SŁUGA PANA

"Sługa Pański nie ma wdawać się w spory, lecz powinien być łagodny w stosunku do wszystkich, zdolny do nauczania, cierpliwy, z cichością pouczając tych, którzy się sprzeciwiają" -2 Tym. 2:24,25 (KJV)

SŁOWO sługa często przywołuje na myśl obraz osoby, która wykonuje obowiązki dla królewskiej czy zamożnej rodziny. Wyobrażamy sobie kamerdynerów, pokojówki, nianie, kucharzy, sprzątaczki, szoferów i innych czekających na rozkazy swoich przełożonych. W rzeczywistości ten obraz nie odbiega daleko od powszechnej słownikowej definicji: ten, kto wykonuje obowiązki na rzecz osoby lub domu swego pana czy osobistego pracodawcy.

    Nasz temat może być rozważany z wielu punktów widzenia, lecz my zbadamy go pod względem pewnych nieodzownych cech, jakie powinni mieć słudzy Pańscy.

MĄDRA RADA PAWŁA DLA TYMOTEUSZA

    Tymoteusz nie tylko był jednym z "duchowych synów" Pawła, lecz także uważnym uczniem, jego głównym pomocnikiem i najbardziej umiłowanym przyjacielem. Tymoteusz, w czasie gdy Paweł pisał do niego swój drugi list, był lokalnym i generalnym starszym, usługującym braciom w jego lokalnym zgromadzeniu, jak również kościołowi chrześcijańskiemu w szerszym sensie jako odwiedzający ich pastor. Głównym celem listu Apostoła było przygotowanie Tymoteusza do zbliżającej się śmierci Pawła oraz dodatkowej odpowiedzialności, która wówczas w naturalny sposób spadnie na jego ramiona.

    Paweł wiedział, że po jego śmierci bracia w zborach, którym on usługiwał będą zwracać się o poradę przede wszystkim do jego bliskiego towarzysza. Chociaż Tymoteusz dowiódł, że do tamtego czasu był dobrym sługą Pana i braci, to Paweł pragnął go teraz zachęcić i udzielić mu dalszych rad.

    Chociaż Apostoł pisał głównie do Tymoteusza, to w szerszym sensie pisał do wszystkich Pańskich lokalnych i generalnych starszych na przestrzeni całego Wieku Ewangelii. W jeszcze szerszym znaczeniu napomnienie Pawła stosuje się do całego poświęconego ludu Pana - tych, którzy przyjęli Chrystusa jako ich osobistego Zbawiciela i oddali swoje życie Bogu, pełniąc Jego wolę - bez względu na płeć, rasę, zatrudnienie czy sytuację ekonomiczną. Oni wszyscy są Jego sługami. A w ostatecznym znaczeniu, wszystkie inteligentne Boskie stworzenia, które okazują Jemu lojalność - ludzkie, anielskie czy boskie - są Jego sługami.

JAK ZOSTAĆ SŁUGĄ

    Jak zostaje się sługą? Przedsiębiorstwo, które potrzebuje pracowników, zwykle najpierw daje ogłoszenie w środkach takich, jak agencje zatrudnienia, gazety i Internet. Po upływie pewnego czasu lub po otrzymaniu wystarczającej liczby podań, określona liczba kompetentnych kandydatów jest wzywana na rozmowę kwalifikacyjną. Ostatecznie, kiedy ten proces zostaje zakończony, najlepiej wykwalifikowani są zatrudniani, aby zapełnić wolne miejsca.

    Istnieją pewne podobieństwa do tego, jak Pan pozyskuje swoich sług. Złożenie podania dobrze obrazuje kroki pokuty i wiary w Chrystusa, które umożliwiają usprawiedliwienie -pozycja, która daje nam pokój z Bogiem i czyni nas możliwymi do przyjęcia przez Niego. Po rozmowie kwalifikacyjnej pracodawca może zaproponować kandydatowi posadę w firmie. To przedstawia Pańską propozycję poświęcenia zaoferowaną usprawiedliwionym wierzącym w Chrystusa (Przyp. 23:26). Przyjęcie oferty przez kandydata symbolizuje poświęcenie jego lub jej życia (serca, umysłu, woli i ciała) do pełnienia woli i służby Bożej. Ostatecznie, potwierdzenie zatrudnienia odpowiadałoby przyjęciu tego poświęcenia przez Boga.

