ŻNIWA WIEKÓW
Część 10 naszego cyklu artykułów na temat Abakuka 2:2: "Napisz widzenie, a napisz rzetelnie na tablicach, aby je prędko czytelnik przeczytał". Ten artykuł przedstawia Żniwa Wieków Żydowskiego, Ewangelii i Tysiąclecia.
DOWIEDZIELIŚMY SIĘ z naszego cyklu artykułów na podstawie proroctwa Abakuka, że Bóg ma wielki plan dotyczący zbawienia i wiecznych błogosławieństw dla dwóch głównych klas spośród ludzkości - Kościoła i świata, wybranych i niewybranych. Dowiedzieliśmy się również, że przy realizacji tego wielkiego dzieła, On wydzielił trzy wielkie dyspensacje lub wieki świata. Pierwsza dyspensacja rozpoczęła wraz ze stworzeniem człowieka i zakończyła się potopem. Druga dyspensacja, która zaczęła się po potopie i nadal trwa, składa się z trzech Wieków - Patriarchów, Żydowskiego i Ewangelii. Trzecia dyspensacja rozpocznie się z końcem Wieku Ewangelii i będzie trwać wiecznie.
Pierwszy Wiek trzeciej dyspensacji zwany jest Tysiącleciem, a po nim nastąpi nieznana liczba Wieków. Każdy Wiek dyspensacji ma własne wyraźnie określone cele i warunki, w których Plan Boży się rozwija.
ŻNIWA NATURALNE I DUCHOWE
Wiele z tych Wieków - Żydowski, Ewangelii i Tysiąclecia - zawiera wyraźną i znamienną cechę, którą Pismo Święte określa jako żniwo. Jedna z definicji słownikowych określająca znaczenie słowa żniwo podaje, że jest to: "Dzieło lub proces zbierania plonów." Inna brzmi następująco: "Czas lub pora takiego zbierania." Te definicje dotyczące naturalnego żniwa pomogą nam w zrozumieniu czasu i dzieła wyższych, duchowych Żniw, o których mówi Biblia:
* Jak żniwa w naturze nie odbywają się na początku ani podczas trwania całego okresu wzrostu, ale przy jego końcu, tak samo Żniwa każdego z Wieków Planu Bożego mają miejsce jedynie przy jego końcu.
* Czynność zbierania plonów nie trwa jedną chwilę, ale pewien okres - często całe tygodnie. Podobnie Żniwa Wieków zajmują proporcjonalnie długi okres, trwający w rzeczywistości wiele lat.
* Naturalne żniwa składają się z wielu procesów - żęcia, wiązania w snopy, suszenia, młócenia, przewiewania, przesiewania oraz składania do spichlerza. I tak samo w Żniwach Wieków występuje siedem procesów, które odpowiadają tym siedmiu procesom naturalnego żniwa. W naszym następującym studiowaniu rozważymy żniwa Wieków Żydowskiego, Ewangelii i Tysiąclecia.
ŻNIWO WIEKU ŻYDOWSKIEGO
W rolnictwie jest czas na sadzenie, wzrost i zbieranie plonów (Kaz. 3:1,2). Podczas Wieku Żydowskiego okres sadzenia i wzrostu zawierał się pomiędzy śmiercią Jakuba na wiosnę 1813 r. przed Chrystusem a początkiem służby Jezusa jesienią 29 r. n.e. W tej ilustracji naród żydowski mógł być przyrównany do pola pszenicznego. Nasienie, które było posadzone, przedstawiało Słowo Boże obejmujące nauki i zasady zawarte w księgach Starego Testamentu, dostępnych w tamtym czasie. Dojrzała pszenica to ten posłuszny, o którym Pismo Święte mówi jako o prawdziwym Izraelicie, w którym nie było zdrady (Jana 1:47). Natomiast plewy przedstawiały pozostałą część narodu żydowskiego.
Jak jest czas sadzenia i rozwoju, tak jest czas żniwa lub zbierania plonów. Ten czas dla Wieku Żydowskiego stanowił czterdziestoletni okres między jesienią 29 r. n.e. i jesienią 69 r. n.e. Przebiegało to w czasie, kiedy "prawdziwi Izraelici" byli żęci lub zbierani z narodu żydowskiego i przyprowadzeni do Kościoła chrześcijańskiego, tworząc jego zaczątek.
Głównym Żniwiarzem w tym dziele był Pan Jezus - zarówno kiedy był w ciele, jak i po Jego wywyższeniu - a pod-żniwiarzami byli Apostołowie i inni współpracownicy. To dzieło żniwa pozyskanych dla Pana Izraelitów jest pokazane u Mat. 9:36-38, Jana 4:34-38 i Mat. 3:12.
