Przymierze dla życia
TEMAT PRZYMIERZA ma duże znaczenie zarówno w Starym jak i w Nowym Testamencie. W celu zrozumienia Biblii oraz postępowania Boga z Jego ludem i ze światem, konieczne jest zrozumienie zasady przymierza. W rzeczywistości, tak Stary jak i Nowy Testament są dokumentami przymierza; słowo "testament" jest innym określeniem słowa przymierze. Starożytny Izrael był w pokrewieństwie przymierza z Jehową, a podczas Wieku Ewangelii Kościół Chrześcijański także jest w pokrewieństwie przymierza z Nim. Przymierze żydowskie i chrześcijańskie znacznie różniły się od siebie i każde z nich zostało zapoczątkowane dla odmiennych dyspensacyjnych celów.
W ogólności występują dwa typy Boskich przymierzy: (1) jednostronne - bezwarunkowe, wiążące tylko stronę udzielającą Przymierza; i (2) dwustronne - warunkowe, wiążące przynajmniej dwie strony na warunkach tego porozumienia. (Następny artykuł, "Bóg Przymierzy, " dotyczy pięciu szczególnych biblijnych przymierzy obejmujących okres od stworzenia Adama do końca Tysiąclecia. )
Wszystkie Boskie przymierza są zamierzone w celu udzielenia życia - to znaczy, one gwarantują i podkreślają pokrewieństwo między Nim i Jego ludem. Wszyscy, którzy przybliżają się do Boga, muszą postępować w zgodzie z przymierzem.
Zawieranie przymierzy sięga czasów starożytnych. Prawdopodobnie, można bezpiecznie stwierdzić, że większość narodów przez całą swą historię zawiera prawne przymierza lub kontrakty w celu zarządzania sprawami handlowymi, finansowymi oraz w sferze współdziałania społecznego. W hebrajskiej kulturze zawieraniu przymierzy towarzyszyły różne znaki, takie jak układanie kamieni w stos, aby sformować ołtarz, krwawa ofiara oraz posiłek ze świadkami tej transakcji (1 Moj. 31:44-46, 54; 2 Moj. 24:4-11). Pismo Święte obfituje w przykłady przymierzy pomiędzy jednostkami i grupami. (Zobacz l Sam. 23:16-18 - przymierze pomiędzy Dawidem i Jonatanem; 2 Król. 11:4, 17przymierze pomiędzy Jojadą i przedstawicielami ludu oraz królem i ludem.)
Bóg Przymierzy
Z konieczności, w każdym przymierzu - kontrakcie Bóg zawsze jest wyższy. Lecz w odróżnieniu od licznych przymierzy - kontraktów zawieranych dzisiaj, które obfitują w prawnicze sformułowania i często są zaplanowane w celu ochrony interesów głównie jednej ze stron, Boskie przymierza - kontrakty są zamierzone dla zapewnienia długoterminowego dobra innym. Boska pokora (jeśli możemy użyć tego określenia) objawia się Jego gotowością do poddania się swoim własnym zasadom. To znaczy, że Bóg łaskawie chce dostarczyć swoim poddanym (wszystkim innym istotom) gwarancji Jego niezawodności. Klasyczny przykład tego znajdujemy w 1 Moj. 22:15-18. Po udzieleniu Abrahamowi obietnicy, że jego potomkowie będą źródłem błogosławieństwa dla świata, Bóg zatwierdził ją przez swoją przysięgę. Apostoł Paweł stwierdza w Żyd. 6:13, 14, że ponieważ Bóg nie mógł przysiąc przez kogoś większego, przysiągł przez samego siebie; tak więc Bóg zagwarantował wypełnienie Abrahamowego przymierza obietnicy przez swoją prawość, która jest absolutna.
Izrael narodem przymierza
Naród żydowski był bardzo świadomy swego przymierza z Jehową. W Piśmie Świętym znajdujemy częste odniesienia do Boga jako Boga ich "ojców", to znaczy, że pokrewieństwo było ustanowione z przodkami i odnawiane przez pokolenia - trwały układ przyjaźni.
