Zwiastuny zbawienia

Zwiastuny zbawienia

ROCZNE GODŁO NA 2001

"Wesoło śpiewajcie Bogu mocy naszej; Wykrzykiwajcie [róbcie radosny hałas wg ang.] Bogu Jakubowemu." - Psalm. 81:2

Hałas: 1. dźwięk, szczególnie głośny, zgrzytliwy, lub w rodzaju zamieszania, ogłuszającego hałasu. 2. Fizyka: kombinacja nieharmonijnych przedziałów częstotliwości drgań o bardzo krótkim trwaniu. - The American College Dictionary.

WSPÓŁCZESNY ŚWIAT jest pełen hałasu, przyjemnego lub też innego, w zależności od słuchacza. Od klaksonu samochodowego, w godzinach największego natężenia ruchu na ulicach miasta, do pochodzącego od częstych przelotów samolotów nad głowami, poziom decybeli w dzisiejszym środowisku jest znacznie większy, niż tego doświadczyła ludzkość w większości swej historii.

Wiele z tego hałasu wokół nas jest symbolem przemysłowego i technologicznego zaawansowania - ktoś mógłby powiedzieć, że jest niepożądanym aspektem proroctwa Daniela 12:4, gdzie czytamy, że w Czasie Końca (w którym, jak wierzymy, obecnie się znajdujemy) - "wiele ich przebieży, a rozmnoży się umiejętność" - przewidziano ruchliwe, szybkie przemierzanie świata, co większość z nas teraz przyjmuje za rzecz naturalną.

PRZYJEMNY HAŁAS

Zrewidowana wersja Biblii (w języku angielskim) Ps. 81:2 oddaje jako "okrzyk radości". Nasze sławienie Boga przejawia się w naszej służbie, która obejmuje ogłaszanie przez nas posłannictwa Prawdy.

Z ludzkiego punktu widzenia, to posłannictwo, które obwieszczamy, jest dysharmonijne i nieprzyjemne. Lecz Bóg na te sprawy patrzy inaczej (1 Sam. 16:7). To, co wydaje się cuchnącą ofiarą w oczach nie nawróconych, dla Boga jest przyjemnym zapachem, gdy jest ofiarowane Jemu przez poświęconych (Filip. 4:18; porównaj z 3 Mojż. 26:31).

Prawda i perspektywy biblijne, jakie my przynosimy nieczęsto są przyjmowane i oceniane. Możemy być odrzuceni i zniechęcić się. Ale zacytowany werset napomina do kontynuowania wysiłku pochodzącego z serca. My staramy się podobać Bogu.

GRANIE NA TRĄBCE

Psalm, z którego pochodzi powyższy werset, jest poświęcony "Przedniejszemu śpiewakowi na Gittyt (porównaj z Ps. 8). Adam Clarke, w swym komentarzu na temat Psalmu 81 napisał:

Istnieją różne opinie odnoszące się do okazji i czasu tego Psalmu, lecz jest powszechna zgoda, że on był napisany albo na uroczystość, albo użyty podczas uroczystości Święta Trąbek... które obchodzono pierwszego dnia miesiąca Tiszri [wrzesień - Red.], który był początkiem roku żydowskiego i od tego dnia aż dotąd jest wyrazem oddawania czci Bogu przez Żydów.

Trąba o której mówi ten Psalm (w.4) nazywa się szofar (po angielsku i po polsku kornet, trąbka). Zrobiona z rogu baraniego lub górskiego kozła, ten instrument, użyty przez eksperta wydawał jasny, przenikliwy dźwięk i mógł być słyszany wyraźnie z daleka. (Hebrajskie znaczenie tej nazwy oznacza: ciąć, naciąć, oświecać). Krótko mówiąc, to był doskonały instrument wzywający do zebrania się, i pobudzenia, wielkich grup społeczeństwa.

TRĄBY Z 4 MOJŻ. 10 ROZDZIAŁU

Dodatkowo do tego rytualnego instrumentu, oprócz wspomnianej trąby szofar, starożytny Izrael używał rozmaitych trąb, z różnych materiałów. Następujące słowa są wypisem z nowego ilustrowanego biblijnego słownika Nelsona:

Trąbka zrobiona z metalu lub kości wytwarzała falę głosową powietrza prawie dwie stopy długą. Ta krótka fala dała temu instrumentowi wysoki, przenikliwy dźwięk. Ton tej trąby widocznie mógł być regulowany (2 Kron. 5:12).