    Zazwyczaj, w trakcie rozmów kwalifikacyjnych i po staniu się pracownikiem, kładzie się nacisk na posłuszeństwo i lojalność wobec firmy. To samo jest prawdą w odniesieniu do Pana i Jego sług - podkreśla się posłuszeństwo i lojalność jako sprawę największej wagi. W Rzym. 6:16 czytamy: "Nie wiecie, że komu się stawiacie za sługi ku posłuszeństwu, tegoście sługami, komuście posłuszni." Jeśli ktoś pracuje dla firmy, to niemożliwe jest okazywanie całkowitego posłuszeństwa i lojalności, gdy w tym samym czasie on pracuje dla konkurenta. Ta analogia zachowuje prawdziwość wśród Pańskich sług, co możemy zauważyć u Mat. 6:24 i Łuk. 16:13.

Duchowi praktykanci

    Niektóre przedsiębiorstwa przyjmują swoich nowych pracowników na praktykę. Z definicji praktykant to (1) osoba, która jest związana kontraktem, by służyć innemu przez określony czas, (2) ktoś, kto nabywa praktycznego doświadczenia w handlu, sztuce lub innym zawodzie pod okiem wprawionych pracowników, i (3) osoba niedoświadczona.

    Powyższe definicje dobrze pasują do nas jako duchowych praktykantów mających nadzieję na stanie się w pełni doświadczonymi sługami w przyszłości. Jako Pańscy praktykanci, jesteśmy:

1. Związani naszą umową poświęcenia, by służyć Panu, nie przez określony czas, lecz przez całą wieczność.

2. Uczącymi się na podstawie praktycznego doświadczenia pod okiem umiejętnych instruktorów, a przede wszystkim naszego Pana Jezusa, który uczy nas, jak stać się dobrymi i efektywnymi sługami Boga.

3. Nabywającymi dojrzałości, bo nawet jeśli na chrześcijańskiej drodze znajdujemy się parę lat lub dziesięcioleci, wciąż mamy dużo do nauczenia się w naszym duchowym rzemiośle.

Kursy szkoleniowe

    Często firmy wysyłają pracowników na kursy szkoleniowe, aby dalej mogli rozwijać swe naturalne zdolności. Umiejętności, jakie są wymagane od dobrych pracowników, mogą być techniczne lub społeczne, nie tylko umożliwiając im biegłe wykonywanie codziennej pracy, lecz także pomagając w utrzymywaniu dobrych stosunków ze współpracownikami i klientami firmy. W czasie mianowania na stanowisko niektórzy pracownicy w znacznym stopniu mają już rozwinięte te umiejętności. W innych przypadkach pracodawca rozpoznaje ich możliwości i ma nadzieję, że po odpowiednim szkoleniu te możliwości zostaną zrealizowane.

    Jako słudzy Pana w okresie ćwiczenia, my także na początku wnosimy do naszego poświęcenia dwa ogólne aktywa: (1) pewne naturalne zdolności, i (2) różne cechy charakteru, mające większe znaczenie.

    Jako lud Pański jesteśmy ćwiczeni w szkole Chrystusa -szkole, w której jest wiele różnych kursów. Jeden z tych kursów kształci nas, abyśmy stali się nauczycielami i przywódcami w czasie Pośredniczącego Panowania Chrystusa. Możemy go określić jako Kształcenie Sług. Jedną z głównych cech jakich ten kurs uczy swoich uczestników, jest pokora, chrześcijańska zaleta charakteru, którą nasz Mistrz Nauczyciel tak wyraźnie okazywał w swoim życiu (Mat. 20:25-28).

