POLITEIZM - FAŁSZYWY POGLĄD
ISTNIEJE WIELE FAŁSZYWYCH poglądów o Bogu, wśród nich ateizm, materializm, ewolucjonizm, agnostycyzm, panteizm, deizm i politeizm. W tym artykule przedstawiamy przegląd fałszywego zapatrywania na Boga znanego jako politeizm, który występuje dosłownie wśród wszystkich narodów świata i ostatecznie został nawet przyjęty do doktryny chrześcijańskiej (co widać w poprzednim artykule na temat wyznaniowego trynitarianizmu).
Słowo "politeizm" pochodzi od dwóch greckich słów: polys i theismos. Polys znaczy "dużo", w niektórych związkach mowy "wiele", a theismos znaczy "doktryna o Bogu". Złożone słowo politeizm oznacza zatem doktrynę o wielu bogach.
W politeizmie zawsze występuje wielość bóstw. Praktycznie we wszystkich formach politeizmu istnieją trzej najwyżsi bogowie, którzy rzekomo tworzą jednego najwyższego boga. W Indiach na przykład ci trzej bogowie w jednym to Brahma, Wisznu i Sziwa zwani Trimurte (co jest indyjskim określeniem trójcy). W Babilonii i Asyrii byli Anos, Illinos i Aos. W Fenicji Ulomus, Ulosuros i Eliun. W Egipcie Amon, Ptah i Ozyrys. W Grecji Zeus, Posejdon i Adonis. W Rzymie Jupiter, Neptun i Pluton. Wśród ludów celtyckich zwano ich Kriosan, Biosena i Siva. Ludy germańskie mówiły o nich jako o Thor, Wodan i Frija.
Pomijając inne pogańskie trójce bez szczegółowego ich wymieniania odnotowujemy, że starożytni Meksykanie czcili słońce pod trzema postaciami zwanymi przez nich Ojcem, Synem i Bratnim Słońcem. Jednego ze swych wielkich bożków zwali Tangalanga - Jeden w Trzech i Trzej w Jednym. Ich trzej bogowie wywodzący się od pierwszego boga nazywani byli Trinamaaka - Trójca.
W ten sposób nie tylko pojęcie, ale także sama terminologia głównych bogów pogaństwa została wprowadzona do chrześcijaństwa na początku wieku Ewangelii przez apostazję, w celu określenia fałszywego trynitarianizmu u wyznań wiary. By uczynić ten obraz zupełnym, szatan postawił Marię na najwyższym miejscu spośród pogańskich bogiń, która stała tuż pod ich trójcą bóstw; na miejsce mniejszych bożków i bogiń pogaństwa wprowadzono ponadto kanonizowanych świętych. W ten sposób katolicyzm wprowadził pogańskie pojęcia bogów i bogiń pod chrześcijańskimi nazwami. Można go zatem zaliczyć do religii politeistycznych. Choć większość sekt protestanckich przejęła od katolicyzmu wyznaniową trójcę (różną od trójcy Biblii w postaci Boga, Jezusa jako Syna i Ducha świętego jako ich usposobienia i wpływu), na szczęście nie przejęła jego kultu Marii i świętych, unikając w ten sposób głównego politeizmu Rzymu.
WIĘKSZOŚĆ RELIGII JEST POLITEISTYCZNA
Lepiej zrozumiemy znaczenie politeizmu, jeśli skontrastujemy go z pojęciami "ateizmu" (doktryny o nieistnieniu Boga) i "monoteizmu" (doktryny o jednym Bogu). Istnieją tylko trzy prawdziwie monoteistyczne religie: judaizm, niewyznaniowe chrześcijaństwo i islam. Wszystkie inne formy religijne są w mniejszym lub większym stopniu politeistyczne. Jest rzeczą charakterystyczną, że monoteizm w głównej mierze występuje tylko wśród potomków Abrahama (cielesnych i duchowych). Politeizm oznacza to samo co pogaństwo - słowo związane z łacińskim paganus (mieszkańcem wiejskich terenów). Pojęcie to zrodziło się ze skłonności ludności wiejskiej do odrzucania chrześcijaństwa na korzyść swoich bogów jeszcze przez długi czas po tym, jak ludność miejska imperium rzymskiego przyjęła chrześcijaństwo; dlatego nazywano ich zwykle pagani, co było aluzją do ich pogańskiego charakteru. Na początku piątego wieku Augustyn powiedział: "Czcicieli bogów fałszywych i licznych nazywamy poganami (pagani)".
