PYTANIA BIBLIJNE
Pytanie: Czy Jezus rzeczywiście poszedł do piekła, kiedy umarł?
Odpowiedź: lzajasz 53:12, mówiąc proroczo o Jezusie, podaje, że On "wylał na śmierć duszę swoją". Przez Jego duszę Pismo Święte rozumie Jego życie, Jego istotę, a zgodnie z 1 Moj. 2:7 człowiek nie ma duszy, lecz jest duszą. Jezus stał się człowiekiem, aby dać Swoje życie, Swoją duszę, jako odpowiadającą cenę, jako ofiarę okupu, za Adama i cały rodzaj ludzki, który znajdował się w biodrach Adama, kiedy zgrzeszył (Rzym. 5:18; 1 Tym. 2:5,6; Żyd. 2:9).
Kiedy Jezus umarł, to nie zrobił jedynie wrażenia, że umarł, ale On umarł rzeczywiście. Jego ludzkie życie było całkowicie zniszczone. On przebywał w nieświadomym stanie śmierci aż do trzeciego dnia, kiedy Bóg wzbudził Go "z martwych" (Dz.Ap. 10:39,40; Rzym. 8:11). Jezus nie poszedł do miejsca wiecznych mąk - to mit wymyślony przez pogan, który przez błędy Ciemnych Wieków i tych, którzy je popierali, przedstawił Boga jako jeszcze bardziej niegodziwego.
Rzym. 6:23 uczy nas, że "zaplata za grzech jest śmierć". Jak na ironię, ci którzy nauczają przeciwnie, że zapłatą za grzech nie jest "śmierć", ale życie wieczne w mękach - w miejscu, które niewłaściwie nazywają "piekłem" - nieświadomie wysyłają siebie na rzekome wieczne męki, ponieważ Jezus nigdy nie zapłacił takiej ceny za ich zbawienie. Aby zapłacić taką cenę, Jezus musiałby pójść na wieczne męki.
Piekło wyjaśnione w Biblii
Słowo "hell" [w j. polskim tłumaczone jako "piekło" - przyp. tłum.] w Biblii jest angielskim tłumaczeniem wielu hebrajskich i greckich słów. Jedno ze słów Starego Testamentu przetłumaczone jako hell jest hebrajskim słowem szeol, a odpowiadającym mu słowem w Nowym Testamencie jest greckie słowo hades. Oba te słowa są stosowane w Biblii dla określenia grobu, nieświadomego stanu wszystkich dusz po śmierci, dobrych i złych, z którego jedynie wzbudzenie ze stanu śmierci może zbawić każdego z nich (Dan. 12:2; 1 Kor. 15:22).
Innym słowem przetłumaczonym w Nowym Testamencie jako "hell" jest gehenna. Jednakże to słowo jest najczęściej stosowane w Piśmie Świętym do opisania całkowitego i wiecznego zniszczenia, bez żadnej możliwości wzbudzenia ze śmierci. Ten stan jest zachowany tylko dla rozmyślnych grzeszników.
Ten stan wiecznego unicestwienia jest zobrazowany w Księdze Objawienia przez "jezioro ognia", gdzie jest również nazwane "wtóra śmiercią" (Obj. 20:12-15; 21:8). W Obj. 20:14 jest uczyniona wyraźna różnica pomiędzy pierwszym "piekłem" (hadesem) i drugim "piekłem" (jeziorem ognia), przez wskazanie, że pierwsze "piekło" było wrzucone w "jezioro ognia". Wyjaśnić to można w ten sposób, że kiedy wszyscy, którzy są w hadesie (w stanie śmierci Adamowej w grobie) będą wzbudzeni ze śmierci w czasie Królestwa Chrystusowego, to wówczas właściwe będzie powiedzenie, że pierwsze "piekło" zostanie zniszczone na zawsze.
