PYTANIA BIBLIJNE
Pytanie: Na czym będzie polegać chwalebna wolność, jaką ma osiągnąć całe stworzenie przy objawieniu się synów Bożych (Rzym. 8:19,21)?
Odpowiedź: Istota tej wspaniałej wolności jest pokazana przez św. Pawła przez skontrastowanie jej w tym samym wersecie z niewolą - "niewolą skażenia", tzn. śmiercią adamową i wszystkim, co się z nią wiąże: bólem, chorobą, smutkiem itp. Przez ponad 6.000 lat okazuje się ona okrutną niewolą, taką, z której rodzaj ludzki nie może uciec.
Lecz przyszedł Zbawiciel, który odkupił całe stworzenie, cały świat ludzkości, dając siebie na "okup" za wszystkich (1 Tym. 2:6; Żyd. 2:9), dzięki czemu uzyskał władzę nad ludzkością wraz z prawem otworzenia grobów, dzięki wykupieniu (zasługą własnej cennej krwi), i uwolnienia wszystkich ludzi z wszelkich więzów niewoli, jakie ich obecnie wiążą. Oświadcza, że na podstawie złożonego za wszystkich okupu "będzie zmartwychwstanie [podniesienie do doskonałości] sprawiedliwych i niesprawiedliwych" (Dz.Ap. 24:15). "Mam klucze [symbol prawa, władzy i mocy otwierania i zamykania] piekła [hades] i śmierci" (Obj. 1:18).
Pełne uwolnienie ludzi z niewoli śmierci oznacza przywrócenie ich do pierwotnej doskonałości. Adam, zanim zgrzeszył, był doskonałym człowiekiem, "ukoronowanym chwałą i czcią" (Ps. 8:6), "bardzo dobrym" w oczach Boga. Z powodu grzechu, zgodnie z wolą i prawem Boga, poddany został klątwie śmierci adamowej, "niewoli skażenia". Ponieważ dzięki ofierze pojednania Baranek Boży gładzi grzech świata, Jego prawem i przywilejem staje się zbawienie ludzi przez uwolnienie ich od kary za grzech: z niewoli skażenia - śmierci.
Takie uwolnienie z niewoli skażenia było tematem i istotą nauk Jezusa, co potwierdzają nie tylko Jego własne zapisane słowa, lecz także wcześniejsze proroctwa: "Duch panującego Pana jest nade mną; przeto mię pomazał Pan, abym opowiadał Ewangelię cichym, posłał mię, abym zawiązał rany tych, którzy są skruszonego serca, abym zwiastował pojmanym wyzwolenie, a więźniom otworzenie ciemnicy" (Iz. 61:1).
PRZYWRÓCENIE POPRZEDNIEJ WOLNOŚCI
Tak,
to było misją i posłaniem Jezusa i zostało zilustrowane przez Jego cuda, którymi
zamanifestował swą przyszłą chwałę - dzieło uzdrawiania, przywracania do łask,
uwalniania od bólu, smutku i śmierci do wolności
człowieczeństwa - wolności, jaką cieszył się człowiek, gdy był jeszcze "synem
Bożym" (Łuk. 3:38), zanim stał się grzesznikiem. Całe stworzenie zostanie
ponownie przywrócone do tej wolności od grzechu, śmierci i ucisku - chwalebnej
wolności, wspólnej dla synów Bożych na każdym poziomie istnienia - ludzkiej
natury (Łuk. 3:38), anielskiej natury (Ijob 38:7) czy Boskiej natury (1 Jan
3:2; 2 Piotra 1:4). Do wszystkich należy ta sama chwalebna wolność od śmierci.
Choć ludzkie stworzenie zostanie wyzwolone z niewoli obecnej śmierci i procesu umierania, jaki nastał z powodu grzechu adamowego, który zostanie usunięty dzięki okupowemu dziełu Chrystusa - nie oznacza to, że ludzie zachowają tę wolność. Mogą ją zachować, a z obecnych doświadczeń poznają wartość jej zachowania. Z własnego wyboru jednak będą mogli ponownie znaleźć się w niewoli, lecz jedynie przez świadome, uparte grzeszenie przeciwko pełnemu światłu i znajomości. Ta druga, dobrowolna niewola zwana jest wtórą śmiercią, z której nie jest obiecane żadne wyzwolenie.
