WERSET NASZEGO GODŁA NA 1993 ROK
"Pan strzec będzie wyjścia twego i wejścia twego, odtąd aż na wieki" (Psalm 121:8)
LICZNI nasi Czytelnicy dają świadectwo błogosławieństwom jakie otrzymują z rozważania wersetów naszych rocznych godeł. I dlatego mamy podstawę do przedstawienia naszym drogim braciom kolejnego godła na ten rok.
Naszym wersetem jest Psalm 121:8: "Pan strzec będzie wyjścia twego i wejścia twego, odtąd aż na wieki". Nacisk jest położony na słowa Pan strzec będzie wyjścia twego i wejścia twego.
Psalm 121 jest jednym z piętnastu Psalmów Stopni (Psalmów Spinających od 120 do 134, czasem mówi się o nich jako o Psalmach Wstępujących). Jest to wspaniały Psalm, zachęta dla całego ludu Bożego, szczególnie dla żyjących przy końcu tego wieku. Psalm 121 wyraża pokój, bezpieczeństwo i pokładanie zaufania w Jehowie z pozyskania zapewnienia o Jego opiekuńczej trosce.
"WYJŚCIE I WEJŚCIE" JEST IDIOMEM HEBRAJSKIM
Co pisarze Biblii rozumieli przez "wyjście i wejście"? Ażeby to pojaśnić, cytujemy liczne ustępy zawierające ten zwrot:
* Joz. 14:1 "A jako moc moja była na on czas, tak jest moc moja i teraz ku bojowaniu, i ku wychodzeniu i przychodzeniu".
* 5 Moj. 28:6 "Błogosławiony będziesz wchodząc, błogosławiony i wychodząc".
* 1 Sam. 18:13 " ... uczynił go [Dawida] hetmanem nad tysiącem, i wychadzał a wchadzał przed ludem" (Zobacz też werset 16)".
* 1 Sam. 29:6 "Żeś ty szczery i dobry jest w oczach moich, a podoba mi się wyjście twoje, i wejście twoje ze mną do obozu".
* 2 Sam. 3:25 "Żeby wiedział wyjście twoje, i wejście twoje, aby się wywiedział o wszystkim, co ty czynisz".
* 2 Król. 11:8 "A wy będziecie przy królu, gdy wychodzić i wchodzić będzie" (w 2 Kron. 23:7 jest podobny zwrot).
* Jer. 17:19 "Idź, a stań w bramie synów ludu tego, którą wchodzą (i wychodzą - według innych wersji biblijnych) królowie Judzcy".
* Jer. 37:4 "Bo Jeremiasz jeszcze wolno chodził (wchodził i wychodził) między ludem i jeszcze go nie wsadzono do więzienia".
* Ezech. 43:11 "Oznajmij wizerunek domu tego, i wymiar jego, wyjście jego, i wejście jego."
* Dz.Ap. 1:21 " ... po wszystek czas, który Pan Jezus przebywał (wchodził i wychodził - wg innych wersji biblijnych) między nami."
* Dz.Ap. 9:28 "I mieszkał z nimi w Jeruzalemie" (w KJV: "I przebywał z nimi wchodząc i wychodząc z Jerozolimy").
Wyrażenie "wchodzić i wychodzić" może mieć wyższą moc w języku hebrajskim niż przetłumaczone na język polski, angielski i inne języki. Jest to widocznie w języku hebrajskim idiom, niekiedy zwany hebraizmem.
Powyższe wersety Pisma Świętego wskazują, że to wyrażenie było używane przez Hebrajczyków do określenia różnych funkcji, wydarzeń i okoliczności, przedstawiających w ten sposób ogólne czynności ich codziennych zajęć [zarówno zewnętrznych (cielesnych, materialnych), jak i wewnętrznych (duchowych)].
Przypominamy, że br. Johnson omawiał różne wyrażenia znajdujące się w Biblii. Jest jeden lub dwa zwroty retoryczne powszechnie używane. Ogółem br. Johnson omówił dwadzieścia zwrotów retorycznych w E 12, począwszy od 43 strony.
Dwa zwroty retoryczne są nazwane metonimia i synekdocha. Metonimia (oznacza zmianę nazwy) jest zastąpieniem nazwy rzeczy przez nazwę innej, kojarzącej się z nią. Między dwiema nazwami wchodzącymi w grę istnieje zawsze jakiś związek - taki jak między pojemnikiem i rzeczą w nim umieszczoną; przyczyną i skutkiem lub odwrotnie; jak przedmiot zastąpiony czymś należącym do niego lub odwrotnie itd. Zwrot ten często występuje w Biblii.
