PYTANIA BIBLIJNE
Pytanie: W Ewangelii Mateusza 24:6 przeczytałem o "końcu". Kiedy nastąpi ów koniec? Także w tym rozdziale w wersetach 6,21,29, jest mowa o "trwożeniu się" i o "ucisku". Czy te słowa odnoszą się do tego samego okresu?
Odpowiedź: Słowo "koniec" (telos w języku greckim) w odniesieniu do jakiegoś okresu oznacza jeden lub któryś z trzech okresów żniwa. Tak więc, gdy Jezus mówi w wersecie 6 "jeszcze nie tu jest koniec", odnosi się On do Żniwa wieku Ewangelii (które rozpoczęło się w 1874 r.). Następnie w wersecie 14, gdy wymienia "koniec" również odnosi się. do Żniwa wieku Ewangelii. Tak więc On nadmienia, że czas Żniwa nie nadejdzie, zanim nie będzie głoszona Ewangelia na całym świecie na świadectwo wszystkim narodom. Dawanie tego świadectwa zostało dokonane w 1861 roku, gdy Biblię przetłumaczono na ostatni język (chociaż nie dialekt) na ziemi i rozpowszechniono w narodzie, który się nim posługuje. Według sprawozdań, to właśnie w tym roku dokonały tego Towarzystwa Biblijne, które swą szeroką działalność rozpoczęły w 1804 roku na sposób Williama Cary'ego (po tym, gdy usłyszał o długiej wędrówce młodej walijki, panny Mary Jones, przepełnionej silnym pragnieniem zdobycia Biblii).
Bardzo wyraźny przypadek słowa telos, "koniec" w znaczeniu żniwa (to znaczy Żniwa wieku Żydowskiego i Żniwa wieku Ewangelii) występuje w 1 Kor. 10:11 (końce wieków, według Diaglotta, NASB, itd.). W kontekście Apostoł Paweł mówi o pięciu przesiewaniach (wiersze 6-10), które silnie zaznaczyły Żniwo wieku Żydowskiego i Żniwo wieku Ewangelii.
Również w 1 Kor. 15:24 "końcem" jest "Mały Okres", który będzie Żniwem wieku Tysiąclecia. Wobec tego, gdziekolwiek występuje słowo telos, "koniec" jako okres czasu, odnosi się ono do jednego lub któregoś z pozostałych trzech żniw (gdyż żniwo jest końcem Wieku, jak mówi Jezus).
W Ewangelii Mateusza 24:4-14 jest podana krótka historia całego wieku Ewangelii, zwłaszcza w odniesieniu do Izraela i Kościoła. Jezus posługuje się podobnym językiem w analogicznym opisie podanym w Ewangelii Łukasza 21:5-24 (gdzie przedstawia On ucisk przy końcu wieku żydowskiego). Tam Jezus również mówi o narodach powstających jeden przeciw drugiemu i o "wojnach i wieściach o wojnach". Jednakże kontekst wskazuje, że odnosi się On do Żniwa żydowskiego, które skończyło się zniszczeniem Jerozolimy, jej świątyni i rozproszeniem Izraela.
Następna kwestia, którą, jak sądzimy, powinniśmy mieć na uwadze, występuje w Ewangelii Mateusza 24:8, gdzie "początkiem boleści" Jezus nazywa wymienione w wersetach 6 i 7 formy ucisku. Tak więc wersety 6 i 7 oczywiście nie mówią o formach ucisku pojawiających się przy końcu tego wieku. Z tego wynika, że poprawnie interpretujemy Ewangelię. Mateusza 24:4-14, jako podającą krótkie streszczenie historii całego wieku Ewangelii aż do jego żniwa w 1874 roku.
DWA RODZAJE UCISKU Z EWANGELII MATEUSZA 24
Co do drugiej części pytania, rozumielibyśmy ją następująco: Istnieją dwa szczególne rodzaje ucisku, które są wzmiankowane w Ewangelii Mateusza 24:
(1) ten, przychodzący na Izraela, Kościół i świat przed nastaniem początku końca w 1874 roku i
(2) ten, następujący od 1914 roku.
Jak Jezus naucza w Ewangelii Mateusza 24:8,9, ten pierwszy miał nastać jako "początek boleści". Rozumiemy, że w 29 wersecie jest o nim wzmianka. Nie sądzimy, że 29 werset odnosi się do ucisku z wersetów 21 i 22. Ten następny odnosi się do wielkiego ucisku czasu ucisku (który rozpoczął się. na jesieni 1914 roku pierwszą wojną światową), podczas gdy wielki ucisk z wersetów 8,12,29 nadszedł przed końcem (żniwem) wieku Ewangelii (w. 14 ).
Podamy dwa argumenty na poparcie przedstawionego powyżej stanowiska:
(1) Równoległa relacja podana u Łukasza 21:24-26 ten podział popiera. Nie jest to tak wyraźne w relacjach Mateusza i Marka, jak w porównaniu z zapisem Łukasza, który wydaje się zwięźle streszczać wydarzenia wieku Ewangelii i (używając innych wyrażeń niż "utrapienia onych dni") odnosi się. w wersetach 25 i 26 tylko do ucisku, którym zakończy się ten wiek.
