MIŁOSIERDZIE JEGO, JAKŻE WIELKIE!
"Albowiem lepsze jest miłosierdzie twoje niż żywot, aby cię chwaliły wargi moje" (Ps. 63:4)
BÓG ma dobroć natury i usposobienia, miłosierdzie, które jest powszechne i (jednym ze znaczeń tego słowa) obejmuje wszystkie Jego stworzenia - nie tylko istoty inteligentne, lecz także nieinteligentne. Obdarza swą dobrocią i swymi łaskami sprawiedliwych i niesprawiedliwych. Zsyła słońce i deszcz na dobrych i na złych. Lecz jest szczególna dobroć, szczególna miłość, jaką rezerwuje dla tych posiadających miłe zalety serca - tych, którzy posiadają cechy charakteru, które pozwalają Mu w ten sposób ich kochać - tak samo jak każda szczera osoba miłuje każdą inną osobę, która jest dobra i szlachetna.
Bóg ma taką miłość dla świętych aniołów. Miał taką miłość dla Adama nim ten zgrzeszył. Po pojawieniu się grzechu okazuje uczucie dobroci wobec tych z rodzaju Adamowego, którzy zdając sobie sprawę ze swego grzechu pragną powrócić do Niego i pełnić Jego wolę. Jego miłosierdzie skłoniło Go do dania im wspaniałej obietnicy: obietnicy, że niektórzy, mający ziemską naturę, otrzymają błogosławieństwo wiecznego życia tutaj na ziemi doprowadzonej do stanu doskonałości Edenu. Innym umożliwił otrzymanie natury duchowej. Zaprawdę:
"Boskie miłosierdzie jest głębokie, jak głębokie jest morze"!
Bóg jednak nie kocha świadomego grzesznika. Jest to zgodne ze sprawiedliwością. Możemy miłować nieświadomych, którzy gwałcą Boskie prawo z braku wiedzy, właściwej informacji, lecz w żadnym razie nie możemy miłować złych, których zamysłem serca, woli, jest czynienie zła. Bóg nie kocha niepoprawnie złych. "Wszystkich niepobożnych wytraci" (Ps. 145:20). Przewidział, że błogosławieństwem wiecznego życia będą mogli się cieszyć tylko ci, którzy dojdą do harmonii ze sprawiedliwością. Tacy otrzymają wieczne szczęście; staną się odbiorcami Jego miłującej łaski na wieczność.
Psalmista zakosztował miłosierdzia Bożego we własnych doświadczeniach. Gdy został pomazany na króla Izraela wiedział, że znalazł łaskę u Boga. Gdy później czynił złe rzeczy Bóg karał i chłostał go z miłości, ponieważ Dawid był mężem według serca Pańskiego - miał pragnienie czynienia dobrze, czynienia Boskiej woli. Tak jak igła kompasu może w pewnych warunkach zostać odciągnięta od swej normalnej pozycji wskazywania na biegun, tak i jakaś siła wpływała niekiedy na Dawida, prowadząc go do złego postępowania.
Lecz gdy tylko osaczenie przez zło minęło lub gdy Pan pokazał mu jego grzech, jego serce całkowicie wracało do Jehowy, tak jak powraca igła kompasu i ponownie wskazuje na biegun. Dlatego Dawid oznajmił, że życie bez miłosierdzia Boga nic nie byłoby dla niego warte; nie ceniłby życia, gdyby został odcięty od łaski Pana. Ponieważ tak właśnie było, jego wargi zawsze pragnęły wyznawać Pana - opowiadać o Jego miłosierdziu, ukazywać Jego chwałę.
POŚWIĘCONY LUD BOŻY DOZNAJE MIŁOSIERDZIA
Jest to w dalszym ciągu aktualne wobec nas, którzy obecnie jesteśmy prawdziwie poświęconymi dziećmi Pana, codziennie usiłującymi Mu służyć i kroczyć za Mistrzem. Z łaski Bożej wielu weszło z Nim w związek przymierza i zostało oświeconych Duchem Świętym.
Jakikolwiek król czy władca na jakimkolwiek ziemskim tronie może mieć nadzieję panowania jedynie przez kilka krótkich lat. Ale ci uznani za godnych królowania z Mesjaszem, zasiadający z Nim na tronie, będą rządzić tysiąc lat. A jest to jedynie początek ich chwały. Nasz Ojciec w niebiesiech, który przez swego jednorodzonego syna (z którym mają królować) przygotował i przysposobił ich do tego chwalebnego wyniesienia, zapewnia nas, że będzie także z nami, by nas prowadzić, że wszystkie rzeczy będą zgodnie działały dla naszego dobra, ponieważ miłujemy Go i jesteśmy powołani według Jego postanowienia (Rzym. 8:28).
