CZAS ŁASKI DLA SYJONU
"Ty powstawszy zmiłujesz się nad Syjonem; boć czas, żebyś się zlitował nad nim, gdyż przyszedł czas naznaczony. Albowiem upodobały się sługom twoim kamienie jego i nad prochem jego zmiłują się. Aby się bali poganie imienia Pańskiego, a wszyscy królowie ziemscy chwały twojej. Gdy pobuduje Pan Syjon i okaże się w chwale swojej" (Ps. 102:14-17).
(Czytelnikom tego artykułu pomoże skorzystanie z wykresów na stronie 76)
BOSKA obietnica dana Dawidowi - "miłosierdzia Dawidowe pewne" - zapowiadała, że jeden z jego potomków zasiądzie na tronie Pańskim na zawsze (2 Sam. 7:12-16). Prawdziwe znaczenie tej obietnicy jest następujące: Mesjasz, od dawna obiecany Król Izraela, będzie korzeniem i odgałęzieniem linii Dawidowej, błogosławionym przez Pana (Iz. 11:10). Jego królestwo nie zakończy się tak jak królestwo typiczne, lecz będzie wieczne, w pełni kompetentne do spełnienia wszystkich Boskich obietnic danych Abrahamowi: "I błogosławione będą w nasieniu twoim wszystkie narody ziemi" (1 Moj. 12:1-3; 22:15-18).
Gdy władza została odebrana Sedekiaszowi, zostały uznane rządy pogan, lecz nie w taki sam sposób jak rząd Izraela. Żaden z nich nie został nazwany następcą Izraela. Zezwolono im na panowanie. Żaden z nich nie był Królestwem Bożym ani nie otrzymał wiecznej władzy. Otrzymały w dzierżawę panowanie w czasie, gdy Izrael został odrzucony od Boskiej łaski. Dzierżawa ta miała się zakończyć w wyznaczonym czasie i miał zostać przywrócony pierwotny zamiar Boga, aby Izrael reprezentował Jego Królestwo na ziemi.
Zauważmy, że Bóg wykorzystał pierwszą i drugą wojnę światową do uwolnienia Izraela spod władzy pogan. Pierwsza wojna, w 1914 roku, otworzyła dla Żydów Palestynę, druga, w 1939 roku, utorowała im drogę do stania się niezależnym narodem. Nie będziemy mogli ocenić prawdziwego znaczenia obecnego czasu ucisku, jeśli nie będziemy traktowali go z punktu widzenia postępowania Boga z Izraelem i przygotowywania przez Niego nowego porządku, w którym Izrael będzie przewodem błogosławieństw dla całej ludzkości.
WIZJA PANOWANIA POGAN
W czasie zdetronizowania Sedekiasza Bóg przekazał dzierżawę ziemskiej władzy Nabuchodonozorowi i jego następcom, jak to podaje proroctwo Daniela (Dan. 2).
Nabuchodonozor miał sen, lecz nie mógł przypomnieć sobie swego widzenia. Prorok Daniel, który wcześniej został więźniem, dzięki Boskiej opatrzności był przedstawiony królowi jako jedyna osoba w całym królestwie zdolna opowiedzieć sen króla i podać jego interpretację (w.28).
Widzenie dotyczyło olbrzymiego posągu (Dan. 2:31-45). Głowa posągu z złota reprezentowała królestwo Nabuchodonozora - Babilon. Piersi i ramiona z srebra przedstawiały królestwo Medo-Perskie. Brzuch i uda z mosiądzu - Grecja. Golenie z żelaza - cesarstwo Rzymu (wschodnie i zachodnie). Stopy z żelaza i gliny przedstawiają mieszane cywilnoreligijne "imperium" papiestwa.
"SIEDEM CZASÓW"
Cały czas panowania tych pogańskich rządów miał trwać aż do obiecanego królestwa Mesjasza. Okres ten kilkakrotnie jest nazwany "siedmioma czasami" (3 Moj. 26:14-46). Przy jego końcu dzierżawa pogan miała wygasnąć i zacząć się usuwanie tych rządów przez wielki czas ucisku (Dan. 12:1). Wtedy miał "powstać" - przejąć władzę - Mesjasz, a wszystkie narody miały Jemu służyć. Wtedy miał się wysunąć na czoło Izrael jako widzialna, narodowa reprezentacja Boskiego królestwa (Iz. 2:1-5).
