BŁOGOSŁAWIEŃSTWA RESTYTUCJI DLA CAŁEJ LUDZKOŚCI
CHRYSTUS z łaski Bożej doznał śmierci za człowieka a w czasie swego drugiego adwentu przychodzi On, aby błogosławić całą ludzką rodzinę, żywych i umarłych, możliwością zyskania restytucji. Restytucja oznacza powrót do pierwotnego stanu. Ludzka rodzina pierwotnie była stworzona na wyobrażenie i podobieństwo Boże, które znalazły swoje odbicie w ojcu Adamie i .matce Ewie (1 Moj. 1: 26).
Rozumiemy, że wyobrażenie Boże oznacza doskonałość istoty, stan istoty bardzo dobrej (1 Moj. 1:26, 27, 31; Żyd. 2:6-8; Kol. 3:10; Efez, 4:23, 24), natomiast podobieństwo Boże oznacza panowanie człowieka nad ziemią, tak jak Bóg panuje nad wszechświatem jako jego władca (1 Moj. 1:26, 28, 29; Mat. 25:34). Zwrot "wyobrażenie Boże" zawiera w sobie pojęcie doskonałości władz fizycznych, umysłowych, moralnych i religijnych. Adam i Ewa przed upadkiem i Jezus gdy żył na Ziemi są przykładami tej doskonałości (Żyd. 2:6-9).
Podobieństwo Boże przywodzi na myśl doskonałą Ziemię pod opieką doskonałych władców. Ale, jak to święty Paweł daje do zrozumienia (Żyd. 2:8), wyobrażenie i podobieństwo Boże (pierwotna doskonałość człowieka i jego panowanie) zostały utracone i miejsce wyobrażenia Bożego zajął stan fizycznej, umysłowej, moralnej i religijnej degradacji. W miejsce podobieństwa Bożego nad człowiekiem zapanowała tyrania przeklętej Ziemi (1 Moj. 3: 17-19), wielce go uciskając, aż do zakończenia jego życia. Całe Pismo Święte zapewnia nas, że wszystko to spadło na człowieka z powodu grzechu Adama, który jest przykładem człowieka poddanego pierwotnej próbie (1 Moj. 3:1-24; Rzym, 5:12-21; 1 Kor. 15:21, 22).
Obecnie ludzka rodzina jest tylko wrakiem tego co było w Adamie i Ewie. Ów stan smutku i zagubienia ludzkości głęboko poruszył uczucia naszego Stwórcy, który obok wyroku (śmierci, a nie wiecznego życia w mękach) spowodowanego Jego niezadowoleniem pamiętał o swoim miłosierdziu dla upadłego i potępionego człowieka, posyłając na świat swego umiłowanego Syna jako cenę okupu wybawiającego ludzkość ze stanu śmierci (Mat. 20:28; 1 Tym. 2:4-16; Jana 3:17; Rzym. 5:7, 8, 16-19). O ile zadaniem pierwszego adwentu Chrystusa było złożenie ceny okupu (Wiek Ewangelii, tworzący nawias między Jego dwoma adwentami, potrzebny był na udostępnienie błogosławieństw tylko wybranej Oblubienicy Jezusa), o tyle Jego drugi adwent ma umożliwić zastosowanie ceny okupu w celu uzdrowienia nie wybranych w procesie restytucji, w powrocie do pierwotnego stanu z ruin utraconego wyobrażenia i podobieństwa Bożego dziedzicznie przenoszonego na wszystkich przez grzech Adamowy.
Tym samym śmierć bezgrzesznego Jezusa sprawia, iż zasługa wystarczająca do uwolnienia wszystkich ludzi od winy grzechu Adamowego, zapewnia im sposobności całkowitego uwolnienia od jego skutków oraz restytucję do pierwotnej doskonałości Adamowej. Śmierć ta ma umożliwić przywrócenie do pierwotnego stanu chwalebnego wyobrażenia Bożego, zaoferowanie całej rasie doskonałych ciał, umysłów i serc oraz przywrócenie im wspaniałego podobieństwa Bożego, tj. zaoferować ludzkości doskonałe rządy nad ziemią - rajem, jakie Chrystus przywróci na tej Ziemi. Wszyscy którzy będą posłuszni rozsądnym wymaganiom tysiącletniego królestwa Chrystusowego otrzymają te wszystkie błogosławieństwa. Żeby otrzymać w nich udział, wszyscy zmarli, którzy nie mieli sposobności stania się Oblubienicą Chrystusową (do której zaproszona była jedynie klasa wiernych, ci którzy polegając na ufności umieją podążać wiarą tam, gdzie nie można dostrzec śladu Boga), zostaną wzbudzeni i z powrotem przyprowadzeni na Ziemię; bo dlaczego ta część klasy niewierzących, którym przyszło żyć w czasie powrotu Chrystusa, miałaby mieć względy w korzystaniu ze sposobności restytucji a ta część klasy niewierzących, którzy zmarli zanim nastał ów czas miałaby być pozbawiona tych błogosławieństw, skoro sposoby jakimi posługuje się Bóg dają wszystkim równe szansę i są bezstronne (Ezech. 18: 29-32) a śmierć sama w sobie nie naprawia charakteru?