Tak więc daleko więcej niż wszyscy inni ludzie w historii świata, doznajemy miłosierdzia okazywanego nam przez Boga. Mamy Jego wielkie i cenne obietnice. Jesteśmy odbiorcami Jego szczególnej miłości. Im bardziej oceniamy tę miłość, te wspaniałe obietnice oraz bogate zapewnienia o Jego łasce, tym większą wdzięcznością reagują nasze serca, tym bardziej realnym staje się dla nas Jego miłosierdzie i tym chętniej jesteśmy gotowi kłaść nasze życie w Jego służbie.
Podobnie było z Jezusem. Wolał łaskę Ojca ponad wszystko inne. Dzięki zarządzeniu Ojca otworzył On drogę nową i żywą, abyśmy przez zostanie Jego uczniami mogli dzielić wraz z Nim Jego szczególne miłosierdzie i niezrównane obietnice, udzielone jedynie tym, "którzy naśladują Baranka gdziekolwiek idzie". Nasze usta, oczywiście, winny chwalić naszego Boga! Nie tylko one, lecz także nasze portfele, nasze dobra i nasz wpływ winny Go chwalić! Wszystko, co mamy, a także wszystko, co kiedykolwiek będziemy mieli powinno wielbić Pana.
My, którzy zrozumieliśmy niewymowną łaskę naszego Ojca jako cenniejszą od obecnego życia ze wszystkim tym, co mogłoby nam ono dać, którzy z radością złożyliśmy na Jego ołtarzu każdą ziemską rzecz, każdą nadzieję i ambicje, każdą zdolność naszej istoty - z radością powinniśmy innym opowiadać dobrą nowinę zbawienia. Chętnie opowiadamy chwałę Tego, który powołał nas z ciemności do swego wspaniałego światła. Posłannictwo to jest zbyt cenne, by je zatrzymać! Gdybyśmy go nie ogłaszali, stałoby się niczym płonący ogień w naszych kościach; musimy je głosić. Cieszymy się, że opowiadanie go często przynosi nam kłopoty, pociąga za sobą koszty, niezrozumienie i prześladowanie byłych przyjaciół i, być może, zerwanie więzów rodzinnych. Cieszymy się, że przynosi to nam dezaprobatę świata i zorganizowanego kościelnictwa.
TEKST TEN SZCZEGÓLNIE DOTYCZY POŚWIĘCONYCH
W naszym tekście Dawid proroczo mówił szczególnie o kościele Chrystusowym. Ściśle mówiąc, słowa te mogą stosować się jedynie do świętych Boga. W ogólności jednak zasady te dotyczą wszystkich. Tylko ci, którzy chodzą i rozmawiają z Bogiem, mogą pojąć Jego łaskę jako cenniejszą i bardziej pożądaną niż ziemskie życie. Gdybyśmy poprosili zwykłego chrześcijanina o rozważenie tej kwestii i udzielenie nam odpowiedzi, czy zamieniłby ziemskie życie na łaskę Pana - stawiając na jednej szali wszystkie dobre rzeczy, nadzieje, ambicje, związki rodzinne, pozycję społeczną, kościelnictwo, szacunek ludzi, a na drugiej łaskę Boga - zapewne zawahałby się, a w końcu wybrałby rzeczy obecnego życia.
Powodem takiego wyboru jest to, że tacy nie cenią zbyt wysoko Boskiej łaski. Słyszeli i uwierzyli w pewne rzeczy o Wszechmocnym, niektóre prawdziwe, niektóre fałszywe; jednak wypaczony obraz Boskiego charakteru i planu wraz ze świeckimi wpływami, które ich otaczają w dużym stopniu zneutralizował, zrównoważył i uczynił nieskutecznymi poznane przez nich prawdy, a tym samym spowodował brak zaufania do rzeczy niewidzialnych. Dlatego sprawy tego świata oceniają wyżej niż Boską łaskę.
Jeśli ci, którzy przez poznanie planu wieków dochodzą do zrozumienia miłosierdzia i dobroci Pana, jeżeli w ogóle są dziećmi Bożymi - są poddawani próbie. Jeśli zadowoli ich jedynie stwierdzenie, że nie ma żadnego miejsca wiecznych mąk i że miłosierny plan Boga obejmuje cały rodzaj ludzki, ich serca nie zostają pobudzone do zareagowania na ten przejaw Jego wielkiej miłości. Tacy pójdą dalej swoją drogą, ciesząc się, że zostali wyzwoleni z niewoli błędu, lecz będą jak tych dziewięciu trędowatych uleczonych przez Mistrza, którzy nie wrócili do Niego, by oddać Mu chwałę czy ofiarować się na służbę dla Niego. I taka, niestety, jest większość! Znajdujemy się teraz w wielkim dniu próby: Kto będzie mógł znieść próbę tego złego czasu?
BÓG SŁOŃCEM NASZEJ DUSZY
Ta miłosierna łaska Boga, tak bardzo ceniona przez Jego prawdziwy lud, nie jest łaską dotyczącą tylko perspektyw i nadziei w przyszłości, lecz jest także błogosławionym dobrem obecnego życia. Stopniowo osiąga on taką ocenę społeczności z Panem, że jakiekolwiek przerwanie tej społeczności prowadzi do dramatu duszy. Sprowadza bolesną pustkę, której nic innego nie jest w stanie wypełnić. Uczucie to jest pięknie wyrażone w pieśni, którą często śpiewamy:
"Słońce
mej duszy, mój drogi Ojcze,
Nie
znam żadnej nocy, gdy jesteś blisko.
