Rok Jubileuszowy

"I policzysz sobie siedem lał sabatowych, to jest siedem razy siedem lat; i będziesz miał siedem lat sabatowych, czyli czterdzieści dziewięć lat. Dziesiątego dnia, siódmego miesiąca; obwieścisz dęciem w róg [szofar, czyli róg barani] w dniu pojednania ogłosisz to rogiem po całej waszej ziemi. I będziecie święcić rok pięćdziesiąty, i w ten sposób ogłosicie wolność wszystkim mieszkańcom całej ziemi; będzie to dla was jubileusz; i każdy wróci do posiadłości swojej, każdy wróci do rodziny swojej". (3 Moj. 25:8-10 - w tłumaczeniu Żydowskiego Towarzystwa Wydawniczego, którym będziemy się posługiwać w niniejszym artykule).

Z TEGO tekstu rozumiemy, że trąbienie w szofar - jubileuszową trąbę - i obwieszczenie wolności po całej ziemi Izraela przy końcu czterdziestego dziewiątego roku cyklu jubileuszowego miało miejsce w dniu pojednania. W ciągu tego dnia najwyższy kapłan Izraela składał ofiary za grzech, podczas gdy lud Izraela czekał na błogosławieństwa: "Miesiąca siódmego, dziesiątego dnia tegoż miesiąca, trapić będziecie dusze wasze" (3 Moj. 16:11-16,29). Dęcie w szofar, proklamowanie wolności i okrzyki radości na pewno nie miały miejsca w czasie pojednania za grzech i utrapienia dusz, lecz z pewnością następowały później, przy końcu dnia pojednania.

    Jakże radosne musiały być okrzyki, gdy lud Izraela usłyszał brzmienie szofar ogłaszające wolność! Niebawem miały być umorzone wszystkie długi, słudzy mieli pożegnać swych panów, drzwi więzień miały stanąć otworem, a więźniowie mieli być uwolnieni, utracone posiadłości miały być odzyskane przez tych, którzy je stracili, następowało też ponowne połączenie się rodzin, których radości nie można opisać.

    Wszystko to oczywiście było typiczne i prorocze. Lud Izraela w owych dwunastu pokoleniach razem z pogańskimi narodami czeka na obiecanego Mesjasza, nasienie Abrahamowe, przez które "błogosławione będą wszystkie narody ziemi" (1 Moj. 12:3; 22:15-18). Przez Mesjasza jako Pośrednika PAN "uczyni z domem Izraelskim i z domem Judzkim przymierze nowe"; obiecuje On: "miłościw będę nieprawościom ich, a grzechów ich nie wspomnę więcej" (Jer. 31:31-34). Będą słuchać tego wielkiego Pośrednika, którego PAN wzbudza spośród nich, ich braci (5 Moj. 18:15).

    Pomazańcy PAŃSCY (Mesjasz) ogłoszą wolność pojmanym, wypuszczą na wolność tych, którzy będą związani w więzieniu śmierci (Dan. 12:2), zawiążą rany serc skruszonych, pocieszą wszystkich płaczących, dadzą im olejek radości zamiast smutku i szatę ozdobną zamiast ducha ściśnionego, przywrócą im
utraconą własność (utraconą w Adamie), ich bliskich i sprawią, że zwycięstwo i chwała ukażą się wszystkim narodom (Iz. 42:7; 49:9; 61:1-11; 25:8). Jakże wspaniały będzie ten antytypiczny Jubileusz!

HISTORIA IZRAELA

    W Psalmie 89:16 czytamy: "Błogosławiony lud, który zna dźwięk [radosny okrzyk] twój, PANIE! w światłości oblicza twego chodzić będą". W typie okrzyk wydał lud, gdy usłyszał radosne brzmienie rogu jubileuszowego (szofar) ogłaszającego wolność, jaka miała nadejść w roku pięćdziesiątym - Roku Jubileuszowym.

    Odnośnie Izraela jako narodu PAN powiedział w wizji (w.20-30), że położył ratunek w ręku mocarza, swego pomazanego sługi Dawida, który miał Go nazywać "Ojcem" i "Bogiem" i którego "za pierworodnego wystawię i za wyższego nad królami ziemi", którego nasienie "będzie trwało na wieki, a stolica jego jako dni niebios".

    W. 31-38 pokazują, iż przymierze PAŃSKIE z Izraelem było uwarunkowane ich posłuszeństwem i że On miał ich karać za nieprawość, miał być w tym miłosierny, a nie niewierny, lecz pewny w zachowaniu swej bezwarunkowej obietnicy ustanowienia stolicy Dawida na wieki.

