BÓG PRZYMIERZY
[Część 7. naszej serii na temat Abakuka 2:2: "Napisz widzenie, a napisz rzetelnie na tablicach, aby je prędko czytelnik przeczytał". Ten artykuł obejmuje okres od stworzenia Adama do końca Wieku Tysiąclecia i pokazuje w szerokim zarysie jak Bóg realizował swój Plan Wieków za pośrednictwem reguł przymierzy.]
BÓG Z WIELKIM ZADOWOLENIEM ma do czynienia z ludźmi na podstawie przymierzy. Jak zauważyliśmy w pierwszym artykule tego wydania, przymierza ogólnie dzielą się na dwa rodzaje: warunkowe i bezwarunkowe. Przymierze warunkowe jest zwykle dwustronne w swojej istocie i oznacza, że występują przynajmniej dwie strony, które zgadzają się spełniać pewne rzeczy w celu utrzymania związku przymierza; przymierze bezwarunkowe jest generalnie jednostronne, to znaczy jedna strona zobowiązuje się osobiście do udzielania dobrodziejstw drugiej stronie bez warunków wstępnych. Pismo Święte często może odnosić się do przymierza bezwarunkowego jako obietnicy.
Pismo Święte mówi nam o wielu przymierzach. W tym artykule zajmiemy się znamiennymi szczegółami głównych przymierzy biblijnych, szczególnie tych, które rzucają światło na dzieła Boskiego Planu. Te przymierza to:
• Przymierze Adamowe - umowa pomiędzy Adamem i jego Stwórcą, której złamanie przyniosło śmierć dla Adama i jego rodu;
• Przymierze Tęczy - różnie określane, między innymi jako Przymierze Noego, jest obietnicą uczynioną przez Boga Noemu, jego rodzinie i wszystkim stworzeniom na ziemi, że On nigdy więcej nie zatopi ziemi wodami potopu;
• Przymierze Abrahamowe - to obietnica uczyniona Abrahamowi, że, zwłaszcza przez Sarę, jego potomstwo będzie błogosławić cały świat;
• Przymierze Zakonu (lub Mojżeszowe)umowamiędzy Jehową i Jego wybranym ludem, Izraelem, że w zamian za doskonałe posłuszeństwo jego prawu da im życie wieczne; i
• Przymierze Nowe - nadchodzący Wiek Tysiąclecia, będące odpowiednikiem Przymierza Zakonu, pod którym zmartwychwstały świat ludzkości (niewybrani) będzie przyprowadzony do życia wiecznego pod warunkiem wiernego dotrzymania prawa Królestwa Bożego, które wówczas wejdzie w życie.
Wypełnienie wszystkich spośród tych pięciu Przymierzy oprócz Przymierza Adamowego zależy od Przymierza Abrahamowego, które możemy określić jako przymierze wszechobejmujące lub wszechzacieniające. Przymierze Abrahamowe przyczyniło się do rozwoju Nasienia Abrahamowego - Chrystusa i Jego Wybrańców - bez którego nikt nie mógłby udzielić błogosławieństw przymierza. Przymierze Abrahamowe zawiera w sobie Przymierze Ofiary, na mocy którego klasa Kościoła, Oblubienica Chrystusa, wskutek poświęcenia została poprzez próby i cierpienia przeniesiona do Boskiej chwały i współdziedzictwa z Chrystusem. To przymierze nazywamy Przymierzem Sary lub Łaski (1 Moj. 22:17, 18). Jednak w tym artykule nie będziemy zajmować się tym przymierzem.
PRZYMIERZA DWUSTRONNE I JEDNOSTRONNE
Przymierza Adamowe, Zakonu oraz Nowe są dwustronne; Przymierze Tęczy jest jednostronne - bezwarunkowa obietnica uczyniona przez Boga swoim stworzeniom; Przymierze Abrahamowe jest zasadniczo przymierzem jednostronnym i bezwarunkowym, z wyjątkiem początkowego życzenia, jakie Bóg uczynił Abrahamowi, aby ten opuścił swoją ziemię ojczystą i udał się do innej krainy (1 Moj. 12:14). Jak już zaznaczono, na Przymierzu Abrahamowym, zapieczętowanym Boską przysięgą, oparte są wszystkie pozostałe przymierza (1 Moj. 22:1618).