CZASY OCHŁODY
Teraz zacytujemy i wyjaśnimy niektóre wersety Pisma Świętego uczące tych zarysów prawdy, które właśnie przedstawiliśmy: (1) (Dz. Ap. 3:20-21): "Gdyby przyszły czasy ochłody [słowo to zostało użyte, aby wskazać na ponowne rozniecenie życia i przyczynienie się do jego rozwoju wskutek deszczów spadających na skoszoną i spaloną trawę, do której przyrównywana jest upadła ludzka rodzina (Iz. 40:5-8), jak to zostało wyraźnie stwierdzone, rozniecenie nowego życia jest możliwe dzięki władzy Chrystusa sprawowanej nad ludzkością "pokoszoną" przekleństwem i spaloną ostrymi promieniami grzechu (Ps. 72:6, 16)] od [z powodu] obliczności Pańskiej [greckie Słowo znaczące "obecność" tutaj jest przetłumaczone jako "oblicze", tj. łaska (4 Moj. 6:24-26), ponieważ w czasie panowania grzechu Boskie plecy, a nie Jego twarz, są przedstawione jako zwrócone w kierunku człowieka (Jer. 18:17). W Tysiącleciu jednak, jak wskazuje ten werset, Bóg w kierunku człowieka zwróci swoją twarz promieniującą łaską, miłosierdziem i prawdą, aby przywrócić człowieka do pierwotnego stanu. Zwróćcie proszę uwagę, że w następnym wersecie ta sytuacja jest przedstawiona jako związana z powrotem Chrystusa], a posłałby onego, który wam opowiedziany jest [podczas wieku Ewangelii], Jezusa Chrystusa. Który [Chrystus] zaiste niebiosa ma objąć [którego niebiosa mają zatrzymać - na jak długo?] AŻ DO CZASU NAPRAWIENIA WSZYSTKICH RZECZY [każdy zarys wyobrażenia i podobieństwa Bożego ma być przywrócony chętnym i posłusznym w Tysiącleciu], co [które to rzeczy] był przepowiedział [przyrzekł] Bóg przez usta wszystkich świętych swoich proroków od wieków". Ustęp ten wyraźnie uczy nas, że Chrystus nie powróci wcześniej aż w czasach restytucji, czasach ochłody, ponieważ On przyjdzie, żeby przywrócić ludzkości jej pierwotny stan i w tym stanie ją ożywić. Święty Piotr powiada nam, że takie jest świadectwo wszystkich świętych proroków, i ten pogląd potwierdzają też wyżej przytoczone wersety.
ZBADANIE DZIEJÓW APOSTOLSKICH 15:14-17
Dz. Ap. 15:14-17 stanowią kolejny przykład potwierdzający nasz pogląd: "Szymon [Piotr] powiedział, jako Bóg najpierw [począwszy od domu Korneliusza (Dz. Ap. 10)] wejrzał na pogany, aby z nich wziął lud [Kościół, Ciało Chrystusowe] imieniowi swemu. Oczekując tylko jednego adwentu Mesjasza, Żydzi mieli trudności z pogodzeniem swoich nadziei na Jego wspaniałe panowanie z posłaniem Ewangelii do pogan. Święty Jakub harmonizuje te pozorne sprzeczności, wskazując iż istnieją dwa adwenty, że okres między tymi dwoma adwentami wypełniony został wybraniem Oblubienicy Chrystusowej spośród Żydów i pogan, że dopiero potem rozpocznie się chwalebne panowanie Mesjasza, i że taki pogląd harmonizuje fakty z zapisem Pisma Świętego].
A z tym się zgadzają mowy prorockie, jako jest napisano. [Nie ma żadnej sprzeczności między nauką o wyborze Oblubienicy Chrystusowej i powierzonym Chrystusowi błogosławieniem ludzkości świata. W tym wypadku należałoby pamiętać o konieczności traktowania tych okresów jako odrębnych i różnych w odniesieniu do okresów ich działania: w pierwszym wybrana została Oblubienica, w następnym miał miejsce drugi adwent oraz okres panowania błogosławieństw].