Tak więc u Łuk. 22:20, między innymi zwrotami retorycznymi, Jezus użył metonimii w sensie pojemnika dla rzeczy w nim zawartej: "Ten kielich [jego zawartość] jest [przedstawia; występuje tu przenośnia] nowy testament [metonimia, skutek występuje w miejsce przyczyny, dzięki krwi wchodzi w życie, przypieczętowane nią, Przymierze Nowe]".
Łuk. 16:29 jest innym przykładem metonimii: Mojżesz i prorocy to nie osoby, lecz to co oni napisali, Pismo Święte Starego Testamentu - przyczyna zamiast skutku.
W 1 Moj. 25:23 dostrzegamy liczne metonimie, w których skutki występują w miejsce przyczyny: "Dwa narody są w żywocie twoim, i dwojaki lud ..." - zarówno dwa narody jak i dwa ludy w swoim zarodku wzięły początek od Ezawa i Jakuba.
W pierwszej części Dziejów Apostolskich 1:18 widzimy, że występuje inicjator zamiast pośrednika, to znaczy, iż w rzeczywistości nie Judasz, lecz kapłani (jako jego przedstawiciele) zakupili pole krwi w nagrodę za niegodziwość Judasza.
Metonimia, która wskazuje na związek z podmiotem, jest użyta w 1 Moj. 41:13. W rzeczywistości Józef nie był czynny w przywróceniu podczaszego na jego stanowisko i powieszeniu piekarza, z tym wyjątkiem, że dał wyjaśnienie ich snów.
I ponownie w 5 Mojż. 28:5 nie kosz i dzieża miały być błogosławione, lecz ich zawartość oraz właściciel z nimi związany. Stąd 'metonimia obejmująca podmiot i wzajemny związek.
U Ijoba 32:7, rzeczywiście nie dni miały mówić i długi wiek uczyć mądrości, lecz ci, którzy te atrybuty posiadali. Ponownie występuje tu związek z podmiotem w formie metonimii. Te przykłady biblijne, między innymi, dowodzą o występowaniu metonimii.
SYNEKDOCHA POŚRÓD BIBLIJNYCH ZWROTÓW RETORYCZNYCH
Synekdocha jest zwrotem bardzo podobnym do metonimii, lecz różni się tym, że nie zastępuje jednej nazwy drugą, ale określa całość przez część lub część przez całość. Na przykład moglibyśmy powiedzieć "Dwadzieścia żagli w rzędzie", myśląc o okrętach - część za całość. Mówimy też "naród amerykański wybrał go na prezydenta", gdy tymczasem tylko część (większa część) Amerykanów to uczyniła. Tak więc, kiedykolwiek część zastępuje całość lub całość zastępuje część, spotykamy to, co nauka o literaturze nazywa synekdocha.
To, co następuje, posłuży za przykłady Biblii, w których całość zastępuje część: 1 Moj. 6:12 powiada "albowiem zepsowało było wszelkie ciało drogę swoją na ziemi". Jest to prawdą o wszystkich, za wyjątkiem kilku sprawiedliwych, takich jak Noe i siedmiu członków jego rodziny.
Mat. 3:5 jest następną znakomitą ilustracją o synekdochalnym zarysie całości zastępującej część: "Tedy wchodziło do niego Jeruzalem [również metonimia; w formie pojemnika za rzecz mieszczącą się w nim] i wszystka Judzka ziemia [pojemnik zamiast tego co w nim się mieści] i wszystka kraina około Jordanu [jak poprzednio pojemnik i zawartość]". Wprawdzie nie wszyscy, lecz wielu z mieszkańców tego regionu przyszło do Jana.
Następujące przykłady wskazują na synekdochę w formie części zastępującej całość: "Boś proch i w proch się obrócisz" (1 Moj. 3:19). Oczywiście Adam był czymś więcej niż tylko prochem, jednakże Bóg wyjaśnił, że jego ciało zostało uformowane z materii nieożywionej (z prochu) i gdy Adam umrze powróci do tego samego stanu.
Chleba powszedniego daj nam dzisiaj" (Mat. 6:11). W tym wersecie, mimo iż odnosi się do wypieczonego chleba, "chleb" zastępuje tu pożywienie, napój i na ogół to wszystko, co nam jest potrzebne do podtrzymania naszego ziemskiego i duchowego życia.