4 Mojż. 10:1-10 szczegółowo opowiada o Boskich instrukcjach udzielonych Mojżeszowi, aby zrobił trąby ze srebra, w celu ogłoszenia Jego nakazu i zapewnienia zwycięstwa w bitwie. Zdaje się, że te dwie trąby przedstawiają Boskie Słowo i Ducha, pobudzające lud Boży do pewnych czynów. To, że one są typem jest widoczne z tego, że były częścią Zakonu i zarządzeń, dotyczących Przybytku, a że te zarządzenia były typiczne jest widoczne z Listu do Żydów, rozdziały 9 i 10.

Przykłady z Pisma Świętego

Pewna liczba wersetów Pisma Świętego przywodzi na myśl, że trąba symbolizuje posłannictwo, a ich brzmienie symbolizuje proklamację jakiegoś posłannictwa:

• Ta trąba, która długo brzmiała podczas inauguracji Przymierza Zakonu przedstawia proklamowanie Prawdy przez siódmą trąbę, mającą związek z inauguracją Nowego Przymierza (2 Mojż. 19:13,16,19).

• Siedmiu kapłanów, którzy "trąbili w trąby", gdy Jerycho było otoczone (Jozue 6:4-9, 13,16,20), przedstawia to samo, co siedmiu aniołów z trąbami z Objawienia 8:2-6, a ich trąbienie przedstawia to samo, co siedmiu aniołów trąbiących w swoje trąby, które reprezentują proklamację posłannictwa siedmiu aniołów.

• Gedeon trąbiąc w swoją trąbę (Sędziów 6:34) jest typem na naszego Pana ogłaszającego w obecnym wieku posłannictwo Ewangelii. A kiedy Gedeon oraz jego 300 trąbiło w swoje trąby podczas pierwszej bitwy (Sędziów 7:16-22), przedstawiają naszego Pana oraz wierne Maluczkie Stadko głoszące posłannictwo przeciwko tzw. Boskiemu prawu władców, kleru i arystokracji od 1914 do 1916 roku.

SYMBOLOGIA TRĄB

Chociaż Mojżesz otrzymał rozkaz zrobienia dwóch trąb, on widocznie tę pracę powierzył rzemieślnikom, Besaleelowi i Acholijabowi, wspomaganym przez swych towarzyszy (patrz 2 Mojż. 31:1-6).

Besaleel jest typem naszego Pana w jego zdolności rozwijania Kościoła i jego wszystkich stosownych nauk. Acholijab przedstawia członków siedmiu gwiazd, użytych przez Pana jako specjalnych pomocników w rozwijaniu Kościoła i jego nauk. Ich pomocnicy przedstawiają antytypicznych wyuczonych w sprawach Królestwa i wynoszących ze skarbu rzeczy nowe i stare. Ci uczeni składali się z generalnych i specjalnych pomocników członków siedmiu gwiazd (Mat. 13:52).

Owe trąby były urobione ze srebra, co znaczyło, że one były posłannictwem Prawdy. Srebro tutaj symbolizuje Prawdę. A to, że były zrobione z jednej bryły przedstawia dwie rzeczy:

1. Ze one pochodzą z tego jednego źródła Prawdy, z Biblii, ze Słowa Bożego (Jan 17:17; 2 Tym. 3:15-17) i

2. Że one są we wzajemnej harmonii jako części harmonijnej całości (Iz. 8:20; 2 Piotra 1:19-21).

Mojżesz robiący te dwie trąby jest typem na naszego Pana, rozwijającego dwa posłannictwa Wieku Ewangelii. Wnioskujemy, że z powodu nacisku położonego na te trąby (one się pojawiły w pierwszej części 4 Mojżeszowej), są one posłannictwem o zbawieniu człowieka - Restytucji (przypisanej i aktualnej) oraz posłannictwem Boskiego zbawienia - Wysokiego Powołania.

