PISMO ŚWIĘTE JASNO NAUCZA
Że Jehowa jest najwyższym Bogiem - nieskończonym, wiecznym i niezmiennym, doskonałym w mądrości, sprawiedliwości, miłości i mocy (1 Moj. 14:19; Jana 10:29; 14:28; Mat. 19:26; Ps. 90:1, 2; 93:2; Iz. 57:15; Jak. 1:5, 17; Rzym. 11:33, 34; Efez. 1:8; 1 Tym. 1:17; 5 Moj. 32:4; Ijoba 37:22; Ps. 89:15; Jer. 9:24; 1 Jana 4:8-10, 19; Jer. 32:17; Iz. 26:4).
Że Jezus "jednorodzony Syn" Boży, zanim stał się człowiekiem istniał jako potężne Słowo (Logos - rzecznik) Boże, "początek stworzenia Bożego", "pierworodny wszystkich rzeczy stworzonych" - czynny przedstawiciel Niebiańskiego Ojca we wszystkich dziełach twórczych - "Wszystkie rzeczy przez niego się stały, a bez niego nic się nie stało, co się stało" (Jana 3:13, 16; 6:33, 38, 50, 51, 57, 58, 62; 8:14, 23, 42-58; 16:28; 17:5; 1:1-3: Obj. 3:14; Kol. 1: 15-17; Ps. 89:28; Przyp. 8:22-31).
Że to Słowo (Logos) "ciałem się stało", urodzonym z "dziewicy", w ten sposób stało się człowiekiem Jezusem, "który ... mniejszym stał się od Aniołów" - by - "za wszystkich śmierci skosztował", będąc jednakże świętym, niewinnym, niepokalanym, odłączonym od grzeszników (Jana 1:14; Filip. 2:6-8; 2 Kor. 8:9; Gal. 4:4; Iz. 7:14; Mat. 1:18-25; Łuk. 1:26-38; Żyd. 2:9, 14, 16, 17; 7:26).
Że Chrystus posiada boską naturę, że "umartwiony będąc ciałem, ale ożywiony duchem" stał się "duchem ożywiającym [dającym, życie]"; teraz "Pan jest tym duchem", a "Bóg nader go wywyższył, i darował mu imię, które jest nad wszelkie imię". "Który sam ma nieśmiertelność [z wyjątkiem Boga] i mieszka w światłości nieprzystępnej, którego nie widział żaden z ludzi" (1 Piotra 3:18; 1 Kor. 15:45, 50; 2 Kor. 3:17; 5:16; Filip. 2:9-11; 1 Tym. 6:16; Żyd. 1:3-13).
Że Duch Święty pochodzący od Ojca i Syna przejawia się we wszystkich prawdziwych uczniach Chrystusa (Łuk. 11:11-13; Jana 14:26; 15:26; 16:7-15; Rzym. 8:1-16, 23-27; 1 Kor. 2:9-16; 3:16; Gal. 4:6; 5:17, 18, 22; Efez. 2:22; 3:16; 4:4, 30; 5:9, 18; 1 Tes. 5:19).
Że człowiek został stworzony doskonałym - jako stworzenie "bardzo dobre" - na obraz i podobieństwo Boże i że na skutek grzechu dosięgła go kara - nie wiecznego życia w mękach, lecz śmierci, unicestwienia, na którą jest narażony przez obcowanie z licznymi fizycznymi, umysłowymi, moralnymi, religijnymi rodzajami zła dozwolonymi przez Boga, w celu poznania przez człowieka przy pomocy doświadczenia, jako nauczyciela, złej natury i skutków grzechu oraz rozwinięcia pragnień nienawidzenia i opuszczania go (1 Moj. 1:26-31; Ps. 8:5-9; Żyd. 2:6-8; Kaz. 7:29; 1 Moj. 2:17; 3; Rzym. 5:12-19; 6:21, 23; Jak. 1:15; Rzym. 8:20-22; 11:32; Ps. 76:8-11; 90:11, 12, 15).
Że Kościół, owe 144 000, zebrany spośród żydów i nie-żydów jest "Świątynią Boga żywego", "czynem Jego"; że "Kościół pierworodnych" w Tysiącleciu obejmuje też "lud wielki" - "żywe kamienie" na Dziedzińcu tej Świątyni - wraz ze Starożytnymi i Młodocianymi Godnymi; że budowa tej wielkiej Świątyni była wznoszona przez cały wiek Ewangelii, począwszy od chwili, gdy Jezus stał się Odkupicielem świata i jej Głównym Kamieniem Narożnym - przez którą spłyną Boskie błogosławieństwa na tych "wszystkich ludzi", którzy będą mieli przystęp do Niego (Obj. 7:4-8; 14:1; Rzym. 11:11-33; 1 Kor. 3:16, 17; 2 Kor. 6:16; Efez. 2:10, 20-22; Obj. 7:9-17; Joela 2:28, 29; 2 Tym. 2:20; Żyd. 11:38-40; 1 Moj. 28:14; Gal. 3:8, 16, 29).
Że w międzyczasie postępuje cyzelowanie, kształtowanie i polerowanie pozostałych wybrańców, poświęconych wierzących w pojednanie za grzech w Chrystusie. Kiedy już ostatni z tych wybrańców z Wielkiej Kompanii i Młodocianych Godnych będzie gotowy, wielki Mistrz wszystkich razem wywiedzie w zmartwychwstaniu. Wówczas Świątnica napełniona chwałą Pańską, stanie się miejscem spotykania się Boga z ludźmi przez cały wiek Tysiąclecia (Obj. 15:5-8; 21:3).