    W szerszym zastosowaniu w. 39-46 proroczo wskazują, że z powodu nieposłuszeństwa Izraela PAN miał odrzucić i odsunąć królów z rodu Dawida, pozornie z naruszeniem swego przymierza z Dawidem, nawet całkowicie profanując królewską koronę, sprawiając radość wszystkim wrogom Izraela i okrywając go hańbą. Wszystko to w szerszym znaczeniu wypełniło się, gdy Sedekiasz - ostatni król z linii Dawidowej - został zdetronizowany przez Nabuchodonozora w 607 r.p.n.e. W czasie panowania Nabu-chodonozora suwerenność Izraela nie była już taką samą, jak przedtem, nastąpiły trzy kolejne spustoszenia, przewroty (za imperiów Medo-Persów, Greków i Rzymian), a jego suwerenność nie miała być przywrócona rodowi Dawida "aż [przez innego syna niż Salomon] przyjdzie ten [Mesjasz Izraela], co do niej ma prawo, którem mu dał" (zob. Ezech. 21:24-27, 2-4, 20-32; por. Mich. 5:2-4).

    Długie lata "dwójnasobu" Izraela jako zapłaty "za nieprawości ich i za grzechy ich" (Jer. 16:18) były bardzo bolesne i wydawały się nie mieć końca. W Ps. 89:47-53 Psalmista wstawiający się za Izraelem w jego uciśnieniu, woła: "Dokądże, Panie! na wieki się kryć będziesz? także będzie jako ogień pałać zapalczywość twoja?" Odwołując się do krótkości życia swego i ogółu ludzkości pyta o poprzednie miłosierdzie Pana i Jego obietnicę daną Dawidowi, ponieważ cierpienia jego ludu były wielkim ciężarem dla jego serca. Pomimo to wyraża swe wewnętrzne, niezmienne przekonanie o Pańskiej wierności.

OSTATECZNY CHWALEBNY JUBILEUSZ ZIEMI

    Z biblijnego wyliczenia cyklu jubileuszowego, wypełnień historycznych, danych chronologicznych (szczegóły w Nadszedł czas, rozdz. 4 i 6) itp. wyraźnie widzimy, że wkrótce ma nastąpić Wielki Jubileusz ziemi. Dzięki niemu Bóg przyniesie Żydom uwolnienie od klątwy i grzechu, gdy z nimi zostanie zawarte Przymierze Nowe (Jer. 31:31-34; 32:40), i również poganom, gdy będą błogosławieni i otrzymają z rąk Pana oraz Żydów przywilej wejścia w przymierze łaski (1 Moj. 22:15-18; 28:14; Ps. 107:22). Wszyscy, którzy śpią w prochu ziemi zostaną obudzeni, rodziny się połączą; to wszystko, co zostało utracone w ojcu Adamie - doskonałe ludzkie życie i związane z nim prawa życiowe - zostanie przywrócone ludzkości, a zupełne posłuszeństwo i wierność PANU zostaną nagrodzone wiecznym życiem i radością w udoskonalonych na całej ziemi rajskich warunkach: "sprawiedliwi odziedziczą ziemię i zamieszkają w niej na wieki", natomiast (dobrowolnie) źli zostaną odcięci, zniszczeni, unicestwieni (Hiob 14:13-15; Ps. 37:9,10,22,29,34,38; 145:20; Iz. 11; 25:6-9; 33:24; 35; Jer. 31:15-17; Ezech. 36:35; Dan. 12:2; Oz. 13:14; Amos 9:11,12; Mich. 4:1-7; Zach. 12:9,10; 14:16-21).

WIELKA JUBILEUSZOWA TRĄBA

    "Stanie się też dnia tego, że zatrąbią w trąbę wielką", kiedy to wielu z diaspory ponownie zostanie zgromadzonych w swojej ziemi ojczystej i będzie czcić PANA w Jeruzalem (Iz. 27:12,13). "Pan (BÓG) zatrąbi w trąbę, a pójdzie w wichrach południowych" (symbolizujących rewolucję i anarchię obecnego czasu wielkiego ucisku - Dan. 12:1,4), "a tak wybawi ich dnia onego [dnia Mesjaszowego] Pan, Bóg ich" (Zach. 9:14-16).