Przymierze Mojżeszowe, czyli Przymierze Zakonu, było prawnym zarządzeniem. Jego prawny charakter był rokrocznie odnawiany przez usługi Dnia Pojednania, a codziennie w samej strukturze ich społeczeństwa. Związek pomiędzy Stwórcą Bogiem i narodem Izraela jest opisany w słowach odnoszących się do małżeństwa (Jer. 3:14; 31:31, 32). W istocie rzeczy, Przymierze na górze Synaj było ratyfikowane słowami podobnymi do wypowiadanych dzisiaj w przyrzeczeniu małżeńskim, "Te wszystkie rzeczy uczynimy" (2 Moj. 19:7, 8; 24:7; KJV). I tak jak Zakon potępiał kontakty seksualne poza umową małżeńską, tak Bóg nie będzie miał żadnej społeczności z kimkolwiek z Jego poddanych będących poza przymierzeni.
Usprawiedliwienie przez wiarę:
Stan prawny - nie stan umysłu
Usprawiedliwienie z wiary jest wynikiem transakcji prawnej i jest podtrzymywane przez pokrewieństwo przymierza. Zdajemy sobie sprawę, że wielu z naszych chrześcijańskich braci krzywi się na słowo "prawny. " Lecz należy zauważyć, że nie mówimy tutaj o "prawnym postępowaniu, " o dążeniu do uzyskania zbawienia przez własne uczynki. Cnota, czystość nie może być osiągnięta przez nasze własne wysiłki, ponieważ nasza własna sprawiedliwość jest niczym splugawiona szata.
Jednakże, ośmielamy się mówić, że bez prawnego przymierza pomiędzy Bogiem z jednej strony, a Jego ludem z drugiej, nie mogłoby być zbawienia. Ofiara okupowa Chrystusa ma podstawę prawną; śmiałość z jaką lud Pański przybliża się do swego Boga, wynika z pewności (pokoju umysłu), że Boskie słowo jest niezmienne (Żyd. 6:17,18).
Usprawiedliwienie z wiary nie jest jedynie wzruszającym przeżyciem; jest to prawna transakcja wynikająca z odkupienia grzesznika za cenę zapłaconą przez Chrystusa na krzyżu. Określenia "odkupienie", "kupiony za cenę, " które tak łatwo pojawiają się na wargach chrześcijan, są terminami prawnymi. To właśnie prawny charakter usprawiedliwienia powoduje, że wiara chrześcijańska jest wyjątkowa wśród wszystkich innych. Chrześcijańska społeczność z Bogiem jest oparta na Boskiej sprawiedliwości, podstawie doskonałego prawa. Bóg nie jest kapryśnym Prawodawcą - Sprawiedliwość jest podstawą Jego tronu (Ps. 89:15). Bóg nie męczy się swoim ludem ani nie porzuca nas w niecierpliwości. Stąd nasze poczucie własnej wartości nie jest żadnym wskaźnikiem naszego stanowiska przed Bogiem. Zrozumienie tego jest największym antidotum na odczucie winy doznawane przez wielu z Pańskiego ludu. Przez ofiarę swego Syna, Bóg gwarantuje przebaczenie grzechów tym, którzy przychodzą do Niego w wierze i zobowiązuje się, że uczyni wszystko co możliwe dla naszego zbawienia.
Ci, którzy obawiają się, że ich grzechy mogą wyczerpać Boskie miłosierdzie, mogą nabrać otuchy, ponieważ one nie są w stanie wyczerpać Jego sprawiedliwości. Z powodu pokrewieństwa w przymierzu z Bogiem, oni są przyjęci w Umiłowanym, który może zbawić aż do ostatnich granic (Żyd. 7:22-25).
Pewność pokrewieństwa przymierza ośmieliła Abrahama do sporu z Aniołem Pańskim (niektórzy powiedzieliby, że to zuchwałe) w sprawie zniszczenia Sodomy i Gomory i udzieliła odwagi Jakubowi, który trzymał mocującego się z nim anioła, dopuki nie zapewnił sobie błogosławieństwa (1 Moj. 18:22-33; 32:24-26).
