WIECZNA MIŁOŚĆ BOGA WZGLĘDEM IZRAELA
"... miłością wieczną umiłowałem cię, dlatego ustawicznie miłosierdzie pokazuję"
- Jeremiasz 31:3 -
RZECZYWISTY DOWÓD wiecznej miłości Boga w stosunku do Jego ludu Izraela jest widoczny w dzisiejszych czasach. Izrael, ustanowiony jako suwerenne państwo na swoim własnym terytorium, był przez minione 55 lat bez wątpienia rozpoznany jako ocalony naród, tak jak przez wiele stuleci był rozproszony wśród pogan. Bóg obiecał: "... gdy ich zasię przywiodę do ziemi ich, którąm dał ojcom ich" (Jer. 16:15). W Swoim miłosierdziu wyrwał ich z tej niewoli.
Chociaż niektórzy, doprowadzeni przez lata prześladowań do rozpaczy, usiłowali zapomnieć o swojej tożsamości i połączyli się ze światem pogańskim, to jednak Bóg miał inny zamiar w stosunku do Swojego wybranego ludu. Spustoszenie Domu Izraela, które zapowiedział nasz Pan Jezus, miało nastąpić z powodu odrzucenia Go przez Izraelitów jako obiecanego Mesjasza, nie było trwałe, lecz do czasu "aż rzeczecie: Błogosławiony, który idzie w imieniu Pańskim" (Mat. 23:37-39).
Lud własny
Jednak do czasu ich ponownego zgromadzenia Bóg jak gdyby umieścił na Swoim wypędzonym narodzie rozpoznawalny znak. Wytrzymując bezlitosne zarzuty chrześcijaństwa odnośnie ukrzyżowania Syna Bożego i znosząc wszelkiego rodzaju napiętnowanie za inne domniemane grzechy, zostali przeznaczeni na pośredników przynoszących błogosławieństwo wszystkim narodom ziemi (1 Moj. 28:14; 5 Moj. 14:2).
Wybrani dzięki wierności i wierze ich przodka Abrahama, mając trwałe dziedzictwo, od najwcześniejszych czasów byli skłonni do samowolnych czynów, tak że Bóg często strofował ich za okazywany upór. On nadal wybiera tylko takie narzędzia, które się nadają do Jego celów i w Swojej bezgranicznej mądrości dozwala na przeciwności, aby rozwinąć w Swoim ludzie te ukryte zdolności do wielkiego dobra, z którego sami mogą nie zdawać sobie sprawy, lecz które On widzi i pragnie rozwinąć. Historia poświadcza, że Żydzi, pomimo powszechnego doznawania głębokiej nienawiści, ciemiężenia i prześladowań, we wszystkich dziedzinach sztuki i nauki zawsze stali na czele. Nawet obecnie, dobrobyt tego narodu daje powód do zastanowienia się - i wywołuje zazdrość, tak więc Żydzi pozostają obiektami niezadowolenia i krytyki.
Lecz dzisiaj oskarża się ich głównie o to, że okupują ziemię, do której nie mają prawa. Propaganda arabska i inne odrzucają biblijną myśl, że naród żydowski ma prawo do swojej starożytnej ziemi jako niezbywalne prawo własności. Bardziej tradycjonalistyczne chrześcijańskie nauczanie przyjmuje podobny pogląd, zdradzający smutny upadek, aby pochwycić Boga w Jego Słowie, bądź to postanowienie uwiecznienia dwudziestowiecznego antysemityzmu. Skoro chrześcijaństwo wywodzi swoje korzenie od Żydów, w jaki sposób mogła powstać taka sytuacja?
Troska świętego Pawła o Żydów
W swoim wspaniałym kazaniu do Rzymian Apostoł Paweł jasno nakreśla wybranie Izraela, następnie ich odrzucenie za niewiarę oraz ostateczne przywrócenie do łaski Bożej.
"Izali Bóg odrzucił lud swój? Nie daj tego Boże! ... Azaż się potknęli, aby padli? Nie daj tego Boże! Ale przez ich upadek doszło zbawienie pogan, aby je do zawiści przywiódł... iż zatwardzenie z części przyszło na Izraela, póki-by nie weszła zupełność pogan. A tak wszystek Izrael będzie zbawiony, jako napisano:
Przyjdzie z Syjonu wybawiciel, i odwróci niepobożności od Jakuba. A toć będzie przymierze moje z nimi, gdy odejmę grzechy ich.
