JUBILEUSZOWE PROROCTWO
JUBILEUSZOWY ROK IZRAELA, który był częścią prawa Mojżeszowego, jest wspaniałym proroctwem. Nikt nie jest przygotowany na zrozumienie tego rodzaju proroctwa, kto najpierw nie dowiedział się, że drugie przyjście naszego Pana nie ma na celu zniszczenia świata, lecz jego błogosławienie łaskami utraconymi w Adamie, zgodnie z obietnicą daną Abrahamowi "w nasieniu twoim błogosławione będą wszystkie narody ziemi", a to oznacza restytucję wszystkich utraconych rzeczy. Zostaną one zaoferowane wszystkim i staną się wiecznymi dla tych, którzy przyjmą je na warunkach Nowego Przymierza. Nikt nie może dostrzec jakiegokolwiek piękna czy typicznego znaczenia jubileuszu Izraela, kto nie dowiedział się, że Bóg przewidział "czasy naprawienia wszystkich rzeczy", które mają się rozpocząć w związku z drugim adwentem Odkupiciela (zob. Dz.Ap.3: 19-23). Dostrzegamy, że jubileuszowe lata Izraela, w czasie których każda osoba i rodzina odzyskiwała wszelką utraconą własność, wszystkie osobiste prawa i była uwalniana od wszelkich długów - były przeznaczone jako typ nadchodzących czasów restytucji, kiedy to wszystkim zostanie zaoferowana pełna sposobność uzyskania wolności od grzechu i szatana, od długu wobec Boskiej sprawiedliwości i od dziedzicznych słabości ciała, kiedy to ziemia znowu powróci do ogółu ludzkiej rodziny, dla której została stworzona i dla której została odkupiona przez Chrystusa po jej utracie z powodu upadku Adama. Widzimy, że w związku z tymi jubileuszami Pismo Święte wskazuje na system liczenia przez podnoszenie do kwadratu, tak że jubileusz jubileuszy, czyli pięćdziesiąt razy pięćdziesiąt lat (2500 lat) stanowi wielki cykl jubileuszowy i że taki cykl zaczął być liczony po tym, gdy cielesny Izrael odbył swój ostatni typiczny jubileusz. Z Pisma Świętego dowiadujemy się, że ostatnim był dziewiętnasty rok jubileuszowy Izraela, trwający od października 627 do października 626 p.n.e. Wiedząc, że jubileusz był częścią Zakonu i że żaden zarys tego Zakonu, żadna kreska ani jota, nie może przeminąć bez wypełnienia lub antytypu, mierzymy cykl wielkiego jubileuszu 2500 lat od daty obchodzenia ostatniego typicznego jubileuszu w październiku 626 r.p.n.e. i w ten sposób stwierdzamy, że antytypiczny jubileusz, wielki jubileusz jubileuszy powinien się rozpocząć w październiku 1874 roku. I tak: 625 1/4 roku p.n.e. plus 1874 3/3 roku n.e. daje 2500 lat. Wskazuje to na październik 1875 roku jako koniec wielkiego cyklu, łącznie z rokiem jubileuszowym, który w takim razie rozpocząłby się w październiku 1874, gdyby typ trwał nadal. Ponieważ antytyp typu czasowego zawsze rozpoczyna się w czasie, kiedy typ ma być zachowany, gdyby trwał, antytypiczny jubileusz o 1000 lat, zamiast jednego roku, miał się rozpocząć w październiku 1874.
Lecz ktoś mógłby zapytać, jakim prawem podnosimy do kwadratu lata cyklu jubileuszowego, by uzyskać wielki antytypiczny cykl prowadzący i wprowadzający do wielkiego antytypicznego jubileuszu? Odpowiadamy, że Pan wskazuje na to jako na właściwą metodę. W jaki sposób? Przez podnoszenie za każdym razem do kwadratu niższego okresu, aby uzyskać następny wyższy. I tak podniósł do kwadratu liczbę dni w tygodniu składającym się z dni, który kończył się szabatem, by doprowadzić i wprowadzić jubileusz tygodni - pięćdziesiątnicę, pięćdziesiąty dzień, następne większe święto od szabatu (3 Moj. 23: 15-21). Podobnie podniósł do kwadratu liczbę lat w tygodniu lat, który kończył się rokiem szabatowym, by doprowadzić do roku jubileuszowego i wprowadzić w rok pięćdziesiąty, następne większe święto od roku jubileuszowego (3 Moj. 25:1-4, 8-13). Ponieważ pięćdziesięcioletni okres siedmiu lat szabatowych z następującym po nich rokiem jubileuszowym był najważniejszym okresem w typie, następny ważniejszy musiał być antytypicznym, czyli wielkim cyklem. Tak więc przez podniesienie do kwadratu najgłówniejszego okresu typu (50 lat), otrzymujemy następny ważniejszy okres - 2500 lat jako czas wielkiego antytypicznego cyklu. Widzimy więc, że szabatowe lata długości 49 lat mają za swój antytyp wielki cykl o długości 2500 lat, że rok jubileuszowy ma za swój antytyp Tysiąclecie, czas restytucji wszystkich rzeczy, okres 1000 lat i że wielki antytypiczny cykl jest kwadratem najbliższego niższego okresu, który był najważniejszym okresem typu, z których ostatni z konieczności musiał mieć po sobie cykl antytypiczny (Mat. 5:17).
Stróżowie czuwający dostrzegą dokładność równoległości daty października 1874 roku i istoty wydarzeń, jakich należało się spodziewać, jako czasu, w którym "żniwo" tego wieku miało się zacząć i sam Pan miał być obecny jako główny żniwiarz. Jedyną rzeczą niezbędną do połączenia tego jubileuszowego proroctwa z innymi jest stwierdzenie Apostoła Piotra w Dz.Ap. 3:21, które pokazuje, że nasz Pan musi być obecny (w swoim drugim adwencie) na początku czasów restytucji wszystkich rzeczy, a jak już zauważyliśmy te czasy restytucji są antytypicznymi latami jubileuszowymi pokazanymi w typie przez jubileusze Izraela, gdy odzyskiwano wszystkie poprzednie przywileje wolności i własności. I tak mamy trzy bardzo proste, lecz jasne i bardzo ważne świadectwa biblijne, które wyraźnie wskazują, że paruzja naszego Pana miała się rozpocząć w październiku 1874 roku. Proroctwa te pokazują charakter pracy, jakiej powinniśmy się spodziewać w czasie Jego obecności, przed Jego jawnym okazaniem się światu, Jego epifanią [manifestacją], Jego apokalipsą [objawieniem]. Jak dowiedziono w E 4, s.53-58, epifania i czas ucisku to dokładnie to samo (Łuk. 17:29). Tak więc koniec dzierżawy władzy pogan i początek czasu ucisku w 19-14 roku wyraźnie wskazują na rozpoczęcie się w tym czasie okresu epifanii.
SB ’96,79-80; BS '95,53.