Politeizm i bałwochwalstwo są praktycznie jednoznaczne, nie etymologicznie, lecz rzeczowo, ponieważ niemal powszechnie występują obok siebie, a dosłownie każda politeistyczna religia posiada zestaw czczonych i wielbionych bożków.
Między politeizmem a monoteizmem istnieją wyraźne różnice poza podstawową różnicą (między jednym a wieloma bogami). W monoteizmie zupełność i supremacja łączą się w pojęciu o jednym tylko Bogu, podczas gdy pojęć tych brakuje w politeizmie. Jest to właściwe dla natury tych dwóch poglądów. Ponieważ monoteizm w jednej istocie łączy najwyższą doskonałość przymiotów, już w samej swej naturze oznacza zupełność i dominującą doskonałość Boskich przymiotów; politeizm natomiast w samej swej istocie przeczy im, ponieważ Boskie cechy rozkłada na wielu bogów.
Politeizmowi brakuje tych dwóch elementów także z powodu tego, co przypisuje wszystkim swym bogom razem wziętym - tzn. że jeśli w jednym Bogu skupimy wszystkie przymioty, jakich politeizm używa wobec swych bogów, wynikiem nie będzie zupełny i najwyższy Bóg, ponieważ żaden z ich największych bogów nie posiada tych dwóch cech. Dla przykładu: Jupiter był uważany za bardzo inteligentnego, potężnego i mniej lub bardziej dobrotliwego, a jednak był ograniczony w swej mocy - niekiedy przez innych bogów, a zawsze przez to, co Rzymianie i Grecy nazywali "przeznaczeniem".
MITOLOGIE OBFITUJĄ W BEZBOŻNE HISTORIE
Politeistyczni bogowie są także dalecy od świętości. Rzymskie i greckie mitologie dosłownie roją się od historii o nieczystości, kazirodztwie, gwałtach, kradzieżach, kłótniach, zazdrości, grabieżach, morderstwach, kłamstwach, pożądaniu i oszczerstwach wśród bogów. Jest to także prawdziwe w odniesieniu do bogów Indii, Egiptu, Babilonii itd. W każdym szczególe oczywistym jest wyraźnie niższy poziom przymiotów istoty i charakteru politeistycznych bogów od poziomu jedynego Boga Biblii. Stawia to Boga Biblii w jedynej w swym rodzaju pozycji wyższości, na poziomie zajmowanym tylko przez Niego Samego, ku zawstydzeniu bogów politeistycznych. Chrześcijanin nie znajduje w swym Bogu niczego, czego mógłby się wstydzić, podczas gdy politeizm tak bardzo wymaga tłumaczenia się z przymiotów charakteru i istoty swych bogów, że jego obrońcy zawstydzeni opuszczają głowy, gdy twarzą w twarz spotkają się w dyskusji z chrześcijańskimi apologetami.
Początkowo rodzina ludzka była monoteistyczna - wierzyła i czciła tylko jednego Boga. W całym okresie przedpotopowym nie ma żadnego śladu politeizmu. Powstałe po potopie mitologie rzekomo mówią o działalności politeistycznych bogów w stwarzaniu i po stworzeniu, lecz mity te częściowo są wynalazkiem późniejszych czasów, a częściowo wypaczeniem działalności synów Bożych - aniołów, którzy zarządzali ludzkością w pierwszej dyspensacji, z których niektórzy materializowali się na ziemi, brali ludzkie żony i stali się ojcami synów olbrzymów - półbogów politeizmu (1 Moj. 6:2-4).
