PYTANIA BIBLIJNE
Pytanie: Do Żyd. 12:2 jest powiedziane, żebyśmy patrzyli na Jezusa, "który dla wystawionej sobie radości, podjął krzyż wzgardziwszy sromotę, i usiadł na prawicy stolicy Bożej". Co za radość była przed Nim wystawiona?
Odpowiedź: Ponieważ Jezus "był posłuszny aż do śmierci, a to śmierci krzyżowej", Bóg "nader go wywyższył i darował mu imię, które jest nad wszelkie imię" (Filip. 2:8,9; Efez. 1:20,21; Żyd. 1:4-13).
Ale my możemy być pewni, że radość naszego Pana nie była tylko cieszeniem się z góry na najwyższe stanowisko pośród Nowych Stworzeń, o wiele wyższe od wszelkich innych stworzeń, chociaż ono było niewątpliwie częścią Jego radości. Nasz Pan sam powiedział "Szczęśliwsza jest rzecz dawać, niżeli brać (Dz.Ap. 20:35). "Ochotnego dawcę Bóg miłuje" (2 Kor. 9:7) i Jezus znajdował przyjemność w czynieniu woli Ojcowskiej (Ps. 40:9; Żyd. 10:7; Jan 4:34). Powiedział też "Bom zstąpił z nieba, nie iżbym czynił wolę moją, ale wolę onego, który mię posłał" (Jan 6:38).
Według Pisma Świętego, radość wystawiona przed Jezusem, w której On znajdował przyjemność, składała się z kilku zarysów": (1) Czynienie woli Ojca, dla Jego przyjemności; (2) otrzymanie wielkiej nagrody Boskiej natury i dziedzictwa Bożego, łącznie z namiestnictwem; (3) zwycięstwo i wywyższenie Kościoła; (4) błogosławienie świata, szczególnie tysiącletnią restytucją; (5) wykorzenienie, lub wytępienie, zła; (6) danie wiecznego życia posłusznym i wieczne unicestwienie niepoprawnych; i (7) spośród tego wszystkiego i wszystkich wynikłych z tego działań sławiących Boga.
Kiedy Jezus na Kalwarii kładł swoje ciało za życie świata (Jan 6:51) w wielkiej mierze doświadczył radości służąc, podobając się i sławiąc Niebiańskiego Ojca (Mat. 3:17; 12:16-21; 17:5), lecz głównie On spoglądał naprzód w radosnym oczekiwaniu na inne zarysy radości wystawione przed Nim. Częściowo doświadczył niektórych z nich przed Kalwarią, innych częściowo po zmartwychwstaniu. Bardzo ważny okres Jego radości rozpoczął się w 1914 roku, gdy On rozpoczął okres wielkiego ucisku (Dan. 12:1; Mat. 24:21) obalaniem królestwa szatana jako części niszczenia zła. Innych swoich radości dozna podczas Pośredniczącego Tysiącletniego Panowania i kolejnych, różnych od dotychczasowych, w Małym Okresie (Obj. 20:3,7-9; 21:8) i w przyszłych wiekach (Efez. 2:7). Wszystkie zarysy Jego radości są progresywne, a w swoich dokonaniach po-Tysiącletnich, w przyszłych wiekach, wiecznie będzie sławił Boga.
OSOBISTE WYWYŻSZENIE NIE BYŁO MOTYWEM JEZUSA
Pytanie: Czy Jezus służył Bogu z tego powodu, że pragnął osobistego wywyższenia?
Odpowiedź: Jezus w najmniejszym stopniu nie miał bezbożnej ambicji Lucyfera, który rzekł w swoim sercu: "Wstąpię na niebo, nad gwiazdy Boże wywyższę stolicę moją, a usiądę na górze zgromadzenia, na stronach północnych. Wstąpię na wysokość obłoków, będę równy Najwyższemu" (Iz. 14:13,14). Przeciwnie, Jezus zrezygnował ze swojej przedludzkiej natury i się poniżył, "wyniszczył samego siebie, przyjąwszy kształt niewolnika, stawszy się podobny ludziom". Posłuszny Bogu cierpiał bardzo, "będąc posłusznym aż do śmierci, a to śmierci krzyżowej", "wszystko ku chwale Bożej czyniąc" (Fil. 2:7,8; 1 Kor. 10:31). Jego głównym pragnieniem było uczcić imię swego Ojca.
Zwróćmy uwagę jak nasz Pan pod koniec swoich srogich prób i prześladowań, z pełną lojalnością i najwyższym oddaniem modlił się do swego Ojca (Jan 12:28) "Ojcze! uwielbij imię twoje". Odpowiedź Ojca była znacząca: "I uwielbiłem i jeszcze uwielbię".