To, że Jezus poszedł do piekła kiedy umarł, dostrzegamy w Dz.Ap. 2:27,31 (por. Ps. 16:10): "Albowiem nie zostawisz duszy mojej w piekle"; "nie została dusza Jego w piekle". W Dz.Ap. słowo hades zostało oddane jako "piekło", pokazując że dusza Jezusa, lub Jego istota, miała pozostać w stanie śmierci jedynie na pewien czas - w Jego przypadku, przez części trzech dni. Zastosowanie przez Apostoła Piotra słowa gehenna w tych wersetach byłoby niewłaściwe, gdyż sugerowałoby, że Jezus był rozmyślnie niegodziwym grzesznikiem, a zatem nie mógłby otrzymać zmartwychwstania - obu tym myślom Pismo Święto bez wątpienia zaprzecza.
Aby sprawdzić każdy z wersetów Pisma Świętego, w którym występuje słowo "piekło" ["hell" w j. angielskim - przyp. tłum.], prosimy przeczytać naszą broszurkę pt. Piekło Biblii; a wyjaśnienie przypowieści o "bogaczu w piekle" znajduje się w TP '84,114-123.
Pytanie: W 1 Piotra 3:18,19 czytamy, że Jezus "i tym duchom, które są w więzieniu, przyszedłszy kazał". Jak i kiedy On to uczynił?
Odpowiedź: Duchy w tym wersecie są tymi aniołami, duchowymi stworzeniami, którzy "za dni Noego" okazali nieposłuszeństwo, materializując się w ludzkie postaci i biorąc sobie za żony wybrane niewiasty, w wyniku czego rodziły się hybrydy, olbrzymi potomkowie, nefilimowie (1 Moj. 6:2-5; 1 Piotra 3:20). W wyniku tego nieposłuszeństwa Bóg ich uwięził lub pozbawił ich niektórych poprzednich swobód i przywilejów. Juda 6 oświadcza, że "aniołów, którzy nie zachowali pierwszego stanu swego, ale opuścili mieszkanie swoje, na sąd dnia wielkiego związkami wiecznymi pod chmurą zachował".
W 1 Piotra 3:18 czytamy: "Bo i Chrystus raz za grzechy cierpiał, sprawiedliwy za niesprawiedliwych, aby nas przywiódł do Boga, umartwiony będąc ciałem, ale ożywiony duchem" - On został wzbudzony i ożywiony jako niewidzialna Boska istota. Następnie w.19 oświadcza, że to się stało przez to - przez doświadczenie Jezusa w cierpieniu, śmierci i zmartwychwstaniu, że "tym duchom, które są w więzieniu, przyszedłszy kazał". Czy nasz Pan mógł rzeczywiście świadczyć tym uwięzionym duchom w tym czasie, kiedy był umarły, w nieświadomym stanie śmierci? To nie jest podane w ten sposób. Raczej On głosił przez Swój przykład cierpienia i ofiary. Jego całkowity bieg, krok po kroku, głosił kazanie w sprawiedliwości upadłym aniołom. (Na przykład niebiosa, a także Abel również głoszą kazanie bez słów - Ps. 19:1-4; Żyd. 11:4).
Ponieważ, jak czytamy u Kaznodziei Sal. 9:5,10, "umarli o niczym nie wiedzą" (Kazn. 9:5,10).
Pytanie: Apostoł Paweł, jako przedstawiciel Kościoła Chrystusowego, pisze do Kolos. 3:4: "Ale gdy się Chrystus on żywot nasz, pokaże, tedy i wy z nim okażecie się w chwale", i ponownie do Rzym. 8:17: "jeśli tylko z nim cierpimy, abyśmy też z nim byli uwielbieni". Moje pytanie brzmi: Kiedy Jezus został uwielbiony - przy Jego zmartwychwstaniu, wniebowstąpieniu czy, jak wydają się wskazywać powyższe wersety, kiedy cały Jego Kościół był z Nim w chwale?