Tym sierpem, którego używali żniwiarze, było Słowo Boże, a najważniejszym posłannictwem - Królestwo Boże.
Na wezwanie odpowiedzieli wierzący Izraelici, mający naturalne pokrewieństwo ze Słowem Prawdy. To dzieło rozpoczęło się przy chrzcie Jezusa na jesieni 29 r. (Jezus nie tylko był Głównym Żniwiarzem, ale z innego punktu widzenia był pierwszym, który został pozyskany jako dojrzałe ziarno pszeniczne w Izraelu.) Podczas 3% roku, kiedy był w ciele, Jezus pozyskał ponad 500 ziaren pszenicy (1 Kor. 15:6). Jednakże w Dniu Pięćdziesiątnicy dzieło żniwa zostało rozszerzone na tysiące, które tego dnia zostały w Jerozolimie pozyskane dla Pana. Prześladowania tylko posłużyły do rozszerzenia i nasilenia się tego dzieła (Dz.Ap. 8:1-4).
Jezus zarządził, że od jesieni 36 roku Słowo mogło był również głoszone poganom. Kiedy żołnierze Krzyża wkroczyli do świata Greków i Rzymian, to najpierw wyszukali Żydów, a później zwrócili się do pogan z uwagi na to, że zanim nastąpiłoby posianie nasienia dla celów Żniwa Wieku Ewangelii, wpierw miały być zżęte plony Wieku Żydowskiego. Dlatego do końca Żniwa Żydowskiego miała być zebrana cała dojrzała pszenica nie tylko w Palestynie, ale również we wszystkich okolicznych krajach.
Ale żęcie nie jest jedynym etapem pracy żniwa - jest jedynie pierwszym z siedmiu (wymienionych powyżej). I wszystkie, podobnie jak żęcie, mają swoje odpowiedniki w symbolicznym Żniwie przy końcu Wieku Żydowskiego. Wiązanie odpowiada gromadzeniu nawróconych Żydów w społeczności o podobnych wierzeniach; suszenie odpowiada ich rozwojowi w łasce, wiedzy i służbie; młócenie jest odpowiednikiem próbowania w celu wzmocnienia ich charakterów; przewiewanie odpowiada oddzieleniu ich od osób postronnych; przesiewanie - ich odłączenie od niewiernych oraz częściowo niewiernych; i składanie do spichlerza odpowiada ich przeniesieniu do Kościoła Chrystusowego w Pięćdziesiątnicę i później. Te wszystkie procesy dokonały się w Żniwie Wieku Żydowskiego i spowodowały zebranie spośród cielesnego Izraela wszystkich "prawdziwych Izraelitów" jako zaczątku duchowego Izraela - Kościoła Chrystusowego.
ŻNIWO WIEKU EWANGELII
Stosując ten sam opis dotyczący uprawy ziemi, jaki posłużył nam przy Wieku Żydowskim, odkryjemy że Wiek Ewangelii również ma swój czas przewidziany na sadzenie i rozwój symbolicznych plonów. Dla Wieku Ewangelii ten okres zawierał się między ofiarowaniem się Jezusa w Jordanie na wiosnę 29 roku, jako pierwszego ziarna pszenicy, a początkiem Drugiego Adwentu Jezusa na jesieni 1874 roku.
W tym przypadku Kościół Chrystusowy (składający się zarówno z symbolicznej pszenicy jak i kąkolu) mógł być przyrównany do pola pszenicznego. Nasienie, które zostało posadzone, przedstawia Słowo Boże, Stary i Nowy Testament. Dojrzałą pszenicą byliby święci, zupełnie poświęceni i wierni chrześcijanie. A kąkol stanowiliby ci, którzy wyznają imię i nauki Chrystusa, ale których pragnienia serc były daleko od Pana i służenia Jemu.
Wiek Ewangelii także ma swoje Żniwo, okres trwający, podobnie jak Żniwo Wieku Żydowskiego, czterdzieści lat - od jesieni 1874 roku do jesieni 1914 roku. To był czas, w którym nastąpiło zebranie świętych. Jezus, tak jak podczas Żniwa Żydowskiego, był Głównym Żniwiarzem. W Żniwie Żydowskim naśladowcy Pana byli pod-żniwiarzami i tak samo Jego naśladowcy byli pod-żniwiarzami w Żniwie Ewangelii. Tak jak w Żniwie Żydowskim, tak samo w Żniwie Ewangelii Słowo Boże było sierpem, a najważniejszym posłannictwem było Królestwo Boże. Jak w Żniwie Żydowskim zebrana pszenica, "prawdziwi Izraelici", odpowiedzieli na wezwanie i zostali przeniesieni do spichlerza Kościoła Chrześcijańskiego, tak i w Żniwie Ewangelii zebrana pszenica, święci, odpowiedziała i została zebrana w Królestwie Niebiańskim.
