IZRAEL POWRACA Z BABILONU
Jedynie 50.000 osób spośród wielkiego narodu Izraela, który został zabrany do niewoli babilońskiej, zachowało prawdziwą wiarę w Boga i obietnicę Abrahamową, oraz właściwy zapał i odwagę, aby powrócić do Jerozolimy - podróżując około czterech miesięcy i pokonując w przybliżeniu 800 mil. Kiedy zmęczeni drogą podróżni dotarli do Jerozolimy, doznali wielkiego rozczarowania, ponieważ, zgodnie ze Słowem naszego Pana, miasto było spustoszone na 70 lat (2 Kron. 36:21). Wielu nigdy nawet nie widziało Palestyny. Na rozkaz Nabuchodonozora mur oraz świątynia zostały zburzone, a wiele prywatnych rezydencji również legło w gruzach i były "spustoszone". To miejsce stało się pustynią. Tam, gdzie poprzednio były ulice, teraz rosły drzewa. Panował powszechny nieład. Izraelici potrzebowali więcej niż jednego roku, aby znaleźć się w warunkach godnych do życia, a wtedy skierowali swoją uwagę na odbudowę świątyni.
Ta resztka narodu zajmowała jedynie niewielki rejon Palestyny, około 25 mil kwadratowych, z centrum w Jerozolimie. Pozostałe terytorium Palestyny było w większym lub mniejszym stopniu zasiedlone przez imigrantów. Król Babilonu stosował praktykę przemieszczania niewolników jednego narodu na terytorium drugiego, tak więc stare związki rozpadły się, a oni utracili swoje naturalne cechy i stali się bardziej uzależnieni od babilońskiego rządu. Ci ludzie osiedleni w Palestynie, wywodzący się z różnych narodowości, przyswoili sobie niektóre tradycje i religijne zwyczaje tej ziemi, tak że za dni naszego Pana, 566 lat później, byli znani jako Samarytanie. Te wymieszane ludy nie przykładały wielkiej wagi do powrotu Żydów z Babilonu aż do czasu, kiedy usłyszeli o ich projekcie odbudowy Świątyni na ich własnym terytorium. Samarytanie, którzy do tego czasu nie byli zbyt usłużnymi sąsiadami, podchwycili myśl o odbudowie Świątyni, ponieważ pamiętali starożytną chwałę zamieszkującego tę ziemię narodu, którego wielki król Salomon wybudował pierwszą Świątynię. Samarytanie, przestając działać jako wrogowie, zaproponowali swoją pomoc, którą Żydzi odrzucili, uświadamiając sobie prawdopodobnie, że błogosławieństwo i zaszczyt odbudowy Jerozolimy przynależny jest jedynie Izraelitom, których Bóg wybierał w tym czasie, aby przez doświadczenie rozwinąć prawdziwych Izraelitów, typiczne nasienie Abrahama.
SB ’03,6; BS ’03,7.