    Tę wielką trąbę jubileuszową - szofar - słychać już teraz, gdy na całym świecie rozlegają się krzyki zachęcające ludzi do uświadomienia sobie nierówności i nadużyć w obecnym porządku rzeczy oraz ich praw i przywilejów jako istot ludzkich, a także do rozważenia wzajemnych związków, prawdziwych zasad, na jakich powinny się one opierać oraz dobrych celów, do jakich powinny zmierzać. Ten krzyk ludzi jest mniej lub bardziej powszechny. Jak nigdy dotąd - agitują i domagają się swych prawdziwych i urojonych praw i swobód. W miarę jak przybywają i mnożą się narodowe oraz międzynarodowe konsorcja, kartele, unie i organizacje - krzyk ten staje się coraz głośniejszy i dłuższy, i, jak zapowiada Pismo Święte, doprowadzi do powszechnego zamieszania i wrzawy rozgniewanych narodów. Efekt wielkiego ucisku (Dan. 12:1), w jaki już wkroczyliśmy, jest obrazowo opisany przez proroka: "Głos zgrai na górach [królestwach] jako ludu gęstego, głos i dźwięk królestw i narodów zgromadzonych: Pan zastępów spisuje wojsko na wojnę" (Iz.l3:4).

DZIEŃ STRAPIENIA IZRAELA

    W Ps. 102:2-13 Psalmista mówi w imieniu Izraela, opisując jego cierpienia w czasie "dnia - jego - ucisku", diaspory, z powodu "zapalczywości" i "gniewu" Pańskiego. Izrael został "wywyższony", wyniesiony i od chwili śmierci Jakuba jako naród przez 1845 lat obdarzany szczególną łaską Boga, dopóki nie został "porzucony", a jego dom spustoszony w 33 r.n.e. Wtedy właśnie rozpoczął się jego "dwójnasób" Boskiej niełaski (Jer. 16:18), jego mishneh, jego druga część, powtarzanie lub odliczanie, powtórzenie okresu, które dobiegło końca 1845 lat później - w 1878, kiedy to Boska łaska zaczęła być przywracana Izraelowi.

    To właśnie w tym roku, w czerwcu 1878 roku miał miejsce Berliński Kongres Narodów, w czasie którego czołową postacią był Benjamin Disraeli, Żyd, ówczesny premier Anglii, który odgrywał pierwszoplanową rolę. Wtedy to Anglia przejęła ogólny protektorat nad azjatyckimi prowincjami Turcji, a turecki rząd zmienił swe prawa dotyczące obcych, co złagodziło warunki życia mieszkających wówczas w Palestynie Żydów i częściowo otworzyło drogę innym do osiedlania się wraz z przywilejem nabywania nieruchomości.

    Także w czerwcu 1878 roku Franz Delitzsch rozpoczął powszechne rozprowadzanie żydowskiego Nowego Testamentu, który w wielkim stopniu przyczynił się do częściowego usunięcia zaślepienia, zatwardziałości, jaka panowała w okresie "dwójnasobu" Boskiej niełaski, kiedy dzieci Izraela przez wiele dni były "bez króla i bez książęcia, bez ofiary i bez bałwana, i bez efodu i bez terafim. [lecz zauważmy] A potem nawrócą się synowie Izraelscy i szukać będą Pana, Boga swego, i Dawida króla swego, a przestraszeni będąc pójdą do Pana i do dobrotliwości jego w ostatnie dni" (Oz. 3:4,5).

ŁASKA PRZYWRÓCONA IZRAELOWI I ŚWIATU

    Spełniły się już powyższe i inne dowody szczególnej łaski Bożej przywracanej Izraelowi, począwszy od 1878 roku po jego "dwójnasobie", po 1845 latach karania dla jego nawrócenia; mówi o nich Ps. 102:15-18. Psalmista po opisaniu smutnego okresu "porzucenia" Izraela przechodzi do przywracanej mu szczególnej łaski PAŃSKIEJ: "Ty powstawszy zmiłujesz się nad Syjonem; boć czas, żebyś się zlitował nad nim, gdyż przyszedł czas naznaczony [koniec 'dwójnasobu' Boskiej niełaski i czas powrotu łaski]. Albowiem upodobały się sługom twoim kamienie jego i nad prochem jego zmiłują się. Aby się bali [czcili] poganie [ci, którzy będą błogosławieni przez nasienie Abrahamowe] imienia [władzy, charakteru, celów, planu, słów, czynów itp.] Pańskiego, a wszyscy królowie [wielcy, władcy itp.] ziemscy chwały twojej".