O czasie wyzwolenia świata z obecnej niewoli skażenia (tego, co nastąpiło jako wynik grzechu Adama - śmierci adamowej) mówi św. Paweł u Rzym. 8:19,21. Jezus nie uwolnił więźniów w czasie swej pierwszej obecności na świecie. Wtedy głosił jedynie pojmanym wyzwolenie, a więźniom otworzenie wrót więzienia. To prawda, że gdy został skarcony przez faryzeuszy, uznających się za sprawiedliwych (przestrzegających sabat, lecz nieświadomych jego prawdziwego znaczenia) za uleczenie w dzień sabatu pewnej kobiety, odpowiedział: "A ta córka ... , którą był związał szatan oto już osiemnaście lat, zaż nie miała być rozwiązana od tej związki w dzień sabatu?" (Łuk. 13:16). Rzeczywiście, uwolnił ją od szczególnej dolegliwości, lecz nie od wszelkiej niewoli skażenia; nadal podlegała bólowi i śmierci - niewoli skażenia - a niewielka ulga udzielona jej przez Jezusa była jedynie ilustracją pełnego i kompletnego uwolnienia, jakiego udzieli w "czasach naprawienia wszystkich rzeczy" (Dz.Ap. 3:19-21) - w wielkim antytypicznym siódmym dniu, dniu sabatu, którego On jest Panem.
Czas tego wyprowadzenia z niewoli skażenia dla ludzkości i umożliwienia jej powrotu do wspaniałej doskonałości Edenu nastąpi, gdy szczególna klasa synów, wybrana w obecnym wieku chrześcijańskim jako Ciało Chrystusowe, zostanie udoskonalona wraz ze swą Głową, Jezusem. Wtedy nastąpi zamanifestowanie mocy tych Boskich synów w wyzwalaniu, podnoszeniu i udoskonalaniu ludzkiej rodziny do chwalebnej wolności synów Bożych, zapewnionej im przez okup. Wolność ta przy końcu rządów Chrystusa zostanie całkowicie osiągnięta przez wszystkich pragnących ją przyjąć. Taki jest właśnie cel Jego obiecanego panowania błogosławienie wszystkich rodzin ziemi (Obj. 5:10; 20:6; Gal. 3:8; 1 Moj. 12:3).
RODZAJ LUDZKI UWOLNIONY Z PIEKŁA [HADESU]
Pytanie: Czy znajdujący się w biblijnym piekle kiedykolwiek zostaną uwolnieni?
Odpowiedź: Tak i nie, zależnie od tego, o które biblijne piekło chodzi. Biblia mówi o dwóch piekłach. W Obj. 20:14 czytamy na przykład, że "śmierć i piekło wrzucone są w jezioro ogniste". Tekst ten wyraźnie dotyczy dwóch różnych piekieł. Pojęcie jednego piekła wrzucanego do innego, a jednocześnie będącego tylko jednym piekłem, byłoby równie nielogiczne jak historia o wężu, który zaczął pożerać sam siebie, poczynając od ogona, a w końcu zniknął we własnym gardle!
Pierwsze i drugie biblijne piekło to stany (nie miejsca) nieświadomości, zapomnienia i zniszczenia. Tak więc określenie pierwsze piekło używane jest na oznaczenie stanu zapomnienia i nieświadomości, do którego w chwili śmierci wchodzą wszyscy potomkowie Adama w wyniku jego upadku i grzechu, z którego jest nadzieja powrotu przez zmartwychwstanie. Określenie drugie piekło używane jest na oznaczenie pełnego, całkowitego i wiecznego unicestwienia tych, którzy popełniają zupełnie rozmyślne grzechy przeciwko pełnemu światłu Prawdy. Jest to stan, z którego nie ma żadnego powrotu.
W Biblii Króla Jakuba szeol i hades przetłumaczone są 41 razy jako piekło, 32 razy jako grób i 3 razy dół. Równoległość greckiego słowa hades z hebrajskim słowem szeol jest oczywista z Dz.Ap. 2:27 i 1 Kor.15:54, 55, które są cytowane z Ps. 16:10; Iz. 25:8 i Oz. 13:14.
W Ps. 16:10 Dawid napisał: "nie zostawisz duszy mojej w grobie [hebr. szeol]", lecz Apostoł Piotr w dniu zesłania Ducha Świętego wyjaśnił, że Dawid nadal pozostawał martwy w piekle [hadesie, tzn. zapomnieniu, nieświadomości stanu śmierci] i mówił proroczo "o zmartwychwstaniu Chrystusowym, iż nie została dusza jego w piekle" (Dz.Ap. 2:25-31).