... według wybrania są miłymi dla ojców. Albowiem darów swoich i wezwania Bóg nie żałuje" - Rzym. 11:1,11,25-29. - Listy do nowych zborów, J.B.Philips.
Drzewo oliwne
Paweł wyjaśnia w języku odnoszącym się do Boskiego gospodarstwa, w jaki sposób niewierzący Żydzi zostali odcięci od korzenia i pnia symbolicznego drzewa oliwnego, obietnicy Abrahamowej, a w ich miejsce zostali wszczepieni poganie. Jednak ci "prawdziwi Izraelici", którzy uznali swojego Mesjasza, nie byli odcięci. Oni pozostali na tym samym miejscu jako część obiecanego "nasienia", które we właściwym czasie będzie błogosławić wszystkie narody ziemi. "A jeśliście wy Chrystusowi, tedyście nasieniem Abrahamowym, a według obietnicy dziedzicami" (Gal. 3:29).
Izrael jako naród, przez zaślepienie, nie otrzymał głównej łaski, ale wybór - Żydów i pogan w Chrystusie - udostępnił to. Jednak nie wszystkie nadzieje na błogosławieństwo dla narodu wybranego były utracone. Gdy ich wybawca przyjdzie znów, ich zaślepienie zostanie usunięte, a oni będą ponownie wszczepieni w drzewo oliwne. Ich życie jako narodu oraz ich przeznaczenie do współuczestniczenia w wielkim dziele błogosławienia całej ludzkości odrodzi się, a obietnice ziemskiego powodzenia w ziemi danej od Boga ponownie będą należały do nich (Rzym. 11:12,15).
Jak to możliwe, że rozsądne, przekonujące i natchnione słowa takiego wielkiego sługi Bożego, jakim był Apostoł Paweł, zostały zupełnie zlekceważone przez chrześcijaństwo w ogólności? Podczas gdy Pismo Święte stanowczo oświadcza, że Boże miłosierdzie powróci do Jego buntowniczego ludu, z kolei kościół pogański stawał się coraz bardziej wyniosły w swojej formie i niedbały na swoje przywileje i odpowiedzialności jako słudzy Boga oraz nielitościwi względem tych Żydów, którzy w latach 69-70 zostali wygnani z ziemi obiecanej i poddani ciężkim próbom we wrogim świecie.
ZASTĘPCZA TEOLOGIA
Ten wyniosły kościół, lekceważąc odpowiedź Apostoła Pawła na jego retoryczne pytanie, Czy Bóg odrzucił swój lud?, wydał własny osąd: Plemię jaszczurcze! Nie przyznając się do swoich żydowskich korzeni, ten kościół musiał dowieść swojej tożsamości, przeszłości i podstawy. To się działo na krótko przed wprowadzeniem w życie przez ten kościół systematycznego przywłaszczania sobie wszystkich błogosławieństw, które były obiecane Nasieniu Abrahamowemu. W wyniku tego spoglądano na naturalne dzieci Izraela jako wydziedziczonych i pozbawionych łaski, otrzymujących jedynie towarzyszące im przekleństwa za niewierność.
Krótko mówiąc, Zastępcza Teologia, znana również jako wyparcie, zajęcie miejsca, naucza, że Kościół Chrześcijański zajął miejsce Izraela w Boskim planie zbawienia. Wszystkie proroctwa odnoszące się do Izraela wypełniły się w duchowym znaczeniu w Kościele, określanym "Duchowym Izraelem", całkowicie wykluczając naturalnych potomków Jakuba, względem których Bóg nie ma żadnych dalszych zamiarów. W powszechnym znaczeniu, Żydzi zostali ograbieni z własnej tożsamości.
Podczas specjalnej służby Apostołów i ich bezpośrednich następców Ewangelia się rozwijała, żydowscy i pogańscy wierzący połączyli się w wierze, i została położona trwała podstawa w celu zgromadzenia wybranego ciała, które we właściwym czasie, pod zwierzchnictwem Pana Jezusa, przyniesie błogosławieństwa całej ludzkości.
Ale podczas gdy nowa wiara chrześcijańska rosła w siłę i liczbę i mocno trzymała się pośród prawdziwych poszukiwaczy prawdy i sprawiedliwości, to również przyciągała wielu pochlebców; "nominalni chrześcijanie" oraz inni, którzy nie miłowali niczego bardziej od dyskusji i sporów, bardzo podobni do filozofów żyjących za dni Pawła, zbierających się w Atenach, aby badać i poddawać krytycznej ocenie każdą nową rzecz (Dz.Ap. 17:21). Tak więc do trzeciego stulecia filozofie platońskie zaczęły zniekształcać czystość Boskiego objawienia i kościół nominalny szeroko otworzył się na wszelkie szatańskie kłamstwa, a jednym z najpotężniejszych było to, dotyczące Zastępczej Teologii. Kim byli ci poplecznicy Przeciwnika, którzy narzucali ten błąd Kościołowi Chrześcijańskiemu, wzniecając tym samym okropne prześladowanie Bożego ludu Izraela?