Jak długo, moglibyśmy się zapytać, te "siedem czasów" miało trwać? Zagadkowe określenie "czasy" występuje u Dan. 7:25: "czasu i czasów i pół czasu" oraz u Dan. 12:7: "czasie, czasach i połowie czasu". Obydwa wyrażenia są podobne, lecz same w sobie nie dają żadnej wskazówki co do długości.
Pomoc znajdujemy w księdze Objawienia. Rozdział 11:2 odwołuje się do okresu 42 miesięcy, podczas gdy werset 3 wymienia okres 1260 dni. Udając się do rozdziału 12:6 znowu znajdujemy okres 1260 dni, podczas gdy w wersecie 14 pojawia się omawiane tu wyrażenie "czas, czasy i połowę czasu". Gdy porównujemy werset 14 z 6, jest oczywiste, że chodzi o ten sam okres, innymi słowy:
czas + czasy + 1/2 czasu = 1260 dni
Na podstawie tego wzoru możemy założyć, że:
1 czas = 360
dni
Jeśli tak jest, możemy posunąć się dalej w tym założeniu i przyjąć, że:
czasy = 2 czasy = 2 x 360 = 720 dni
i że:
1/2 "czasu" = 180 dni
Dodajmy je razem:
360 + 720 + 180 = 1260 dni
Według tego słusznego założenia, że "czas" o 360 dniach jest zatem rokiem proroczym (hipotetycznym) o 360 dniach, możemy ustalić długość 42 miesięcy.
42 miesiące = 3 1/2 roku lub 1260 dni
Jeśli dokonamy następującego obliczenia:
1260 : 42 = 30
ustalamy że:
1 "miesiąc" = 30 dni
To co następuje potwierdza nasze założenie co do długości proroczego, symbolicznego, roku:
12 x 30 = 360 (dni)
Okazuje się więc, że "czas, czasy i połowa czasu", owe 1260 dni, czy też 42 miesiące, mają taką samą długość i są oparte na roku proroczym o 360 dniach.
Rzeczywisty rok żydowski nigdy nie miał tej długości. Okresowo był "dodawany" dodatkowy miesiąc, w celu dostosowania do pór roku. Możemy więc przypuszczać, że rok proroczy jest chronologicznym narzędziem danym przez Boga w celu ustalenia, w jakiej chwili dziejowej występują pewne wydarzenia biblijne. Będzie ono nieocenioną pomocą w badaniu sprawy "siedmiu czasów".
Drugą biblijną zasadą, o której należy pamiętać pracując nad chronologią, jest miara "dzień za rok". Mamy o niej wzmiankę w 4 Moj. 14:34. W przykładzie tym Bóg ukarał niewiernych Izraelitów 40 latami tułaczki jako wyższym odpowiednikiem 40 dni szpiegowania ziemi (co miało niepomyślny skutek). Zasada ta jest jasno wyrażona w tekście. Kolejny przykład to Ezech. 4:1-8.
Z tego podstawowego punktu widzenia rozważmy 3 Mojżeszową 26:14-45
W tekście tym mamy znamienne proroctwo karania, o nadejściu którego Bóg zapowiedział Izraelowi za pogwałcenie Jego przymierza. W wersetach 14-17 są przedstawione ich grzechy i stosowne kary w okresie sędziów i królów. Następnie, z powodu braku poprawy, w. 18 grozi im karą "siedmiu czasów". Wersety 19 i 20 cofają się wstecz i ponownie proroczo mówią o karach stosowanych w czasach sędziów i królów, które okazały się niewystarczające. Dlatego w.21 po raz drugi grozi im "siedmioma czasami" karania. To samo jest powtórzone po raz trzeci w ww.22-24. Po raz czwarty i ostatni jest to uczynione w w.25,28. (Wszystko to dla podkreślenia).