Na podstawie tego widzimy, że dusza Jezusa w stanie śmierci przebywała w piekle. Nie sądzimy, by po śmierci Jezus poszedł na wieczne męki. Karą za grzech jest śmierć (Rzym. 6:23; Ezech.18:4,20; Jak. 1:15), tak więc spłacając mający nas wyzwolić dług, Jezus "wylał na śmierć duszę swoją"; "Którego Bóg wzbudził rozwiązawszy boleści śmierci, jakoż było to niepodobne, aby od niej miał być zatrzymany" - "bramy piekielne [hadesu]" nie mogły Go przezwyciężyć (Iz. 53:12; Dz.Ap. 2:24; Mat. 16:18).
Jezus, stając się człowiekiem, poniżył się do haniebnej śmierci na krzyżu, w rezultacie został wzbudzony z martwych i wywyższony przez Ojca (Fil. 2:5-11). W pantomimie głosił wspaniałe kazanie "duchom w więzieniu" - upadłym aniołom (1 Piotra 3:18-20; 2 Piotra 2:4).
POWRÓT ZE STANU "HADESU"
Możliwość powrotu ze stanu hadesu jest także oczywista z analizy innych wersetów, w których pojawia się to słowo, np. Obj. 1:18; 20:13. Dlatego greckie słowo hades oznacza pierwsze piekło Biblii.
Greckie słowo gehenna występuje 12 razy w Nowym Testamencie: Mat. 5:22,29,30; 10:28; 18:9; 23:15,33; Mar. 9:43,45,47; Łuk. 12:5; Jak. 3:6. Jest także tłumaczone jako piekło. Gehenna to grecka forma hebrajskiego ge-Hinnom, tłumaczonego "dolina Hinnom", która leżała tuż za Jerozolimą i służyła jako miejsce palenia odpadków i śmieci tego miasta. Jakże właściwą jest ona ilustracją ostatecznego i całkowitego zniszczenia, unicestwienia!
Choć Jezus, przez zapłacenie ceny okupu za Adama i jego rodzaj, wszystkim gwarantuje zmartwychwstanie z pierwszego piekła (Oz. 13:14; Jan 5:28,29; Dz.Ap. 24:15; 1 Kor. 15:22; Obj. 20:13), nie ma żadnej obietnicy powrotu kogokolwiek z drugiego piekła, ponieważ według Pisma Świętego Chrystus "więcej nie umiera" (Rzym. 6:9; Żyd. 10:26), a zatem ci, którzy grzeszeniem zupełnie zmarnują swoją łaskę, nie mają żadnej nadziei wiecznego życia, ponieważ ich grzech wymagałby ponownego ukrzyżowania Syna Bożego jako ich osobistej ceny okupu (Żyd. 6:4-6).
Tacy członkowie wtórej śmierci "są nieprzyjaciółmi krzyża Chrystusowego; których koniec jest zatracenie" (Fil. 3:18,19). Należą oni do tych, którzy "idą na wieczne karanie [nie wieczne życie w mękach, lecz wieczną śmierć, odcięcie, unicestwienie, które jest rzeczywiście okrutną, lecz sprawiedliwą karą. Tylko sprawiedliwi otrzymają życie] (Jan 3:36; 1 Jan 5:12; Mat. 25:41,46; Żyd. 2:14; Ps. 37; 145:20).
Ogień jest symbolem zniszczenia, nie zachowania. Adam i jego rodzaj, za który Chrystus umarł, zostanie uwolniony ze śmierci adamowej (adamowego procesu umierania) i piekła (pierwszego piekła, adamowego stanu śmierci, które w ten sposób, przez ich zmartwychwstanie, zostanie całkowicie zniszczone we "wtórej śmierci" - Obj. 20:13,14). Lecz wszyscy niepoprawnie źli będą mieli swą "część w jeziorze gorejącym ogniem i siarką: Tać jest [reprezentuje] wtóra śmierć" (Obj. 21:8). Tak więc ich wieczna kara to zupełne, całkowite i wieczne unicestwienie - drugie piekło, z którego nie ma zmartwychwstania.
To szatan bluźni święte imię Boga i zwodzi wielu ludzi, by wierzyli w jego fałszywe nauki, że karą za grzech jest wieczne życie w mękach, że piekło jest miejscem literalnego ognia, i że Bóg przez wieki będzie torturował miliony ludzi, z których większość nigdy nie miała okazji usłyszeć o jedynym imieniu pod niebem, przez które możemy być zbawieni (Dz.Ap. 4:12).
SB ’92,71-72; BS '87,54-55.