Procesy dzieła Żniwa przebiegały podobnie, jak w Żniwie Żydowskim, z tym wyjątkiem, że siódmy lub końcowy proces powodował ich przemianę z natury ziemskiej na niebiańską.
DZIEŁO ŻNIWA EWANGELII
Pozostając przy temacie rolnictwa, Jezus w przypowieści o siewcy przedstawia pracę Pana podczas Wieku Ewangelii, polegającą na pozyskiwaniu Jego ludu (Mat. 13:3-23). On rozwinął tę myśl w przypowieści o pszenicy i kąkolu, szczególnie podkreślając wsianie dwóch rodzajów nasion oraz wynikający stąd wzrost i żniwo (Mat. 13:24-30,36-40). Podobne myśli Jezus przytacza pod innym symbolem - sieci zarzuconych w morze, w które złapały się dobre i złe ryby, wybieranie tych pierwszych i zniszczenie pozostałych (Mat. 13:47-50).
Inne ustępy Pisma Świętego opisują to samo ogólne dzieło jako gromadzenie świętych (Ps. 50:5), gromadzenie Wybrańców z każdej z czterech stron symbolicznego nieba (Mat. 24:31) oraz jako żęcie ziemi przez Chrystusa, Niebiańskiego Żniwiarza (Obj. 14:14-16).
ŻNIWO WIEKU TYSIĄCLECIA
Biblia odwołuje się do czasu Żniwa Tysiąclecia jako "małego okresu" (Obj. 20:3). Do czasu nadejścia Żniwa Tysiąclecia, świat ludzkości zakończy swoją wędrówkę Gościńcem Świątobliwości i przejdzie zupełny proces restytucji z rąk Chrystusa i Kościoła (Izaj. 35:8-10). Ci, którzy podczas Tysiąclecia odmówią okazania posłuszeństwa zewnętrznym zarządzeniom Królestwa, będą unicestwieni. Klasa restytucyjna żyjąca w tym czasie będzie się składała z dwóch grup:
(1) z tych, którzy okazali zewnętrzne posłuszeństwo zarządzeniom Królestwa, a także rozwinęli doskonałe charaktery, oraz
(2) z tych, którzy okazali zewnętrzne posłuszeństwo zarządzeniom Królestwa, ale zaniechali rozwoju doskonałych charakterów.
Być może najbardziej kompletny Biblijny opis tych dwóch klas przedstawionych w poprzednim akapicie można znaleźć w przypowieści Jezusa o owcach i kozłach (Mat. 25:31-46). W wersetach 34-40 Jezus opisuje w jaki sposób klasa (1) stanie się symbolicznymi owcami - przez niesamolubną pomoc i czynienie dobra współbliźnim. W wersetach 41-46 On kontynuuje opis, podając w jaki sposób klasa (2) stanie się symbolicznymi kozłami - przez samolubne zaniechanie udzielania pomocy i czynienia dobra współbliźnim.
UWOLNIENIE SZATANA
Wiek Tysiąclecia w ogólności będzie okresem prób mającym na celu objawienie owiec, czyli tych, którzy są godni uzyskania życia wiecznego na ziemi. On również objawi kozły - tych, którzy nie są godni życia wiecznego - którzy w wyniku tego idą na zatracenie we wtórej śmierci. (Więcej informacji na temat wtórej śmierci znajduje się w naszym wrześniowym numerze Sztandaru Biblijnego.)
Okres próbowania podczas Żniwa Tysiąclecia jest opisany w Obj. 20:7-9. Szatan, któremu podczas Wieku Tysiąclecia będzie zabronione kontaktowanie się z rodzajem ludzkim (Obj. 20:1-3), będzie miał pozwolenie na próbowanie odnowionej rodziny ludzkiej. Ta próba ujawni poziom posłuszeństwa każdego indywidualnie - czy jest ono tylko zewnętrzne, czy pochodzi z serca. Ci, którzy nie ugną się pod ciężarem tych srogich prób, będą zaproszeni do życia wiecznego, tej radości ich Pana.
SB ’02,128-130; BS '02,127-129.