Skoro, jak widzimy, tak duży nacisk jest położony na karanie Izraela w historycznym okresie sędziów i królów, to co oznacza dodatkowe karanie "siedmiu czasów", o jakim mówi Bóg, że im ześle?
W poprzednich ilustracjach ustaliliśmy, że "czas" jest równy symbolicznemu rokowi liczącemu 360 dni. Następujące obliczenie daje nam długość tych "siedmiu czasów":
360 dni x 7 = 2520 dni
Podaliśmy już przykłady zasady dzień za rok, więc na tej podstawie wnioskujemy, że:
2520 dni = 2520 lat
"CZASY POGAN"
Klucz do zrozumienia upadku i powstania Izraela jako narodu leży w poprawnym zrozumieniu tego, co mieści się w wyrażeniu "czasy pogan". U Łuk. 21:24 Jezus stwierdza, że "będzie Jeruzalem deptane od pogan aż się wypełnią czasy pogan". Rozumiemy, że to oświadczenie jest potwierdzeniem przez naszego Pana ucisku przez pogan, który już był w toku, choć pod wieloma względami miał się nasilić wraz z oblężeniem Jeruzalem przez Tytusa w 69 r.n.e. i jego zniszczeniem rok później, czego następstwem było rozproszenie tego narodu aż do czasów współczesnych. Grecki tekst wyrażenia "będzie deptane" może być oddany "będzie i pozostanie deptane", co wskazuje na to, że Izrael będzie uciskany w sposób nieznany nigdy wcześniej.
Czy tych słów Jezusa nie możemy odebrać jako zapowiedzi rozpoczęcia się wtedy "czasów pogan"? Nie, jeśli właściwie rozumiemy proroctwo Ezech. 21:18-27. Słowa te stanowią Boski sąd nad Izraelem (reprezentowanym w Judzie). Proroctwo to wypełniło się okrutnie w najeździe Nabuchodonozora na Jeruzalem na jesieni 607 r.p.n.e., kiedy to ostatni król Judei, Sedekiasz, został zdetronizowany, miasto splądrowane a lud zabrany do niewoli, do Babilonu (2 Król. 25:1; Jer. 39:1; 52:1). Tak rozpoczęło się 70 lat spustoszenia zapowiedziane u Jer. 34:21,22; 25:9-12. Od tego czasu Żydzi przestali być wolnym narodem. Choć ich ziemia i wolność osobista zostały im zwrócone przez Cyrusa, jako naród podlegali kolejno Medo-Persom, Grekom i Rzymianom. Zależność od Rzymu była faktem, gdy Jezus wypowiadał te słowa. Jest zatem nieprawdopodobne, że mówił o dopiero mającym nadejść ucisku. W istocie Jemu chodziło o to, że Żydzi jeszcze bardziej będą poddani poganom aż w odpowiednim czasie skończą się ("wypełnią") czasy pogan.
Od 2520 lat "siedmiu czasów" odejmujemy datę października 607 r.p.n.e.:
2520 - 606 1/4 = 1913 3/4
Z końcem 1913 roku n.e. nadszedł początek 1914 roku. Dodając do niego 3/4 roku, otrzymujemy październik 1914 roku.
Pierwsza wojna światowa
Wielka wojna oficjalnie rozpoczęła się 28 lipca 1914 roku, gdy Austria wypowiedziała wojnę Serbii. Do 4 sierpnia Rosja, Francja i Brytania były w stanie wojny z Austrią i Niemcami. Dzierżawa pogan wygasła wraz z początkiem wojny okopowej na jesieni 1914 roku, co wielce osłabiło chrześcijaństwo, zniszczyło wiele ludzi i wielu cieszących się dobrą opinią. Wojna okopowa utrwaliła linie walki i stworzyła wokół tego konfliktu atmosferę desperacji. W ten sposób, oraz przez wojnę jako taką, która objawiła pustkę chrystianizmu w chrześcijaństwie, rozpoczęło się rozpadanie władzy pogan (i trwałe wzmacnianie się narodu żydowskiego). (Niektóre zarysy tej historii podaliśmy w naszym BS, nr 714 w artykule pt. "Dom Izraela będzie błogosławiony").