Na twierdzenie niedowiarków, ewolucjonistów i wyższych krytyków, którzy utrzymują że rodzaj ludzki początkowo był politeistyczny i stopniowo rozwinął się w religię monoteistyczną - odpowiadamy, iż większość ludzkości nadal jest politeistyczna, że tylko jeden naród wiele lat po potopie był monoteistyczny, częściowo dzięki tradycji, częściowo dzięki objawieniu; że od tego właśnie narodu (nie przez ewolucję, lecz przez przejęcie) inni przyjęli monoteizm; oraz że według Biblii politeizm był po potopie odejściem od pierwotnego objawienia i późniejszego sposobu myślenia (Rzym. 1:19-28). Wyżej przytoczony fragment Pisma Świętego pokazuje, że politeizm miał swój początek po potopie. Inne sugestie biblijne wskazują, że najpierw pojawił się on w Babilonii, a później rozpowszechnił w Egipcie wśród potomków Chama.
TWÓRCY POLITEIZMU
Twórcami politeizmu byli Nemrod i jego żona Semiramidy, która była także jego matką.
Krótka informacja o Nemrodzie podana jest w 1 Moj. 10:8-12. Słowo "Nemrod" oznacza ujarzmiający przez lamparta. W czasie polowania używał do pomocy lamparta (co sugerują wykopaliska archeologiczne w Babilonii i Egipcie), a jego żona towarzyszyła mu w pościgach. Szybkie rozmnażanie się dzikich zwierząt i gadów najwyraźniej uczyniło ludzi skłonnymi do ograniczania ich liczby. Odwaga Nemroda jako myśliwego podniosła jego prestiż, dzięki któremu stał się pierwszym królem Babilonii i Asyrii (na co wskazują powyższe teksty).
Fakt, że był pierwszym królem Niniwy (1 Moj. 10:11) o czym wiemy dzięki historii świeckiej, umożliwia nam utożsamienie go z pierwszym jej królem Ninusem, od którego miasto otrzymało swą nazwę (Niniwa - mieszkanie Ninusa). Był on synem, a później mężem Semiramidy znanej nam z historii świeckiej, pierwszej królowej Niniwy i jego żony. Pochodzenie od nikczemnego Chama i Chusa oraz poślubienie własnej matki świadczą o podłym charakterze Nemroda równym nikczemności jego żony. Odciągali oni ludzi od religii polegania na Bogu do polegania na Nemrodzie jako ich wyzwolicielu i królu w światowości, luksusach, przyjemnościach i rozpuście.
W ten sposób Nemrod odwrócił religię Babilonu od Boga w kierunku samego siebie i swej żony, przez co ich udziałem stały się w pewnym stopniu Boskie zaszczyty. Według historii świeckiej i archeologii wymyślili oni pewne wstępne rytuały zwane misteriami, przy pomocy których odgrywali swe fałszywe religie opowiadając pewnym wybranym osobom mity o bogach (aniołach, którzy przed potopem wzięli sobie ludzkie żony) i półbogach (olbrzymach narodzonych z tych związków) - dzięki którym wynieśli siebie do poziomu czci istoty boskiej.
Choć Pismo Święte milczy na ten temat, historycy starożytności i pozostałości archeologiczne nasuwają myśl, że Nemrod pod imieniem Ozyrysa, a Semiramidy pod imieniem Izyda udali się do Egiptu i zostali panami tego kraju. Stali się oni jednak tak nikczemnymi, że 72 najwyższych sędziów Egiptu z inicjatywy Melchizedeka (pasterskiego króla zarządzającego Egiptem) skazało Nemroda na śmierć. Jego ciało zostało pocięte na kawałki i wysłane do różnych miast Egiptu jako przykład ostrzegający przed losem jaki spotka czynicieli zła.