Potem [po nawiedzeniu pogan w celu wybrania Oblubienicy] się wrócę [rozpocznie się drugi adwent], a pobuduję [wzniosę dzięki władzy królewskiej] zasię przybytek Dawidowy [dom, rodzinę Dawida, większego syna - Jezusa wielkiego Dawida] upadły [kiedy w 607 r. p.n.e. zdetronizowany został Sedekiasz, upadł królewski dom Dawida, tj. ustało królewskie panowanie], a obaliny jego zasię pobuduję przez cały czas od momentu upadku królewskiego domu Dawida Izrael jako królestwo znajdował się w stanie ruiny, ale królestwo to ma być odbudowane w czasie powrotu Pana, kiedy świadectwo o wyborze Oblubienicy Chrystusowej będzie dane całemu światu (Dz. Ap. 1:6-8)] i znowu go [królestwo] wystawię [dlaczego wraca i zakłada Królestwo?]. Aby ci, co pozostali z ludzi [pozostałością jest to co pozostało po odjęciu od całości pewnej części - "pozostali z ludzi" oznaczają zatem tych wszystkich ludzi, którzy nie zostali zabrani jako przyszli członkowie Oblubienicy, tj., cały nie wybrany świat, żywi i umarli], szukali Pana, i [greckie nawet] wszyscy narodowie, nad którymi wzywano imienia mojego".
Istnieje wyraźna różnica między wyrażeniami "aby z nich wziął lud imieniowi swemu" i "wszyscy narodowie, nad którymi wzywano imienia mojego". Jest to taka sama różnica jaka powstaje w przypadku nazywania żony imieniem jej męża i kiedy przedmiot należący do kogoś ma na sobie utrwalony tytuł posiadania w postaci nazwiska właściciela. Werset ten wyraźnie pokazuje, że po wyborze i skompletowaniu Oblubienicy nasz Pan powraca, aby założyć Królestwo Boże i błogosławić tym wszystkim, którzy zostali pominięci i nie otrzymali pomocy kiedy dokonywał się Jej wybór. Stąd mieści się w tym pojęcie błogosławienia żywych i umarłych.
2 Tes. 1:10 pokazuje, że nasz Pan nie tylko powraca, aby być uwielbionym przez świętych swoich, ale również być uwielbionym, uczczonym, przez tych wszystkich, którzy uwierzą w ów dzień, w Dzień Tysiąclecia trwający przez tysiąc lat. Apostoł Paweł w liście do Rzymian 8:17-21 pokazuje, że wszelkie ludzkie stworzenie z powodu skutków przekleństwa będzie oczekiwać na wybawienie aż Chrystus i Kościół jako Synowie Boży ukażą się w chwale, aby rozpocząć to dzieło [Zobacz też Kol. 3:4]. Podobna myśl, oparta na obrazie pokazującym Izraelitów oczekujących na wyjście najwyższego kapłana z Przybytku po zakończeniu składania ofiar, aby im błogosławił (3 Moj. 9: 22), znajduje się u Żyd. 9:28, gdzie Chrystus jest przedstawiony jako przychodzący ponownie, aby błogosławić tym, którzy Go oczekują, i którzy według Rzym. 8:19, 21 przedstawiają całą ludzką rodzinę.
Podobnie Ps. 22:28-30 zawiera wspaniałe świadectwo potwierdzające przedstawiony tu pogląd. Werset 28 pokazuje, że nastąpi ogólne uświadamianie i nawrócenie rodziny ludzkiej połączone z powszechnym oddawaniem czci Bogu. Werset 29 dowodzi, że te trzy błogosławieństwa odnosić się będą do królestw tego świata stających się Królestwami naszego Boga i Jego Chrystusa działającego w charakterze Namiestnika nad narodami (Obj. 11:15). Werset 30 pokazuje, że dobrzy, "bogaci", przyswoją sobie błogosławieństwa Królestwa i służyć będą Bogu. Natomiast umarli, "wszyscy zstępujący w proch", tj., ci z umarłych, którzy nie mogli żyć dalej z powodu Adamowego wyroku narzucającego im śmierć, będą poddani Panu. Ustęp ten podkreśla fakt, iż ci z których w tym życiu Pan nie zdjął wyroku Adamowego i którzy wobec tego nie mogli zapobiec swojej śmierci ["którzy duszy swej żywo zachować nie mogą"], w wyniku błogosławieństw Królestwa w Królestwie tym będą służyć Panu.
W związku z tym zwróćmy uwagę na Ps. 86:9: "Wszystkie narody, któreś ty stworzył [Bóg stworzył je wszystkie, lecz większość członków poszczególnych narodów pomarła nie oddając Jemu czci], przychodząc kłaniać się będą przed obliczem twoim, Panie! i wielbić będą imię twoje" [Zobacz Obj. 15:4]. Ten werset daje do zrozumienia, że ci wszyscy ludzie muszą powrócić ze stanu śmierci, aby móc skorzystać z błogosławieństwa służenia Bogu i czczenia Go, czego większość rodzaju ludzkiego w tym życiu nie uczyniła. Dan. 7:13, 14 oraz Iz. 35:4-10 pokazują te same wspaniałe błogosławieństwa wypływające z faktu drugiego, adwentu Chrystusa. Błogosławieństwa jakich od swego powrotu udzieli Pan żywym i umarłym członkom ludzkości są przedstawione w Ps. 72:1-19 jak najbardziej wymownie, pięknie i pocieszająco.
