Czas ucisku Jakuba
“Biada! bo wielki jest ten dzień, tak, że mu nie będzie podobnego; ale jakikolwiek jest czas utrapienia Jakubowego, przecież z niego wybawiony będzie.” – Jer. 30:7
Określenie „ucisk Jakuba" występuje w Biblii tylko ten jeden raz, chociaż ten szczególny ucisk, który przyjdzie na cielesny Izrael pod koniec Wieku Ewangelii, jest wspomniany i opisywany również w związku z inny mi rzeczami. W Jeremiasza 30 i 31 Prorok dodaje otuchy Izraelowi przez posłannictwo od Boga Jehowy, odnoszące się do jego wyzwolenia i wspaniałego stanu w przyszłości. Podczas wielkiego dnia Boskiego gniewu i sądu przeciwko narodom, Bóg uwolni Izrael od ich jarzma narzuconego na niego (Jer. 30:4-11). Początek tego dnia jest równoczesny z początkiem Wieku Tysiąclecia w 1874 roku, krótko po zakończeniu 6000 lat od stworzenia Adama, w 1872 roku. Ten dzień niszczycielskiego ucisku na narody rozpoczął się w 1914 roku, wraz z rozpoczęciem I fazy Wojny Światowej. Upadły stan Izraela nie nadawał się do uleczenia przez prawo Mojżeszowe i z powodu ich nieprawości Bóg karał ich (Ps. 107:17); lecz przywróci ich do łaski i uzdrowi ich głębokie rany, które zadał im z powodu ich grzechów i ukaże wrogów, którzy ich prześladowali (Jer. 30:12-17). On odbuduje Izrael, jako Swój lud (Jer. 30:18-22; por. z Amosa 9:11; Dz. Ap. 15:15, 16). Wielki Boski gniew w czasie wielkiego ucisku nie skończy się, dopóki Boskie cele nie zostaną zrealizowane przy końcu Wieku Ewangelii, który zachodzi na początek Wieku Tysiąclecia; Jego lud będzie o tym rozważał (Jer. 30:23, 24).
W tym samym czasie, szczególnie podczas Tysiąclecia, Jehowa stanie się Bogiem wszystkich rodzin Izraela; oni będą Jego ludem, jako rezultat pokrewieństwa w ich przymierzu (Jer. 31:1-6). Na początku Tysiąclecia Bóg gromadzi pozostałości Izraela z ziem północy, a nawet z najmniejszych części społeczeństwa i prowadzi wielkie ich liczby z powrotem do ich dziedzictwa i czyni ich szczęśliwymi oraz dobrze prosperującymi przez Jego błogosławieństwo (w. 7-14). Po ustanowieniu ziemskiej fazy Królestwa Bożego, Bóg przywróci im ich ukochanych bliskich, których stracili w śmierci (w. 15-17). Okaże miłosierdzie wobec dziesięciu pokutujących pokoleń Izraela (Efraim, w. 18-22) oraz wobec dwóch skruszonych pokoleń (Juda, w. 23-26), a ich smutek obróci w radość.
Dwunastopokoleniowemu Izraelowi Bóg przywróci jego ziemskie dziedzictwo, czyniąc każdego odpowiedzialnym wyłącznie za jego własne przestępstwa (w. 27-30). Bóg zawrze z nimi Nowe Przymierze, bo On wpisze Swe prawo w ich serca, tak że oni wszyscy poznają Go; a On przebaczy im grzechy (w. 31-34). Izrael na zawsze pozostanie Boskim ludem, a Jeruzalem odbudowane jako święte miasto nigdy nie będzie już wysiedlone ani zburzone (w. 35-40). Po bardziej szczegółowe wyjaśnienie Jeremiasza 30 i 31, odsyłamy do E 14, Posłannik Paruzji, tom 2, s. 398-405).