Przybici smutkiem Izyda i jej syn Chorus zebrali te części jego ciała dla celów mumifikacyjnych, a następnie rozpowszechnili historię o ożyciu Nemroda i wstąpieniu do nieba jako boga. Stworzyła ona obrzęd, którego kulminacją było cierpienie i śmierć tego "boga". Wokół tego rytuału powstała religia Egiptu (ze swą wielością bóstw). Śmierć Izydy i Chorusa stała się okazją uczynienia ich bogami. Inne wybitne osobistości Egiptu wprowadzone w tajniki tego misterium po swej śmierci również były przedstawione jako bóstwa.
W związku 1 Moj. 3:15 powstał mit, że Izyda była matką obiecanego nasienia, jej syn i mąż Ozyrys tym nasieniem, który broniąc ludzkość przed atakami dzikich zwierząt udowodnił, że był jej obiecanym wyzwolicielem. Następnie powstał mit, że Ozyrys zginął gdy zabijał olbrzymiego niebezpiecznego węża. Tak zaaranżowane mity z innymi imionami, miejscami i okolicznościami obiegły cały pogański świat i stały się podstawą niemal wszystkich politeistycznych religii. W taki właśnie sposób powstawał, rozwijał i szerzył się wśród ludzkości politeizm.
SZATAN U ŹRÓDEŁ POLITEIZMU
Co za tym się kryło? Św. Paweł, Dawid i Mojżesz udzielają nam wskazówki, która rozjaśnia cały ten obraz. Stwierdzają oni, że bogowie politeizmu to diabły i demony (1 Kor. 10:20; Ps. 106:37; 3 Moj. 17:7; 5 Moj. 32:17). Jezus i św. Paweł oświadczają ponadto, że bogiem i księciem tego świata jest szatan (Jan 16:11; Efez. 2:2) i że inni upadli aniołowie są jego pomocnikami w tym rządzeniu (Efez. 6:11,12). Słowem, podając się za rzekomo przemienionych w bogów zmarłych ludzi, szatan i dwóch z jego pomocników uczynili siebie przedmiotem kultu, jako rzekomo najwyższego, potrójnego boga. Inny demon stał się najwyższą boginią, a pozostałe demony były czczone pod imionami pozostałych bogów i bogiń.
Innymi słowy politeizm jest demonizmem, religią diabłów jako pogańskich bogów i bogiń. Został ustanowiony przez szatana dla dwojakiego celu: 1) by odwrócić umysły i serca ludzi od jedynego prawdziwego Boga i sprawiedliwości oraz 2) by zwrócić ich serca ku sobie jako ich bogu i zniewolić nieprawością. Te dwa zamysły udało mu się zrealizować z większością rodzaju ludzkiego. Z takiego punktu widzenia rozumiemy dlaczego Biblia jest tak pełna demaskowania pogańskich religii i dlaczego mają one tak upadlający wpływ na człowieka - fizyczny, umysłowy, moralny i religijny.
W religiach tych szatan skopiował tyle, ile mógł zrozumieć z nielicznych obietnic o Mesjaszu, podanych przed rozpoczęciem przez niego tego kopiowania. Prawdziwy Bóg zajął tam miejsce diabła, diabeł miejsce Boga, a ci naprawdę nikczemni zostali przedstawieni jako dobrzy, podczas gdy sprawiedliwi sprzeciwiający się niegodziwcom zostali pokazani jako czyniciele zła. Do czasu śmierci Nemroda (Ozyrysa) podane zostały tylko dwie obietnice dotyczące przewidzianego przez Boga wyzwolenia: 1) nasienie niewiasty w stanie walki z wężem i pocierające głowę węża, a wąż pocierający jego piętę (1 Moj. 3:15) i 2) główne błogosławieństwo dla tych, reprezentowanych przez Sema i mniejsze błogosławieństwa dla tych, reprezentowanych przez Jafeta oraz przekleństwo dla tych, reprezentowanych przez Chama (1 Moj. 9:25-27).