Orygenes (ok. 185-254)
Orygenes był człowiekiem o rozległej wiedzy i jednym z najbardziej wpływowych ojców wczesnego Kościoła. Będąc świątobliwego usposobienia i mając bardzo szlachetne zamiary, odchylił się w niektórych punktach doktryny od prawowiernego poglądu i dotąd pozostaje pod potępieniem kościoła Katolickiego.
Filozof platoński i zwierzchnik katechetycznej szkoły w Aleksandrii, nie zdobył przychylności tamtejszej społeczności chrześcijańskiej, prawdopodobnie z powodu wolności niektórych swoich poglądów. Mówi się, że "system teologiczny Orygenesa jest złożoną tkaniną, w której greccy metafizycy są osnową, a historia Ewangelii wątkiem" (Chambers Encyclopaedia 1901).
Ale to było wytworem jego urojonej alegorycznej interpretacji Biblii, w "której on pozwala sobie, aby osiągnęła szkodliwy wymiar" (Kitto), kładąc podwaliny pod Zastępczą Teologię. Orygenes nauczał, że kościół pogański był nowym Izraelem i pisał:
Możemy dowieść z całkowitą pewnością, że Żydzi nie powrócą do swego poprzedniego stanowiska, ponieważ popełnili najobrzydliwsze przestępstwa, knując spisek przeciwko Zbawcy ludzkości ... Naród żydowski został wypędzony ze swojego kraju i inny lud został powołany przez Boga do błogosławionego wyboru ...a ich wybór przez Boga został unieważniony; zostali przeznaczeni do pozostania w bezustannej opozycji do Boga. - Ante-Nicene Christian Literaturę, IV, str. 506
Jan Chryzostom (ok. 347-407)
Określenie "Złotousty" było pochlebnym tytułem nadanym Janowi, Arcybiskupowi Konstantynopola. Z przykładnym charakterem i gorliwością w służbie Bożej, był wielce miłowany i szanowany, chociaż jego płomienna wymowa i nieustraszone potępianie tego, co uważał za złe prowadzenie lub heretycką naukę zjednywały mu taką samą ilość wrogów, co i zwolenników.
Mając ortodoksyjne przekonania, podporządkował się triumfującym myślom odnośnie trwałego odrzucenia Żydów i użył swojej elokwencji, aby wyrazić pogardę dla nich:
To wy uśmierciliście Chrystusa. Wy dopuściliście się gwałtu na Mistrzu. Wy przelaliście Jego drogocenną krew. Dlatego nie macie żadnej możliwości pokuty, usprawiedliwienia lub obrony ... Kiedy stało się jasne, że Bóg nienawidzi ich, obowiązkiem chrześcijan jest również nienawiść do nich. - Homilae Adversus Iudaeus.
Hieronim (ok. 346-420)
Hieronim, teolog nieco kontrowersyjnej tradycji Orygenesa, jest znany głównie z przekładu Pisma Świętego z języka hebrajskiego, znanego jako Wulgata. Zajmując stanowisko skrajnie antyżydowskie, zaszedł tak daleko, że żydowskie miejsca kultu nazwał "synagogami szatana" (Obj. 2:9) i zuchwale domagał się uznania tego, że Bóg dał Zakon Izraelowi w celu oszukania ich i doprowadzenia do zniszczenia.
Ambroży (340-397)
Ambroży, przez 23 lata biskup Mediolanu, należał do mistycznej i alegorycznej szkoły tłumaczy Biblii i jest powiedziane, że prześcignął Orygenesa w jego odkrywaniu mistycznych znaczeń w najbardziej oczywistych historycznych relacjach. Pisząc do cesarza Teodozjusza, udziela mu nagany za okazywanie przychylności synagodze, którą opisuje jako "dom niewiary, bezbożności, gniazdo głupoty" (Ambroży, List 40, E.H. Flannery, Udręka Żydów).