Odpowiedź: Uwielbienie Jezusa oznacza wprowadzenie Jego na urząd w mocy, władzy i zaszczycie (Jana 17:5; Efez. 1:20-23). Apostoł Jan rzuca trochę światła na to, kiedy wypowiedział słowa: "albowiem jeszcze nie był dany Duch Święty, przeto że jeszcze Jezus nie był uwielbiony" (Jana 7:39). Odbyło się to podczas ziemskiej służby Jezusa. Po zakończeniu Swojej ofiary Jezus powstał trzeciego dnia i 40 dni później wstąpił do nieba. Dziesięć dni po tym wydarzeniu, w Pięćdziesiątnicę, duch został wylany na zgromadzonych uczniów (Dz.Ap. 2:1-4:33). To nam dowodzi, że nasz Pan był uwielbiony przed Pięćdziesiątnicą, ponieważ duch święty nie mógł być zesłany przed Jego uwielbieniem.
Istnieje dowód Pisma Świętego, że uwielbienie Jezusa nie nastąpiło podczas Jego zmartwychwstania, lecz przy wniebowstąpieniu. Ta myśl jest wykazana w Obj. 5, w którym Jezus (przez Apostoła Jana) daje obraz Swojego własnego uwielbienia. Najpierw natrafiamy na opis poszukiwań Kogoś, kto byłby godny stać się Tłumaczem i Wykonawcą planu Bożego (ww. 1-4).
Następnie znaleziono Kogoś godnego, o Którym mówi się jako o lwie, "który jest z pokolenia Judowego" (w.5). Ten sam Ktoś jest następnie przedstawiony jako Baranek, co nie pozostawia najmniejszych wątpliwości, że te słowa odnoszą się do Jezusa (ww. 6,7). Ostatecznie (po Jego zmartwychwstaniu i wniebowstąpieniu, został uwielbiony i następnie ogłoszony przez niezliczoną rzeszę aniołów za godnego (ww. 9-13).
Uwielbienie a zmiana natury
Jednakże uwielbienia Jezusa nie powinno się mieszać ze zmianą natury, jakiej doświadczył przy Swoim zmartwychwstaniu i dzięki której powstał jako duchowa istota w najwyższej naturze - w naturze Boskiej. Kiedy Jezus był istotą ludzką, miał oczywiście ludzkie ciało (Jana 1:14), ale przy zmartwychwstaniu otrzymał ciało Boskie i nieśmiertelność, nieodłączny przymiot Boskiej natury (1 Kor. 15:42-47; Żyd. 1:3-5).
Osobista chwała, jaką Jezus otrzymał przy swoim zmartwychwstaniu nie była tą samą chwałą lub majestatem urzędu, na który został wprowadzony, kiedy "wzięty był do nieba" (Mar. 16:19; Fil. 2:9). Ta druga chwała lub majestat, razem z Jego Kościołem, będzie okazana całej ludzkości w Tysiącletnim Królestwie na ziemi (Iz. 35; Rzym. 8:19).
Podczas Drugiego przyjścia naszego Pana Jego Kościół, Jego Oblubienica, miała się z Nim połączyć i być z Nim wiecznie (l Tes. 4:16,17). Obietnica zawarta w l Koi. 3:4 mówi o tym, że kiedy Chrystus ukaże się w swoim Drugim Przyjściu, wówczas Kościół również ukaże się z Nim w chwale, w chwalebnych duchowych ciałach Boskiej natury (1 Kor. 15:39-44; 2 Piotra 1:4). Słowo "razem" w Liście do Rzym. 8:17 nie oznacza, że Kościół otrzyma tę samą chwałę, jaką otrzymał ich Pan, w tej samej chwili. Tak jak ich cierpienie razem z Nim nie oznacza, że Kościół cierpiał w tym samym czasie, lecz że oni dzielili ten sam rodzaj cierpień, tak podobnie ich uwielbienie z, lub razem z, Nim oznacza, że oni dzielili tę samą chwałę, którą nasz Pan był uhonorowany.
SB ’03,44-46; BS '03,44-45.