskie błogosławieństwo będąc wzbudzony w chwalebnej duchowej naturze.
Potem wszyscy Godni zostaną wyprowadzeni z grobów jako doskonałe ludzkie istoty. Następnie jako tacy będą wybawiani od swoich grzechów, wyzwalani od nich, uwalniani z więzów korupcji i doprowadzeni do pełnej wolności synów Bożych na ziemskim poziomie. Niektóre wersety Pisma Świętego implikują, że pod koniec Tysiąclecia klasa ta osiągnie poziom duchowy. Następnie po dwu wspomnianych klasach - Kościele i Godnych - nasz Pan wyzwoli od grzechu tych wszystkich, którzy starać się będą o to, aby stać się Jego ludem. Dzieło wyzwalania będzie postępować w ciągu Tysiąclecia tak długo, aż nasz Pan usunie wszelkie nieposłuszeństwo. Pod panowaniem dobroczynnej władzy Królestwa Mesjasza, cały rodzaj ludzki dostąpi sposobności zdobycia znajomości Prawdy - Boskiego Planu zbawienia człowieka. Ci, którzy całkowicie poddadzą się Panu otrzymają przywilej stania się Jego ludem. Jednakże ci, którzy zachowają buntowniczość nie zostaną wybawieni od swych grzechów, ani od skutków śmierci, bowiem wzbudzenie ich z grobów podczas Tysiąclecia ma na celu stworzenie im sposobności przyjścia do harmonii z Panem. Nie będzie jednak żadnego przymusu. Każdy człowiek musi zdecydować sam za siebie czy będzie, czy też nie będzie należał do Pana. Klasa, która przyjdzie do serdecznej harmonii z Mesjanistycznym Królestwem określona jest jako ta, która należy do Chrystusa w czasie Jego paruzji, czyli obecności (1 Kor. 15:23).
Obecność Pana trwać będzie przez tysiąc lat Mesjanistycznego Królestwa. Wszyscy, którzy odniosą korzyść ze sposobności, jaka będzie im wtedy oferowana, będą zupełnie wyzwoleni od wyroku grzechu i śmierci. Ci, którzy zlekceważą tę sposobność nie będą zmuszani do dojścia do harmonii z Boskimi zarządzeniami, ale zostaną zniszczeni przez śmierć wtórą. Ich zniszczenie będzie dla dobra ich samych jak i dla dobra całego rodzaju ludzkiego. Ponieważ będą woleli grzech niż sprawiedliwość, dlatego też - jak oświadcza Pismo Święte - zaliczeni zostaną w poczet tych, dla których lepiej będzie, jeśli zostaną zniszczeni. Ci, którzy zostali wybawieni od grzechów podczas obecnego wieku Ewangelii nazwani są przez Pismo Święte Kościołem Chrystusa. Dwie klasy spłodzonych z ducha nowych stworzeń tworzą to grono. Pismo Święte czyni pewne wzmianki odnoszące się do tych dwu klas nazywając je mądrymi i głupimi pannami oraz królewską Córką i Pannami, jej towarzyszkami (Mat. 25:1-2; Ps. 45:14-16).
Inne imiona jakie nadano pierwszej z omawianych dwu klas to: "Oblubienica", "Małżonka Barankowa", Jego współdziedziczka w Mesjanistycznym Królestwie. Druga klasa składa się z tych spłodzonych z ducha, "którzy nie zdołali uczynić pewnym swojego powołania i wybrania uprawniającego ich do członkostwa w Ciele Chrystusa, w chwalebnym Kościele. Lecz klasa ta demonstrując swą lojalność wobec Boga i zasad sprawiedliwości, otrzyma zbawienie przez Odkupiciela i duchową naturę, pomimo iż nie uda się jej zdobyć owej wielkiej nagrody jaką jest dostąpienie współdziedziczenia z Chrystusem. Oprócz "wielkiego zbawienia" umożliwiającego życie na poziomie duchowym, Pismo Święte wymienia "społeczne zbawienie" skierowane do całego rodzaju ludzkiego (Żyd. 2:3; Judy. 3). Wszyscy wybawieni ze stanu grzechu i śmierci podczas Tysiąclecia będą ludem Chrystusa dzięki temu, że staną się Jego dziećmi, bowiem od Niego, "Ojca wieczności" całej rasy, otrzymają życie (Iz. 9:6). Dane im będzie prawo do wiecznego życia na poziomie ludzkim, którego nasz Pan Jezus zrzekł się na korzyść rasy Adamowej, gdy stał się Odkupicielem Adama, a tym samym pośrednio Odkupicielem Adamowego potomstwa. Ci, którzy utracili życie w Adamie, dostąpią przywileju otrzymania go ponownie w Chrystusie.
Tak więc, Jezus wybawia swój lud od popełnianych przez niego grzechów - nie tylko swoich wybranych, włączając swą Oblubienicę i Druhny - lecz również tych wszystkich spośród ludzkości świata, spośród dzieci Adama, którzy przyjmą Jego łaskę w czasie tysiąca lat i staną się Jego ludem w procesie odrodzenia. Oni właśnie odrodzą się na poziomie ludzkim, ponieważ Pan nasz da im prawa życiowe oraz prawo do życia, które Adam utracił w Edenie, a które Jezus odkupił na Kalwarii.
TP ’87,146-148; BS ’86,94.