Te dwie doktryny wypływają z Okupu - ofiary Pana Jezusa i podstawy Boskiego Planu. Bez Okupu, zbawienie członków rodu Adamowego na jakimkolwiek poziomie istnienia jest niemożliwe. Te dwie doktryny także zapowiadała Pieśń Mojżesza (Restytucja) i Pieśń Baranka (Wysokie Powołanie) (Obj. 15:3).

RESTYTUCJA - PIEŚŃ MOJŻESZA

Pierwsza trąba

Doktryna o Restytucji streszczona w Dz.Ap. 3:19-21 oznacza:

1. Pierwotne stworzenie doskonałości;

2. Jego próbę do życia;

3. Jego upadek w grzech i śmierć; oraz

4. Jego doświadczenie ze złem.

Ponadto, to oznacza potrzebę pokuty człowieka jako dowodu, że on szczerze pragnie zbawienia. Co jest demonstrowane przez doświadczenia pogan - pozostawionych samym sobie bez pomocy - i przez Żydów - wspomaganych przez przymierze Zakonu i sprzyjające opatrzności - upadły człowiek nie może się zbawić i dlatego jest zależny od Boskiej zbawczej mocy.

Zbawienie przez restytucję w typie jest pokazane przez pierwszą trąbę w 4 Mojż. rozdział 10. Musimy zapamiętać, że zbawienie przez restytucję nie wyklucza pokuty. Łaska Boża dostarczyła Zbawiciela, który jest zdolny zadowolić wymagania sprawiedliwości skierowane przeciw pokutującemu wierzącemu grzesznikowi, dostarczając usprawiedliwienia. Właśnie to usprawiedliwienie przez wiarę ma dwa wymiary: poczytane i rzeczywiste.

Podczas wieku wiary wierzący wstępował na drogę poprawy wobec Boga, według zdolności jego lub jej, jak najlepiej potrafili, i serdecznej ufności, przyswajania sobie i działania zgodnie z obietnicą Bożą, dzięki zasłudze Jezusa, odpuszczenia grzechów, przypisania sprawiedliwości Chrystusowej i przyjęcia do społeczności z Bogiem i Chrystusem jako przyjaciela. Tak więc wierzący otrzymuje poczytane usprawiedliwienie lub, wyrażając to w inny sposób poczytaną restytucję. W następnym Wieku - Wieku Tysiąclecia - wierzący otrzyma rzeczywistą restytucję.

WYSOKIE POWOŁANIE - PIEŚŃ BARANKOWA

Druga trąba

Boskie zbawienie jest podsumowaniem Nowego Testamentu. Tak jak ze zbawieniem człowieka w restytucyjnym, ta doktryna ma wiele zastosowań:

1. Że Chrystus stał się dla przyjmujących ją Mądrością i w tym On uczy ich wszystkiego, co oni powinni wiedzieć w tym celu, aby być pomyślnymi uczestnikami Wysokiego Powołania (1 Kor. 1:24);

2. Że On ożywia - doprowadza do życia - ich przypisane usprawiedliwienie, aby ich przystosować jako kandydatów do Wysokiego Powołania;

3. Że Chrystus uświęca człowieczeństwo i Nowe Stworzenie w Wysokim Powołaniu. Jeśli chodzi o człowieczeństwo, to On pomaga wierzącym w podtrzymywaniu martwoty wobec siebie i świata, a ożywieniu wobec Boga podczas kładzenia ofiarniczo człowieczeństwa na śmierć - to jest cel dobrego antytypicznego kapłana. W odniesieniu do Nowych Stworzeń On je przeprowadza przez siedem stopni, począwszy (I) od spłodzenia z Ducha, po czym następują (II) ożywienie, (III) wzrost, (IV) wzmocnienie, (V) zrównoważenie, (VI) krystalizacja i (VII) narodzenie duchowe.

4. W wyzwoleniu On wybawia Nowe Stworzenie z grzechu, błędu, samolubstwa, światowości, szatana i śmierci.

Następne elementy w życiu Nowego Stworzenia (indywidualnie i kolektywnie) są przedstawione przez drugą trąbę w 4 Moj. 10:

• Predestynacja (w sensie wyboru na członka Ciała);

• Organizacja (w sensie Ciała tego Kościoła);

•Porządek (w sensie zarządzeń Kościoła).