Powierzanie odpowiednich stanowisk sługom

    Czasami podczas rozmowy kwalifikacyjnej czy nawet po zatrudnieniu kandydata, pracodawca postanawia, że on lub ona byłby bardziej odpowiedni do zajęcia innego stanowiska niż pierwotnie zamierzono. Z upływem czasu pewni pracownicy rozwijają się bardziej dynamicznie, natomiast inni nie spełniają tak dobrze oczekiwań pracodawcy. W takich okolicznościach jedni pracownicy awansują i mają większą odpowiedzialność, podczas gdy inni mogą być przeniesieni na niższe stanowisko. Lecz dobry pracodawca zawsze będzie traktował każdego pracownika w taki sposób, aby to dobrze służyło najlepszym interesom firmy, klientom firmy oraz jej pracownikom w ogólności.

    Jako słudzy Pana jesteśmy traktowani według tej samej ogólnej zasady. Pan wyznacza każdemu z Jego sług takie miejsce, jakie uważa za stosowne. Jak 1 Kor. 12:18 mówi: "Bóg ułożył członki, każdy z nich z osobna w ciele, jak chciał." Czyniąc tak, On bierze pod uwagę trzy rzeczy:

1. Ducha poświęcenia.

2. Talenty danej osoby.

3. Opatrznościowe sytuacje.

    Chociaż wszystkie są ważne, Pan przywiązuje większą wagę do punktu (1) niż dwóch pozostałych. Udzielając stanowisk swemu ludowi, Bóg zawsze ma na uwadze trzy rzeczy, to znaczy, aby oni najlepiej mogli:

1. Wysławiać Jego i przynosić zaszczyt Chrystusowi.

2. Wspierać duchowo swych chrześcijańskich współbraci.

3. Sami rozwijać się duchowo.

Odpowiedzialność i obowiązki sług

    Pracownicy mają różne obowiązki i odpowiedzialność. W świeckich przedsiębiorstwach oni są odpowiedzialni wobec różnych jednostek i grup. Oni mają określoną odpowiedzialność wobec pracodawcy, inną wobec kierownika, a jeszcze inną w stosunku do współpracowników (włączając tych, których oni nadzorują) i ostatecznie, wobec klientów firmy.

    Pańscy słudzy również mają odpowiedzialność wobec różnych osób i klas. Oni są odpowiedzialni wobec Boga, Chrystusa, swoich chrześcijańskich towarzyszy, świata w ogólności i siebie samych.
Od pracowników oczekuje się wypełniania różnych obowiązków, aby mogli sprostać warunkom zatrudnienia. To bardzo różni się w zależności od stanowiska, jakie piastują.

    Dla sługi Pana, te obowiązki obejmują:

1. Studiowanie Słowa Bożego, z którego on czerpie wiedzę, zrozumienie i ocenę Boskiego charakteru i planu.

2. Praktykowanie Słowa Bożego, które zawiera w sobie rozwój charakteru.

3. Rozpowszechnianie prawd zawartych w Słowie Bożym, które pomaga innym w zdobyciu wiedzy, zrozumienia i oceny Boskiego charakteru i planu.

Wynagrodzenie i dodatkowe korzyści

    Pracownicy otrzymują wynagrodzenie i dodatkowe świadczenia. Pańscy słudzy także otrzymują zapłatę i dodatkowe korzyści. Między innymi one obejmują przywileje stania się:

1. Ambasadorami Boga i Chrystusa.

2. Pomocnikami innych sług Pana.

3. Odbiorcami szczególnej pomocy od Pana.

    Oprócz powyższych, są przywileje i korzyści, które nastąpią dopiero w wiecznej przyszłości.

    Nasz tekst w 2 Tym. 2:24,25 zawiera pięć części: jeden zakaz ("nie ma wdawać się w spory"), trzy zalety (łagodność, cierpliwość, cichość) i jedną umiejętność ("zdolny do nauczania"). Zauważmy, że Paweł kładzie nacisk na zalety charakteru ponad zdolnościami.