Przymierze warunkowe
Przymierze warunkowe niezmiennie zawierało sankcje - postanowienia udzielenia błogosławieństw (1 Moj. 1:28, 29; 2:16 - Adam i Ewa; 2 Moj. 23:20-33 - naród izraelski) i przekleństwa (1 Moj. 2:17; 3:16-19; 3 Moj. 26:14-17). Często występował "znak", czyli stałe przypomnienie o przymierzu, takie jak obrzezanie (1 Moj. 17:9-14). Zazwyczaj byli też świadkowie przymierzy (Sędz. 11:9,10). W kilku przypadkach byli to nieożywieni świadkowie, jak wówczas, gdy Bóg przywołał niebo i ziemię, aby świadczyły przeciw Izraelowi (5 Moj. 4:24-28). Stałe istnienie księżyca zostało przywołane na świadka Boskiego przymierza uczynionego z Dawidem (Ps. 89:35-38).
W odróżnieniu od przymierza opartego na obietnicy - które pochodzi z jednej strony i dlatego jest jednostronne - warunkowe, czyli dwustronne, przymierze przewiduje sankcje. Za podporządkowanie się warunkom przymierza będą pewne nagrody; w przypadku niedotrzymania zobowiązań przez którąś ze stron, zostaną nałożone kary. To oczywiste, że Bóg nie może nie wypełnić swej części w przymierzu; lecz ponieważ, z konieczności, wszystkie istoty, z którymi Bóg wchodzi w pokrewieństwo przymierza są niższe, a w przypadku ludzkości, niedoskonałe, zaniedbanie jest prawdopodobne.
Boskie postępowanie z osobą nie dotrzymującą przymierza ma na celu przede wszystkim naprawę, chociaż traktowanie może być surowe. Lecz Bóg nie chce, aby ktokolwiek zginął i jest długo znoszący. Jego lud przymierza, Izrael, wielokrotnie nie dotrzymywał zobowiązań swego przymierza i był w związku z tym karany. Jednak, pomimo ich buntowniczego postępowania Jehowa obiecał, że nigdy nie będą odrzuceni (Jer. 31:37). Ofiara Chrystusa, na którą obrzędy i zarządzenia Prawa Zakonu wskazują, w ostatecznej analizie jest ucieczką dla grzesznika nie dotrzymującego przymierza. Tylko w krzyżu Boska Sprawiedliwość styka się z Miłosierdziem i obie są doskonale wypełnione. Od grzesznika wymaga się jedynie, aby spoglądał przez wiarę i patrząc, aby żył.
Zaleta wiary jest środkiem, przez który Boskie przymierze łaski zostaje z nami zawarte (Rzym. 10:4, 8-11). Poświęcając się do czynienia woli Bożej, zobowiązujemy się, aby żyć wiernie. Lecz nie jesteśmy już dłużej sądzeni według ciała, lecz według sprawiedliwości Chrystusa, nałożonej na nas stosownie do naszej wiary. To przymierze poświęcenia jest przymierzem do życia.
Znaki przymierza
Jak zauważyliśmy, liczne Boskie przymierza zawierają pewne wspólne elementy, takie jak pisemne lub słowne stwierdzenie przyrzeczenia, ofiara, świadkowie zatwierdzenia przymierza i posiłek przymierza. Te wszystkie elementy były obecne przy zawieraniu Przymierza Zakonu na górze Synaj. Znakiem przymierza było obrzezanie. Te szczegóły są opisane w 1 Moj. 17:9, 10 i 2 Moj. 24:1-11.
Współczesnym przykładem przymierza warunkowego jest umowa małżeńska. Ceremonia małżeństwa cechuje się wieloma z tych elementów: ślub, przyrzeczenie przed świadkami, znak (obrączka) i posiłek przymierza (przyjęcie). Umowa małżeńska jest dobrym przykładem przymierza dwustronnego. Przez chrześcijańskiego mężczyznę i kobietę małżeństwo jest postrzegane jako zobowiązanie trwające przez całe życie, jako przyrzeczenie wierności dające każdemu partnerowi pewność i bezpieczeństwo oparte na zaufaniu. Wierny mąż jest w księdze Hioba uosobiony z tym, który uczynił przymierze ze swymi oczami dla swej ukochanej i dlatego nie spojrzy na inną kobietę (Ijob 31:1).