Znaczenie 1914 roku zostało, co ciekawe, podkreślone w książce pt. "Nadszedł czas" napisanej w 1889 roku. Na stronie 98 autor, C.T.Russell, podaje o Izraelu:
"nie ma powodu oczekiwać ich narodowej reorganizacji wcześniej, jak w 1914 roku, u kresu ich "siedmiu czasów", 2520 lat. Jednak w miarę jak ten długi okres ich narodowego karania przybliża się do końca, możemy zauważyć wyraźne znaki tego, że nieurodzajne drzewo figowe [narodowy Izrael] jest bliskie wypuszczeniu pąków, co dowodzi, że kończy się zimowy czas zła i że zbliża się tysiącletnie lato, które w pełni przywróci im ich obiecane dziedzictwo oraz narodową niepodległość".
(Dla pragnących pogłębić ten temat polecamy tomy Nadszedł Czas i Przyjdź Królestwo Twoje).
RÓWNOLEGŁOŚCI 1845 LAT
Kefel i miszna Izraela
Drugi zestaw dowodów potwierdzających nadejście czasu przywracania do łask i odzyskiwania znaczenia Izraela pochodzi z Iz. 40:1,2: "Mówcie do serca Jeruzalemu; ogłaszajcie mu, że się już dopełnił czas postanowiony jego, że jest odpuszczona nieprawość jego i że wziął z ręki Pańskiej w dwójnasób za wszystkie grzechy swoje".
Zauważmy wyrażenie "w dwójnasób za wszystkie grzechy swoje". Na podstawie jakiej sprawiedliwości Izrael mógł być ukarany dwa razy bardziej, niż na to zasługiwał? Takie może być pierwsze wrażenie z pobieżnego przeczytania tego tekstu. Ale nie taka jest jego intencja.
Hebrajskie słowo kefel przetłumaczone w wersecie 2 "dwójnasób" oznacza stronę zgiętą na pół, dokładnie w samym środku. Inaczej mówiąc, odpowiednik.
U Jer. 16:18 i Zach. 9:12 znajdujemy podobne określenie. Tutaj jednak hebrajskie słowo "dwójnasób" to miszna, co oznacza dokładne powtórzenie w czasie i ogólnym charakterze. Zachariasz podaje nam wskazówkę, że „dwójnasób" Izraela rozpoczął się mniej więcej w czasie wjazdu Jezusa do Jeruzalem.
Według chronologii biblijnej Jakub, główny patriarcha 12 pokoleń Izraela, zmarł w kwietniu 1813 r.p.n.e. Jego śmierć zakończyła wiek patriarchów i rozpoczęła to, co możemy nazwać Wiekiem Żydowskim. Teraz zauważmy: Jezus wjechał do Jeruzalem tuż przed paschą (w kwietniu) 33 r.n.e. Od 1813 r.p.n.e. do 33 r.n.e. możemy doliczyć się:
1812 3/4 + 32 1/4 = 1845 (lat)
Wyciągamy z tego wniosek, że okres narodowej łaski Izraela liczył 1845 lat. To była pierwsza część ich "dwójnasobu".
Długość pierwszej części dwójnasobu daje nam długość jego drugiej części. Licząc okres 1845 lat od 33 r.n.e. dochodzimy do 1878 r. Tak więc
32 1/4 + 1845 = 1877 1/4
lub kwiecień 1878 roku. Czy coś znaczącego, dotyczącego Żydów, wydarzyło się w tym czasie?
Berliński Kongres Narodów
Ten kongres mocarstw europejskich odbył się w Berlinie w czerwcu 1878 roku (chociaż przygotowania do niego naturalnie rozpoczęły się wcześniej). Jego głównym celem było określenie granic państw bałkańskich po wojnie rosyjsko-tureckiej i zapobieżenie ewentualnej wojnie między Anglią i Rosją. Większe znaczenie z punktu widzenia naszego tematu miał jeden z jego drugorzędnych rezultatów wypracowany przez lorda Beaconsfielda.
Główny brytyjski wysłannik na tę konferencję, lord Beaconsfield, dzisiaj jest bardziej znany jako Benjamin Disraeli. Chociaż nawrócił się na chrześcijaństwo, był pierwszym Żydem, który został premierem (w 1874 r.).