Kiedy więc Judasz potwierdził niewinność naszego Pana (Mat. 27:4), odniósł się do Niego za pomocą wyrażenia, w którym wymienił tylko część naszego Pana: "Zgrzeszyłem, wydawszy krew niewinną". Te przykłady wystarczą, aby zilustrować i dowieść, że Biblia, między innymi, używa zwrotu synekdochalnego jako jednego z jej literackich składników.
Gdy my staramy się powiedzieć, że werset naszego godła jest metonimia bądź synekdocha, jego interpretacja składa się z więcej niż ścisłego znaczenia słów "wyjścia twego i wejścia twego". Widocznie słowa te mają do czynienia z różnymi elementami naszego każdodziennego chodzenia z Chrystusem.
BÓG STRZEŻE NAS WE WSZYSTKICH SPRAWACH NASZEGO ŻYCIA
Jeszcze jedną myśl w związku z tym można rozważyć, mianowicie tę, iż zacytowany werset ogólnie może oznaczać nasze życie, "nasze wejścia i wyjścia" - zwykłe określenie dla wszystkich spraw i zajęć życiowych. Czasem wyrażenie to wskazuje, że jesteśmy pod Boską ochroną, gdy udajemy się w podróż lub wracamy do domu. Teraźniejsza Prawda '71, str. 66 objaśnia ten werset mówiąc, iż w naszym codziennym postępowaniu, w naszych działalnościach zewnętrznych i wewnętrznych, w naszych wyjściach i wejściach, jesteśmy obficie błogosławieni przez Boga, gdy On nas zabezpiecza.
Salomon w 1 Król. 3:7 wyraża się bardzo uprzejmie: "Jam jest dziecię małe, i nie umiem wychodzić ani wchodzić", to znaczy, że potrzebuje doświadczenia, które da mu mądrość w ważnych sprawach, bo on nie wie jak "wychodzić i wchodzić". Oczywiście, Salomon chciał przez to powiedzieć, że nie chodzi tylko o otwieranie i zamykanie drzwi. 1 Król. 3:9 rejestruje jego modlitwę: "Przetoż daj słudze twemu serce rozumne, aby sądził lud twój, i aby rozeznawał między dobrem i złem". W 2 Kron. 1:10 powiada "Przetoż daj mi mądrość i umiejętność, abym wychodził i wchodził przed tym ludem" - Salomon modlił się, że chciałby służyć Bogu w sposób nadający się do przyjęcia przez Niego. Pan odpowiedział dając mu wiedzę, mądrość i zrozumienie, dzięki którym mógł tak postępować.
Zwrot "Pan strzec będzie wyjścia twego i wejścia twego" wersje angielskie tłumaczą: Leeser - guard - strzec, inne tłumaczenia keep - chronić, protect - ochraniać, preserve - zachować. We wszystkich jednak myśl jest podobna, że Bóg rzeczywiście będzie strzegł swój lud w jego wyjściach i wejściach. Pod tym względem Psalm 121 powinien być postrzegany jako całość. Rozpoczynając od wersetu 1 (przez tych, którzy kierują prośbę): "Oczy moje podnoszę na góry, skąd by mi pomoc przyszła" i werset 2: "Pomoc moja jest od Pana" itd. będzie on (Psalm 121) szczególnie wyrażał uczucia tych, którzy przywiązują się do Boskiej pomocy, którzy korzystają z różnych form pomocy, jaką Bóg im zapewnia.
Tym osobom, które zachowują Boskie przykazania (5 Moj. 28:1,2), jest dana Boska obietnica. Tak długo jak pozostajemy pośród ludzi opisanych w tym Psalmie, będziemy błogosławieni wypełnianiem się obietnicy nam danej. Nasi Czytelnicy przypomną sobie, że br. Johnson kładł nacisk na ów pogląd, iż obietnica dana Nasieniu Abrahamowemu była bezwarunkowa - że tak długo jak Kościół przede wszystkim oraz inne klasy ludu Bożego pozostają częściami Nasienia Abrahamowego, są pod wpływem tej bezwarunkowej obietnicy. Dlatego mamy prawo ogłaszania tej wspaniałej obietnicy jaką Bóg nam dał - obietnicy, iż On będzie nas strzegł, będzie nas zachowywał, będzie nas ochraniał we wszystkich sprawach naszego życia; we wszystkim, co będziemy czynili i we wszystkim, co ma związek z nami. Jeśli zarządzamy właściwie sprawami swego życia, zgodnie z Boską wolą, On będzie nas chronił i strzegł.