Augustyn (354-430)
Ten wielki i wpływowy myśliciel napisał wiele dzieł. Podobnie jak wielu jemu współczesnych, oddawał się szeroko alegorycznym tłumaczeniom odbierając Żydom ich prawowite miejsce w Boskim planie zbawienia. On powstrzymał praktykowanie przez chrześcijan pewnych zarysów żydowskiego Zakonu, takich jak przestrzeganie sabatu lub żywnościowe ograniczenia, które, jak udowadniał, nasuwały wniosek, że zbawienie nie przyjdzie jednie przez Chrystusa.
Inni przywódcy chrześcijaństwa
Potężne przekonanie takich wybitnych ojców Kościoła doprowadziło do stanu prawie zupełnego zlekceważenia miejsca, jakie naturalny Izrael zajmuje w planie Bożym. Ich błądzenie i odrzucenie były powszechnie niezrozumiałe, a widok rozproszonych i bezdomnych Żydów stał się dla chrześcijan w ogólności ostatecznym dowodem Boskiego sądu nad ich rasą.
I tak, cierpiąc z powodu utraty łaski Bożej, utraty statusu państwowego, utraty ojczyzny, rasa żydowska znosiła również głęboką wrogość chrześcijaństwa na wolności. Nawet wielce poważany Marcin Luter, który służył Bogu i prawdziwemu Kościołowi tak wiernie w swoim pokoleniu i wielu uwolnił z ucisku zdeprawowanego systemu religijnego, pisał zjadliwie o Żydach, dostarczając pożywkę do ognia antysemityzmu, który przeszedł przez Europę aż osiągnął punkt kulminacyjny w pogromach i Holokauście.
Niektórzy przyznawali, że miłosierdzie Boga powróci we właściwym czasie do cierpiącego ludu, lecz nie mogli ujrzeć tej przyszłej roli, jaką odegrają w wielkim planie Bożym. Zdecydowana większość rzekomych naśladowców Chrystusa okazywała wrogość w większym lub mniejszym stopniu, bez przykrości zapominając, że Sam Jezus był Żydem i zagarniając dla siebie pierwotny status Izraela jako wybranego ludu Bożego, królewskiego kapłaństwa, narodu świętego (2 Moj. 19:5,6).
SKŁADNIKI PRAWDY
Wielki Przeciwnik, ojciec kłamstwa, jest zbyt przebiegły, aby zająć stanowisko przeciwne Słowu Bożemu bez włączenia w swoje przedsięwzięcie niektórych składników prawdy: "... bo i szatan sam przemienia się w Anioła światłości" (2 Kor. 11:14). Ta fałszywa doktryna, która stała się znana jako Zastępcza Teologia, była tak zręcznie opracowana dlatego, aby przyciągnąć najzdolniejsze umysły ziemskiego Kościoła, podczas gdy w tym samym czasie rozwijała w nich poczucie wyższości i osłabiała szlachetniejsze zalety chrześcijańskiego charakteru.
W oparciu o autorytet Jezusa i Apostołów, którzy pisali pod Boskim natchnieniem, trzeba uznać, że pod wieloma względami prawdziwy Kościół dziedziczy rolę, pierwotnie zamierzoną dla narodu żydowskiego.
... od was odjęte będzie królestwo Boże, i będzie dane narodowi, czyniącemu pożytki jego. - Mat. 21:43.
W tych słowach nasz Pan Jezus prorokował, że główne przywileje królestwa, ofiarowane najpierw naturalnemu Izraelowi, spośród których jedynie "resztka" rzeczywiście była godna, zostaną przeniesione do duchowego Izraela, a poganie zostali ostatecznie powołani, aby uzupełnić wymaganą liczbę.
I wy jako żywe kamienie budujcie się w dom duchowny, ...wy jesteście rodzajem wybranym, królewskim kapłaństwem, narodem świętym, ludem nabytym. -1 Piotra 2:5,9.
Apostoł Paweł, chociaż pisał prawdopodobnie głównie do chrześcijańskich Żydów, to uznawał, że Jezus, dla domu Izraela w ogólności, był "kamieniem obrażenia i opoką zgorszenia" (w.8). Dom duchowy obejmował tych Żydów - i pogan - którzy byli wybrani "według przejrzenia Boga Ojca" (1 Piotra 1:2).