Z powyższego widzimy, że czas Ucisku Jakuba jest proroczo stosowany do końca Wieku Ewangelii. Jer. 30:1 jest nagłówkiem do całego proroctwa z rozdziałów 30 i 31, a wiersze 2 i 3 stanowią wstęp i podają temat proroctwa, które po nich następuje. To proroctwo miało być zapisane w Piśmie Świętym i (podczas Wieku Ewangelii) miało być analizowane i rozważane w celu dodania otuchy, jako ponowne przyprowadzenie - drugi powrót - Izraela, po drugim wygnaniu, ze „wszystkich narodów, pomiędzy które cię rozproszyłem" (Jer. 30:11), do Ziemi Świętej, którą Bóg dał ich przodkom i którą oni ponownie posiądą.
Wersety 4-11 mówią o Boskim sądzie nad narodami, który dokonuje wyzwolenia dwunastu pokoleń Izraela. Bóg prorokuje tutaj, że ponieważ Izrael wchodzi w czas Ucisku Jakuba, on doświadczy raczej strachu niż pokoju; oni będą tak przerażeni pod wpływem spazmatycznych cierpień wywołanych ciężkimi prześladowaniami, że ktoś może uważać ich za kobiety w bólach porodowych. Powód ich wielkiego przerażenia jest podany w Jer. 30:7. Jest to wielki dzień sądu (2 Piotra 3:7, 8), który nastał razem ze Żniwem Wieku Ewangelii, „czas ucisku, jakiego nie było, odkąd istnieją narody" (Dan. 12:1; Mat. 24:21). „Tamten [nie ten] dzień jest wielki". Te słowa wskazują na czas w przyszłości; one są podobne do tych z Joela 2:11 (napisanych na długo przed czasami Jeremiasza); one nawiązują do czasu wielkiego ucisku: „wielki bowiem dzień PAŃSKI będzie i straszliwy bardzo". Także wyrażenie Jeremiasza, „nie ma mu podobnego" jest podobne do tego z Joela 2:2: „któremu równego nie było od wieku i nie będzie po nim nigdy". Także dla Jakuba, to znaczy dla całego Izraela, ten czas będzie pełen wielkiego przygnębienia (Izaj. 22:4, 5; Zach. 1:14-18) „jakikolwiek jest czas utrapienia Jakubowego, przecież z niego wybawiony będzie." - Jer. 30:7.
PIERWSZA FAZA UCISKU JAKUBA
Pierwsza faza ucisku Jakuba rozpoczęła się w 1881 roku, gdy Żydzi z nielicznymi wyjątkami wciąż przebywali na wygnaniu w różnych pogańskich krajach. Oni doświadczyli 1845 lat łaski od śmierci Jakuba aż do od rzucenia przez nich Mesjasza, na wiosnę 33 roku Pańskiego. Potem przyszedł ich „dwójnasób", czyli powtórzenie, okres niełaski, także trwający 1845 lat (Zach. 9:9, 12; Mat. 21:4, 5; 23:38, 39), który skończył się na wiosnę roku 1878. Od tego czasu Boska łaska zaczęła powracać do Izraela (Izaj. 40:1, 2). To w 1878 roku Delitzsch rozpoczął rozpowszechnianie swego hebrajskiego Nowego Testamentu, a Disraeli, wówczas Premier Anglii żydowskiego pochodzenia, wpłynął na Berliński Kongres Narodów, aby przyznano Anglii ogólny protektorat nad azjatyckimi prowincjami Turcji, łącznie z Palestyną; a rząd turecki zmienił swe prawa odnoszące się do cudzoziemców, co polepszyło stan Żydów, mieszkających wówczas w Palestynie, jak również częściowo otworzyło drzwi do osiedlania się tam innych, wraz z przywilejami posiadania nieruchomości. W 1878 roku, gdy izraelski „czas naznaczony" wypełnił się (Izaj. 40:1, 2) i gdy wycierpiał „w dwójnasób za wszystkie grzechy swoje", Bóg sprawił, że Jego lud zaczął być pocieszany, zarówno pod względami religijnymi, jak i świeckimi.