Jak zauważyliśmy w poprzednim numerze BS, Disraeli był odpowiedzialny za przejęcie Kanału Sueskiego od Egiptu w 1875 roku (za pieniądze od barona Rothschilda). Pociągnięcie to miało ubiec dominację Rosji na Bliskim Wschodzie, co zgodnie z obawami Anglii mogło zaszkodzić jej wpływom w tej części świata i pozbawić dostępu do posiadłości w Indiach i na Dalekim Wschodzie.
Żyd Disraeli, rzecz jasna, sprzyjał swemu narodowi i wydaje się, że jego wysiłki w tym kierunku zostały pobłogosławione przez Boga. Oto ciekawy cytat:
"Ostatnie wybory w Anglii, które pociągają za sobą zmianę w ministerstwie oraz usunięcie z urzędu znanego na całym świecie Żyda lorda Beaconsfielda, na pierwszy rzut oka mogłyby wydawać się przeszkodą dla restauracji Izraela w Palestynie. Od kilku lat wydarzenia wydają się szczególnie sprzyjać Żydom, a jednym z głównych czynników w tym kierunku wydawało się zainteresowanie, zalety właściwe mężowi stanu oraz sposobności polityczne nastręczające się dzięki wysokiej pozycji tego sławnego człowieka. Teraz, po bardzo krótkim czasie od zdobycia przez niego dla swego narodu znaczącej ulgi w prześladowaniach w Palestynie i w Turcji oraz po ustanowieniu Wielkiej Brytanii protektorem Ziemi Świętej, on jest odsuwany od władzy w czasie, w którym wydawał się w sposób właściwy bardziej pożyteczny dla nich. Na pierwszy rzut oka może się to wydawać katastrofą, lecz być może wcale nią nie jest" (Strażnica, maj 1880, s.7 [Reprint 101]).
Polityczne i militarne implikacje tego Kongresu są dość szczegółowo omówione w książce pt. Przyjdź Królestwo Twoje, s.260-262.
"W one dni - mówi Zach. 8:23 - uchwyci się dziesięć mężów ze wszystkich języków onych narodów; uchwycą się, mówię, podołka jednego Żyda, mówiąc: Pójdziemy z wami, bo słyszymy, że Bóg jest z wami".
Dziesięć narodów językowych Europy, w pewnym sensie, uchwyciło się „szaty" przedstawiciela Izraela, Disraelego.
W tym czasie biblista i znawca hebrajskiego, Franz Delitzsch, zaczął rozpowszechniać swe wydanie hebrajskiego Nowego Testamentu.
Co ciekawe, Kongres, który ulżył nieco ciężkiej doli Żydów, zasiał także nasiona pierwszej wojny światowej. Jednym z rezultatów tej konferencji było przekazanie Austro-Węgrom Bośni-Herzegowiny; to właśnie kula bośniackiego zabójcy trafiła następcę austriackiego tronu, co zmusiło Austrię do odwetu na Serbii (którą uważała za winną) i roznieciło wojnę z lat 1914-18. Wojna ta, jak widzieliśmy, stała się z kolei motorem narodowego powrotu Izraela do Ziemi Świętej.
Powrót Izraela do łaski
Jak zauważyliśmy wcześniej, Jezus w roku 33 zapowiedział spustoszenie dla domu Izraela. To było 36 lat później, w roku 69, kiedy Jerozolima została otoczona przez rzymską armię, dowodzoną przez Tytusa, co rok później doprowadziło do jej zupełnego zniszczenia.
Od Kongresu Berlińskiego w 1878 roku okres o długości 36 lat doprowadza nas do 1914 roku - owego roku, który rzeczywiście był świadkiem początku wolności dla rozproszonego narodu. W ten sposób zakończył się "dwójnasób" Izraela.
"RYBACY" i "ŁOWCY"
Ponieważ Jer. 16:14-16 jest jednym z najbardziej zrozumiałych ustępów biblijnych, opisujących zgromadzanie Izraela w Ziemi Świętej, w związku z tym go zbadamy:
"Przetoż oto dni idą, mówi Pan, że nie rzeką więcej: Jako żyje Pan, który wywiódł synów Izraelskich z ziemi egipskiej.