SZATAN SFAŁSZOWAŁ BOSKIE OBIETNICE
Gdy Bóg podał kolejne obietnice dotyczące prawdziwego wyzwoliciela i Jego dzieła wyzwalania, szatan przerobił je na swoje imitacje. Wracając po tych uwagach do Nemroda (Ozyrysa) i Semiramidy (Izydy) możemy zauważyć, w jaki sposób powstało wokół nich to sfałszowanie. Semiramida została fałszywie przedstawiona jako matka nasienia niewiasty z 1 Moj. 3:15, podczas gdy Nemrod pokazany jako jej nasienie. Melchizedek, jako główny z pasterskich królów przeciwnych Ozyrysowi, był rzekomym nasieniem węża. Jego słuszny sprzeciw wobec podłego postępowania Ozyrysa był przedstawiany jako wrogi stosunek nasienia węża do nasienia niewiasty. Potarcie głowy węża miało być śmiercią sprowadzoną przez fałszywe nasienie niewiasty na rzekomego węża (w rzeczywistości Boga), a śmierć Ozyrysa była rzekomo potarciem stopy nasienia niewiasty, podczas gdy podniesienie Ozyrysa po jego śmierci do stanu boskiego było rzekomym uwielbieniem nasienia niewiasty.
Błogosławienie tych, których reprezentował Sem zostało sfałszowane przez rzekome szczęście tych nielicznych wybranych, którzy zostali wtajemniczeni w pogańskie "misteria". Błogosławieństwa wylane na tych, których reprezentował Jafet zostały przeniesione na rzekome szczęście zwolenników tak "wtajemniczonych wybranych". Przekleństwo rzucone na tych, których reprezentował Cham zostało pokazane w cierpieniach doznawanych przez rzekome nasienie węża. W miarę jak Bóg przez patriarchów, prawodawcę, proroków, Chrystusa i apostołów podawał dodatkowe informacje odnośnie mającego nadejść Wyzwoliciela szatan wprowadzał je do swoich imitacji, które popierał. Osiągnęły one szczyt w papiestwie - arcydziele szatana w fałszowaniu każdego zarysu prawdziwego Nasienia, Jego dzieła i panowania.
W mitach politeizmu zdolność polowania wyzwalającego boga (Nemroda) jest wyraźnie widoczna w skórach lamparta, w jakie według opisu ubrani byli on i jego kapłani, w broni jaką nosił oraz w jego rzekomej walce z wężem. Pojawiają się one w "misteriach" egipskiego Ozyrysa, rzymskiego Bachusa, greckiego Adonisa i syryjskiego Tammusa (Ezech. 8:14). Melchizedek jest pokazany w dziku, który zabił tego fałszywego wyzwoliciela (który jest jedną i tą samą osobą pod tymi różnymi narodowymi imionami). Smutek Semiramidy przedstawiony jest w smutku Izydy po Ozyrysie, Wenus po Bachusie, Astarte po Adonisie i Astarot po Tammusie. Fakt, że Semiramida była myśliwym pokazany jest w kołczanie pełnym strzał i łuku egipskiej Izydy, greckiej Artemis, syryjskiej Asher i rzymskiej Diany.
POLITEIZM JEST DEMONIZMEM
Bez względu na różne imiona nadawane tym postaciom przez różne narody, były one tymi samymi dwiema jednostkami. Pomimo różnych miejscowych kolorytów im nadawanych byli oni tymi samymi ludźmi, którzy siebie wynieśli do stanu bogów. Pod ich imionami, oraz innych rzekomo przemienionych w bogów ludzi, szatan i jego demoniczni współpracownicy zdobyli dla siebie kult i służbę pogan.
Dlatego pomimo niewielkich różnic w religiach pogańskich panowała jedność. Różnice te były lokalnym ubarwieniem, w którym szatan starał się zalecić swą religię uczuciom pogan. We wszystkich istotnych elementach udało mu się jednak stworzyć tę samą religię wszędzie i we wszystkich narodach. To dlatego pogańskie religie prawie nigdy wzajemnie się nie prześladowały. To dlatego pod różnymi imionami wszystkie one uznawały swoich bogów za te same istoty. To właśnie dlatego (na przykład) Rzymianie mogli przyjmować religie podbijanych narodów z wyjątkiem religii Żydów.