Że podstawa nadziei życia wiecznego dla wybranych i nie wybranych zawiera się w fakcie, iż Bóg "jest Zbawicielem wszystkich ludzi, a najwięcej wiernych"; że Jezus "z łaski Bożej za wszystkich śmierci [kary za grzech] skosztował" jako "okup za wszystkich"; że Bóg "chce, aby wszyscy ludzie byli zbawieni i do znajomości prawdy przyszli"; i że Jezus jest tą "prawdziwą światłością, która oświeca każdego człowieka przychodzącego na świat" "co jest świadectwem czasów jego" lub w oznaczonym czasie (1 Tym. 4:10; Żyd. 2:9; 1 Tym. 2:3-6; Jana 1:9; 4 Moj. 14:21; Iz. 11:9; 40:5; Jer. 31:34; Abak. 2:14).
Że nadzieja wybrańców Bożych rozwijana teraz odnosi się do wzbudzenia ich z śmierci ze znamionami podobieństwa Bożego, wzięcia udziału w Jego Królestwie i ostatecznym ujrzeniu Jezusa takim jakim jest, w chwale (Ps. 17:15; Mat. 5:8; Ijoba 19:26; Obj. 7:15-17).
Że obecną misją poświęconych wierzących jest udoskonalanie samych siebie, by przygotować się do przyszłej służby, rozwijanie każdej zalety charakteru, dawanie świadectwa światu w imieniu Bożym, przygotowywanie się do dzieła błogosławienia wszystkich narodów ziemi po zaprowadzeniu Królestwa Bożego na ziemi (Rzym. 12:2; Filip. 2:12; Gal. 5:22, 23; 2 Piotra 1:5-11; 3:18; Jana 18:37; Dz. Ap. 1:8; 1 Kor. 9:16; 2 Tym. 4:2).
Że Jezus "jest ubłaganiem [zadośćuczynieniem] za grzechy [Kościoła] nasze; a nie tylko za nasze, ale też za grzechy wszystkiego świata"; że Wiek Ewangelii jest Dniem Sądu dla Kościoła, bo "się sąd począł od domu Bożego"; że Bóg "postanowił dzień, w którym będzie [przez Chrystusa] sądził wszystek świat w sprawiedliwości" - "dzień sądu i zatracenia [zniszczenia] niepobożnych ludzi", dzień trwający "tysiąc lat", w którym szatan będzie związany "aby nie zwodził więcej narodów, ażby się wypełniło tysiąc lat"; że nikt z rasy Adama nie będzie miał drugiej sposobności zbawienia, lecz cała ludzkość otrzyma jedną pełną, wolną, bezinteresowną sposobność zdobycia życia wiecznego w tym życiu, bądź po przebudzeniu ze snu śmierci (1 Jana 2:2; 1 Piotra 4:17; Dz. Ap. 17:31: 2 Piotra 3:7, 8; Obj. 20:2-7, 12, 13; Ps. 96; 98; Dan. 12:2; Jan 5:28, 29, K. V.; 11:11 -14; Dz. Ap. 24:15; 1 Tes. 4:13, 14).
Że Ewangelia, owa "radość wielka, która będzie wszystkiemu ludowi", wcześniej była głoszona Abrahamowi w następujących słowach: "w tobie będą błogosławione wszystkie narody"; że Chrystus, Głowa i "Kościół, który jest ciałem jego", jest tym wielkim nasieniem obietnicy (reszta ludu Bożego, stanowi podrzędne nasienie), przez które "będą błogosławione wszystkie narody ziemi", że to błogosławieństwo zbawienia świata, w odróżnieniu od wybranych, nastąpi podczas drugiego adwentu Jezusa (Jego paruzja - obecność) w "czasach naprawienia wszystkich rzeczy", że "w oznaczonym czasie", gdy spełni się nasza modlitwa "Przyjdź Królestwo twoje, bądź wola twoja jako w niebie, tak i na ziemi", będą "oglądały wszystkie kończyny ziemi zbawienie Boga naszego" - wówczas "Duch i oblubienica powiedzą: Przyjdź ... A kto chce, niech bierze wodę żywota darmo" (Łuk. 2:10, 14; 1 Moj. 12:3; 22:18; Gal. 3:8, 16, 29; Efez, 1:22, 23; Dz. Ap. 3:19-23; 1 Tym. 2:6; Mat, 6:10; Ps. 2:8; 72:8; Iz. 52:10; Obj. 22:17).
Że obecnie żyjemy w "czasie końca" z jego wielkim wzrostem, wiedzą i podróżowaniem, i jego nie mającym precedensu czasem ucisku, w okresie Epifanii, czyli Apokalipsy, w którym Jezus objawia się w swoim drugim adwencie; że On obecnie obala królestwo szatana; że Jego panowanie pokoju i sprawiedliwości wkrótce będzie zaprowadzone na ziemi; i że powrót Izraela do ziemi obiecanej poprzedza uznanie przez Żydów swojego Mesjasza i udzielenie im i nie-Żydom wielkich błogosławieństw w czasie błogosławienia i podnoszenia wszystkich narodów ziemi - aż ostatecznie "nie będzie więcej żadnego przekleństwa" (Dan. 12:1, 4, 9, 10; Mat. 24:21; 2 Tes. 1:7, 8; 2 Tym. 4:1; Łuk. 17:28-30; Sof. 1:15-18; 3:8, 9; Jak. 5:1-8; Dan. 2:35, 44; Ps. 46; 2 Piotra 3:7-13; Mich. 4:1-4 Zach. 8; 12:9, 10; 14:18-21; Jer. 23: 5-8; 24:6, 7; 30:7-11, 18-24; 31:8-12, 27-34; Am. 9:11-15; Ezech. 37:21-28; Dz. Ap. 15: 14-17; Rzym. 11:25-29; Obj. 11:15; 21:1-8; 22:3).
TP ’88,89-94; BS '86,39.