Przymierze jednostronne
Prawny i zasadniczy charakter zasady przymierza wywarł głęboki wpływ na rozwój prawoznawstwa na całym świecie i tworzy podstawę wielu praw, które dzisiaj przyjmujemy.
Warunkowa forma przymierza jest często stosowana w naszym współczesnym świecie. Z powodu wielkiej liczby ludności oraz zawiłości stosunków narodowych i międzynarodowych oraz wielu poziomów społecznego porządku i współdziałania, w dzisiejszym świecie prawdopodobnie obowiązuje więcej przymierzy niż kiedykolwiek w historii człowieka.
Są liczne przykłady prawnych i moralnych umów: umowa sprzedaży, porozumienie zwrotu pożyczki, przyjęcie warunków licencji na instalację oprogramowania - one wszystkie są przymierzami i większość z nich wiąże przynajmniej dwie strony porozumienia.
Jednakże przymierze bezwarunkowe ma charakter obietnicy, na mocy której jedna strona przyrzeka wykonać pewne czyny lub coś innego dla dobra drugiej strony, bez żadnego zobowiązania w zamian za to. Przymierzem tego rodzaju jest obietnica uczyniona Noemu potwierdzona tęczą i przymierze uczynione z Abrahamem (1 Mojż. 8:20-22; 9:9-17; 12:13). W następnym artykule podamy szczegóły dotyczące tych dwóch przymierzy.
Przyrzeczenie lojalności wobec drugiej strony, oświadczenie o szczerości i wierności - są to elementy przymierza obietnicy. Konstytucja Stanów Zjednoczonych (17-87) jest przykładem jednostronnego narodowego przymierza, przygotowanego i podpisanego przez jego twórców dla "narodu Stanów Zjednoczonych", aby "zapewnić Błogosławieństwa Wolności nam i naszym Potomkom."
Lecz miłość matki do swojego dziecka prawdopodobnie jest największym ziemskim przykładem bezwarunkowej obietnicy - miłość matki nie ustaje. Rzeczywiście, Bóg używa tego symbolu, aby opisać swoją miłość do Izraela, u Izaj. 49:13-16. We wszystkich przymierzach, przyrzeczenie lub zobowiązanie (ustne lub pisemne) wiąże zarówno tego, który go udziela jak też daje zapewnienie drugiej stronie o jego intencjach i szczerości.
To ten niemożliwy do odwzajemnienia aspekt jednostronnego przymierza najlepiej ilustruje miłosierne i miłujące usposobienie Boga. On wychodzi nam naprzeciw w naszym stanie i przemawia do nas naszym językiem - jak matka pocieszająco zwraca się do swego dziecka. Boska miłość do nas jest bezwarunkowa i zacienia nas nawet wtedy, gdy schodzimy na złą drogę. Całe pocieszenie i pewność, jaka znajduje się w matczynej miłości, przenika słowa Niebiańskiego Ojca do swoich dzieci. On nigdy się nie zmienia. Przez całą wieczność On będzie tym samym Bogiem, tym samym Ojcem i tym samym Przyjacielem dla swego ludu jak na początku. To pokrewieństwo jest budowane na niezawodnym fundamencie, na Chrystusie, przez którego mamy naszą ucieczkę. A Jezus powiedział, że nikt nie może nas wyrwać z ręki naszego Ojca (Jana 10:28, 29; por. Rzym. 8:31-39).
Przymierze poświęcenia
Nic nie daje większej satysfakcji niż być przyjaciółmi Boga. W normalnych warunkach jest to niemożliwe, ponieważ cała ludzka rodzina od upadku Adama została pozbawiona społeczności z Bogiem i jest pod przekleństwem śmierci (Rzym. 5:12-14).
Abraham był przyjacielem Boga z powodu swojej wiary. "Wiara Abrahamowa" jest w Piśmie Świętym użyta do opisania wiary, która usprawiedliwia czyli uznaje grzesznika za sprawiedliwego w oczach Bożych (Rzym. 4:16).