Przymierze Zakonu zostało zamierzone, aby zilustrować dobrodziejstwa wynikające z Przymierza Abrahamowego oraz wykazać moc wiary; było, jak mówi Apostoł Paweł, "pedagogiem", aby przyprowadzić "prawdziwych Izraelitów" do Chrystusa (Gal. 3:24).
Przymierze Nowe nie mogłoby działać, gdyby słudzy tego przymierza nie rozwinęli się pod Przymierzem Abrahamowym. Nie byłoby żadnego Zbawcy, żadnego Kościoła, żadnego usprawiedliwienia przez wiarę.
Patrząc wstecz, Przymierze Tęczy nie miałoby żadnego znaczenia bez możliwości życia wiecznego zapewnionego przez Nasienie Abrahamowe -Chrystusa. Nie nastąpiłoby uwolnienie spod wyroku śmierci nałożonego na Adama, pierwszą osobę, która to przymierze zerwała.
Czas działania tych przymierzy obejmuje wszystkie wieki ukazane na rysunku na poprzedniej stronie. Rzeczywiście, Nowe Przymierze sięgnie przyszłych wieków radości, po wcześniejszym przygotowaniu ludzkości do synostwa podczas Wieku Tysiąclecia (Rzym. 8:19-21).
Przymierze Adamowe
Bóg powiedział Adamowi, doskonałemu stworzeniu, że może jeść owoce z drzew żywota i prowadzić swoje szczęśliwe życie wiecznie. Odwrotnie, został ostrzeżony, że umrze, jeżeli zje owoc z drzewa wiadomości (1 Moj. 2:16,17).
Przymierze między Bogiem i Adamem nie zostało spisane - ono raczej było dane do zrozumienia. Adam został uczyniony jako doskonała istota na wyobrażenie i podobieństwo Boga. Ojciec Adam, stworzony na wyobrażenie Boże, na poziomie ludzkim, miał wszystkie prawa, które należały się doskonałemu człowieczeństwu. Bóg dał mu jako prawo do życia przywilej doskonałego życia tak długo, jak długo pozostawałby w zgodzie ze sprawiedliwością. On dał mu również jako prawa życiowe przywilej doskonałego życia w doskonałym ciele, przywilej spładzania ludzkości z doskonałym życiem, przywilej doskonałych warunków pod względem klimatu, zdrowia, żywności, domu, powietrza i tak dalej. Tak długo, jak Adam zachowywałby swoją część przymierza, Bóg obdarzałby go wszystkimi prawami danymi w darze przy jego stworzeniu.
Dlatego prawo do życia i związane z nim prawa życiowe zawierały się w tych rzeczach, które były dane Adamowi jako doskonałej istocie w jego stworzeniu w postaci przywilejów warunkowych. On miałby je tak długo, jak długo pozostawałby w zgodzie z warunkiem, na jakim zostały udzielone. Złamanie tego przymierza przez Adama jest opisane u Ozeasza 6:7: "Ale oni przestąpili przymierze moje, jako ludzkie, a temci wystąpili przeciwko mnie". Z pewnością była to zdrada wobec Boga uczyniona przez Adama, którego integralne skłonności z natury podlegały Bogu, które pogwałcił przez popadniecie w grzech. Przez to wykroczenie podpadł pod wyrok śmierci, będąc odrzucony od oblicza Boga i związku przymierza z Nim - oderwany od Boga przez wyrok śmierci, jaki zapadł na niego i matkę Ewę, która została uznana winną przestępstwa wraz z nim.
PrzymierzeTęczy
Przymierze Tęczy jest przymierzem bezwarunkowym. (Mówimy "jest", ponieważ ono jeszcze działa). Ono jest opisane w 1 Moj. 9:12-17 i Iz. 54:9.