    Dostrzegamy także, że są tutaj podane wybrane zalety charakteru. Dlaczego Apostoł opisał bardziej bierne zalety, zamiast bardziej energicznych, takich jak wojowniczość, gorliwość, pracowitość i odwaga? Oczywiście, te bardziej aktywne zalety są ważne i powinny być przejawiane w różnych okolicznościach. Jednak z badania Boskiego Słowa wnioskujemy, że zalety naszego tekstu bardziej przypominają charakter Mistrza i dlatego są bardziej skuteczne i odpowiadające charakterowi sługi.

    Obecnie po kolei rozważymy każdą z pięciu części naszego wersetu. Pierwsza część wymienia cechę, której słudzy Pańscy muszą unikać. Werset mówi, że oni:

"Nie mają wdawać się w spory"

    Biblia mówi o właściwej i niewłaściwej walce. Właściwa walka wiąże się z chrześcijańską wojowniczością, zaletą używaną do obrony przed duchowymi wrogami, takimi jak grzech, błąd, samolubstwo i światowość. Wykorzystuje się ją również do obrony Słowa Bożego, kiedy jest atakowane. Apostoł Juda (w.3) mówi: "Iżbyście bojowali o wiarę raz świętym podaną." Jeśli zaistnieje potrzeba, chrześcijanie powinni bronić Boskiego Słowa, lecz zawsze powinni być pobudzani przez miłość.

    Z drugiej strony, niewłaściwa walka charakteryzuje się sporami, kłótliwością czy rywalizacją - walka, której sprzeciwia się Apostoł Paweł. Niektóre inne wersety mówiące o niewłaściwej walce, to:

    * Mat. 12:19: "Nie będzie się wadził, ani będzie wołał, i nikt na ulicach nie usłyszy głosu jego." Ten werset opisuje, jak Jezus się zachowywał w czasie swej służby. On nie uciekał się do burzliwych kazań, kiedy głosił Ewangelię, lecz zawsze przedstawiał Słowo Boże w racjonalny sposób, zwracając się do rozsądnych głów i wrażliwych serc.

    * Łuk. 9:55,56: "Nie wiecie wy jakiegoście ducha. Albowiem Syn człowieczy nie przyszedł zatracać dusz ludzkich, ale zachować." Jest tutaj opisana sytuacja, kiedy dwóch uczniów Jezusa wróciło z samarytańskiego miasta, które odmówiło im gościnności. Oni pytali Pana czy powinni prosić, aby ogień zniszczył mieszkańców miasta. Odpowiedź naszego Pana odzwierciedla Jego pragnienie błogosławienia swych wrogów zamiast ich karania.

    * Filip. 2:3: "Nic nie czyniąc spornie albo przez próżną chwałę, ale w pokorze jedni drugich mając za wyższych nad siebie." Paweł napomina tutaj braci przed niewłaściwą walką między sobą. Zamiast niej, w pokorze, zawsze powinni zachowywać w umyśle dobre cechy drugiego -a szczególnie te, które przewyższają ich własne.

    * Filip. 2:14: "Wszystko czyńcie bez szemrania i sporów" (KJV). Tutaj ponownie jest położony nacisk na zachowanie braci pozbawione kłótliwości w ich stosunkach ze współwierzącymi.

    * Jak. 1:19: "A tak, bracia moi mili! Niech będzie każdy człowiek prędki ku słuchaniu, ale nierychły ku mówieniu, i nierychły ku gniewowi." Konflikty jedynie niszczą wpływ Prawdy.

    * 1 Piotra 3:8,9: "A na koniec wszyscy bądźcie jednomyślni, mając współczucie jedni do drugich, miłujcie braci, bądźcie miłosierni, uprzejmi, nie oddając złem za zło, obelgą za obelgę, lecz przeciwnie, błogosławieństwem; wiedząc, że dlatego jesteście powołani, abyście odziedziczyli błogosławieństwo" (KJV).

