PYTANIA BIBLIJNE
Pytanie: Ilu było Apostołów?
Odpowiedź: Wielu chrześcijan podtrzymuje myśl, że Apostołów było więcej niż "dwunastu." Niektórzy w przeszłości, a inni nawet obecnie twierdzą, że są Apostołami, z podobnymi zdolnościami i w niektórych przypadkach opierają to twierdzenie na poglądzie o sukcesji apostolskiej. Źródłem tej trudności jest nieuznawanie, że greckie słowo apostolos ma dwa różne znaczenia - ogólne i szczególne znaczenie. Nowy Testament używa go w obu znaczeniach.
(1) Jego ogólnym znaczeniem jest posłannik i jako takie może być zastosowane do każdego, kto jest użyty jako posłannik - osoba, która zostaje wysłana z jakąś misją. Przykłady tego ogólnego znaczenia można dostrzec w 2 Kor. 8:23 i Filip. 2:25. Osoby wzmiankowane w tych wersetach były posłańcami - apostołami - pewnych zborów, choć nie byli mianowani do tej misji w szczególny sposób przez Boga czy Chrystusa. Oni zostali wysłani z pewną misją przez głosowanie tych zborów. Paweł i Barnaba są nazwani apostołami w tym ogólnym znaczeniu, w Dz.Ap. 14:4,14 ponieważ oni zostali wysłani w podróż misyjną przez kościół w Antiochii jako jego misjonarze - posłannicy.
Tylko dwunastu szczególnych Apostołów
(2) W szczególnym sensie greckie słowo apostolos stosuje się do specjalnej klasy dwunastu, i tylko dwunastu, wyróżnionych ludzi, którzy jako specjalnie wybrani posłannicy Boga i Chrystusa, działali jako Ich pełnomocnicy w zakładaniu, nauczaniu i rozwijaniu całego Kościoła. Jako tacy, oni wszyscy byli: (a) naocznymi świadkami zmartwychwstania Chrystusa (Dz.Ap. 10:41) i (b) zostali obdarzeni natchnieniem i nieomylnością we wszystkich ich naukach (Gal. 1:8,9). Oni otrzymali pełnomocnictwo (c) związywania i rozwiązywania (Mat. 18:18), (d) dokonywania cudów (Gal. 3:5) oraz (e) udzielania "darów" ducha innym uczniom (Dz.Ap. 8:14-25). Chociaż inni mogli wygłaszać kazania i czynić cuda, to nikomu innemu oprócz tych dwunastu nie udzielono możliwości wyjaśnionych w punktach (b), (c) i (e).
Wśród wersetów dowodzących, że było tylko dwunastu Apostołów jest Obj. 12:1. Tutaj prawdziwy Kościół jest zobrazowany jako "niewiasta", a dwunastu Apostołów przez "dwanaście gwiazd." W Obj. 21:10,14 Kościół jest przedstawiony przez Nowe Jeruzalem, w którym "mur miasta miał gruntów dwanaście, a na nich dwanaście imion dwunastu Apostołów Barankowych."
Nasz Pan przepowiedział, że niektórzy będą twierdzić, że są Apostołami (jednymi z "dwunastu") i nazwał ich "kłamcami" -"doświadczyłeś tych, którzy się mienią być Apostołami, a nie są, i znalazłeś ich, że są kłamcami" (Obj. 2:2). Tacy są "fałszywymi apostołami, robotnikami oszukańczymi, przemieniającymi się w apostołów Chrystusa" (2 Kor. 11:13, KJV).
Paweł, a nie Maciej, jednym z "dwunastu"
Imiona pierwotnych dwunastu Apostołów znajdujemy u Mat. 10:2-4, Mar. 3:16-19 i Łuk. 6:14-16. Po upadku Judasza, jedenastu Apostołów nie czekając na Pana i uznając, że Judasz powinien zostać zastąpiony (Ps. 109:8), błędnie wybrało Macieja, by zajął miejsce jako jeden z "dwunastu" (Dz.Ap. 1:15-26). Fakt, że Jezus pouczył ich, aby czekali w Jeruzalem aż zostaną ochrzczeni duchem świętym, powinien ich ochronić przed dokonaniem tego wyboru (Łuk. 24:49; Dz.Ap. 1:4,5). Poza tym, jedynie Chrystusowi zostało przez Boga udzielone prawo wyboru "dwunastu" (Jana 15:16; por. Gal. 1:15-17) i takie upoważnienie nigdy nie było dane Apostołom czy Kościołowi jako całości, nawet po Pięćdziesiątnicy.
Chociaż niektórzy zaprzeczają, że Paweł zajął miejsce Judasza jako jeden z "dwunastu", Pismo Święte wykazuje, że tak było. Paweł miał wszystkie władze "dwunastu" w wielkiej mierze (por. Dz.Ap. 19:6 i 8:14-18), a w pewnych przypadkach posiadał je nawet w większym stopniu niż inni. On porównywał siebie z pozostałymi "dwunastoma" wykazując, że pod żadnym względem nie był niższy od nich, nawet od tych największych; że co najmniej był równy innym Apostołom, "ani odrobinę gorszy niż najwięksi apostołowie" (2 Kor. 11:5, KJV).
Dodatkowy biblijny dowód na to, że święty Paweł był jednym z "dwunastu" jest zawarty w 2 Liście do Koryntian i Liście do Galatów, które w dużej części zostały napisane, aby obalić judaistyczny błąd zaprzeczający, że on był jednym z "dwunastu." Szczególne wersety, w których on mówi o sobie jako Apostole, to: 1 Kor. 4:9; Gal. 1:17 i 1 Kor. 9:5. Jak stwierdzono powyżej, aby być jednym z "dwunastu", między innymi należało być naocznym świadkiem zmartwychwstania Chrystusa. W 1 Kor. 9:1 i 15:5-11, święty Paweł mówi o sobie jako jednym z tych naocznych świadków. Innym wymaganiem było natchnienie w ich naukach. W swoim 2 Liście (3:15,16, KJV) Apostoł Piotr nazywa listy Pawła świętymi pismami, a sam Paweł wzywa pewne osoby w korynckim zborze do uznania jego pism jako natchnionych (1 Kor. 14:37).
SB ’03,106-107; BS ’03,105.