U Iz. 25:6-9 znajdujemy kolejny wspaniały krótki opis działalności Królestwa, która rozpoczyna się od powrotu naszego Pana. Wspaniałe uczty składające się z nieskażonej i odżywczej Prawdy opisane są w w. 6, natomiast, jako część działalności Królestwa, zniszczenie grzechu i błędu, opisane jest w w. 7 [zobacz; 1 Kor. 15:56, 55, gdzie pytanie "Gdzież jest, o śmierci! bodziec [grzech] twój?" przychodzi na myśl odpowiedź, która brzmi "nigdzie", bowiem, wtedy grzech nie będzie już istniał]. Werset 8 pokazuje, że proces umierania i stan śmierci zostaną całkowicie wymazane i wraz z nimi dzięki wspaniałemu Królestwu Bożemu założonemu przez powracającego Chrystusa znikną wszelkie łzy i prześladowania sprawiedliwych. Zobacz komentarz świętego Pawła na temat wersetu 8 w 1 Kor. 15:55-57 oraz jego opis tych samych spraw w 1 Kor. 15:21-26, i w. 9 por. z Rzym. 8:19, 21.
CHRYSTUS WŁADCĄ ŻYWYCH I UMARŁYCH
Rzym. 14:9 wyraźnie mówi, że Chrystus umarł (dał samego siebie na okup za nas), aby mógł stać się Panem, Władcą, zarówno żywych, jak i umarłych. W związku z tym Jego śmierć stanie się w Królestwie źródłem błogosławieństw dla wszystkich zmarłych z rasy Adamowej. Filip. 2:6-8 opisuje Jego ofiarniczą śmierć a wersety 9-11 pokazują wynikające z niej wywyższenie do stanowiska Władcy nad (1) wszystkimi w niebie, co nastąpiło w czasie Jego wniebowstąpienia; (2) nad wszystkimi na Ziemi, co jeszcze nie nastąpiło, ale nastąpi po Jego powrocie i założeniu Królestwa; oraz (3) nad wszystkimi pod ziemią [umarłymi], co również jeszcze nie nastąpiło, lecz będzie miało swoje wypełnienie we właściwym momencie Jego drugiego adwentu i Królestwa, kiedy to, jak już się stało w niebie, każdy język na ziemi i pod ziemią uzna Go za Pana, sławiąc tym samym Boga.
Zauważmy również Boską przysięgę dotyczącą tej sprawy i zapisaną u Iz. 45:22, 23. Pamiętajmy, że przysięga związana z tymi sprawami opiera się i jest wyjaśnieniem Przymierza związanego przysięgą (1 Moj. 22:16, 18), na podstawie którego Bóg zobowiązał się wobec Chrystusa i Kościoła, owego Nasienia (Gal. 3:8, 16, 28, 29), że użyje Ich do błogosławienia wszystkich rodzin, narodów i ludów ziemi, dzięki czemu cała ziemia całkowicie napełni się Jego chwałą (4 Moj. 14:21; Ps. 72:19; Iz. 11:9; Abak. 2:14; Mat. 6:10). A skoro przeważająca większość ludzi zmarła nie otrzymawszy błogosławieństw, ustęp ten daje do zrozumienia, że :zostaną wzbudzeni, aby to błogosławieństwo mogli otrzymać.
Widzimy więc, że tym wyróżniającym się zarysem powrotu Chrystusa jest błogosławienie całej ludzkiej rodzinie, zarówno żywym, jak i umarłym, sposobnościami restytucji. Tym, którzy wiernie korzystają z tych sposobności dana będzie doskonała Ziemia [odzyskany Eden jako miejsce ich wiecznego zamieszkania i jako ich królestwo] (Mat. 25:34; Iz. 35:1, 2, 6, 7, 10; Ezech. 36:25; Ps. 37:9, 11, 29, 34). Jednak ci wszyscy, którzy odrzucą reformy jakie znajdą się wśród tych sposobności, zostaną wytraceni spośród ludzi we wtórej śmierci, bo umrą ponownie i tym samym na zawsze zostaną wymazani spośród żyjących (Dz. Ap. 3:22, 23; Obj. 20:14, 15; 22:8; Ps. 37:9, 10, 20, 28, 34-36).
TP ’89,50-53; BS '88,54.