    Druga część naszego wersetu wprowadza pierwszą z trzech zalet, do rozwijania której zachęca się sług Pana. Oni mają być:

"Łagodni (uprzejmi) w stosunku do wszystkich"

    Łagodność może być zdefiniowana jako łaskawa, grzeczna, uprzejma, umiarkowana i wrażliwa cecha usposobienia, objawiająca się w postawie, głosie, słowach i czynach osoby. Ona jest najbardziej przyciągającą i ujmującą zaletą chrześcijańskiego charakteru.

    Ona jest jedną z głównych zalet, jednym z owoców ducha z Gal. 5:22,23. Niektórzy z natury mają bardziej łagodne usposobienie niż inni, lecz z powodu obecnych warunków w świecie, łagodność jest prawdopodobnie jedną z najtrudniejszych do rozwinięcia i okazywania zalet.

    Nasz Pan był wspaniałym przykładem łagodności. Ta zaleta zajmuje główne miejsce w Jego zaproszeniu do tych, którzy borykają się, mając świadomość ciężaru grzechu i niedoskonałości, aby przyszli do Niego i odpoczęli (Mat. 11:28-30).

    Paweł jest innym dobrym przykładem łagodności. W 1 Tes. 2:7 czytamy: "Byliśmy wśród was łagodni, jak matka otaczająca opieką swoje dzieci" (KJV). On nie traktował swoich chrześcijańskich braci i sióstr jako niższych od siebie czy z szorstkością. Raczej, on był czuły wobec nich, jak dobra matka postępuje w stosunku do swych dzieci.

    Jakub wskazywał, że łagodność jest jednym ze składników mądrości, która pochodzi od Boga; zajmując miejsce zaraz po czystości i pokojowym usposobieniu (Jak. 3:17).

    Delikatna odpowiedź, którą proponuje łagodność, uśmierza gniew, i przeciwnie, przykre słowa wzniecają konflikty (Przyp. 15:1). Łagodność jest zaletą, która zwykle odgrywa główną rolę w skutecznym przedstawianiu posłannictwa Boskiego Słowa.

    Z naszego tekstu zauważamy, że słudzy Pańscy powinni być łagodni nie tylko w stosunku do swoich chrześcijańskich przyjaciół, lecz wobec wszystkich, włączając ich wrogów.

    Trzecia część naszego tekstu mówi o zdolności, którą słudzy Pańscy powinni rozwijać:

"Zdolni do nauczania"

    Jest to zdolność, która pomaga wyjaśnić posłannictwo Boskiego Słowa - Ewangelię -innym. Ona jest wymagana od starszych w kościele (1 Tym. 3:2), jednak tę cechę powinni rozwijać wszyscy chrześcijanie.

    Najpierw pytamy, czym jest Ewangelia, to wielkie posłannictwo, do nauczania którego wśród wszystkich narodów Jezus upoważnił swoich uczniów? Jana 3:16 podaje je w streszczeniu: "Albowiem tak Bóg umiłował świat, że Syna swego jednorodzonego dał, aby każdy, kto weń wierzy, nie zginął, ale miał żywot wieczny." To posłannictwo może być określone następująco - Jezus jako Zbawca i Król. Jako Zbawca, On ofiarował swoje ludzkie życie jako Okup za Adama i cały świat (2 Tym. 2:6). Jako Król, On udziela zbawienia dla dwóch głównych klas - dla Kościoła podczas Wieku Ewangelii i świata w Wieku Tysiąclecia.

    Nauczanie Ewangelii nie wymaga wiele studiowania, naukowych stopni, wielkiego intelektu, umiejętności udzielania trudnych wyjaśnień czy doskonałej gramatyki. Najważniejszą rzeczą jest mieć Ewangelię w sercu i umyśle. Mieć ją w sercu i umyśle, to znaczy posiadać ducha Ewangelii, mieć umiłowanie jej dobrych wieści i pragnienie dzielenia się nią z innymi. Mieć ją w umyśle, to mieć wiedzę, zrozumienie i wiarę w jej posłannictwo.