STRZEŻENIE NAS ILUSTRACJĄ BOŻEJ OPATRZNOŚCI
Drodzy Braterstwo, przypominamy, iż słowo opatrzność występuje w licznych związkach w Biblii:
(1) Boska czujna troska o nas strzeże nas, zachowuje przed wszelkim złem i, oczywiście pomaga nam czynić dobrze w Jego sprawie. Widocznie taki jest sens użyty w naszym tekście.
(2) Czasem słowo opatrzność jest użyte w znaczeniu odwołania się do samego Boga, np. "Opatrzność czuwała nad nami".
(3) Opatrzność może mieć związek ze zmianą wydarzeń, które mają wpływ na naszą wiarę w danej chwili lub później, np. "Musiała to być opatrzność, że mój samochód się zepsuł, ponieważ ktoś mi pomógł, komu mogłem głosić Prawdę".
(4) Zaleta, lub czyn, która nabywa i zachowuje środki, w celu zaspokojenia natychmiastowych lub przyszłych potrzeb naszych własnych, osób pozostających na naszym utrzymaniu i ubogich. W tym znaczeniu jest kuzynką zachłanności zdobywającej i zachowującej to, co jest wartościowe. Stąd, myślimy o Boskiej czujności w naszej sprawie.
BÓG JEST NASZYM SPRAWCĄ
Ponadto pamiętajmy też o tym, że Bóg, jako nasz dobry Pasterz, zaspokaja wszystkie nasze potrzeby. Obiecuje On czynić to przez Jezusa jako swego przedstawiciela, gdyż Bóg jest zarówno sprawcą chcenia, jak i działania swego ludu, według upodobania swego (Filip. 2:13).
Po pierwsze, On zaopatruje nas w odzież, żywność i daje nam potrzebne schronienie, co oczywiście sprawia, że radujemy się z Jego szczególnej troski, okazywanej nie tylko nam, lecz powszechnie stworzeniu. Czy nasz Pan nie powiedział, iż Ojciec "czyni, że słońce jego wschodzi na złych i na dobrych, i deszcz spuszcza na sprawiedliwych i niesprawiedliwych" (Mat. 5:45). Że żaden z dwu wróbelków "nie upadnie na ziemię bez woli Ojca waszego". "Nie bójcie się tedy; nad wiele wróbelków wy zacniejszymi jesteście" (Mat. 10:29-31)? Wiele wersetów Pisma Świętego mówi o trosce Ojca o wszystkie nasze potrzeby, przez naszego Pana. Oto kilka przykładów:
1 Moj. 1:29,30; 8:22; 9:3; 28:20; 3 Moj. 26:4,5; 5 Moj. 7:13; Izaj. 30:23; Mat. 6:25-34; Łuk. 12:24-30.
Po drugie, nasz Ojciec (przez naszego Pana Jezusa) stara się nie tylko o nasze doczesne, fizyczne potrzeby, lecz również o nasze duchowe potrzeby - umysłowe, moralne, uczuciowe - oraz o naszą potrzebę wiedzy, która wiedzie do mądrości. On zaopatrzy nas w sprawiedliwość jako szatę zbawienia, kiedy okażemy posłuszeństwo wobec Jego woli i Jego prawa, by w ten sposób upiększyć naszą symboliczną szatę przez rozwój Chrystusowego charakteru.
Zaopatruje On nas również w niezbędne pożywienie, pożywienie potrzebne dla głowy i pożywienie potrzebne dla serca - które wzmocni głowę w każdej dobrej myśli wszelką prawdą jaką On ma dla nas, i które wzmocni serce w każdym dobrym słowie i pracy nad rozwijaniem łask Ducha Świętego, by pomóc nam w naszej podróży do symbolicznego Chanaanu.
Bóg jako nasz Sprawca daje nam również nieodzowne schronienie przed sztormami jakie powstają w naszym życiu. Fale utrapień często zalewają barkę naszej wiary, lecz On nas chroni i tym samym nie dopuści żadnego doświadczenia, jakie okazałoby się zbyt ciężkie do udźwignięcia przez nas, jeśli w dalszym ciągu jesteśmy wierni. Jest On bowiem wiernym Rafinerem, który nie pozwoli abyśmy byli kuszeni ponad to, co jesteśmy w stanie udźwignąć, ale wraz z pokusą dostarcza również drogi ucieczki, abyśmy mogli doświadczenie znieść. W taki sposób chroni nas przed przemagającymi atakami grzechu, błędu, samolubstwa i światowości, gdy szatan usiłuje nimi manipulować przeciw nam.