Czego Izrael szuka, tego nie dostąpił; Ale wybrani dostąpili. - Rzym. 11:7
Oczywiście Żydzi pragnęli głównych błogosławieństw, obiecanych Nasieniu Abrahamowe-mu, najwyższych przywilejów w urzędzie i służbie. Chociaż uznawali Abrahama za swojego ojca, to Jezus oświadcza: "Byście byli synami Abrahamowymi, czynilibyście uczynki Abrahamowe ... wyście z ojca diabła" (Jana 8:39,44). Później święty Paweł jasno identyfikuje prawdziwe Nasienie Abrahamowe:
Lecz Abrahamowi uczynione są obietnice i nasieniu jego... które jest Chrystus. A jeśliście wy Chrystusowi, tedyście nasieniem Abrahamowym, a według obietnicy dziedzicami. - Gal. 3:16,29.
Izrael jako naród nie był w Chrystusie, ale ci Żydzi i Grecy (poganie), którzy okazywali wiarę w Niego stali się Jego współdziedzicami, wykluczając naturalne Nasienie. Logiczny umysł Apostoła, oświecony duchem, uzdolnił go do przedstawienia bezspornego dowodu działania na zewnątrz obietnicy Abrahamowej. Nie ciało, lecz ten "Duch poświadcza duchowi naszemu, iżeśmy dziećmi Bożymi ... dziedzicami w prawdzie Bożymi, a spółdziedzicami Chrystusowymi" (Rzym. 8:16,17; Gal. 3:27,28).
Do swej własności przyszedł, ale go właśni jego nie przyjęli. Lecz którzy go kolwiek przyjęli, dal im tę moc, aby się stali synami Bożymi, ...Którzy nie z krwi, ani z woli ciała, ...ale z Boga narodzeni są. - Jana 1:11-13.
Przyjście ich Mesjasza było punktem zwrotnym jeżeli chodzi o nasienie Abrahamowe według ciała - oceną czy będą się nadawać, czy też nie, aby być narodem świętym Boga. Wiele osób przyjęło Jego i zostało wyniesionych ze stanu sług do stanu synów. Apostoł Jan podaje, że Jezus Chrystus był "prawdziwą światłością, która oświeca każdego człowieka, przychodzącego na świat" (Jana 1:9) i przypomina proroctwo Izajasza 49:6: "... przetoż dałem cię za światłość poganom", powtórzone przez Symeona przy narodzeniu Zbawiciela (Łuk. 2:32).
Oczywiście, wierni spośród Izraela dostrzegali wyraźnie prawdziwą sytuację i byli w stanie odnaleźć w swoich Pismach to, że Bóg przewidział upadek Izraela jako narodu na punkcie przyjęcia ich Mesjasza. Oni dostrzegli, że Bóg nie zmienia Swojego postanowienia, ale że tego wzorca prawości, jakim powinni odznaczać się ci, którym miał być powierzony taki wielki zaszczyt, można się było dopatrzyć tylko u niewielu "prawdziwych Izraelitów". To oni otrzymali główne błogosławieństwa Przymierza Abrahamowego. Wszyscy Izraelici będą zbawieni (Rzym. 11:26), a dalsze obietnice zastrzeżone dla umiłowanego, choć buntowniczego, narodu zostaną wypełnione nie wcześniej aż Chrystus przyjdzie ponownie w swoim drugim adwencie.
Krótko mówiąc, narodowe zbawienie i pragnienia naturalnych Żydów są zagwarantowane. Ten przywilej nigdy nie był przeniesiony na inny naród. To jest i zawsze był jedyny wybrany naród.
WŁAŚCIWE UŻYCIE ALEGORII
Zastępcza Teologia w swoich skrajnych formach zaprzecza jakimkolwiek okruchem nadziei dla naturalnego Izraela na przywrócenie uznania ich przez ich Boga Przymierza. Obietnice Abrahamowe stosują się w pierwszorzędnym znaczeniu do Kościoła, chociaż to, kto z ludzi stanowi dzisiaj Kościół jest dręczącym pytaniem. Hebrajskie Pismo Święte jest całkowicie "uduchowione", tak że literalne znaczenia są odrzucone, a mistyczna lub alegoryczna interpretacja jest jedynym słusznym podejściem.
Alegoria występuje w Piśmie Świętym, kiedy na przykład święty Paweł mówi o żonach Abrahama, o jednej jako o służebnicy, o drugiej jako wolnej, symbolizujących odpowiednio poddaństwo Przymierzu Zakonu oraz wolność w Chrystusie (Gal. 4:22 - 5:1). Alegoria może być określona jako symboliczny język lub użycie symbolizmu w celu zilustrowania prawdy. Inne podobne terminy Biblijne rozwijają to ogólne pojęcie.