Po zalewie wody z góry i wzniesieniu się wody z dołu, a w wyniku tego zburzeniu porządku społecznego i znacznej topografii planety, Noe i jego rodzina wyszli z Arki, aby rozpocząć nowy porządek. Aby złagodzić ich obawy i dać im ufność co do ich przyszłości, Jehowa uczynił na niebie tęczę - prawdopodobnie widzianą kiedykolwiek po raz pierwszy. I Bóg powiedział: "To jest znak przymierza, który ja dawam między mną i między wami, i między każdą duszą żywiącą, która jest z wami, w rodzaje wieczne. Łuk mój położyłem na obłoku, który będzie na znak przymierza między mną i między ziemią. I stanie się, gdy wzbudzę ciemny obłok nad ziemią, a ukaże się łuk na obłoku: Że wspomnę na przymierze moje, które jest między mną i między wami, i między każdą duszą żywiącą w każdym ciele; i nie będą więcej wody na potop, ku wytraceniu wszelkiego ciała. Będzie tedy łuk on na obłoku, i wejrzę nań, abym wspomniał na przymierze wieczne, między Bogiem i między wszelką duszą żywiącą w każdem ciele, które jest na ziemi. Zatem rzekł Bóg do Noego: Tenci jest znak przymierza, którem postanowił między mną, i między wszelkiem ciałem, które jest na ziemi" (1 Moj. 9:12-17). [Występujące powszechnie na całym świecie powodzie, którym niedawno wiadomości poświęcały tak wiele uwagi, nie łamią obietnicy Tęczy. Większość powodzi, jakkolwiek dotkliwych, występuje lokalnie i chociaż sieją zniszczenie, to nie oznaczają ogólnoświatowej katastrofy, jak było podczas potopu w dniu Noego. Ani nie możemy spoglądać na współczesne powodzie jako oznakę sądu Bożego nad społeczeństwem.]
Przymierze Abrahamowe
Następnym przymierzem przyciągającym naszą uwagę jest Przymierze Abrahamowe. Tekst, który rozważymy znajduje się w 1 Moj. 12:14: "I rzeki Pan do Abrahama: Wynijdź z ziemi twej, i od rodziny twojej, i z domu ojca twego, do ziemi, którąć pokażę. A uczynię cię w naród wielki, i będęć błogosławił, i uwielbię imię twoje, i będziesz błogosławieństwem. I będę błogosławił błogosławiącym tobie; a przeklinające cię przeklinać będę; i będą błogosławione w tobie wszystkie narody ziemi. Tedy wyszedł Abram, jako mu rozkazał Pan. Poszedł też z nim i Lot."
Podczas gdy Abraham był jeszcze w Ur Chaldejskim, Bóg zaproponował zawarcie z nim przymierza (Dz. Ap. 7:2, 3). Bóg ustanowił warunki, które Abraham musiał spełnić, zanim On zawarłby z nim to przymierze. Tymi warunkami było opuszczenie (1) swojej ziemi, (2) swojej rodziny, (3) domu ojca i (4) udanie się do ziemi, która miała mu być wskazana, a którą okazał się Kanaan (1 Moj. 12:1).
Zaraz po wypełnieniu przez Abrahama tych warunków, przymierze stało się jego. On musiał udowodnić, przez poddanie się tym czterem wskazanym próbom, że jest godzien tego przymierza, zanim Bóg potwierdziłby je. Warunki zostały spełnione, Bóg "potwierdził" to przymierze z nim, a św. Paweł powiedział, że 430 lat po tym potwierdzeniu dany był Zakon (Przymierze) (Gal. 3:17).