Lecz więcej niż to było im potrzebne, aby sprowadzić ich z powrotem do ich ojczyzny, jako wstęp do ustanowienia Królestwa Boże go na ziemi (Mat. 6:10; 4 Moj. 14:21; Izaj. 2:2-4; 11:9; Dan. 2:35, 44; Obj. 5:10). Bóg dokonywał tego przez „rybaków" i „łowców" w pierwszej fazie Ucisku Jakuba, prowadzącej do powtórnego ich zgromadzenia (Jer. 16:14-16). „Rybacy" to ci, którzy używają atrakcyjnej przynęty Syjonizmu itd., by przyciągnąć Żydów do ich ojczyzny. To dzieło rozpoczęło się w 1882 roku od Leo Pinskera, poprzednika doktora Teodora Herzla. Przy pomocy mężów sta nu, żydowscy agitatorzy, a także wielu chrześcijan zrobiło dużo i stara się zrobić jeszcze więcej, by zachęcić Żydów do powrotu do ich ojczyzny. „Łowcami" są ci, którzy ścigają w celu zniszczenia. Oni także sprawili, że rzesze Żydów powróciły do swej ojczyzny. W 1878 roku wybuchły gwałtowne prześladowania w Rumunii oraz Galicji, a szczególnie w Rosji, która w 1881 przyjęła Prawa Majowe, w wyniku których nadal trwały krwawe prześladowania w różnych krajach Europy. Pogromy wybuchały w wielu krajach i popełniane były niewyobrażalne okropności przeciwko Żydom, szczególnie w dwóch fazach Wojny Światowej. To „łowienie" w wielu krajach nadal trwa, chociaż nie na tak dużą skalę i z mniejszymi zewnętrznymi prześladowaniami. Za pomocą „czasu ucisku Jakuba" Bóg wypełnia Swe cele.
PONOWNIE ZGROMADZONY IZRAEL OBEJMUJE POKOLENIA
Obiecując ponownie zgromadzić dzieci Izraela, Bóg nie odnosił się jedynie do dziesięciu pokoleń (czasami nazywanych Izraelem, Efraimem itd.), jako oddzielnych od dwóch (zwykle zwanych Judą), lecz raczej do wszystkich dwunastu pokoleń, ponieważ całe dwanaście pokoleń było przedstawionych w owcach, „które zginęły z domu izraelskiego" (Mat. 10:6), domu, który został odrzucony 33 roku Pańskiego. W Izaj. 11:11, 12 jest jasno wskazane, że chodzi tu o całe dwanaście pokoleń, ponieważ jest tam wymienione zarówno dziesięć po koleń jako Izrael oraz dwa pokolenia jako Juda: „Stanie się też dnia te go [ten sam „dzień" – „czas utrapienia Jakubowego" - wspomniany w Jer. 30:7], iż Pan powtórnie rękę Swą przyłoży [tak jak to uczynił pierwszy raz, przy końcu niewoli babilońskiej], aby przywrócił ostatek ludu Swego... i podniesie chorągiew wśród narodów i zgromadzi wygnanych z Izraela, a rozproszonych z Judy zbierze razem z czterech stron ziemi [z których wychodzą od 1878 roku, co nie miało miejsca nigdy przedtem, ponieważ przed ich rozproszeniem w Wieku Ewangelii, dwanaście pokoleń nigdy nie było rozrzuconych na cztery strony świata]”.
Także w Ezechiela 36:22, 24 Bóg zwraca się do wszystkich dwunastu pokoleń pod nazwą Izrael, gdy mówi: „Dlatego mów do domu Izraela... zbiorę was spomiędzy pogan [narodów] i zgromadzę was ze wszystkich krajów i przyprowadzę was do waszej własnej ziemi". To ponowne zgromadzanie miało poprzedzić zupełny koniec narodów pogańskich, pomiędzy które Bóg ich rozproszył (Jer. 30:10, 11; 46:27, 28) i miało nastąpić z każdego regionu, aby uczynić z nich „naród jeden w ziemi, na górach izraelskich... i będą mieszkać w tej ziemi... na wieki" (Ezech. 37:21, 22, 25).