O, niech nigdy nie pojawi
się ziemska chmura, By skryć
Cię
przed wzrokiem twego sługi!"
Prawdziwe dziecko Boga kroczy tak blisko Niego, że nic - bez względu na to, jak cenne i słodkie dla cielesnego człowieka - nie będzie mogło odsunąć od niego twarzy jego Ojca. Byłoby to uznane za nieszczęście, z którym nic innego nie mogłoby się równać. Odciąłby on raczej każdą rzecz, choćby tak cenną jak prawa ręka, lub wyrzucił ze swego życia cokolwiek równie cennego jak oko, tak by nie było to przeszkodą między nim samym a jego niebiańskim przyjacielem, którego umiłował nade wszystko. Dla takich Bóg naprawdę jest słońcem ich duszy, bez którego życie stałoby się czarną nocą.
CIEMNOŚĆ NIENAWIDZI ŚWIATŁA
Niektórzy rzekomi uczniowie Chrystusa mogą powiedzieć, że chrześcijańskie życie nie powoduje utraty ziemskich przyjaźni; że taki pogląd jest przesadą; że jest to krańcowe pojęcie o tym, co jest wymagane od chrześcijanina; że postępowanie prowadzące do takich skutków jest nierozsądne. Ale nie! Słowa naszego Mistrza są równie prawdziwe dzisiaj, jak wtedy, gdy były wypowiadane: "Byście byli z świata, świat, co jest jego, miłowałby; lecz iż nie jesteście z świata ... przetoż was świat nienawidzi" (Jan 15:19). Oświadczenie Apostoła wciąż pozostaje aktualne: "Aleć wszyscy, którzy chcą pobożnie żyć w Chrystusie Jezusie, prześladowani będą" (2 Tym. 3:12).
Dlaczego Mistrz utracił pozycję społeczną i przychylność kościelnictwa za Jego dni? Dlaczego teologowie i dostojnicy wśród znawców religii chowali przed Nim swoją twarz? Dlaczego w końcu tak się na Niego zawzięli, że ukrzyżowali Go? Czy dlatego, że źle postępował? Nie! Chodził, wszędzie czyniąc dobro. To dlatego, że mówił prawdę. Ogłaszał prawdy, które oni sami uznawali za takie, lecz z którymi tak wymieszali "tradycje starszych", że byli zbyt ogłupieni, upici i zaślepieni, by zrozumieć cokolwiek prócz wypaczonego obrazu dzieła i nauk naszego Pana. Ich serca nie znajdowały się we właściwej postawie wobec Boga. "Ciemność nienawidzi światła".
Prześladowania Mistrza nie przyszły ze świata zewnętrznego, lecz od rzekomego ludu świętego Jego dni. Tak było od tamtej pory, i tak jest dzisiaj. Ci, którzy obecnie przeciwstawiają się prawdzie, to nie światowi ludzie spoza kościołów, lecz najczęściej gorliwi sekciarze zaślepieni przez szatana jego fałszywymi doktrynami i przekręceniami. Nie powinniśmy być zatem zaskoczeni, że wszędzie tam, gdzie znajdzie się prawda, będzie ona dzielącym mieczem (jak oznajmił nasz Pan). Takie okoliczności stają się próbą dla naśladowców Jezusa. Czy jesteśmy gotowi znosić nienawiść, pogardę, lekceważenie, jakie niesie z sobą wierność prawdzie? Czy miłosierna łaska naszego Ojca jest dla nas czymś większym, daleko większym niż uśmiechy całego świata - czymś znacznie większym niż samo życie?
WSPANIAŁA HARFA WIEKÓW
Jeśli tak, możemy iść naprzód w Jego imieniu, radując się w drodze, chwaląc Go naszymi ustami i śpiewając nową pieśń, jaką włożył w nasze usta: "miłosierdzie Boga naszego". Śpiewanie tej pieśni wiąże się z pewnymi kosztami. Tylko ci mogą właściwie śpiewać tę "pieśń Mojżesza i Baranka", którzy nauczyli się grać na harfie Boga, którzy mają wszystkie jej struny zestrojone w doskonałej harmonii. Nigdy wcześniej nie było możliwe granie tak pięknej melodii na tej wspaniałej harfie, ponieważ nigdy wcześniej wszystkie jej struny nie były właściwie rozmieszczone i nastrojone. Teraz jej muzyka jest zachwycająca! Bierzmy zatem tę wspaniałą harfę wieków i przesuwając ręką po jej akordach, śpiewajmy w duchu i ze zrozumieniem tę wspaniałą radosną Nową Pieśń!
SB ’93,42-44; BS '92,36.