Nasienie Abrahamowe miało się składać z dwóch części: niebiańskiej i ziemskiej. Duchowe nasienie, Maluczkie Stadko, Oblubienica Chrystusowa, miało być wybierane i rozwijane podczas Wieku Ewangelii; nie wybrany Świat ludzkości będzie przyprowadzony do związku przymierza z Bogiem przez czynniki Nowego Przymierza, których działanie jest ściśle związane z Przymierzem Abrahamowym. Ale nim zajmiemy się tym ostatnim przymierzem, spójrzmy na
Przymierze Zakonu
Przymierze Zakonu zostało zawarte przez Boga z naturalnym Izraelem ( 2 Moj. 19:19; 24:38). To obejmuje wszystko, co zawiera się w Drugiej, Trzeciej, Czwartej i Piątej Księdze Mojżeszowej. Związek przymierza, jakim pierwotnie cieszył się Adam ze swoim Stwórcą i wynikająca z tego harmonia z Nim, był uwarunkowany posłuszeństwem wyrażonej woli Bożej i, jak możemy zauważyć, został utracony przez nieposłuszeństwo. Ten związek przymierza z Bogiem był na Górze Synaj typicznie odnowiony z Izraelem. Inauguracja Przymierza Zakonu nastąpiła dzięki ich pośrednikowi, Mojżeszowi, w ciągu sześciu miesięcy po opuszczeniu Egiptu przez Izrael, poprzez ofiary z cielców i kozłów dzieci Izraela uroczyście zgadzały się na ich udział w tym przymierzu.
W Liście do Żydów 8:9 czytamy słowa Boga odnoszące się do Izraela: "Nie według przymierza, którem uczynił z ojcami ich w dzień, któregom ich ujął za rękę ich, abym ich wywiódł z ziemi Egipskiej; albowiem oni nie zostali w tem przymierzu mojem, a Jam ich zaniedbał, mówi Pan." To jest aluzja do Przymierza Zakonu. Chociaż Izrael był często odrzucany przez Boga wskutek jego buntu, pomimo to pozostawał jego Bogiem Przymierza. Zawsze przywracał go do swojej łaski i dawał mu następne próby. On pozostał Jego ludem przymierza aż do końca Wieku Żydowskiego.
Bóg, dając Przymierze Zakonu, uczynił następującą warunkową obietnicę: że On obdarzy Izraelitów życiem wiecznym, jeżeli oni będą posłuszni Jego prawu. Streszczenie tego prawa zostało dane w Dziesięciu Przykazaniach oraz przez naszego Pana, kiedy mówi: "Przetoż będziesz miłował Pana, Boga twego, ze wszystkiego serca twego, i ze wszystkiej duszy twojej, i ze wszystkiej myśli twojej, i ze wszystkiej siły twojej" oraz "Będziesz miłował bliźniego twego jako samego siebie" (Mar. 12:30,31).
To wymagało od Izraela, aby czynił wszystko, co tylko moc doskonałego człowieka mogła uczynić; Izrael zbiorowo uczynił obietnicę, nie uświadamiając sobie głębokości jej znaczenia. Będąc rodzajem upadłego Adama, nie był w stanie przestrzegać tego przymierza, lecz ciągle je naruszał.
Dla tych Żydów, którzy wówczas i jeszcze teraz przyjęli i przyjmują Chrystusa jako Zbawcę i Króla, Przymierze Zakonu ustało (Rzym. 10:4; Ef. 2:15,16). (Przymierze Zakonu nigdy nie rozciągało się na pogan; dlatego nie można powiedzieć, jeżeli chodzi o nich, ani o jego początku, ani o jego zakończeniu.)
Przymierze Nowe
Przymierze Nowe jest Biblijną nazwą nowego układu między Bogiem i człowiekiem, który zostanie ustanowiony na początku Wieku Tysiąclecia, podczas Drugiego Adwentu.
Pośrednictwo starego Przymierza Zakonu wprowadziło Izrael w typiczny związek przymierza z Bogiem. Za pośrednictwem Przymierza Nowego nie tylko Izrael, ale cała ludzkość, która dostosuje się do zarządzeń Królestwa, zostanie przyprowadzona do aktualnego związku przymierza z Nim. Bóg wprowadzi to Przymierze Nowe przez Pośrednika, Chrystusa Jezusa (antytypicznego Mojżesza), wokół którego skupia się cały porządek i który to przeprowadzi.
W tej pracy Chrystusowi będzie towarzyszyć Kościół. Przez okres tysiąca lat ten Pośrednik dokona dzieła pośredniczenia dla ludzkości, włączając w to pracę jako Kapłan, Prorok, Król i Sędzia. Jako Kapłan podźwignie i pobłogosławi ludzkość i przyjmie jej ofiary. Jako Król będzie rządził ludzkością w sprawiedliwości. Jako Prorok będzie ją uczył. Jako Sędzia będzie ją próbował, decydował i wydawał wyrok, pomyślny lub niepomyślny. To wymaga pełnego okresu w celu wyprowadzenia ludzi spod ich stanu śmierci i degradacji, przywrócenia każdego ktokolwiek zechce spośród całej ludzkości do wyobrażenia i podobieństwa Bożego, utraconego przez Adama w Edenie.