DRUGA FAZA UCISKU JAKUBA
Zatem „w ten dzień", w czasie pierwszej fazy Ucisku Jakuba, Bóg stopniowo zrywa europejskie jarzmo z szyi Izraela (Jer. 30:8), a więzy i restrykcje, które łączyły ich z Europą, są stopniowo rozluźniane i odcinane. Lecz jest także druga faza Ucisku Jakuba. Jest o niej mowa w Wykładach Pisma Świętego, tom IV, Walka Armageddonu, s. 552 i 554, jako o „ostatnim podmuchu" i „kolejnej fali udręczeń... ostatnim konflikcie owej wojny wielkiego dnia" i jest to opisane na s. 552-561. Ta druga faza Ucisku Jakuba nastąpi pod koniec okresu światowej anarchii. Ona jest opisana w Ezechiela 38 i 39. Wzrastająca zamożność i dobrobyt ponownie zgromadzonego Izraela wzbudza zazdrość na rodów europejskich, azjatyckich i afrykańskich i to będzie silnie zaakcentowane w ich anarchistycznych resztkach. Oni sprowadzą na Izrael ostatnią, drugą fazę Ucisku Jakuba, ostatnie męty z izraelskiego kielicha smutku. Gog i Magog przedstawia wodzów i zwolenników narodów będących wrogami ludu Boże go. Ponadto Obj. 20:8 („narody... Gog i Magog") wyraźnie wskazuje, że to będzie miało miejsce w Małym Okresie, przy końcu Tysiąclecia; i dlatego, przez analogię rozumowania, jest to prawdą w odniesieniu do wrogów cielesnego Izraela Boga przy samym końcu Wieku Ewangelii. Ci anarchistyczni grabieżcy, opisani w Ezech. 38 i 39; Zach. 12:1-9 i 14:1-3, ciężko doświadczą Izrael w tej drugiej, ostatniej fazie Ucisku Jakuba.
Ostatnie karanie Izraela z powodu ich niewiary oraz cudowne pokonanie ich wrogów, w końcu otworzy ich oczy; „i patrzeć będą na Mnie [Jehowa], ponieważ od rzucili Go [Jezusa]; i płakać będą nad Nim, jak ktoś opłakuje swego jedynego syna i będą w goryczy z powodu Niego, jak ktoś jest w żalu po swym pierworodnym" (Zach. 12:10, tłumaczenie Żydowskiego Towarzystwa Wydawniczego Ameryki). Wtedy Izrael, nawrócony jako naród, rozpozna swego Mesjasza, jako przychodzącego do nich w utrapieniach („obłoki" - Obj. 1:7) wielkiego ucisku, w celu ich wyzwolenia, jak zostało przepowiedziane na przykład w Ezech. 39:22-29; Zach. 12;14: 1-3; Jer. 30:7, 8. Wówczas „służyć będą PANU, Bogu swemu, i Dawidowi [Umiłowanemu, to znaczy Mesjaszowi - Ezech. 34:23, 24; 37:24, 25; Oz. 3:5], królowi swemu, którego im wzbudzę" (Jer. 30:9). „A tak wszystek Izrael będzie zbawiony, jako napisano: Przyjdzie z Syjonu Wybawiciel i odwróci niepobożności od Jakuba: A to będzie przymierze Moje z nimi, gdy odejmę grzechy ich" (Rzym. 11:26, 27). To nie oznacza ich uniwersalnego zbawienia do życia wiecznego, lecz, jak pokazuje kontekst, wyzwolenie całego Izraela z ich „częściowego zaślepienia [lub zatwardziałości]" w Wieku Ewangelii i uwolnienie z karania za ich grzechy przeciwko Prawu Zakonu oraz Chrystusowi, jak również wyzwolenie spod potępienia grzechów Adamowych oraz grzechów judaistycznych. Pańskie panowanie sprawiedliwości na ziemi (Izaj. 26:9; 28:17) będzie ustanowione najpierw w Izraelu, wśród ponownie zgromadzonych i nawróconych Żydów (Zach. 12:7, 8; Jer. 23:5, 6; 33:14-16; Ezech. 