    Jedną z najlepszych metod świadczenia o Ewangelii innym jest wyjaśnianie jej w prostych i możliwych do zrozumienia określeniach oraz czynienie tego własnymi słowami. Dobry nauczyciel Ewangelii jest w stanie nie tylko przekazywać wiedzę bez wzniecania konfliktów, lecz także udzielać pocieszenia.

    Jest bardzo prawdopodobne, że zaistnieje pewna opozycja. Pouczając swoich uczniów, Jezus dobrze to podsumował: "Oto ja was posyłam jako owce między wilki; bądźcież tedy roztropnymi jako węże, a szczerymi jako gołębice" (Mat. 10:16).

    Cichość jest ważną zaletą sługi Pana, ponieważ ona chroni nas przed wyniosłością i kłótliwością. Ona również pomaga nam być otwartymi na opinie innych i umożliwia nam ofiarowanie naszych praw i przywilejów, gdy to nie dotyczy zasad.

"Cierpliwi"

    Czwarta część naszego tekstu dotyczy cierpliwości, która jest radosną wytrwałością i samokontrolą okazywaną w obliczu przeszkód.

    Kilka innych tłumaczeń (niektóre z nich nie są powszechnie znane) oddaje tę część wersetu następująco:

    * "gotowy do znoszenia złośliwości" (Rotherham)

    * "nieurażony gdy zostaje skrzywdzony" (Williams)

    * "chętny, by cierpieć zło" (Verkuyl)

    * "gotowy, by nie zwracać uwagi na krzywdy" (Norlie)

    Kaznodzieja (7:8) przypomina nam, że "lepszy jest człowiek cierpliwego ducha, niż ducha wyniosłego." Cierpliwość jest nieodzowną zaletą, kiedy uczy się innych. Pycha, z drugiej strony, jest przeszkodą, ponieważ większość ludzi opiera się osobie, która posiada i okazuje pychę.

"Cichość"

    Ostatnia zaleta, cichość, jest definiowana jako łagodnie usposobiona uległość umysłu, serca i woli. Aby rozwinąć tę definicję, mówimy, że być cichym to znaczy:

1. Być pojętnym do uczenia się (sprawa umysłu).

2. Być łagodnym (sprawa serca).

3. Dającym się prowadzić (sprawa woli).

    Cichość jest jedną z głównych zalet i owoców ducha wymienionych w Gal. 5:22,23. Tak jak w przypadku każdej innej chrześcijańskiej zalety, nasz Pan jest naszym wzorem. On powiedział "uczcie się ode mnie, żem ja cichy i pokornego serca" (Mat. 11:29). Jest to również jedna z zalet potrzebnych w celu uzyskania i zachowania wiedzy oraz zrozumienia Słowa Bożego (Ps. 25:9). Pismo Święte zawiera wiele obietnic dla cichych. Obiecano na przykład, że cisi odziedziczą ziemię (Ps. 37:11; Mat. 5:5).

    Cichość jest ważną zaletą sługi Pana, ponieważ ona chroni nas przed wyniosłością i kłótliwością. Ona również pomaga nam być otwartymi na opinie innych i umożliwia nam ofiarowanie naszych praw i przywilejów, gdy to nie dotyczy zasad.

    Cichość jest jedną z najważniejszych chrześcijańskich zalet, kiedy należy wykonać trudne zadanie skorygowania kogoś. Apostoł Paweł wspomina o tym w Gal. 6:1 (KJV): "Bracia! Gdyby kogoś zaskoczył jakiś upadek, wy duchowni naprawiajcie takiego w duchu cichości, pilnując każdy samego siebie, abyście i wy nie byli kuszeni."

    Jeśli weźmiemy pod uwagę napomnienia tego tekstu, osiągniemy wiele:

    * Rozwiniemy lepszy chrześcijański charakter.

    * Będziemy bardziej wydajni w Pańskiej służbie.

    * Zostaniemy powstrzymani przed szkodzeniem Pańskiej sprawie.

    * Będziemy bardziej przyjemni Panu, którego miłujemy i pragniemy Jemu służyć.

SB ’03,98-102; BS ’03,92-102.

Wróć do Archiwum