PYTANIA BIBLIJNE

ZBROJA CHRZEŚCIJANINA

    Pytanie: W Ef. 6:13-17 czytamy o zbroi chrześcijanina, która obejmuje także "pancerz sprawiedliwości" (w.14), lecz w 1 Tes. 5:8 jest on określony jako "pancerz wiary i miłości." Jaki jest powód tej różnicy?

    Odpowiedź: Wydaje się, że Apostoł w 1 Tes. 5:8 podaje bardziej skondensowany punkt widzenia, w którym pragnął ująć wiarę, nadzieję i miłość, największe z owoców, lub łask, Ducha Świętego (1 Kor. 13:13, Gal. 5:22,23; 2 Piotra 1:5-8). Odpowiednio do tego nadzieja jest przyrównana do przyłbicy, a wiara i miłość do pancerza żołnierza.

    Jednakże w Ef. 6:13-17 Apostoł podaje bardziej rozwinięty punkt widzenia, mówiąc:

    "Stójcież tedy, przepasawszy biodra wasze prawdą, i oblekłszy pancerz sprawiedliwości, I obuwszy nogi w gotowość Ewangielii pokoju, a nade wszystko wziąwszy tarczę wiary, którą byście mogli wszystkie strzały ogniste onego złośnika zagasić. Przyłbicę też zbawienia weźmijcie i miecz Ducha, który jest słowo Boże!"

    Tutaj, tak samo jak u Iz. 59:17, sprawiedliwość, miłość obowiązkowa do Boga i bliźniego, jedna z części miłości, jest przyrównana do pancerza żołnierza, podczas gdy w 1 Tes. 5:8 Apostoł ma na myśli nie tylko wiarę, lecz także niesamolubną, bezinteresowną miłość (agape), która nie powinna być praktykowana niezgodnie z miłością obowiązkową. Tym sposobem wydaje się, że Apostoł uzupełnia tu swój opis zbroi chrześcijanina z Ef. 6 przez dołączenie miłości bezinteresownej. Starajmy się wszyscy oblec i zachować "zbroję światłości" (Rzym. 13:12)!

 

 

ODPUSZCZANIE GRZECHÓW

    Pytanie: Jakie jest znaczenie wypowiedzi Jezusa do Apostołów z Ew. Jana 20:23, "Którymkolwiek grzechy odpuścicie, są im odpuszczone, a którymkolwiek zatrzymacie, są zatrzymane"?

    Odpowiedź: Słowa Jezusa nie mają być rozumiane w sposób powszechnie przyjmowany przez wielu rzymsko i grekokatolików - iż ksiądz, dzięki skuteczności ofiary mszy, lub w inny sposób, może odpuszczać grzechy. Myśl Jezusa jest raczej taka: 12 Apostołów w szczególności, a drugorzędnie wszyscy prawdziwi naśladowcy Pana podczas swej ziemskiej wędrówki, gdy będą pod wpływem, kierownictwem i pouczeniem Jego Ducha Świętego w takiej mierze, iż będą mogli znać warunki, na których Bóg może odpuszczać grzechy.

    Oczywiście, Jezus mógł to robić. Na przykład, patrząc w przyszłość na ukończenie ofiary za grzechy, oświadczył człowiekowi sparaliżowanemu, "Ufaj, synu! odpuszczone są tobie grzechy twoje" (Mat. 9:2). Według naszego wersetu Apostołowie otrzymali ten przywilej.

    W pewnej mierze wszyscy poświęceni mają ten przywilej. Jest on spełniany jako posługa pociechy (Iz. 61:1-3). Pismo Święte jasno przedstawia zastrzeżenie, iż odpuszczenie grzechów jest oparte na wierze w Jezusa jako Zbawiciela i Jego śmierć na krzyżu za grzeszników. Proste stwierdzenie tej treści można znaleźć w Dz. Ap. 16:30-34.

    Możemy udzielić zapewnienia każdemu, kto daje dowody pokuty w sercu, naprawy zła w miarę swych możliwości, wiary w Chrystusa i pełnego posłusznego pragnienia kroczenia Jego drogami. My sami nie mamy mocy odpuszczenia grzechów innej osobie, popełnionych przeciw Bogu, lecz dobrze znając Mistrza i Jego opinię w tej kwestii możemy mówić za Niego jako Jego rzecznicy. Jako tacy możemy oznajmiać i wyjaśniać warunki pojednania.

    Ci, którzy dostąpili odpuszczenia, dobrze wiedzą, jak skierować innych do tego samego błogosławieństwa. Powinniśmy upewnić pokutującego poprzez wskazanie na błogosławione zapewnienia Pisma Świętego. Dobrym wzorcowym wersetem jest Mich. 7:18,19:

    "Któryż Bóg jest podobny tobie? Któryby nieprawość odpuszczał, i mijał przestępstwa ostatków dziedzictwa swego, któryby nie zatrzymywał na wieki gniewu swego, przeto, że się kocha w miłosierdziu. Nawróci się, a zmiłuje się nad nami; zatłumi nieprawości nasze i wrzuci w głębokość morską wszystkie grzechy nasze."

    Jak powiedział pewien pisarz, nie mamy wyciągać naszych przeszłych grzechów, zadręczać się ani męczyć nimi naszego sumienia. Powinniśmy tam postawić duży znak z napisem ZAKAZ ŁOWIENIA. Nie powinniśmy wyławiać naszych własnych grzechów ani zajmować się wyławianiem grzechów innych.

SB ’01,54-55; BS '00,54.

Wróć do Archiwum