36:24-38; zob. E 17, Tysiąclecie, s. 333-345). Oni z radością powitają swych zmartwychwstałych patriarchów i pozostałych Godnych i będą wielce błogosławieni przez ich dobroczynne rządy (Izaj. 1:25-27; 25:9; 32:1). Następnie trochę później, zrujnowane, wyczerpane, osłabione przez niedole czasu ucisku narody pogańskie (Mat. 24:21, 22), dowiedzą się o wielkich błogosławieństwach, które będą udziałem Izraela i zapragną podobnych błogosławieństw dla siebie (Izaj. 2:3, 4; Zach. 8: 20-22). W odpowiedzi na ich pokorne prośby o pomoc, Królestwo z jego zarządzeniami będzie ustanawiane w jednym narodzie po drugim, aż sta nie się mocarstwem ogólnoświatowym (Dan. 2:44; 7:27). Cielesny Izrael (drugorzędne ziemskie potomstwo Abrahama) pod przywództwem Starożytnych Młodocianych Godnych (pierwszorzędnego ziemskiego potomstwa Abrahama - Joela 2:28; Tym. 2:20) otrzyma przywilej współpracy z duchową fazą Królestwa - Maluczkim Stadkiem i Wielkim Mnóstwem (Łuk. 12:32; Ps. 45:15, 16; Obj. 7) - w nawracaniu i błogosławieniu świata pogańskiego (1 Moj. 22:17, 18; 28:14; Izaj. 19:24; Ezech. 16:60, 61; Ps. 107:22). To zostanie dokonane pod Nowym Przymierzem Izraela, opisanym w Jer. 31, w celu błogosławienia „wszystkich rodzin ziemi".
Niech cała ziemia, a szczególnie Izrael, raduje się z nadchodzących wielkich błogosławieństw, obecnie już tak bliskich. Ta obietnica jest pewna. Sam Bóg to obiecał i łaskawie związał Swą obietnicę przysięgą, abyśmy „wielką pociechę mieli" (Żyd. 6:16-18, KJV). Walka tego wielkiego dnia Wszechmogącego Boga przygotowuje cały świat na nowy dzień i jego wielkie dzieło restytucji (Dz. Ap. 3:19-23); a czas Ucisku Jakuba przygotowuje potomstwo Jakuba na ich porcję błogosławieństw. Chociaż godzina obudzenia się będzie pełna chmur i gęstej ciemności (Joela 2:1-3), dzięki niech będą Bogu za Jego błogosławione zapewnienie, że dzieło niszczenia będzie „skrócone" (Mat. 24:22) i że bez pośrednio po nim wspaniałe Słońce Sprawiedliwości rozpocznie wydawać swe blaski (Mal. 4:1, 2). „Ziemia [obecna stara struktura społeczna, oparta na samolubstwie] zostanie usunięta niczym chatka... upadnie i więcej nie powstanie" (Izaj. 24:19, 20, KJV). Czas wielkiego ucisku ma na celu otwarcie drogi dla nowej budowli Boga, dla nowego Jeruzalem, nowych niebios i nowej ziemi, w których mieszka sprawiedliwość(2 Piotra 3:13; Izaj. 65:17; Obj. 21). „Gdy ujrzycie, iż się to dzieje, wiedzcie, że blisko jest Królestwo Boże" (Łuk. 21:31).
BS' 13, 74-78