Ale: Jako żyje Pan, który wywiódł synów Izraelskich z ziemi północnej, i ze wszystkich ziem, do których ich był wygnał, gdy ich zasię przywiodę do ziemi ich, którąm dał ojcom ich.
Oto Ja poślę do wielu rybitwów, mówi Pan, aby ich łowili; potem poślę do wielu łowców, aby ich łapali na wszelkiej górze i na wszelkim pagórku i w dziurach skalnych".
Rozumiemy, że "ziemią północną" była Rosja, gdzie na przełomie wieków mieszkała niemal połowa narodu żydowskiego. "Wszystkie ziemie" wydają się dotyczyć pozostałych krajów, w których znajdowały się duże enklawy Żydów, takich jak Polska, Niemcy, Rumunia i Węgry.
" Rybacy"
Zgodnie z swą obietnicą u Jer. 16:16 Bóg od 1878 roku posyła "rybaków". Przynętą był syjonizm. W ostatnim artykule (w BS) na temat syjonizmu widzieliśmy jak wielu mężów stanu, Żydów i chrześcijan, oraz innych wpływowych postaci było zaangażowanych w dzieło wspierania sprawy syjonizmu, szczególnie po działalności Teodora Herzla oraz Kongresu Syjonistycznego z 1897 roku. Pieśń syjonizmu przemawiała do wielu Żydów, którzy przybywali z daleka, by przyznać się do swej odwiecznej ojczyzny. Inni pozostali tam, gdzie byli, dopóki nie zaczęli być ścigani przez "łowców".
"Łowcy"
Prawdopodobnie najbardziej przerażającym rozdziałem współczesnej ery, obecnego wieku dwudziestego, były zawzięte prześladowania i próba eksterminacji narodu żydowskiego podjęta przez nazistowski reżim Adolfa Hitlera. Niezwykle okrutny i mający jeden cel w swej determinacji do zmiecenia Żydów z powierzchni ziemi, swoim barbarzyństwem nadał nowego znaczenia słowu "holokaust" i skaził zachodnią cywilizację plamą, której nie można usunąć ani zapomnieć.
To, czego nie mógł dokonać syjonizm, dokonały prześladowania, zmuszając Żydów, by tysiącami uciekali do Palestyny, a resztę świata, by uświadomili sobie ich roszczenia i starożytne prawa. Holokaust dał narodowi żydowskiemu wolę przetrwania i tożsamość w takim stopniu, w jakim nigdy nie uczyniło tego żadne inne wydarzenie w historii ich diaspory.
Dlaczego Pan tak postąpił? To pytanie jest zadawane przez wielu, których życie zostało zniszczone, którzy stracili całe rodziny i których ciała noszą trwałe ślady cierpienia i tortur.
Dozwolenie na zło
Nie będziemy mogli zrozumieć powodów jakiegokolwiek cierpienia, jeśli najpierw nie zrozumiemy, że żyjemy w świecie przeklętym za sprawą grzechu, w świecie, w którym istnieje dozwolenie na zło. Naród żydowski był nienawidzony za to czym był i prześladowany za to czym był. Od tego czasu, gdy w Edenie była dana obietnica o Nasieniu wybranym do błogosławienia ludzkości (1 Moj. 3:14,15) szatan, wielki przeciwnik Boga i człowieka - postanowił je zniszczyć. Usiłował tego dokonać w Egipcie i w cesarstwie rzymskim, jak również przez całe długie wieki ich diaspory. Gdziekolwiek mógł, pobudzał nienawiść do "Żyda".
Obserwowanie dalszego postępu tej obietnicy w czasie pierwszych lat obecnego wieku, zmierzającego do ponownego osiedlenia Izraela niewątpliwie popchnęło go do jeszcze większej furii w wysiłkach pozbycia się tego wybranego Nasienia.