Mówi on:
"I polegną [Żydzi] od ostrza miecza, i zapędzeni będą w niewolę między wszystkie narody, i będzie Jeruzalem deptane od pogan, aż się wypełnią czasy pogan. Tedy będą znaki na słońcu i na księżycu i na gwiazdach, a na ziemi uciśnienie narodów z rozpaczą, gdy zaszumi morze i wały; Tak, iż ludzie drętwieć będą przed strachem i oczekiwaniem tych rzeczy, które przyjdą na wszystek świat" (Łuk. 21:24-26).
Faktem jest, że cały ten wiek był okresem ucisku, do którego odwołuje się. Mateusz 24:9-12 i następnie w 29 wersecie. Wczesny Kościół był prześladowany przez świecki Rzym, podczas gdy później, po przejęciu kontroli przez papieski Rzym, wszyscy, którzy nie aprobowali jego obrzydliwości byli bezpośrednio prześladowani przez niego (przez Jezabelę) lub też pośrednio przez władzę, świecką (reprezentowaną w Achabie, którego Jezabela poślubiła). Byli poddani władzy papieskiej, a ona niszczyła świętych Najwyższego (Obj. 13:7) przez 1260 lat aż do roku 1799 ("czas, czasy, i połowa czasu", Obj. 12:14). To długie prześladowanie, podczas którego "oczyszczonych i wybielonych i doświadczonych wielu było" i podczas którego matka wszetecznic była "pijana krwią świętych i krwią męczenników Jezusowych" (Obj. 17:6), zakończyło się, co już uprzednio wykazaliśmy, praktycznie w 1776 roku, a w rzeczywistości w 1799 roku, gdy papież w swym autorytecie został poniżony przed światem przez Napoleona.
(2) Następnym argumentem na poparcie tego, że w Ewangelii Mateusza 24 występują co najmniej dwa różne uciski jest co następuje: zarówno język angielski, jak i grecki ma dwa zaimki wskazujące: houtos ("ten") i ekeinos ("tamten"), a w liczbie mnogiej odpowiednio houtoi (te) i ekeinoi (tamte). Podczas gdy do każdego z dwóch uprzednich zdarzeń można się. odwołać za pomocą zaimka, to bliższe zasygnalizowane jest przez użycie greckiego zaimka wskazującego houtos ("ten"), dalsze zaś zdarzenie jest podkreślone przez użycie zaimka wskazującego ekeinos ("tamten"). W 29 wersecie słowo "dni" nie jest powiązane z zaimkiem wskazującym houtoi (te, liczba mnoga), lecz ekeinoi (tamte, liczba mnoga). Dlatego to dowodzi, że dni, o których jest tu mowa, nie są najbliższymi dniami z wersetów 21 i 22, lecz dalszymi dniami, tymi z wersetów 6-12. I stąd w.29 nie odnosi się do ucisku wymienionego w wersetach 21 i 22, lecz do ucisku (sprzed 1874r.) wymienionego w pierwszej części rozdziału (w. 6-12).
Po zapoznaniu się. z faktami tej sprawy stwierdzamy, że jest to prawda. Pierwszy ucisk pośród ludu Bożego zakończył się z chwilą obalenia papiestwa w 1799 r. Bezpośrednio po tamtym czasie (według w. 29) rozpoczęło się zaćmienie symbolicznego słońca i księżyca, ponieważ na początku dziewiętnastego stulecia nastało niedowiarstwo w formie "wyższego krytycyzmu" zarówno względem Starego, jak i Nowego Testamentu. Zatem w.29 odnosi się do ucisku, który kończy się w 1799 roku i do wyższego krytycyzmu wraz z wynikającym z niego odpadaniem podczas zaćmienia Starego i Nowego Testamentu, a ponieważ w.30 odnosi się. do Paruzji naszego Pana, to oczywiście Paruzja jest właściwie umieszczona jako okres następujący po ucisku z wersetu 29 (zakończonym w 1799 r.) i podczas wielkiego odpadania, mającego związek z wyższym krytycyzmem względem Starego i Nowego Testamentu, który spowodował "spadanie" wielkich "gwiazd" ambony. To zaćmienie zaczęło się przez opublikowanie w 1835 roku trzech najbardziej wpływowych dzieł spośród wszystkich książek wczesnego wyższego krytycyzmu, mianowicie: (1) Teologia Starego Testamentu (Old Testament Theology) Vatkiego, (2) Listy Pasterskie (Pastorał Epistles) Bauera i (3) Życie Chrystusa (Life of Christ) Straussa.
Dalsze informacje na temat dwudziestego czwartego rozdziału Ewangelii Mateusza są podane w Wykładach Pisma Świętego, rozdz. XII, tom 4, "Walka Armagedonu".
SB ’91,15-16; BS '90,77.