CO BABILON MA WSPÓLNEGO Z CHRZEŚCIJAŃSTWEM ?
Ważne jest, byśmy pamiętali że politeizm powstał w Babilonie i stamtąd przeniósł się do innych krajów, a szczególnie do Egiptu. Jeśli będziemy o tym pamiętać, zrozumiemy w jaki sposób Babilon w typie (Jer. 51:7) i antytypie (Obj. 17:5; 18:2,3) upijał narody fałszywymi doktrynami. Bóg użył go jako typu na katolicyzm, mistyczny Babilon z proroctw, właśnie dlatego, że fałszywe religie (politeizm) miały w nim swój początek i w nim osiągnęły swój największy wpływ.
To nie wszystko. Szatan wprowadził do mistycznego Babilonu tyle obrzędów politeizmu, ile to tylko było możliwe, i nadał im chrześcijańskie nazwy, zachowując jednak możliwie najwięcej ich pogańskich zewnętrznych i wewnętrznych cech. W ten sposób rzymski kościół nauczał wyznaniowego trynitarianizmu, narzucając go kościelnictwu. Data i obrzędy świąt tzw. Bożego Narodzenia w kościele rzymskim są bardzo zbliżone do tych związanych z narodzinami i datą politeistycznego świętowania urodzin Nemroda. Kult madonny i dziecięcia jest przeniesieniem pogańskiego kultu bogini matki i syna. Rzymski post przypomina politeistyczny czas opłakiwania śmierci ich boga wyzwoliciela.
Rzymskie niebiblijne podkreślanie opłakiwania przez Marię śmierci Jezusa jest odpowiednikiem opłakiwania przez Semiramidę śmierci Nemroda. Zmartwychwstanie Jezusa w ciele to rzymski równoważnik politeistycznego ubóstwiania Ozyrysa itd. Kult serca Jezusa jest podobny do politeistycznego kultu serca Ozyrysa itd. Msza jest przeniesieniem politeistycznego wykonania śmierci na bogu wyzwolicielu.
Podobnymi odpowiednikami właściwych politeistycznych cech są także konfesjonały, absolucje, ascetyzm, monastycyzm, kapłaństwo i jego "celibat", hierarchia i papież jako jej głowa itd.
Fakty te potwierdzają, że szatan wprowadził do kościoła rzymskiego różne elementy, które zawarł także w politeizmie. Ale uczynił jeszcze coś więcej; w systemie tym sfałszował wszystko to, co dotyczy prawdziwego Chrystusa - w doktrynie, organizacji i czynach. Bóg określa kościół rzymski mistycznym Babilonem właśnie z powodu jego całkowicie pogańskiego charakteru, który został zainicjowany i propagowany w Babilonie.
W powyższej części tego artykułu bardzo wyraźnie mogliśmy dostrzec nade wszystko niegodziwy charakter politeizmu. Zamiast być (jak utrzymują ewolucjoniści) etapem rozwoju człowieka ze stanu zwierzęcego do życia rozumnego (religia jest jedną z różnic między człowiekiem a zwierzęciem), jest etapem jego degradacji od wiary i służenia jedynemu Bogu do wiary i służenia diabłu i podległym mu demonom.
Jego autorem jest szatan i w związku z tym jego teorie są diabelskimi oszustwami i fałszowaniem światła powoli postępującego Boskiego objawienia. Zamiast podnosić człowieka, politeizm degraduje go i odsuwa od prawdziwego Boga i pobożnego życia. Zawsze opowiadał się po stronie pierwszych kłamstw szatana (1 Moj. 3:4,5) - nierealności śmierci, świadomości umarłych, przemiany ludzi w chwili śmierci w istoty duchowe oraz szczęścia lub tortur dla zmarłych.