"PÓJDŹCIE, A NAWRÓĆMY SIĘ DO PANA"

    U Ozeasza 6:1-3 znajdujemy kolejne znamienne proroctwo dotyczące Izraela w obecnym czasie, po zakończeniu się jego "dwójnasobu" Boskiej niełaski: "Pójdźcie, a nawróćmy się do Pana; bo on porwał [przez 1845 lat czasu 'dwójnasobu' aż do 1878 roku], a [teraz] uzdrowi nas; uderzył, i zawiąże rany nasze [straszliwe prześladowania Hitlera i innych z czasów holokaustu są po 1878 roku głównie wynikiem działalności 'łowców' (Jer.l6:16), prześladowców, na których Pan dozwolił, by zmusić Żydów do powrotu do swej ojczyzny]".

    "Ożywi nas po dwóch dniach [po dwóch tysiącletnich dniach - porównaj Ps. 90:4], a dnia trzeciego wzbudzi nas ['dwójnasób' Boskiej niełaski Izraela rozpoczął się w 33 roku n.e., w piątym tysiącletnim dniu od stworzenia człowieka, a zakończył w 1878 roku, na początku siódmego tysiącletniego dnia historii ludzkości; z punktu widzenia piątego jako pierwszego tysiącletniego dnia 'dwójnasobu' Izraela siódmy dzień jest trzecim tysiącletnim dniem. PAN podnosi obecnie Izraela dla chwalebnego celu], i żyć będziemy [wiecznie] przed obliczem [czyli w łasce] jego. Tedy poznawszy Pana starać się będziemy, abyśmy go więcej poznali; bo wyjście jego jako ranna zorza zgotowane jest, a przyjdzie nam jako deszcz [por. 5 Moj. 32:2] na wiosnę i w jesieni na ziemię".

    Z pewnością nadszedł czas, gdy wszyscy wierzący w Boskie Słowo powinni zastosować się do Jego wskazówki podanej u Iz. 40:1,2: "Cieszcie, cieszcie lud mój! mówi Bóg wasz. Mówcie do serca Jeruzalem: ogłaszajcie mu, że się już dopełnił czas postanowiony jego [czas smutku - Leeser], że jest odpuszczona [odpokutowana - Leeser] nieprawość jego i że wziął z ręki Pańskiej w dwójnasób za wszystkie grzechy swoje".

NIEKTÓRE WAŻNE ROCZNICE

    Miniony 1993 rok powinien przynieść wiele radości wierzącym Żydom i poganom z powodu Izraela i jego roli w trąbieniu w Jubileuszową trąbę - Szofar oraz ogłaszaniu wolności dla siebie i rodzaju ludzkiego, dla którego on już okazuje się bardzo pomocny. Dla Izraela był to rok ważnych rocznic.

    (1) 1978 rok był setną rocznicą końca "porzucenia" Izraela w czasie "dwójnasobu", jego niełaski oraz początkiem szczególnej Boskiej łaski stopniowo przywracanej jemu, zarówno w sferze świeckiej, jak i religijnej.

    (2) Ów rok - 1993 - był siedemdziesiątą piątą rocznicą znamiennego osiągnięcia Izraela, kiedy to w 1918 roku Bóg przez generała Allenby i jego wojska, razem z żydowskim legionem walczącym pod żydow-ską flagą, zakończył wypieranie Turków z obiecanej ziemi Izraela. Wówczas, w przeciągu dwóch tygodni podpisano powszechny rozejm i czteroletnia wojna (1914-1918) nagle skończyła się na całym świecie. Tak jak gdyby Bóg powiedział: "Główny cel, jeśli chodzi o mój wybrany naród, został już osiągnięty; zatem przestańcie walczyć i pozwólcie Izraelowi pójść i odbudowywać swą ojczyznę".

    (3) Rok 1993 był również czterdziestą piątą rocznicą powstania Izraela jako państwa w 1948 roku, po wielu latach negocjacji i wygaśnięciu brytyjskiego mandatu, kiedy to dr Chaim Weizmann został wybrany pierwszym prezydentem Izraela, a Dawid Ben Gurion pierwszym jego premierem. Od tamtego czasu Izrael z powodzeniem się rozwija i w kilku wojnach odniósł cudowne zwycięstwa nad atakującymi wrogami, które zadziwiły wielu ludzi na całym świecie i wzbudziły ich podziw.

    (O dalszych szczegółach na temat Boskiej łaski dla Izraela, przygotowującej wprowadzenie Wielkiego Jubileuszu Ziemi można znaleźć w naszej broszurze "Żydowskie nadzieje i perspektywy" - egzemplarze dostępne na życzenie).

SB ’94,46-48; BS' 93,14-16.

Wróć do Archiwum