Pismo Święte często mówi o Bogu jako o czyniącym coś, na co On jedynie dozwala. Jego dozwolenie w żadnym razie nie jest moralną zgodą, chociaż wielu nie dostrzeże tej różnicy, nie będzie też tego można wyjaśnić tym, którzy nie mają wiary, by zrozumieć, że Bóg w polu widzenia ma wyższy cel (Ps. 50:16-21).
IZRAEL PRZEWODEM BŁOGOSŁAWIEŃSTW
Jak wskazaliśmy w BS nr 714, Izrael odżył i ponownie stał się niezależnym narodem. Nie tylko to, ale i to, że dawno obiecany czas prawdziwego wyniesienia Izraela, jako przewodu mesjańskich błogosławieństw dla ludzkości, jest niedaleki. Cóż z tego, że nastąpi jeszcze jeden wielki wstrząs ucisku w miarę jak zanika ten stary świat, a zaczyna się rodzić nowy porządek. Cóż z tego, że Pismo Święte mówi nam, że Izrael ma jeszcze przejść przez "czas utrapienia Jakubowego" (Jer. 30:7) w związku z wielkim czasem ucisku, jaki od 1914 roku ciąży nad światem. Żadna z tych rzeczy nie powstrzyma ludu Pańskiego od radowania się nowymi niebiosami i nową ziemią, które, jak oznajmia Bóg ma On właśnie stworzyć: "Weselcie się, a radujcie się na wieki wieków z tego, co Ja stworzę" (Iz. 65:17,18; 66:22). Światło lampy Prawdy padające na prorocze strony pokazuje nam, że szybko przybliża się czas, kiedy Ten, który ma do tego prawo, ujmie swą wielką władzę i panowanie (Ezech. 21:27).
ŻYDZI MAJĄ POZOSTAĆ ŻYDAMI
Z "puszczy" dochodzi głos, a wszyscy Żydzi go słyszą. Nie wzywa on ich, aby się stali chrześcijanami, lecz raczej, aby pozostali wierni ideałom postawionym przed nimi przez Boga ich przymierza, tak jak jest to przedstawione w Zakonie i Prorokach.
Jak zauważyliśmy, pierwsze dźwięki tego głosu najpierw były słyszane w ruchach syjonistycznych.
Jak dużo wydarzyło się od tamtego czasu! Dwadzieścia lat po pierwszym Kongresie Syjonistycznym w 1897 roku nastąpiło odebranie Jerozolimy Turkom. Niewiele ponad 30 lat później - w 1948 roku - Izrael stał się wolnym państwem. W niecałe 20 lat później - w 1967 roku - Izrael ostatecznie zdobył kontrolę nad świętym miastem. Z punktu widzenia wieków diaspory ponowne zgromadzenie i odbudowanie Izraela w ostatnich latach jest szybkie.
DWA NASIENIA ABRAHAMOWE
Abraham, ojciec wierzących, nie rozumiał, że jego "nasienie" miało składać się z dwóch rodzajów - niebieskiego i ziemskiego. Bóg wspomniał o tym, gdy powiedział do Abrahama (1 Moj. 22: 15-18). "Rozmnożę nasienie twoje jako gwiazdy niebieskie i jako piasek, który jest na brzegu morskim (kursywa nasza). Mowa tutaj o dwóch "Izraelach". Obietnice duchowe należały do klasy niebiańskiej ("Syjonu"), a ziemskie do Izraela cielesnego ("Jakuba"). Ostatecznie wszyscy ludzie, błogosławieni pod panowaniem Mesjasza, staną się "Izraelitami" - z nasienia Abrahamowego w najszerszym znaczeniu (Gal. 3:6-9).
WNIOSEK
Jakbyśmy tego nie wyjaśniali, stajemy przed faktem, że naród żydowski, wyśmiewany, rozproszony i niemal wyniszczony, jest dzisiaj prawdziwą jednostką narodową. Wszyscy mogą przeczytać w Jego Słowie, że zostało to zapowiedziane przez Boga Izraela. Przez całe jego "siedem czasów" i jego "dwójnasób" Bóg Izraela prowadził go do ziemi obiecanej. Miejmy nasz wzrok skierowany na Izraela.
SB ’96,74-79; BS '95,73.