Podstawą pośrednictwa ze strony lepszego Pośrednika będą "lepsze ofiary" Wieku Ewangelii: "A tak potrzeba było, aby kształty onych rzeczy, które są na niebie, temi rzeczami były oczyszczone" (Żyd. 9:23). Święty Paweł przeciwstawia tutaj typy Wieku Żydowskigo antytypom Wieków Ewangelii i Tysiąclecia. W antytypicznym porządku ofiary nigdy nie będą powtarzane. One są złożone raz za wszystkich. Za pośrednictwem tych "lepszych ofiar" antytypiczny Pośrednik będzie miał moc założyć świat od nowa. Wówczas rozpocznie się dzieło podnoszenia, restytucja. Tak jak to Pan oznajmia przez Proroka: " (...) odejmę serce kamienne z ciała waszego, a dam wam serce mięsiste" (Ezech. 36:26; 11:19).
Błogosławieństwa Przymierza Nowego
Wiele błogosławieństw wynika z Przymierza Nowego:
• Po pierwsze, cała ludzkość będzie uwolniona od kary Adamowej, co oznacza, że umarli będą wzbudzeni (Rzym. 5:18,19).
• Po drugie, będzie jej udzielona całkowita wiedza Prawdy (Jana 1:9; 1 Tym. 2:4).
• Po trzecie, dostanie się w warunki prowadzące do sprawiedliwości, w przeciwieństwie do obecnych warunków, które prowadzą do grzechu (Łuk. 2:8-10; Izaj. 35).
• Po czwarte, jej umysły i serca będą tak działały, aby były życzliwie usposobione wobec Chrystusa (Jana 12:32,33).
• Po piąte, ludzie będą pod takim działaniem tego dobrego dzieła, które wówczas będzie przeprowadzane, że z ochotą uznają Jezusa za swego Władcę i ugną się przed Jego autorytetem (Filip. 2:9-11).
• Po szóste, wszyscy będą mieli przywilej wejścia na "drogę świętą" (Izaj. 35: 8-10), ale będzie od nich wymagane, jako warunek cieszenia się tym przywilejem, poświęcenie, oddanie, siebie Panu.
• I na koniec, duch święty będzie wylany na wszystkich (Joela 2:28).
Tak więc ostatecznie warunki posłuszeństwa i wierności muszą być w odpowiedni sposób przekazane światu ludzkości, aby mógł być policzony za nasienie Abrahama i zachowany do życia wiecznego.
Końcowe zwycięstwo Nasienia Abrahamowego w kontekście Przymierza Nowego jest przedstawione w 1 Kor. 15:25,26, kiedy pod panowaniem Chrystusa diabeł oraz wszyscy złoczyńcy, nawet sama śmierć, będą wykorzenieni: "Bo on musi królować, pókiby nie położył wszystkich nieprzyjaciół pod nogi jego. A ostatni nieprzyjaciel, który będzie zniszczony, jest śmierć. " Biblia kładzie nacisk na tę myśl: "Gdzież jest, o śmierci! bodziec twój? Gdzież jestypiekło! zwycięstwo twoje? Lecz bodziec śmierci jest grzech" (1 Kor. 15:55,56).
PRZEKLEŃSTWO USUNIĘTE
Grzech i potępienie Adamowe, które przez dziedziczenie dotykają całą ludzkość, nie będą więcej ciężarem. Chociaż lekcje, jakich nauczył się świat przez swoje doświadczenia z grzechem i śmiercią, nigdy nie ulegną zapomnieniu ani dobrodziejstwa jego utracone, tym niemniej te doznania przestaną go dręczyć. Radości, które wówczas będą jego udziałem pochłoną smutki i łzy przeszłości; umysły ludzkości będą wypełnione cudownymi prawdami i wspaniałymi błogosławieństwami, a chwalebne plany i perspektywy wciąż będą się otwierały przed jej poszerzającym się zasięgiem wzroku. Udoskonalona ziemia będzie na całą wieczność wypełniona rodzajem szczęśliwych doskonałych istot, w człowieczeństwie podobna do ich Pana. Jednak dzieło pozbywania się kamiennych serc i dawania serc mięsistych będzie stopniowe (Ezech. 36:25-30).