Bóg, pod wieloma względami, przyniósł chwałę swemu imieniowi przez jednorodzonego Syna, począwszy od dzieł stworzenia (Jan 1:3; Kol. 1:15-17). We wspaniałych uczynkach zbawienia dokonywanych na rzecz Kościoła i świata w Wieku Ewangelii i w Wieku Tysiąclecia, potem w dalszych dziełach stwarzania itd. w bezkresnych Wiekach, Bóg dodatkowo będzie sławił swoje imię przez umiłowanego Syna, ponieważ we wzroście władzy Jezusa i pokoju nie będzie końca (Iz. 9:7).
Nieco później, z charakterystyczną skromnością i najwyższą radością w pełnieniu woli Ojca, za wszelką cenę, Jezus nie odniósł się do owej wielkiej chwały, zaszczytu i nieśmiertelności obiecanych Jemu w zmartwychwstaniu, oczekiwanych i ocenianych przez Niego, ale w nadzwyczajnej skromności i pokorze prosił Ojca tylko o przywrócenie Go do poprzedniego stanu. Jezus nie był najemnikiem (Jan 10:12) służącym za osobiste wynagrodzenie lub wyniesienie. On był zadowolony z Ojcowskiego uznania i oceniał to, że Ojciec Jego wybrał za swego przedstawiciela w dostarczeniu ceny okupu za Adama i jego ród. Skromnie poprosił Ojca "Ojcze! uwielbij mnie tą chwałą, jaką miałem u Ciebie, pierwej niżeli świat był" (Jan 17:5). Oczywiście, nasz Pan nie służył Bogu z samolubnych pobudek.
OBECNA WALKA W IRANIE
Pytanie: Co ma oznaczać, w odniesieniu do proroctwa biblijnego, wrzawa w związku z odsunięciem od władzy szacha Iranu i towarzysząca temu walka? (Mimo, iż pytanie to było postawione w 1979 roku, jest nadal aktualne ze względu na proroczy charakter tej walki).
Odpowiedź: Jest to kolejny dowód wypełniania się Ps. 110:1,2,5,6.
Laskę mocy [Mesjasza, w. l] twojej pośle Pan z Syjonu, mówiąc: Panuj w pośród nieprzyjaciół twoich [Jehowa przez Mesjasza stopniowo zakłada swoje królestwo, stopniowo też uderza królestwa obecnego złego świata - Dan. 2:35,44; Gal. 1:4 - i nie ustanie wcześniej aż wszystkie zostaną powalone a Królestwo Boże będzie założone].
"Pan po prawicy twojej [porównaj z w. l.] potrze królów w dzień gniewu swego [w czasie wielkiego ucisku od 1914 roku Pan 'potarł' królów, absolutnych monarchów, ostatnim był szach, pozbawiając ich władzy, chociaż niektórzy pozostali jako marionetki] ... potłucze głowę nad wielą ziem panującą".
To (2), co wydarzyło się w Iranie jest kolejnym dowodem brzmienia siódmej trąby, antytypicznej jubileuszowej trąby (3 Moj. 25:9,10; Obj. 11:15; zob. Nadszedł Czas, rozdz.6), ogłaszającej wolność i sprawiedliwość dla ludzi, tu w laodycejskim okresie (Laodycea znaczy sprawiedliwość dla ludu), i założenie w krótkim czasie Królestwa Bożego na ziemi (Obj. 3:14-20). Utworzenie cywilnego rządu w Iranie da ludowi więcej wolności, jakiej im wcześniej odmawiano, chociaż niektórzy pod pewnymi względami ją utracą. Ogromne bogactwa szacha w wielkim stopniu zostaną użyte dla dobra prostych ludzi.
Ponadto (3), niedawne wydarzenia w Iranie, wydaje się, iż są częścią stopniowego przygotowywania ludzi do sytuacji jaka zaistnieje w czasie "ucisku Jakubowego" (Jer. 30:7), w drugiej jego części, przy końcu okresu anarchii w czasie wielkiego ucisku, kiedy ostatki narodów europejskich, azjatyckich i afrykańskich udadzą się do Izraela, aby kraj ten (Zach. 14:1-3), cieszący się względnym spokojem i ogromnymi bogactwami, ograbić (Ezech. 38:10-23; 39:1-29). Mesech i Tubal (38:3) przedstawiają ludy Europy Północnej. Wcześniej Iran nosił nazwę Persja. W w. 5 jest wymieniony pośród tych, którzy będą się sprzeciwiać Izraelowi i go grabić. Wskutek odcięcia przez nowe władze cywilne Iranu dalszych dostaw ropy dla Izraela (której wielką część otrzymywał z Iranu, pod rządami szacha) i obecna postawa gwałtownej niechęci Irańczyków do Izraelczyków wskazuje jak będą się kształtować sprawy w przyszłości.
Warto zwrócić uwagę, że Etiopia jest też wymieniona w w. 5, która z upadkiem króla Haile Selasie w 1974 roku, ostatniego absolutnego monarchy, także przyjęła antyizraelską postawę. Libia (w. 5) pod panowaniem prezydenta Kadafiego, być może, jest najbardziej antyizraelską ze wszystkich krajów Arabskich.
SB ’96,23-24; BS '79,22.