Dla tych, którzy uznają, że nie są w harmonii z Bogiem i którzy są przygnębieni dotkliwą świadomością grzechu, drzwi otwarte przez ofiarę Chrystusa są upragnionym uwolnieniem. Jezus powiedział "Jam jest ta Droga, i Prawda, i Żywot" - nie ma żadnego innego dostępu do zbawiennej łaski (Jana 10:9; 14:6, 15; Dz. Ap. 4:12).
Odpowiedzią ze strony wdzięcznego serca jest rezygnacja z własnej woli i serdeczne przyjęcie woli Bożej - co nie jest łatwe do wykonania dla naturalnego umysłu. Lecz Jezus zapewnia nas, że On nie nakłada na nas ciężkiego jarzma. Służba dla Niego, choć często uciążliwa, jest radością i rozkoszą dla uświęconego serca. To przymierze poświęcenia - umowa pomiędzy grzesznikiem i jego Bogiem, przez Chrystusa - jest przymierzem do życia. Obecne radości chrześcijańskiego życia są przewyższane jedynie przez przyszłe rozkosze, chociaż nie służymy dla nagrody.
Podobnie jak innym, temu bardzo osobistemu przymierzu towarzyszą elementy przymierza, które w chrześcijańskiej tradycji sięgają czasów Nowego Testamentu: wyznanie wiary; znak zanurzenia w wodzie; a wszystko to w obecności świadków.
Umowa społeczna
Innym typem przymierza - coraz częściej łamanym -jest porozumienie dokonywane domyślnie przez każdego obywatela z ogółem społeczeństwa, które zobowiązuje jednostkę do prawego zachowania się jako dobry obywatel - umowa społeczna. Nasi współobywatele mają prawo oczekiwać, że będziemy traktować ich uprzejmie i z szacunkiem, i że udzielimy im pomocy w razie potrzeby.
Niestety, ta umowa jest często naruszana, w miarę jak samolubstwo coraz bardziej zakorzenia się w społeczeństwie. Powodzenie umowy społecznej zawsze opierało się na przekonaniu każdego z członków społecznej grupy, że on lub ona jest częścią bardziej ważnej całości. Jesteśmy świadkami dewaluacji tej zasady prawie na każdej płaszczyźnie naszej społecznej struktury, zarówno w zachodnich jak i w innych krajach.
Miło jest zauważyć, że wciąż znajdują się w nas dobroczynne odruchy oparte na współczuciu i to w znacznym stopniu. To szczególnie dało się odczuć w Stanach Zjednoczonych po ataku na kraj we wrześniu ubiegłego roku, kiedy nastąpił wylew współczucia i pomocy z kraju i zagranicy. Dobroczynna działalność i troska o bliźniego jest codziennie prowadzona przez towarzystwa pomocy na całym świecie. To jest dowodem Boskiego usposobienia w ludzkości (czy jest ono uznane jako takie, czy nie) i niemym świadectwem mocy pierwotnego przymierza społeczności, które Bóg zawarł z Adamem i Ewą w Edenie. Ten obraz Boży w człowieku nigdy nie zostanie zupełnie zatarty.
Ponieważ jesteśmy chrześcijanami, nasza umowa z ludzkością w ogólności, a z innymi chrześcijanami w szczególności, zawsze musi być rozpatrywana przez pryzmat naszego poświęcenia się woli Bożej. Tylko w ten sposób możemy odzwierciedlać sprawiedliwość, szlachetność, łaskawość i miłosierdzie Boga naszego przymierza. Związani z Nim przez nasze osobiste przymierze poświęcenia, zyskujemy prawo, by żyć ufnością - nie zaufaniem w nas samych, lecz w Jego obietnicę dla nas, że nigdy nas nie zaniecha ani nie opuści. Jako słudzy Boga naszego przymierza, starajmy się okazywać tę samą stałość oddania i lojalności wobec tych, którzy są wokół nas, wszystko to czyniąc na chwałę Bogu (1 Kor. 10:31).
SB ’02,74-78; BS '02,74-77.