Chociaż wielu obudzi w sobie wstyd, proporcjonalnie do świadomości minionych grzechów, to proces ćwiczeń, jaki będzie zastosowany w Królestwie, stopniowo uwolni wszystkich poddających się wpływom sprawiedliwości i dziełu reformowania, które będzie wówczas prowadzone. Stopniowo ich niemiłosierność będzie zanikać i będą się stawali coraz bardziej czułymi i wrażliwymi. Żaden członek rodzaju ludzkiego nie będzie dłużej uważany jako odpowiedzialny za grzech Adamowy.
Apostoł Paweł wskazuje, że pod działaniem Przymierza Zakonu grzech nigdy nie był w pełni usunięty; chociaż pokuta co roku była czyniona na nowo, tym niemniej podrzędne ofiary nie mogły gładzić grzechu (Żyd. 10:1-4; Jer. 31:31-34). Lecz okupowa ofiara Chrystusa wystarczy do zmycia grzechu i potępienia ze wszystkich, którzy Jego uznają. Wówczas pojawi się "pożądanie od wszystkich narodów" (Agg. 2:8). Niechaj cały lud Boży ma tę nadzieję i o to się modli.
Jako przykłady przymierzy, których obietnice są uzależnione od wypełnienia pewnych zobowiązań przyjętych przez strony przymierzy (przymierzy dwustronnych) przytaczamy Przymierze Zakonu, lub Mojżeszowe, oraz Przymierze Nowe.
W Przymierzu Zakonu, w którym Bóg i Izrael zawarli wzajemną umowę, Bóg obiecuje, jako strona tego przymierza lub umowy, dać Izraelowi życie, prawo do życia wraz z jego prawami życiowymi, o ile Izrael podporządkuje się naukom, instytucjom, zarządzeniom itd. (Gal. 3:10-12). Izrael jako swoją część przymierza obiecał tego przestrzegać, jeżeli Bóg nagrodzi takie posłuszeństwo życiem wiecznym (2 Moj. 24:3; Gal. 3:12; 5 Moj. 30:15-20). Te obietnice warunkowe stanowiły Przymierze Zakonu w wąskim znaczeniu.
To, że Przymierze Nowe składa się z obietnic, które Bóg i człowiek złożą sobie nawzajem w Tysiącleciu i po Tysiącleciu na pewnych warunkach, w sposób oczywisty wynika z Ezech. 18:1-24; i te warunkowe obietnice stanowią Przymierze Nowe w wąskim znaczeniu. Oba Boskie przymierza warunkowe są umowami, których warunki wiążą wzajemnie Boga i Izrael (w przypadku Przymierza Nowego objęty jest nim również świat ludzkości).
Przykładem słownego przymierza użytego w drugim, szerszym tego słowa znaczeniu, możemy podać Przymierze Zakonu, składające się nie tylko ze wspomnianych powyżej obietnic warunkowych, ale także z nauk, zarządzeń oraz instytucji i że jako takie zobowiązywały strony przymierza (2 Moj. 24:3, 7). W tym znaczeniu przymierze działało przez czterdzieści lat, a pierwsze jego części stanowiły:
• Pewne zarysy Paschy, dane przed opuszczeniem Egiptu;
• Sabat, dany przed dojściem do Synaju;
• Zarysy dane przy Synaju, gdzie była zawarta umowa, przymierze w wąskim znaczeniu; i
• "Te zarysy, które były dane po opuszczeniu Synaju, aż do czasu, zanim byli gotowi na wejście do Kanaanu (liczne inne przykłady można znaleźć w Trzeciej, Czwartej i Piątej Mojżeszowej).
SB ’02,79-83; BS '02,78-81.