• Dyscyplina (bez tej nie można rozwinąć podobieństwa Chrystusowego);

• Prawo (miłości);

• Odpoczynek (szabat, odpoczynek w dokończonym dziele Jezusa);

• Próba (wypróbować usposobienie charakteru);

• Chrzest (w śmierć Chrystusową);

• Wielkanoc (uczestniczenie w komunii z Chrystusem i innymi członkami Ciała);

• Zobowiązania społeczne wobec człowieka i wobec braci (postępowanie Kościoła w świecie jako światła i strofującego czyniących zło);

• Przeciwnicy i osaczanie (szatan, świat i ciało); i

• Obecne oraz przyszłe dziedzictwo ("stokroć więcej weźmie" i "nadzieję chwały" Mat. 19:29).

PANUJĄCE KRÓLESTWO BOŻE

W Testamentach, Starym i Nowym, występują różne zarysy myśli, które należą do posłannictw tych obu trąb, w zależności od ich zastosowania.

Na przykład, Królestwo Boże, rozważane z punktu widzenia panowania nad ludzkością i błogosławienia jej, należy do Pieśni Mojżesza. Ale rozważane z punktu widzenia chwalebnych przywilejów Chrystusa, należy do Pieśni Baranka.

Podobnie z Wtórym przyjściem w jego związku z obaleniem imperium szatana i błogosławieniem ludzkości, należy do Pieśni Mojżesza. Natomiast w swym odniesieniu do żęcia świętych, ich wyzwalania i gloryfikacji, ono należy do Pieśni Baranka.

Zmartwychwstanie zaś do ludzkiej doskonałości należy do Pieśni Mojżesza, a zmartwychwstanie na Boskim poziomie z natury należy do Pieśni Baranka.

W Starym Testamencie istnieją liczne typy i proroctwa, mające związek z Chrystusem i Kościołem - bądź to, gdy byli w ciele, bądź też w duchu - co należy do Pieśni Baranka (1 Kor. 10:1-11; Żyd. 4:10; l Piotra 1:9-13). One często są przedstawione z punktu widzenia ich wpływu na ludzkie zbawienie i związek z nim.

Ponieważ te dwa tematy Biblii - Pieśń Mojżesza i Pieśń Baranka - zachodzą na siebie, mówimy, że generalnie oba testamenty, Stary i Nowy, mają te odpowiednie reprezentacje. Jednakże te dwie trąby, Pieśń Mojżesza i Pieśń Baranka, nie są odpowiednio synonimiczne ze Starym Testamentem i Nowym Testamentem.

Po prostu Pieśń Mojżesza wyklucza rzeczy Wysokiego Powołania, a Pieśń Baranka wyklucza sprawy Restytucji. Jakkolwiek te dwa posłannictwa tak się splatają i przeplatają wzajemnie, ażeby były w doskonałej harmonii. W rzeczywistości są dwoma największymi zarysami Boskiego Planu. To właśnie ten wzajemny związek między nimi dowodzi, że każdy z nich jest urobiony z jednej całej sztuki antytypicznego srebra.

RADOSNE WYKRZYKIWANIE

4 Mojż. 10:7 wskazuje na przeciwieństwo między wzrostem postępującej Prawdy pośród kontrowersji, a wzrastaniem w wiedzy Prawdy dotąd otrzymanej z poprzednich odkryć Prawdy. Antytypicznie, to pokazuje, jak Prawda powinna być normalnie przedstawiana zainteresowanym i nie wojowniczym słuchaczom.

Gdy kontrowersja ma miejsce w chrześcijaństwie, w odpieraniu ataków i atakowaniu błędów w czasie teologicznych wojen, to nie jest pożyteczny sposób do pozyskania serc dla Prawdy. My możemy uciec się do kontrowersji, gdy oponenci zwalczają Prawdę błędem, ale w zwyczajnych okolicznościach życia kontrowersyjne przedstawianie Prawdy koliduje z jej akceptacją - ono w słuchaczu rodzi kłótliwość i jest odpowiedzialne za urabianie raczej oponenta niż przyjaciela. Jeśli my zamierzamy pozyskać naszych słuchaczy, powinniśmy trąbić naszymi trąbami Prawdy przyjemne dźwięki.