I tak, jeśli dowodzimy wierności, Pan ochroni Prawdę jaką już pozyskaliśmy oraz łaski jakie już rozwinęliśmy przed zadaniem nam klęski przez podstępne zamysły przeciwnika. Zachowuje nas On w domu Bożym, którego odrzwia i nadproże zostały pokropione cenną krwią naszej Paschy, natomiast przez pozostawanie w tym domu bywamy chronieni. Tak więc dostarcza On nam wszystkiego, co potrzebujemy w zakresie ubioru, pożywienia i ochrony, zabezpieczając przed upadkiem i zachowując nas w łasce Bożej, aż do końca naszej drogi.
Prócz tego, Bóg przygotuje naszego Pana Jezusa Chrystusa, aby był sprawcą i protektorem dla całej rodziny ludzkiej w Królestwie, gdy posłuszni będą się starać być wiernymi. Nawet teraz każdy poświęcony może opowiadać o indywidualnych doświadczeniach, o licznych błogosławieństwach jakie Bóg dał nam w przeszłości i daje obecnie oraz ufności, "iż Bóg nadal będzie czynił to w przyszłości".
JEZUS JEST DRZWIAMI
Ma się rozumieć, że my myślimy o naszym Panu Jezusie (będącym przedstawicielem Boga) jako dobrym Pasterzu Boskich owiec. U Jana 10:9 Jezus mówi, że On jest Drzwiami: "Jeśli kto przeze mnie wnijdzie zbawiony będzie, a wnijdzie i wynijdzie, a pastwisko znajdzie". Pod tym względem Jego owce wchodzą, mając udział i stając się udziałowcami Boskiej troski i protekcji, do stanu, w którym znajdują się pod Boską opatrznością przedstawioną w wyrażeniu "wejście i wyjście" z pastwiska.
Nasz Ojciec Niebiański czuwa nad każdym krokiem jaki podejmujemy, strzegąc nas na tej drodze, na której sami nie bylibyśmy w stanie się utrzymać. On "strzec będzie [słowo strzec lub strzegący w języku hebrajskim występuje sześć razy w tym Psalmie, ale nasza polska wersja oraz angielska KJV podają to słowo trzy razy w wersetach 7 i 8] wyjścia twego i wejścia twego" (w.8), tzn. w naszym codziennym życiu, w naszej zewnętrznej i wewwnętrznej działalności, w naszym wychodzeniu i wchodzeniu stajemy się bogatszymi w łasce, wiedzy i służbie (porównaj 5 Moj. 28:6; 1 Sam. 29:6; 2 Sam. 3:25; 1 Król. 3:7; Jan 10:9; Dz.Ap. 1:21). Nikt nie jest tak bezpieczny jak ci, których strzeże Jehowa, nikt nie jest w większym niebezpieczeństwie jak ci, którzy sami siebie strzegą.
Troska Jehowy o Jego własnych nie jest tylko na krótki czas. Ona trwa "odtąd aż na wieki". On będzie twoim przewodnikiem aż do śmierci, "boć sam powiedział: Nie zaniecham cię, ani cię opuszczę; Tak abyśmy śmiele mówić mogli; Pan mi jest pomocnikiem, nie będę się bał, aby mi co miał uczynić człowiek" (Żyd. 13:5,6). Jego czujność nigdy się nie skończy, gdyż w naszym zmartwychwstałym życiu będzie trwała wiecznie. Prawdziwe dziecko Boże pewnie może powiedzieć o Jehowie, swoim stróżu: On z pewnością nie prowadził mnie dotąd tak czule, aby teraz mnie opuścił. Pomimo słabości ciała, może ono powiedzieć z Dawidem: "Pan jest pasterzem moim, na niczym mi nie zejdzie ... Nadto dobrodziejstwo i miłosierdzie twe pójdą za mną po wszystkie dni żywota mego, a będę mieszkał w domu Pańskim na długie czasy" [Psalm 23].
Więcej na temat Psalmu 121 można znaleźć w Teraźniejszej Prawdzie z 1971 roku, str. 66. Niechaj Pan udzieli nam pomocy w 1993 roku w miarę jak my zastanawiamy się nad obietnicami tego pięknego wersetu. Jako hymn rocznego godła zalecamy pieśń 257, "Błogi Jezu! Dusz pasterzu". Ufamy, że ona również pomoże nam w rozważaniu tekstu naszego godła.
SB ’93,1-4; BS '93,2-5.