Przykład, cień, wzór
Jest powiedziane, że kapłani, którzy służyli pod Zakonem są przykładami rzeczy niebiańskich, w pewnym sensie tak jak rzucony cień daje wrażenie rzeczy znajdujących się za nim lub przed nim. Apostoł podaje w symbolach przekonujący przykład przepowiadając rzeczy, które mają nadejść, poprzez rzeczy minione, odwołując się szczególnie do typicznych ofiar i innych obrządków Dnia Pojednania pod Prawem Mojżeszowym (Koi. 2:16,17; Żyd. 10:1).
Typy w Biblii
Typiczny charakter wielu ksiąg Pisma Świętego jest koncepcją uznawaną i bez tego poszczególne części Słowa Bożego byłyby niezrozumiałe. Każda konkordancja Biblijna podaje listę wielu typicznych przedstawicieli, na przykład Chrystusa, a zakładając że "jeden obraz ma wartość dziesięciu tysięcy słów", dostrzegamy niebiańską mądrość w inspirowaniu tą metodą naszego zrozumienia.
Czy Bóg odrzucił Swój lud?
Nie daj Boże! Jezus powiedział: "Nie mniemajcie, abym przyszedł rozwiązywać zakon albo proroki; nie przyszedłem rozwiązywać, ale wypełnić" (Mat. 5:17). Chociaż to nie był odpowiedni czas na ogłaszanie powrotu Izraela do jego ziemi, to On z pewnością wiedział, że Kościół nie miał zamieszkać w literalnej ziemi obiecanej, której granice szczegółowo określało Przymierze Abrahamowe.
Bóg przez proroka Ezechiela obiecał: "Bo ... zgromadzę was ze wszystkich ziem, i przywiodę was do ziemi waszej" (Ezech. 36:24). "A ożyjecie, i dam wam odpocząć w ziemi waszej" (37:14). "A dowie się dom Izraelski, żem ja Pan, Bóg ich, od one-go dnia i na potem" (39:22). Nigdy wcześniej Żydzi, zanim odrzucili Mesjasza, nie byli rozproszeni po wszystkich krainach i ponowne ich zgromadzenie wskazuje na stopniowe wypełnianie się proroctw dotyczących ich przywrócenia do łaski Bożej. "I pobudują miasta spustoszone, a mieszkać w nich będą; ... nie będą więcej wykorzenieni z ziemi swojej, którąm im dał, mówi Pan, Bóg twój" (Amos 9:14,15).
ZBAWIENIE NIEBIAŃSKIE - I ZIEMSKIE
Nie tylko Biblia jest przepełniona zapewnieniami dotyczącymi powrotu łaski i pomyślności do naturalnego Izraela, ale świadectwa tego widzimy na własne oczy. Pismo Święte mówi o dwojakim zbawieniu -niebiańskim i ziemskim (1 Piotra 1:4), i wiele tysięcy żydowskich kobiet i mężczyzn zostało nagrodzonych zgodnie z "zupełnością pogan" (Rzym. 11:25). Ci są tym nasieniem "jako gwiazdy niebieskie" (1 Moj. 22:17).
Ale powrót do ich starożytnej ojczyzny oznacza dla ogromnej większości ludu Bożego Izraela ziemskie dziedzictwo. Nowe Przymierze ma być ustanowione z odbudowanym Izraelem, a nie z Kościołem, przy-wracając społeczność Jehowy z Jego wybranymi, a tych On umiłował miłością wieczną.
"A jakom się starał, abym ich wykorzenił, i burzył ... tak się starać będę, abym ich pobudował i rozsadził, mówi Pan. ... Uczynię z domem Izraelskim i z domem Judzkim przymierze nowe;... Dam zakon mój do wnętrzności ich, a na sercu ich napiszę go, i będę Bogiem ich, a oni będą ludem moim". - Jer. 31:28,31,33.
Tak jak poganie zostali zaproszeni do niebiańskiego zbawienia, tak wszystkie narody - pod przewodnictwem Izraela - będą dzielić błogosławieństwa ziemskiej szczęśliwości (Izaj. 2:2). Oni staną się, niejako, adoptowanymi dziećmi Abrahama, jego nasieniem "jako piasek, który jest na brzegu morskim" (1 Moj. 22:17). Wówczas zrozumiemy wieczny cel Boga. "Aby w rozrządzeniu zupełności czasów w jedno zgromadził wszystkie rzeczy w Chrystusie, i te, które są na niebiesiech, i te, które są na ziemi" (Efez. 1:10).
SB ’03,50-55; BS '03,50-54.