Zawsze też opowiadał się po stronie następnego wielkiego szatańskiego błędu: trzema bogami tworzącymi jednego - trójcę politeizmu i wyznaniowości. Gdy spojrzymy nań z punktu widzenia powyższego opisu jego filozofii, mamy właściwą perspektywę. Z właściwego punktu widzenia dostrzegamy jego istotę, cele oraz rezultaty i prawidłowo możemy wymierzyć jego rzeczywistą wielkość. Jesteśmy zatem w stanie zrozumieć sposób, w jaki przedstawiony jest on w Piśmie Świętym. Opisy proroków stają się jego trzeźwą oceną, a ich gorliwość jako sług Boga i jako patriotów dążących do niedopuszczenia na jego przeniknięcie do Izraela oraz wysiłki w celu jego usunięcia, gdy się tam zagnieździł, jawią się jako zupełnie właściwe i usprawiedliwione.
STAŁE ATAKOWANIE MONOTEIZMU
Zdecydowane i wytrwałe wysiłki szatana narzucania politeizmu Izraelowi miały nie tylko na celu popieranie swojej religii, lecz także usuwanie monoteizmu. Izrael był wówczas jedynym monoteistycznym narodem, którego misją było, między innymi, zachowanie prawdy. o jedynym prawdziwym Bogu. Dlatego Izrael był polem walki monoteizmu i politeizmu. Dziękujemy Bogu, że monoteizm przetrwał, mimo wielowiekowych ataków szatana (przez politeizm).
Ale walka nie skończyła się wraz z wiekiem Żydowskim. Gdy na scenie ludzkości pojawiło się chrześcijaństwo (jako kolejna religia monoteistyczna), szatan rozpoczął najbardziej podstępny ze swych ataków na monoteizm. Przez apostazję, która miała swój początek za dni św. Pawła (2 Tes. 2:7), szatan przeprowadził największy swój atak i na długie wieki narzucił chrześcijanom prawdziwy politeizm, czyniąc rzymski katolicyzm dość dokładnym odpowiednikiem politeizmu starożytnego pogaństwa.
Choć reformacja usunęła wiele z przyjętego przez Rzym politeizmu, jego główne cechy pozostawiła najczęściej nietknięte; nawet dzisiaj cecha ta -wyznaniowy trynitarianizm - nie została całkowicie odrzucona, co niebawem, jak wierzymy, się stanie. W miarę jak chrześcijanie będą się uczyć myśleć logicznie i zgodnie z Biblią, uwolnią się od tej narośli, tego zatrutego przeszczepu na grunt chrześcijański. "W on dzień Pan będzie jeden, i imię jego jedno" (Zach. 14:9).
POLITEIZM RODZI BAŁWOCHWALSTWO
Bałwochwalstwo jest zwykle produktem ubocznym politeizmu, choć nie jest z nim zupełnie równoznaczne (co potwierdza religia starożytnej Persji, w której nie było żadnych bożków). Jest ono wynikiem braku zdolności u przeciętnego niewykształconego człowieka do czczenia niewidzialnej istoty duchowej bez widzialnego przedstawienia jej w czymś, co jak się zakłada jest jej mieszkaniem. Te bożki tworzą całą galerię: niektóre z nich są zwykłymi, fetyszami, amuletami lub zaklęciami najczęściej prawie bez jakiejkolwiek wartości i w niekończących się odmianach. Niektóre z nich to kije, pnie i kamienie, szczególnie we wczesnych religiach politeistycznych i późniejszych religiach Afryki. Niektóre to brzydkie postacie ohydnych bożków i bogiń podobno zdobiące świątynie Indii, Chin, Japonii itp. Niektóre to podobizny ludzkich ciał z głowami różnych zwierząt, ptaków, gadów itp.(tak jak w Egipcie). I wreszcie inne jeszcze to absurdalne twory greckich i rzymskich malarzy i rzeźbiarzy. Pewne z nich są obrazami i malowidłami w kościołach rzymskim i greckim.
(cdn.)
SB ’92,44-48.