Chociaż już dłużej nie możemy trąbić o posłannictwie wysokiego Powołania, jako okazji dotąd osiągalnej, ale musimy przedstawiać je w jego dyspensacjonalnym i historycznym kontekście. Bez zrozumienia różnic w powołaniach - wyborczego zbawienia - świadome przedstawianie Boskiego Planu nie jest możliwe.

Liczne świeckie posłannictwa na ziemi dzisiaj przekazywane na różne strony są wszystkim prócz radości. Wiadomości o konfliktach i niezadowoleniu, wojnach i głodzie, korupcji i zachłanności, głupstwach i tragediach, tworzą osnowę i wątek współczesnej cywilizacji. Gdy podjęlibyśmy ten temat i trąbili o czasie ucisku i jego okropnych zapowiedziach jako nasze główne świadectwo, nie moglibyśmy pozyskać serc naszej publiczności. Posłannictwo Królestwa Bożego, z jego atrakcyjnymi błogosławieństwami pokoju i harmonii, zdrowiem i pomyślnością w Edeńskim otoczeniu, jest dźwiękiem, który wspaniale wpada do ucha. My potrzebujemy się uczyć, aby być mistrzowskimi muzykami. Nasz Pan u Mat. 10:16 powiedział: "bądźcież tedy roztropnymi jako węże, a szczerymi jako gołębice."

Powinniśmy być odważni, gdy głosimy nasze posłannictwo każdemu, kto chce słuchać i jakimkolwiek środkiem jakim dysponujemy. Chociaż nasze ciało jest słabe, a wysiłki zdradzają braki, to posłannictwo Prawdy, jaką proklamujemy, jest piękne, harmonijne. Pan je słyszy i ocenia.
My się modlimy, aby rozważania nad naszym wersetem (Ps. 81:2) w nadchodzącym roku okazały się pomocą na czasie, przypomnieniem naszych sposobności, zobowiązań i przywilejów w głoszeniu błogosławionego posłannictwa Prawdy.

***

Na początku tego Nowego Roku wyrażamy naszą ocenę dla braci i sióstr za ich wsparcie i zachętę podczas pracowitych dni minionego roku. Redaktor jest wdzięczny za te posłannictwa dobrej woli i za zapewnienie modlitw otrzymanych od braci i sióstr ze wszystkich stron.

Jako stosowną pieśń, towarzyszącą naszemu wersetowi, proponujemy tę, którą już śpiewaliśmy wcześniej, lecz która jest stosowna dla tego obecnego tematu, nr 24 w śpiewnikach Pieśni Brzasku Tysiąclecia (w języku polskim) "Już nas nie łudzi wzrok". Ta pieśń przypomina nam o zbliżającym się Jubileuszu błogosławieństw - szczególnie jubileuszowe posłannictwo, które z radością śpiewamy. Poniżej słowa tej pieśni.

Pieśń nr 24 - Już nas nie łudzi

Już nas nie łudzi wzrok,
    Wnet ujrzy cały świat,
Jubileuszu rok,
    Co potrwa tysiąc lat.
Dziejowych mija koniec burz.
                Zaświtał Jubileusz już,
                Zaświtał Jubileusz już.

Pan Jezus, Kapłan, Król,
    Na ziemię zstąpił tą;
Krwią zwalczył śmierć i ból,
    Zaczyna władzę swą.
A jako pierwszy Jego krok,
                Jubileuszu mamy rok
                Jubileuszu mamy rok

Baranku, światem rządź,
    W Jubileuszu czas.
Na swej stolicy siądź.
    Powołaj przed Tron nas,
Boś wynagrodzić przyrzekł Sam,
                Gdy przyjdzie Jubileusz nam,
                Gdy przyjdzie Jubileusz nam.

Jak najwonniejszy kwiat
    Z niebiańskich niw i pól
Zstępuje na ten świat
    Pan Panów, Królów Król.
Jubileuszu mamy dni;
                Ach! dzięki, chwała, Królu Ci,
                Ach! dzięki, chwała, Królu Ci.

SB ’01,2-6; BS '01,1-5.

Wróć do Archiwum